บทที่ 2 เหมือนกับสุนัข

นิดาพยายามที่จะบังคับไม่ให้ออกเสียงครวญครางของเธอไว้ แต่ร่างกายของเธอยังคงร้องขอและต้องการจากสายฟ้า “สายฟ้า ฉันรักคุณ” ขณะที่สายฟ้านั้นเอากับเธออย่างป่าเถื่อนและรุนแรง นิดาก็พูดออกมาให้เขา แต่ก็เหมือนพูดให้กับตัวเอง สายฟ้าเหอะในใจ ถือซะว่าเป็นการตอบกลับจากคำสารภาพรักของเธอก็แล้วกัน ใจของนิดานั่นโศกเศร้า เธอเองก็รู้ดีว่าไม่มีวันได้คำตอบ แต่เธอก็อยากจะได้คำตอบนั้น แม้มันจะเป็นแค่คำโกหกก็ยังดี “พูดว่าคุณรักฉัน!” นิดาก็ตะโกนออกมาอย่างกะทันหัน แทบจะสุดเสียง “คุณพูดว่าไงนะ?” สายฟ้าหยุดการกระทำ สีหน้าที่ไม่น่าเชื่อ นิดาจ้องมองไปที่หน้าเขา พูดออกมาอย่างชัดๆว่า “พูดว่าคุณรักฉัน ฉันสั่งให้คุณพูดว่ารักฉัน!” น้ำตาที่กลั้นไม่อยู่ของเธอไหลโฮออกมาอีกแล้ว แต่ว่าในตาของนิดาที่หนักแน่นนั้นกลับทำให้เขาตกใจ “คนบ้า!” สายฟ้าลุกตัวขึ้นและผลักนิดาออกไป นิดารีบเอามือไปคว้าสายฟ้าเอาไว้ ความรู้สึกที่สิ้นหวัง “พูดว่าคุณรักฉัน!” นิดาที่ยังแอบมีความหวัง และก็รอจนเขาพูดประชดเธอ “รัก คุณคู่ควรกับคำว่ารักเหรอ?” คำพูดที่เยือกเย็น สายฟ้าทับไปที่ตัวเธออีกครั้ง และกระทำกับเธอต่อ “เพราะอะไร? เพราะอะไรกัน? ฉันรักคุณมากขนาดนี้” น้ำเสียงของนิดาที่วิงวอนร้องของ น้ำตาที่ไหลเข้าไปในปากนั้นเต็มไปด้วยความขน ทุกข์ สายฟ้ามองเธอด้วยความประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าเธอเกิดบ้าอะไรอีก เขาจบสงครามนั้นอย่างรวดเร็ว เห็นรอยฟันบนร่างกายของตัวเอง สายฟ้ารู้สึกรังเกียจ เขาดึงบุหรี่ออกมามวลหนึ่งแล้วจุดไฟ เขาสำลักควันจากบุหรี่ ไอค๊อกแค๊ะ นิดาพูดเสียงแหบๆว่า “กินของรองท้องหน่อยเถอะ ตอนนี้คุณคงจะหิวแล้ว........” พูดจบนิดาที่ใส่ชุดนอนไว้ก็รีบเดินเข้าไปในครัว พอเห็นนิดาที่วุ่นวายอยู่ในห้องครัว สายฟ้าก้มหัวไปสูบบุหรี่เข้าแรงๆ หน้าอกของเขารู้สึกมีอะไรขวางไว้ “สายฟ้า คุณลองชิมดู นี่คือซุปไก่ที่ฉันตั้งใจฝึกทำมา ตุ๋นไว้นานมาก รสชาติน่าจะไม่เลว.......” นิดายกถ้วยเปล่าขึ้นมา ตักซุปไก้ไปหนึ่งช้อน แล้วยื่นไปให้สายฟ้า “กระเพาะของคุณไม่ค่อยดี อย่าทำร้ายตัวเองเลย” นิดามองข้ามผ่านความเย็นชาของเขาไป แล้วยังคงถือถ้วยซุปไก่นี้ไว้ นิดาที่คิดว่าเขาคงจะปฏิเสธเหมือนทุกที ใครจะคิดหล่ะว่าเขาจะยื่นมือมารับถ้วยไป เธอเงยหน้าขึ้นมา สายตาจ้องมองตามมือของสายฟ้า มองเขาที่ค่อยๆตักจะดื่มเข้าไปที่ปาก ทันใดนั้นสายฟ้าก็สะบัดทิ้งไป ซุปไก่สาดเต็มพื้นห้อง ถ้วยที่ตกลงบนพื้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ “คิดว่าฉันจะกินงั้นหรอ? ฮึ ใครจะไปรู้ว่าคุณใส่ยาพิษหรือเปล่า!” “สายฟ้า ฉันจะวางยาได้อย่างไงกันหล่ะ?” นิดารีบอธิบาย เธอรักสายฟ้ามากขนาดนั้น แล้วจะทำร้ายเขาได้อย่างไรกัน สายฟ้าเอามือชี้ซุปไก่ที่หกอยู่บนพื้นนั้น “คุณกล้ากินไหมหล่ะ ถ้าคุณกล้าลงไปเลียผมก็กล้ากิน” นิดาที่ถูกหมิ่นประมาท เขามองเหม่อไปที่สายฟ้า “ถ้าหากฉันกิน คุณจะกินจริงๆใช่ไหม?” สายฟ้ายักไหล่ ซึ่งก็หมายถึงตอบกลับเธอ “หลังแต่งงาน คุณไม่เคยกินข้าวที่บ้านเลย สายฟ้า วันนี้คุณให้โอกาสนี้กับฉัน ฉันจะต้องให้คุณได้ชิมอาหารฝีมือของฉันแน่” ก่อนหน้านี้คืนที่นับครั้งไม่ถ้วน สายฟ้าปฏิเสธแล้วปฏิเสธเล่ากับสิ่งที่เธอทำ และเธอก็ได้แต่เอาอาหารที่เธอตั้งใจทำด้วยใจนี้เทลงในถังขยะ แต่ว่าวันนี้ เธอจะพยายามให้กับตัวเธอเองดูสักครั้ง นิดาลุกขึ้นยืนอย่างกับวิญญาณ และคุกเข่าลงไปที่พื้นและกำลังเตรียมตัวก้มหัวลงไปจะเลียพื้น “นิดา คุณนี่มันทุเรศจริงๆ ดูสารรูปตัวเองสิเหมือนกับสุนัข อาหารที่หมากิน ผมเนี่ยเหรอจะกิน?” สายฟ้าพูดตัดอย่างไม่ใยดีและลุกขึ้นยืน ไม่แม้แต่จะหันกลับมาดู เขาเดินขึ้นไปแล้วก็ปิดประตูห้องอย่างดัง ปัง มองดูร่างที่เดินจากหายไป นิดาคุกลงไปที่พื้น น้ำตาไหลออกมาเป็นหยดใหญ่ๆกระทบลงบนพื้น พื้นห้องที่เปื้อนเต็มไปด้วยซุปไก่ และหน้าที่ขาวซี๊ดของเธอ