บทที่ 8 ขอให้รักกันจนแก่เฒ่า

อย่าว่าแต่แม่ของซูหยุนชิง แม้แต่เจียหนิงเองก็ตกใจ “ตบนี้ สำหรับที่ฉันติดค้างเธอ เธอเป็นเพื่อนฉัน เยว่เซิงคือสามีของเธอ ฉันขอโทษ” “ หยุน ๆ ลูก ทำไมต้องไปขอโทษมันด้วย” แม่ของซูหยุนชิงที่พึ่งตั้งสติได้ เข่าแทบทรุดที่เห็นลูกทำร้ายตัวเองแบบนี้ ซูหยุนชิงล้มลงในอ้อมอกของแม่น้ำตาไหลไม่หยุด “แม่ แม่อย่าโทษเสี่ยวหนิงเลยนะคะ เพราะหนูไม่รู้จักรักตัวเอง เพราะหนูทำให้ลูกตัวเองต้องตาย และเสียมดลูกไป แม่ แม่อย่าเอามดลูกของเสี่ยวหนิงเลยนะ เสี่ยวหนิง เสี่ยวหนิง ฉันขอโทษ.....” หน้าอกของซูหยุนชิงผันผวนขึ้นลง เธอหายใจหอบ และเอาหัวโขกกับกำแพง แม่ของเธอห้ามไม่ไหวจึงเรียกบอร์ดี้การ์ดสองคนที่กดทับเจียหนิงอยู่มาช่วยดึงเธอไว้ ถึงช่วยหยุดการทำร้ายตัวเองของซูหยุนชิงไว้ได้ ในความชุลมุน อยู่ ๆ เจียนิงก็หัวเราะขึ้น “ ไม่เลวนิ แสดงละครได้เก่งมาก” เจียงหนิงค่อย ๆ ลุกขึ้นจากพื้น มองดูผู้หญิงที่ร้องไห้อวดครวญตรงหน้าเธอนิ่ง ๆ และพูดขึ้นทีละคำ “ที่เธอพูดมันไม่ผิดเลยสักนิด ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะเธอทำตัวเองทั้งนั้น” “ฮือฮือ” ซูหยุนชิงที่ซุกอกแม่ สั่นแรงขึ้น จนร้องไห้ไม่ออก เหลือเพียงแต่เสียงสะอื้น ส่วนแม่ของซูหยุนชิงที่โกรธจนแท้จะล้มลงไป ไม่คิดว่าโลกนี้จะมีผู้หญิงที่ไร้ยางอายและไม่รู้จักละอายใจแบบนี้อยู่! “พูดออกมาได้ว่าหยุน ๆ ทำตัวเอง” เสียงเย็นยะเยือกที่ลอดเข้ามา เหมือนค้อนที่ทุบเข้าหัวใจเจียหนิงอย่างหนักหน่วง ตัวเธอแข็งทื่อ ทันทีที่หันไปก็พบกับใบหน้าที่เย็นชานั้น เขาเดินผ่านเธอ ไปที่ซูหยุนชิง เช็ดน้ำตาให้เธอด้วยความอ่อนโยน พูดปลอบใจด้วยเสียงอ่อน ๆ “ไม่ร้องนะ เธอไม่ได้ติดค้างอะไรเขาทั้งนั้น เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายติดค้างเธอ” ประโยคเรียบง่ายเพียงประโยคเดียว แต่กลับทะลายความเข้มแข็งทั้งหมดที่เธอมี ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังไม่เชื่อเธออยู่ดี ซูหยุนชิงที่ร้องไห้เบา ๆ เสียงของเธอที่เล็กและแหลม “แต่ว่าฉันไม่อยาก ไม่อยากให้เสี่ยวหนิงต้องเอามดลูกตัวเองให้ฉันจริง ๆ นะ ฉันไม่มีโอกาสที่จะได้เป็นแม่คนแล้ว ฉันไม่อยากให้เสี่ยวหนิงต้องมาเป็นเหมือนฉัน” “สบายใจได้เลยนะ เขาเต็มใจเซ็นหนังสือบริจาคอวัยวะเอง รอเธอหายดีเมื่อไหร่ เราจะมีลูกด้วยกัน ฉันจะหย่ากับเขา และเราจะแต่งงานกัน” “ฮ่า ๆ.....ฮ่า ๆ.....” นานเท่าไหร่แล้ว นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ยินคำพูดที่น่าหัวเราะแบบนี้? เจียหนิงหัวเราะดังขึ้นเรื่อย ๆ ๆ จนเหมือนนางปีศาจบ้า หัวใจที่เหมือนถูกฉีดขาดด้วยความเจ็บปวด จ้องมองเยว่เซิงไม่ละสายตา เธอหัวเราะและพูดขึ้น งั้นฉันคงต้องอวยพรล่วงหน้าแล้วสิ ขอให้พวกคุณสองคนรักกันจนแก่เฒ่า ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะ หญิงร้ายชายเลว ช่างเหมาะสมกันจริง ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ....” เธอพูดจบ ก็พยุงร่างไปจับกำแพง เดินออกจากห้องไปอย่างเซไปมา เยว่เซิงโกรธจนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา เขากำลังจะตามเธออกไป แต่กลับได้ยินเสียงที่ตกใจของแม่ซูหยุนชิงตะโกนขึ้น ซูหยุนชิงที่ล้มลงไปกับพื้น หยุน ๆ อย่าเป็นไรไปนะลูก! เจียหนิงนางผู้หญิงสารเลว! ทำแบบนี้ได้ยังไงกัน!” แม่ซูหยุนชิงโกรธจนไม่อยากรอที่จะฆ่าเจียงหนิงซะ ส่วนเยว่เซิงที่ทำได้แต่ระงับความโกรธในใจเอาไว้ พอหันไปสั่งบอดี้การ์ดเสร็จ จึงรีบอุ้มซูหยุนชิงไปยังห้องฉุกเฉิน ไม่ง่ายเลยที่เจียหนิงจะลงลิฟต์มายันชั้น 1 เธอที่กำลังจะขึ้นแท็กซี่ ถูกบอดี้การ์ดที่ไล่ตามหลังมา ฉุดกระชากไปยังห้องผู้ป่วยอีกครั้ง และขังไว้ในห้องผู้ป่วยเหมือนเป็นนักโทษ ในห้องว่างเปล่าที่มีเพียงเธอ โทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงที่ไม่รู้ว่าถูกใครบางคนเอามันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้แต่หน้าต่างเองก็ยังถูกปิดตาย เธอมองไปยังกำแพงสีขาวในห้อง แล้วรู้สึกเสียใจ เสียใจที่เธอทำให้เยว่เซิงโกรธกว่าเก่า เธอไม่กลัวเลยว่าตัวเองจะต้องเป็นอะไรไป แต่เธอกลัวเด็กในท้องจะต้องมาตกระกำลำบากเพราะความยุโมโหเยว่เซิงของเธอ ถ้าหากเยว่เซิงคิดแก้แค้นให้ซูหยุนชิงขึ้นมา จนรอให้เด็กคลอดออกมาก่อนไม่ไหว แล้วเธอจะทำยังไงดี? เจียหนิงที่ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เสียงคนเดินไปมานอกห้องเหมือนเสียงนาฬิกามรณะที่ทำให้ใจเธอเต้นตุ่มๆ ต่อม ๆ แม้แต่เสียงคนไอ ก็เป็นเหมือนของแหลมที่แทงเข้าในตัวเธอ เธอกลัวจนสั่นไปหมด เธอมุดตัวบนเตียง และใช้ผ้าห่มห่อตัวเองไว้แน่น จ้องมองไปยังประตูห้องอย่างไม่ละสายตา ไม่ มันจะไม่เร็วแบบนี้ แต่เหมือนสวรรค์ที่ชอบกลั่นแกล้งกัน ในขณะที่เจียหนิงกำลังพึมพำกับตัวเองอยู่นั้น ประตูห้องถูกเปิดออกโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว