บทที่ 3 ทำไมยังไม่ลงมือ

“อย่าเตะต้องลูกฉัน!” เจียหนิงตกใจตื่น ทันทีที่ลืมตาก็มองไปยังท้องน้อย ๆ ของตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา ยังดี ลูกของเธอยังปลอดภัยดี! แต่เธอใจชื่นได้ไม่กี่วิ สายตาก็เหลือบไปเห็นเยว่เซิงที่อยู่ข้างเตียงคนไข้กับและใบหน้าที่ดูโกรธนั้น ทำให้เธอนึกถึงภาพก่อนที่เธอจะสลบไป ตอนนี้ในหัวของเจียหนิงเต็มไปด้วยคำพูดที่น่ากลัวของซูหยุนชิง เหงื่อท่วมไปทั้งตัว เธอจับผ้าห่มที่พันรอบตัวไว้อย่างแน่น และพูดขึ้นว่า “อาเซิง เค้าล้มลงไปเอง แถมเค้ายังเอาลูกของเรา” ปั่ง! เธอยังไม่ทันได้พูดจบ ก็มีปากกาบันทึกเสียงกระแทกเข้ากับร่างเธออย่างแรง เสียงเธอที่กำลังเล่นผ่านเครื่องบันทึกเสียงฟังดูโกรธแค้นเป็นอย่างมาก “ซูหยุนชิงผู้หญิงไม่มียางอาย กล้ามาแย่งสามีฉัน ฉันจะฆ่าลูกของเธอ ลูกคุณหนูงั้นเหรอ? เชอะ !” มันเป็นเสียงของเธอ เจียหนิงตกตะลึง และพูดแบบไม่ต้องคิดเลย “เป็นไปได้ไง? ฉันไม่เคยพูดอะไรแบบนี้! ได้ยินเธอปฏิเสธ ความโกรธของเยว่เซิงก็ระเบิดขึ้น เขากดไปที่ไหล่เธออย่างแรงจนเหมือนนิ้วของเขาจะทะลุผ่านร่างเธอ “เจียหนิง หลักฐานชัดเจนขนาดนี้เธอยังไม่ยอมรับอีก หยุนชิงมีพระคุณกับเธอ แต่เธอตอบแทนผู้มีพระคุณด้วยวิธีแบบนี้งั้นเหรอ” เธอพึ่งจะดึงสติกลับมาได้ หยิบปากกาบันทึกเสียงขึ้นมารีบอธิบาย “ไม่ใช่ฉัน อาเซิง เสียงนี่ต้องเป็นเสียงปลอม ฉันไม่เคยพูดอะไรแบบนี้นะ คุณต้องเชื่อฉัน!” “ยังจะโกหกอีก?” เยว่เซิงบีบไปที่ไหล่เธออย่างแรง ถ้าฉันไม่ให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบฉันก็จะคงถูกความน่าสงสารของเธอหลอกเอาได้ เธอจงใจโทรศัพท์หาหยุนชิงเพื่อหลอกล่อให้มาที่โรงพยาบาลและจัดเตรียมนักข่าวมา เพื่อต้องการให้ทุกคนรู้ว่าเธอคือคุณนายเยว่ ให้คนอื่นประณามหยุนชิงว่าเป็นเมียน้อย คิดจะยิงปืนนัดเดียว แล้วได้นกสองตัวงั้นเหรอ? ใบหน้าเจียหนิงที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง “อะไรจงใจหลอกล่อหยุนชิงมา แล้วเรื่องนักข่าวอะไรนั้น ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่” เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาเพียงสั้น ๆ ไม่กี่ชั่วโมง เรื่องมันกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ขนาดนี้ แต่ถึงจะอย่างงั้นก็ตาม สิ่งที่เธอ ไม่ได้ทำมันก็คือความจริงอยู่วันยันค่ำ เจียหนิงกลั้นความเจ็บที่ไหล่ ดวงตาที่เศร้าและจริงใจมองไปที่เยว่เซิงและพูดขึ้นว่า อาเซิงฉันแต่งงานกับคุณเจ็ดปี ถ้าฉันคิดจะทำอะไรแบบนี้ ฉันทำไปนานแล้ว ทำไมฉันต้องรอถึงตอนนี้ เยว่เซิงขมวดคิ้ว มือที่กดบนไหล่เจียงหนิงค่อย ๆ คลายออก เจียหนิงคิดว่าตัวเองคงรอดแล้วแต่นึกไม่ถึงว่าเขาหันหลังกลับไปพร้อมกับเรียกให้พยาบาลเข้ามา เมื่ออุปกรณ์เครื่องมือผ่าตัดที่เย็นเฉียบถูกเข็นเข้ามาในห้องผู้ป่วย เหมือนเลือดในร่างกายเธอถูกแช่แข็งแม้แต่หายใจยังรู้สึกหนาวเย็น ปั่ง! (เสียงคุกเข่าลงกับพื้น) เจ็ดปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอคุกเข่าต่อหน้าเยว่เซิง หลังที่ตรงและดูไร้เรี่ยวแรง แค่หายใจยังเจ็บ “อาเซิงตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณต้องการที่จะหย่า? ฉันจะยอมหย่ากับคุณและออกจากบ้านไป และไม่เรียกร้องอะไรจากกตระกูลเยว่แม้แต่บาทเดียว.........” “อาเซิง คุณเกียดชังฉันมาโดยตลอด ฉันรับปากขอแค่คุณปล่อยลูกเรา ฉันจะไปไปให้ไกล และหายไปตลอดกาล........” คำขอร้องของเจียหนิงที่ไม่มีศักดิ์ศรี ยิ่งทำให้เยว่เซิงหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น เขาพูดตัดเธออย่างเย็นชา “ความหยิ่งของเธอไปไหนแล้ว? เธอรู้ตัวมั้ยว่าตอนนี้เธอเหมือนตัวอะไร!” เจียหนิงยิ่งก้มหน้าต่ำลง ปกป้องลูกในท้องของเธอและพูดด้วยเสียงแหบ “คุณว่าเหมือนอะไร ก็คืออย่างนั้น” “ดี ดีมาก!” ได้เห็นเจียหนิงแบบนี้กลับทำให้เยว่เซิงตาแดงก่ำและยิ่งรู้สึกโกรธ เขาจับมือเธอดึงขี้นจากพื้นมาบนเตียง และหันไปสั่งพยาบาลสองคนที่ยืนเซ่ออยู่ “ยังไม่ลงมืออีก” เจียหนิงกัดไปที่หลังมือเยว่เซิงที่จับเธอไว้กลิ่นเลือดที่พุ่งขึ้นจมูก เยว่เซิงเพียงแต่ขมวดคิ้วและสั่งให้นางพยาบาลทำต่อไป “อ่า!” เข็มที่ทิ่มเข้าร่างกายเธอทำให้เจียหนิงเจ็บจนร้องออกมา เธอดิ้นแรงมากจนเข็มที่ทิ่มไปมาบนเส้นเลือดเธอไม่สามารถที่จะฉีดเข้าไปได้เลย “อย่าทำอะไรลูกฉัน ขอร้องอย่าทำอะไรลูกฉันเลยนะ!”