บทที่ 7 เจ็บจนจะขาดใจ

เจียหนิงเงยหน้าขึ้นและกำหมัดไว้แน่น เพื่อที่จะไม่ชกต่อยตัวเอง ปลูกถ่ายมดลูกหลังคลอดมันหมายความว่าอะไรแม่รู้มั้ย? ตาย! แล้วรู้อีกมั้ยว่าเอาเด็กให้ซูหยุนชิงแล้วจะเป็นยังไง? ตายทั้งเป็น! แม่กลัวเธอตาย แล้วไม่กลัวฉันตายบ้างหรือไง ตกลงใครเป็นลูกของแม่กันแน่! สีหน้าของแม่เจียหนิงชะงักงัน น้ำตาแห่งความเศร้าโศกไหลลงมาอย่างไม่หยุดสาย “แม่บอกลูกแล้วไงว่า แค่ปลูกถ่ายมดลูก มันไม่ถึงตายหรอก! อีกอย่างก็แค่เด็กที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เด็กตายไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ถ้าเปรียบกับมิตรภาพ10 ปีของลูกกับคุณหนูซู ลูกจะมองดูคุณหนูเธอต้องตายโดยไม่คิดช่วยอะไรเลยหรือไง ทำไมถึงเป็นคนใจดำได้ขนาดนี้” แม่เจียหนิงเหมือนสติแตก หมัดต่อหมัดทุบเข้าที่ไหล่เจียหนิงไม่หยุด แต่เจียหนิงได้แต่อึ้งชะงักแข็งทื่อไปทั้งตัว ถ้าไม่ใช่เพราะได้ยินกับหูตัวเอง เธอนึกไม่ถึงเลยว่าบนโลกใบนี้จะมีแม่แบบนี้ เธอตัวสั่นไปหมด ภายในห้องเหมือนมีไอเย็นที่แพร่เข้าไปในกระดูกทำให้เธอเหมือนถูกแช่แข็งทั้งตัว เธอลูบไปที่ท้องโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่ามีเพียงตรงนั้น ที่จะทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้บ้าง “แม่ออกไปเถอะ ฉันไม่มีวันตอบตกลง ถึงแม้จะต้องตาย ฉันก็ไม่มีวันตกลง” “เสี่ยวหนิง! ไม่ว่ายังไงลูกก็จะต้องช่วยคุณหนูเธอ! ลูก ต้องช่วยคุณหนูเธอ!” ต้องช่วย..... เจียหนิงพูดอะไรไม่ออก เธอถูกแม่จับที่ไหล่เขย่าไปมาอย่างบ้าคลั่ง ตอนเด็กถ้าไม่ใช่เพราะแม่เก็บลูกมาจากกองหิมะ ลูกคงแข็งตายไปนานแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่ลูกจะต้องทดแทนบุญคุณแล้ว หิ หิมะ “แม่ แม่พูดเรื่องอะไรอะ? โลกทั้งใบของเจียหนิงเหมือนพังทลายลง เธอมองตาค้างไปที่ผู้เป็นแม่ อะไรคือเก็บมาจากกองหิมะ?” เจียหนิงถามด้วยความช็อก ร่างกายสั่นสะท้าน “แม่ไม่ได้เป็นคนคลอดฉันงั้นเหรอ?? แม่เจียหนิงเหมือนพึ่งรู้ตัวว่าแอบเผลอหลุดปากพูดอะไรบางอย่างไป แม่ของเธอเอามือข้างหนึ่งปิดปากไว้ ส่วนมืออีกข้างก็กุมมือเจียหนิงไว้ พยายามจะอธิบายด้วยความรีบร้อน “ไม่ใช่....แม่....เสี่ยวหนิง ถึงต่อให้แม่ไม่ได้เป็นคนคลอดลูก แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาแม่เคยทำไม่ดีกับลูกหรือยังไง? แม่แค่ แม่ก็แค่อยากจะช่วยคุณหนูซูเธอ...” เจียหนิงมองไปที่แม่ทั้งน้ำตา เธอรู้สึกเจ็บจนเหมือนแทบจะขาดใจ “เสี่ยวหนิง เสี่ยวหนิง ลูกอย่ามองแม่แบบนี้ได้มั้ย แม่เองก็ไม่มีวิธีอื่น....” เจียหนิงดึงมือตัวออกจากแม่ ใบหน้าที่ดูเศร้าหมองและซีดเซียว “ ที่ไหน แม่เก็บฉันได้จากกองหิมะที่ไหน...” “อยู่ อยู่ที่ เวลามันผ่านมานานมากแล้ว แววตาแม่เจียหนิงสั่นไหวพูดด้วยเสียงก้ำ ๆ กึ่ง ๆ เจียหนิงเหมือนสูญเสียแรงทั้งหมดที่มีอยู่ ไหล่ทั้งสองข้างที่ดูตก ในลำคอเหมือนกำลังถูกไฟเผา “บุญคุณที่ช่วยชีวิต บุญคุณที่เลี้ยงดูฉันมา ฉันไม่มีวันลืม แต่ตอนนี้แม่ช่วยออกไปก่อน ฉันอยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว...” “เสี่ยวเจีย แล้วเรื่องปลูกถ่ายมดลูกกับเรื่องของเด็ก....” “......” ตอนนี้เธอไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น แม่ของเจียหนิงออกไปได้ไม่นาน ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักเข้ามาอย่างแรง ยังไม่ทันที่เจียหนิงจะได้ตั้งตัว ก็ถูกกระลากเหมือนหมาออกจากห้องไป “นี่พวกคุณทำอะไรหนะ!” เจียหนิงดิ้นรนสุดชีวิต แต่ก็สู้แรงบอดี้การ์ดไม่ไหว เธอถูกลากขึ้นไปห้องผู้ป่วย VIP ชั้นบนสุด ป้ายชื่อผู้ป่วย ซูหยุนชิง ปึ่ง! เธอถูกบอดี้การ์ดกดทับไว้ หัวเข่าโขกกับพื้นอย่างแรง ลมที่แล่นผ่านอย่างเร็ว เพี้ยะ! หน้าของเธอที่โดนตบจนหันข้าง เลือดอุ่นๆไหลออกจากจมูก ในหูมีเสียงวิ้ง ๆ ตามี่พล่ามัวมองดูผู้หญิงตรงหน้าที่ดูโกรธ แม่ของซูหยุนชิง “เจียหนิง! หยุน ๆ เป็นผู้มีพระคุณของเธอ เธอตอบแทนผู้มีพระคุณแบบนี้งั้นเหรอ?” แอบขึ้นเตียงคนรักของหยุน ๆ แล้วยังทำให้หยุน ๆ ต้องสูญเสียลูกเสียโอกาสที่จะได้เป็นแม่คนตลอดไป เรื่องแต่ละเรื่องที่เธอทำ มันพอที่จะให้เธอไปกินข้าวแดงในคุกได้ทั้งชาติเลยด้วยซ้ำ! “หยุนชิงมีจิตใจเมตตา ไม่แจ้งตำรวจจับเธอ เธอไม่สำนึกยังไม่พอ เธอมีสิทธิ์อะไรที่ปฏิเสธการปลูกถ่ายดมลูกให้หยุน ๆ !” ฉันจะบอกอะไรเธอให้ มดลูกเธอไม่บริจาคก็ต้องบริจาค เด็กเธอไม่ให้ก็ต้องให้ วันนี้เธอคุกเข่าให้หยุน ๆ อยู่นี่ ห้ามไปไหน จะได้สำนึกสักบ้าง! “.....” เจียหนิงไม่พูดอะไร ได้แต่คุกเข่าหลังตรงจ้องมองแม่ซูหยุนชิง “มองอะไร? ฉันถามเธอว่ามองอะไร?” สายตาของเจียหนิงยิ่งทำให้แม่ซูหยุนชิงโกรธ แม่ซูยกมือขึ้นจะตบเธออีกครั้ง แต่กลับถูกเสียงที่ดูไร้เรี่ยวแรงห้ามไว้ “แม่ หยุด....” แม่ซูที่ดูตกใจ หันไปที่เตียงผู้ป่วย มองเห็นลูกสาวตัวเองที่พยายามจะลุกขึ้นมานั่ง วิ่งเข้าไปอย่ารีบร้อน พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “หยุน ๆ เพราะแม่เสียงดังจนทำให้หนูตกใจตื่นหรือเปล่า แม่ขอโทษ แม่ผิดเอง ที่แม่ไม่ทันได้ระวัง...” ซูหยุนชิงใส่หัวไปมาอย่างอ่อนแรง กุมที่มือแม่ และเดินเบา ๆ มาที่เจียหนิง เพี้ยะ! เธอยกมือขึ้น และตบไปที่หน้าของตัวเอง ทุกคนในห้องพากันตกใจกับการกระทำของเธอ