บทที่ 10 ช่วยฉันด้วย

เมื่อเยว่เซิงที่รู้ว่าเจียหนิงหนีไปเขาโกรธจนบ้าคลั่ง สั่งทุกคนรีบตามหาเธอให้เจอ แต่ในเวลาเดียวกันลู่ชิงก็ได้พาเจียหนิงมาถึงที่สนามบินแล้ว เจียหนิงเคลื่อนไหวไปมาไม่สะดวกจึงไปนั่งพักรอที่ห้องพักคนท้อง ส่วนลู่ชิงเองก็ไปหาเจียยี่ที่กำลังซื้อตั๋วเครื่องบินอยู่ ในตอนนี้เอง ความเครียดตึงตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาของเจียหนิงได้ผ่อนคลายลงมาบ้าง เธอลูบไปที่ท้องของตัวเองด้วยมือที่อ่อนแรง ลูกแม่ อีกไม่นาน เราก็จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กันแล้วนะ.... ลูกคงอดใจรอไม่ไหวที่จะออกมาลืมตาดูโลกแล้วสินะ ลูกไม่ต้องเป็นห่วงนะ แม่จะปกป้องดูแลลูกให้ดีที่สุด และแม่จะพาลูกไปดูวิวทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดในโลกนี้ เธอมองออกไปยังกระจกข้างนอก มองไปเครื่องบินที่กำลังบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ในที่สุดใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่ไม่มีใครเห็นมันมานานแล้ว แต่ทันใดนั้น ไหล่ของเจียหนิงก็ถูกตบเข้าโดยใครบางคน เธอหันหลังไปมอง เป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่เธอไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ “คุณมีธุระกับฉันหรือ…..” ผั้ว! เจียหนิงยังไม่ทันพูดจบ น้ำที่เย็นเฉียบสาดเข้าที่หน้าเธอ เจียหนิงที่ชะงักตกใจ หญิงวัยกลางคนขว้างขวดน้ำทิ้ง แล้วชี้ไปที่หน้าเธอด่าด้วยคำพูดที่ดูโมโหโกรธ “เธอก็คือผู้หญิงที่ไปนอนกับผัวชาวบ้าน ที่เขาแชร์กันบนเน็ตนั่นใช่มั้ย แย่งสามีคนอื่นไม่พอ ยังทำให้เขาต้องเสียลูกไปอีก อีผู้หญสารเลว ก็เพราะผู้หญิงแบบพวกเธอมันมีเยอะแยะไปหมด สามีฉันถึงได้หย่ากับฉัน!” เจียหนิงถึงกับช็อก เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าโลกภายนอกวิพากษ์วิจารณ์เธอกันอย่างนี้ ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือทุกอย่างเหมือนจะเข้าข้างไปทางซูหยุนชิงหมด เธอป้องท้องตัวเองให้ลุกขึ้น เพื่อที่จะเดินออกไปข้างนอก แต่ผมกลับถูกกระชากด้วยผู้หญิงวัยกลางคนนั้น เขาทั้งกระชากและด่าทอเธอด้วยคำพูดที่หยาบคาย “หยุดเดี๋ยวนี้นะ ...หยุด....” เจียหนิงพยายามปกป้องลูกในท้อง สายตาที่น่าสงสารมองไปยังคนอื่น ๆ ที่นั่งอยู่ในห้อง vip ด้วยกัน แต่กลับไม่มีใครที่เข้ามาช่วยเธอเลย แถมบางคนยังยืนตบมือให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ และที่หดหู่ใจไปกว่านั้นคือ บางคนกลับเอามือถือออกมาถ่ายคลิปด้วยความสะใจ ผู้หญิงวัยกลางคนทุบตีเธอหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนคนที่อยู่ข้าง ๆ ก็ช่วยกันรุมตีเจียหนิง เจียหนิงรู้สึกได้ถึงความเจ็บที่ท้อง เลยตัดสินใจใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ผลักผู้หญิงวัยกลางคนออก และนั่นยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกโกรธมากขึ้น หล่อนถีบเข้าให้ที่หลังเจียหนิงอย่างจัง จนเธอล้มลงไปกองกับพื้น “อ้าย เลือดเต็มไปหมดเลย!” เสียงของใครบางคนดังขึ้น คนที่รุมเจียหนิงต่างก็รีบถอยหนีไป ทิ้งเธอไว้คนเดียวบนพื้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยตัวที่สั่น กดโทรไปที่ 120 และไม่หยุดที่จะพูดกับลูกในท้อง “ลูกแม่ ลูกแม่จะต้องไม่เป็นไร ลูกแม่จะต้องปลอดภัยนะ” จนกระทั่งหมอเข็นเธอเข้าไปที่ห้องผ่าตัดฉุกเฉิน ก่อนที่จะสลบไป เธอได้ยินเสียงของหมอที่ฟังดูตกใจพูดขึ้น “ช่วยแม่เด็กให้ได้” ---------------------------- ทันทีที่เจียหนิงฟื้น เยว่เซิงก็รีบตรงไปที่ห้องผู้ป่วยของเธอทันที เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นคือ เจียหนิงจับที่ท้องตัวเอง พูดด้วยอาการเหม่อลอย “ลูกแม่จะต้องไม่เป็นไร ลูกแม่จะต้องไม่เป็นไร” ใบหน้าที่โศกเศร้านั้น ทำให้เยว่เซิงเจ็บแน่นที่หน้าอก เขาเอื้อมมือออกไป เพื่อที่จะสวมกอดเธอ แต่ยังไม่ทันที่จะเตะโดนไหล่เธอ โป้ก! เยว่เซิงรู้สึกเจ็บที่หน้าผาก แจกันดอกไม้ที่แตกกองกับพื้น เจียหนิงที่ดูเหม่อลอยเมื่อกี้เหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกทำให้โกรธ เธอมองเขาด้วยตาที่แดงก่ำ และป้องท้องตัวเองไว้แน่น “ออกไป อย่าเตะต้องลูกฉัน! ใครก็ห้ามเตะต้องลูกฉัน!” เลือดแดงสดไหลลงจากหน้าผากของเยว่เซิง เขาควรรู้สึกโกรธเธอ แต่เขาไม่เลย ทันทีที่เขามองเห็นสายตาของเจียหนิงที่เต็มไปด้วยความเกียดชัง หัวใจของเขาเจ็บเหมือนแทงจนแตกสลาย เขาไม่สนใจการผลักไสของเจียหนิง แต่กลับสวมกอดเธอไว้ในแน่น เจ็ดปีที่ผ่านมา เป็นครั้งแรกที่เขาโอบกอดและปลอดใจเธอ เสียงที่ฟังดูแหบพร่า “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นแล้วนะ” เพี้ยะ! เจียหนิงตบเข้าที่หน้าของเขา เขายังคงไม่ปล่อยมือจากเธอ เพี้ยะ! เจียหนิงตบเข้าที่หน้าของเขาอีกครั้ง เขาก็ยังคงไม่ปล่อยมือจากเธอ เขาจะอยู่ตรงนี้ แบบนี้ให้เจียหนิงทุบตีเขาให้สะสมใจ เพราะแบบนี้มันเหมือนจะทำให้ความรู้สึกแย่ในใจเขาลดลงมาได้บ้าง จนกระทั่งหมอและพยาบาลเข้ามาฉีดยาระงับประสาทให้เธอหลับไป “คุณเยว่ครับ ตามที่คุณสั่งให้หมอตรวจพิสูจน์ความสัมพันธ์ของพ่อและเด็ก เด็ก” หมอสังเกตุอารมณ์ของเขาและรวมรวมความกล้าทั้งหมดที่มีก่อนจะค่อย ๆ พูดขึ้นว่า “เด็ก คือลูกของคุณครับ”