บทที่ 5 ข้อเสนอที่คุ้มค่า

เสียงเย็นชาของใครบางคนดังจากข้างหลังพร้อมกับลมที่กระโชกแรง เธอรู้สึกเจ็บที่คอ จากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ครั้งนี้ ในความฝันของเจียหนิงไม่มีภาพความทรงจำใด ๆ มีเพียงแต่ความว่างเปล่า เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นใบหน้าที่หม่นหมองของเยว่เซิง เป็นใบหน้าที่สลักไว้ในใจเธอมานานแล้ว แต่ตอนนี้ เธอกลับรู้สึกเหมือนไม่เคยรู้จักคน ๆ นี้มาก่อน เขากลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับเธอ เจียหนิงมองดูเขา และหัวเราะขึ้นมา “คุณเยว่ กลัวว่าถ้าฉันตายไปแล้ว ลูกของฉันและมดลูกของฉันจะเปล่าประโยชน์งั้นเหรอ?” รอยยิ้มที่เย็นชาของเธอ ทำให้เยว่เซิงขมวดคิ้วขึ้น เขาสลัดความรู้สึกเจ็บในใจทิ้งเขาหยิบเอกสารออกมาและโยนไปตรงหน้าเธออย่างเย็นชา “เซ็นซะ ค่าตอบแทนแล้วแต่เธอจะเรียกร้อง” หนังสือยินยอมบริจาคอวัยวะ เจียหนิงพลิกไปทีละหน้า ๆ ใจของเธอที่ชาขึ้นเรื่อย ๆ มุมปากที่ยกขึ้นลึกขึ้นและลึกขึ้น หนึ่งชีวิตกับมดลูกของเธอแลกกับเงินยี่สิบล้าน คุณเยว่ไม่รู้สึกว่ามันน้อยไปหน่อยเหรอ? รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอยิ่งทำให้เยว่เซิงรู้สึกแปลกในใจ เขาขมวดคิ้วแน่น พร้อมกับหยิบสมุดเช็คออกมาเล่มหนึ่งวางไปบนหนังสือยินยอมบริจาคฯ พูดด้วยเสียงที่เย็นชาปนตักเตือน “เล่มนี้ พอมั้ย?” เจียหนิงปิดตาของเธอไว้ เพราะมันเหมือนจะช่วยหยุดน้ำตาที่กำลังจะไหลของเธอได้ เธอคงจะตาบอดจริง แอบชอบมาสามปี แต่งงานกันมาเจ็ดปี เธอใช้เวลาสิบปีถึงจะเห็นท่าแท้ของผู้ชายคนนี้ เขาไม่ใช่คนดีของเธอ เขาเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา “คุณเยว่ คุณเป็นคนที่ใจกว้างนะ ฮ่า ๆ ๆ คุณใจกว้างจริง ๆ สมุดเช็คหนึ่งเล่มที่ไม่จำกัดจำนวนเงิน สบายฉันใช้ได้หลายชาติเลย” เจียหนิงหัวเราะอย่างมีความสุข เธอหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา เยว่เซิงกำหมัดแน่นจนคิ้วของเขาขมวดเข้าหากันและพูดขึ้น “ถ้าเธอเซ็นมัน ไม่เพียงแต่เธอยังมีน้องชายเธอรวมไปถึงพ่อแม่ก็เธอคงสุขสบายไปทั้งชาติ มันคือการข้อเสนอที่คุ้มค่าทีเดียว” เจียหนิงพยักหน้า “คุ้มค่า.....” เยว่เซิงอึ้งกับคำพูดของเจียหนิง เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากของเธอ ที่แท้ที่เธอจะโดดตึกที่เธอจะหนีไป ก็เพียงเพื่ออยากได้เงินก็เท่านั้น! และยิ่งไปกว่านั้นคือ ความร่วมมือของเจียหนิงคือสิ่งที่เขาต้องการ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกโกรธขนาดนี้? ระหว่างที่เขากำลังครุ่นคิด เจียหนิงยืนตัวขึ้นตรง มือข้างหนึ่งที่ถือหนังสือยินยอมและอีกข้างที่ถือสมุดเช็คตบไปบนหน้าของเยว่เซิงอย่างแรง “คุ้มค่าบ้าบออะไร!” คำพูดของเจียหนิงลอยก้องอยู่ในห้อง ทำให้เยว่เซิงตาแดงขึ้นมาทันทีสายตาที่ดูโกรธนั้นต้องตกตะลึงเมื่อของเขาหันไปมองเห็นความเกียดชังจากสายตาเธอ เธอ เกลียดเขา? ผู้หญิงคนหนึ่งที่อ่อนโยน อ่อนน้อมแบบนั้น จะเกียดเขาได้ยังไง? “เยว่เซิง คุณคงคิดว่าฉันควรจะต้องรู้สึกขอบคุณ ที่ถูกแย่งลูกและมดลูกไปแถมยังมีข้อเสนอดีแบบนี้ ๆ มาให้ ฉันควรพอใจและเชื่อฟังคุณสินะ??” “ฉันรู้จักคุณสามปี และแต่งงานกับคุณมาเจ็ดปี เวลาสิบปีต่อให้เลี้ยงหมาสักตัวยังรู้สึกผูกพัน! แต่ฉันไม่คิดเลยว่าในสายตาคุณฉันกับลูกยังสู้หมาตัวหนึ่งไม่ได้เลย หมามันยังมีค่ามากกว่าซะอีก แต่ฉันกับลูกกลับเป็นเพียงสินค้าที่คุณเอาไว้แลกเปลี่ยน เป็นเครื่องมือที่คุณเอาไว้ทำให้ซูหยุนชิงรู้สึกดีก็เท่านั้น! ฉันอยากจะถามคุณ คุณไม่กลัวว่ากรรมมันจะตามสนองคุณเหรอ!” เธอเอ่ยถามเขาด้วยเสียงแหบพร่า เจียหนิงมองไปยังผู้ชายข้างหน้า ดวงตาของเธอแห้งจนไม่มีน้ำตาให้เห็น เยว่เซิงตกใจกับสีหน้าที่ดูเศร้าหมองของเธอ เสียงที่แหบพร่านั้นมันเหมือนมีดที่แทงเข้าไปในใจเขาจนทำให้เขารู้สึกเจ็บ “ฉันจะบอกอะไรคุณ ฉันไม่มีทางที่จะบริจาคมดลูก และลูกในท้องฉันจะไม่ยอมให้คุณมาแย่งไปได้ ต่อให้ฉันต้องตาย ฉันก็ไม่มีทางให้คุณสมหวัง!” เยว่เซิงพยายามระงับความโกรธในใจ พูดอย่างเย็นชา “เพราะเธอหยุนชิงถึงต้องตัดมดลูกทิ้งและเสียลูกไป เธออย่าลืมสิ ถ้าไม่ใช่เพราะหยุนชิงช่วยเธอไว้ เธอคงถูกไฟคลอกตายไปเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอติดค้างหยุนชิง!” เพราะเธอ? เจียหนิงรู้สึกอยากหัวเราะ “ฉันติดค้างหยุนชิง? ทั้งหมดนี้เป็นเพราะซูหยุนชิงทำตัวเองต่างหาก สิบห้าปีก่อนก็เพราะเธอห่วงแต่เล่นจนทำให้ไฟไหม้บ้านตระกูลซู เธอขังฉันไว้ในห้อง ถ้าไม่ใช่ฉันหากุญแจเจอ ฉันคงตายถูกไฟไหม้ตายในบ้านไปนานแล้ว!” ความคับข้องใจที่อดกลั้นมานานหลายปีระเบิดออก “ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อกับแม่ฉันทำงานที่บ้านครอบครัวซู และแม่ยังบอกอีกว่าเพราะความห่วงเล่นของซูหยุนชิงทำให้เธอถูกไฟเผาจนมีแผลเป็น คุณคิดว่าฉันจะอดทนมานานขนาดนี้งั้นเหรอ?” “เยว่เซิง คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น แล้วคุณมีสิทธิอะไรที่จะมาบอกว่าซูหยุนชิงคือคนที่มีพระคุณกับฉัน!” น้ำตาของเจียหนิงไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “คุณมีสิทธิอะไร มีสิทธิอะไร......”