บทที่ 3 ของขวัญที่มาสาย

เก็บกวาดเสร็จเรียบร้อยนิดาก็เดินขึ้นห้องไป ทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงพร้อมน้ำตาไหลพรากที่หยุดไม่ได้ ตัวเธอเองนั้นได้สมัครเป็นอาสาสมัครของทางมหาลัย และบริจาคไขกระดูกให้กับทางโรงพยาบาล และไขกระดูกของเธอนั้นก็ดันมาตรงกับน้องสาวของสายฟ้าซึ่งเธอป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ตัวเธอในตอนนั้นคิดว่ามันคือเรื่องของพรหมลิขิตที่ฟ้ากำหนดไว้ ให้เธอและคนที่เธอรักได้มีโอกาสสร้างความสัมพันธ์กัน สายฟ้ามักจะด่าว่าเธอเป็นผู้หญิงใจเจ้าเล่ห์เพทุบาย เธอนั้นอยากจะบอกกับเขาว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น เพราะว่าเมื่อ7ปีก่อน ตอนที่เขามาขอความช่วยเหลือจากเธอ เธอก็แค่อยากจะช่วยน้องสาวของเขา แต่ว่าความรักที่มีให้เขา ทำให้เธอนั้นคิดแผนนี้ขึ้นมา เพราะเธอนั้นอยากจะอยู่เคียงข้างกับเขามากจริงๆ สายฟ้ารับรู้แต่แค่ว่าเธอนั้นทำเพื่อที่อยากจะครอบครองเขา และบังคับให้เขาต้องเซ็นสัญญานั้น แต่ว่าสำหรับใจของเธอแล้ว นั่นมันไม่ใช่เพียงแค่สัญญา แต่มันคือการแสดงถึงความรักที่เธอมีให้กับสายฟ้า ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น เธอจะทนความเย็นชาของเขาที่ทำเหมือนมองไม่เห็นเธอ เยาะเย้ยเธอ พูดจาถากถาง ประชดประชันกับเธอมาตลอดระยะเวลา7ปีได้อย่างไร ถ้าหากไม่ใช่เพราะความรัก แล้วจะเพราะอะไรหล่ะที่ทำให้ผู้หญิงคนนึงยอมได้ถึงขนาดนี้ เธอไม่เคยเข้าใจเลย สายฟ้าผู้ชายที่นิ่งและเย็นชา แต่ทำไมข้อมือด้านขวาของเขาถึงสวมสร้อยที่ดูเหมือนจะเป็นสไตล์ของผู้หญิงไว้ ทุกครั้งที่เขาลูบจับสร้อยกุหลาบนั้น แววตาของเขานั้นช่างอบอุ่น เหมือนกับว่ากำลังดูแลคนรักของเขา ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว ทั้งหมดก็เพราะว่าผู้หญิงคนนั้น คนที่ทิ้งสายฟ้าไป 3 อาทิตย์ก่อนหน้านี้ เธอได้รับจดหมายฉบับหนึ่งที่ไม่ได้ระบุชื่อผู้ส่ง เธอถึงได้รู้ว่า ตลอด7ปีที่ผ่านมานั้นสาเหตุที่ทำไมสายฟ้าถึงเย็นชาต่อเธออย่างนั้น ที่แท้ก็เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น เธอคิดว่าความรักนี้ สามารถทำให้เธอนั้นได้รัก แต่ในสายตาของสายฟ้านั้นก็เห็นแต่เพียงความเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ของตัวเธอเอง คนฉวยโอกาส สายฟ้าไม่มีวันที่จะตกหลุมรักเธอ เพราะมีคนคนหนึ่งที่ขั้นกลางระหว่างพวกเขาไว้ “ถ้าหากนี่คือสิ่งที่คุณต้องการจริงๆ ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะให้อิสระกับคุณ” เธอพูดพึมพำออกมาเบาๆ และค่อยๆหลับตานอน เช้าวันรุ่งขึ้น “อีกไม่กี่วันก็ถึงวันครบรอบ7ปีของเราแล้วนะ คุณอยากได้ของขวัญอะไรหรือเปล่า?” นิดาขวางทางของนายสายฟ้าที่กำลังจะเดินออกจากประตูบ้าน สายฟ้าจ้องไปที่นิดาอย่างเยือกเย็น “วันนี้9โมงฉันมีบินไปที่โตเกียว และนี่ก็จะสายแล้ว” สายฟ้ายกมือชี้ไปที่นาฬิกา แสดงสีหน้ารำคาญเธอ “คุณจะต้องชอบแน่ๆ เป็นของขวัญที่ฉันตั้งใจเลือกมากเพื่อที่จะให้คุณ” นิดาก้มหน้าลง เพื่อที่จะปิดบังความรู้สึกที่เสียดายและเสียใจ “แล้วแต่คุณ!” สายฟ้าเดินออกไปพร้อมพูดตะโกนออกมาด้วยว่า “ผมไม่ได้อยากได้ของขวัญของคุณ ถึงจะดีแค่ไหนผมก็ไม่เอา ถ้าหากว่าคุณภรรยานี้อยากจะเสียเวลาทำเรื่องพวกนี้หล่ะก็ ผมก็ไม่มีคำพูดใดใดจะพูดแล้ว” นิดายืนพิงประตู จ้องมองตามเงาร่างของเขาที่ค่อยๆห่างออกไป หยดน้ำตาก็ตกลงบนหลังมือเธอ “คุณต้องชอบแน่ๆ” นิดาพูดเสียงเบาๆพร้อมความรู้สึกที่แน่วแน่ เหมือนอย่างกับว่ากำลังพูดให้ตัวเองฟัง “คุณนายสายครับ ของเก็บเรียบร้อยหมดแล้ว มีอะไรจะให้ขนอีกไหมครับ?” พนักงานของบริษัทย้ายบ้านที่เพิ่งเก็บของเสร็จแล้วไปถามนิดาซึ่งมือกำลังจับปากกาพร้อมน้ำตาที่ไหลพรากออกมา “ไม่ ไม่มีแล้วคะ ขอบคุณนะคะ” นิดาปัดน้ำตาทิ้ง แล้วลุกขึ้นมา “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พวกผมขอตัวก่อนนะครับ คุณนายสาย” พนักงานบอกลาเธออย่างมีมารยาท “คะ!” นิดาพยักหน้า หลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าเธอนึกอะไรออก แล้วก็ถาม “นายเรียกฉันว่าอะไรนะ?” “คุณนายสาย?” พนักงานสีหน้ามึนงง “คุณไม่ใช่ภรรยาของคุณสายหรอครับ?” นิดายิ้มอ่อนๆ “ขอบคุณพวกคุณนะคะ” จากนั้นก็ส่งพวกเขาออกไปจากบ้าน คุณนายสาย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอก็จะไม่ใช่คุณนายสายอีกต่อไป เธอปิดประตู มองไปรอบๆบ้านที่เธออยู่มาถึง7ปี ยังจะได้เลยครั้งแรกที่มาที่นี่ เธอไม่เป็นอะไรเลย แต่เธอก็ไม่ยอมหาคนรับใช้ เพราะนี่คือบ้านของเธอ บ้านของเธอกับสายฟ้า งานบ้านงานเรือนทุกอย่างเธอนั้นก็ลงมือลงแรงทำเอง อย่างนี้ถึงจะให้ความรู้สึกของบ้าน แต่ว่า อีกไม่นานก็คงจะไม่ใช่แล้ว นิดาจับกระเป๋าเดินทางของเธอ วางจดหมายที่เธอเขียนไว้ให้สายฟ้าพร้อมกับใยหย่า หมุนตัวเดินออกจากที่นี่ไป และไม่ได้หันหลังกลับมามองอีก สถานที่ที่ไกลจากประเทศไทย ซึ่งก็คือฮาเซล ที่นี่คือความฝันของนิดา เธอเคยคิดว่ารอถึงตอนที่เธอกับสายฟ้าแก่เฒ่า เกษียณ แล้วจะย้ายไปปักหลักอยู่ที่ฮาเซล ดังนั้นเธอได้ซื้อบ้านพักที่นั่นไว้ก่อนหน้านี้แล้ว บ้านพักที่ติดริมทำเล มองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ๆที่เป็นผืนน่ำทะเลใหญ่ๆ และสามารถมองเห็นหาดทรายเหลืองอร่ามกับคลื่นจากน้ำทะเล ซึ่งบนหาดทรายอย่างนี้ เป็นที่ที่สายฟ้ามาขอร้องให้เธอช่วยน้องน้ำ แต่แล้วเธอ ก็ฉวยโอกาสนี้บังคับให้เขาเซ็นสัญญาบ้าๆนั่น พระอาทิตย์กำลังจะตกช่างเป็นภาพที่สวยงาม แต่ก็ใกล้ฟ้ามืด เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าสุดท้ายแล้วเธอจะมีจุดจบเป็นอย่างนี้ แต่เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วนะ สายฟ้า พวกเราจะได้ไม่ติดค้างอะไรกัน และเราก็คงจะไม่มีวันได้พบกันอีก