บทที่ 4 ผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว

ประเทศไทย ผู้ชายหน้าหล่อแต่ให้ความรู้สึกเย็นชาคนหนึ่งได้เดินลงมาจากเครื่องบินส่วนตัว คนขับรถมารอที่สนามบินตั้งแต่เช้าตรู่ เร่งรีบมาเปิดประตูรถให้ “ท่านประธานครับ จะไปบริษัทก่อนหรือว่าไปหา.....คุณนิดาที่บ้านดีครับ” สายฟ้าหน้าขรึม คิ้วขมวด พอได้ยินชื่อนิดา เขาก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที “กลับบริษัท!” สายฟ้าออกคำสั่งไป “ครับ”​คนขับรถไม่กล้าขัดคำสั่งของสายฟ้า ได้แต่แอบสงสัยในใจ ว่าคุณนิดาก็ดีต่อท่ายประธานขนาดนี้ ถึงจะเป็นก้อนหินแต่ก็คงต้องกร่อน แต่ทำไมท่านประธานถึงไม่สนไม่แคร์คุณนิดาเลยแม้แต่นิด แต่ก็อย่างว่า นี่มันเป็นเรื่องของสามีภรรยา เขาก็มีหน้าที่แค่รับผิดชอบขับรถของเขาให้ดี และคอยรับเงินเดือนทุกเดือนก็พอแล้ว รถจอดที่ล่างตึกบริษัท สายฟ้าเดินลงจากรถพร้อมบอกให้คนขับว่า “วันนี้จะหลับบ้านดึกหน่อย” คนขับรถพยักหน้าตอบรับ พร้อมทิ้งกุญแจไว้ให้เขาแล้วก็ขับรถออกไป สายฟ้านั่งเหม่ออยู่คนเดียวที่หน้าโต๊ะทำงาน เขาไม่ได้มีงานเร่งอะไรที่ต้องทำ เขาเพียงแค่ยังไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากไปเห็นนิดา ตลอด7ปีที่ผ่านมา ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับนิดา เขานั้นไม่อยากเข้าไปยุ่ง เขามีหน้ามีตาในโลกธุรกิจนี้มาหลายปี ไม่เคยมีใครที่จะสามารถบังคับให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำได้ แต่ทำไมนิดาต้องมาละเมิดสิทธิของเขาอย่างนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาต้องสูญเสียสิ่งที่เขารักไป ตำแหน่งคุณนายสายงั้นหรอ? เธออยากได้ งั้นเขาก็ให้เธอได้สมหวังตามนั้น ให้เธอนั้นได้ตำแหน่งนั้นพร้อมความโดดเดี่ยวไปจนถึงวันตาย เขาจะไม่มีวันมองเธอเลยแม้แต่น้อย สายฟ้ายิ้มอย่างเยือกเย็นพร้อมเงยหน้าขึ้น พระจันทร์ของคืนนี้เหมือนจะออกสีแดงๆ กลางคืน สายฟ้าก็กลับถึงบ้านพักของนิดาตามเวลาปกติ เขาไม่เคยยอมรับว่าที่นี่คือบ้านของเขา ยิ่งจะไม่มีวันยอมรับว่านิดาในตำแหน่งคุณนายหญิงของบ้านนี้ ในสายตาเขา ที่เขายอมกลับบ้านมาทุกวันนี้ ก็เพื่อที่จะทำตามสัญญาบ้าๆนั้นก็แค่นั้น แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ วันนี้ที่บ้านเงียบกริบแทบไม่มีเสียง ไฟก็ไม่ถูกเปิดไว้ ปกติแล้วไม่ว่าเขาจะกลับดึกแค่ไหน นิดาก็จะนั่งรอเขา จากนั้นก็จะแสดงฉากให้ดูว่าเป็นคู่สามีภรรยาที่รักกันมาก แต่วันนี้เธอไม่อยู่บ้าน นี่ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก สายฟ้าเปิดไฟในห้องนั่งเล่น ก็ไม่เห็นจะมีวี่แววของนิดา เขาเลยเดินตรงขึ้นไปที่ห้องบนชั้นสอง ก็ไม่เห็นนิดาอยู่ จะเห็นก็แต่สิ่งที่นิดาทิ้งไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง จดหมายฉบับหนึ่งที่เขียนไว้ว่า---ถึง สายฟ้า สายฟ้าจำลายมือของนิดาได้ แต่เขาเดาใจนิดาไม่ออกว่าเธอนั้นจะเล่นอะไรอีก เขาเปิดจดหมายด้วยความประหลาดใจที่อยากรู้ “สายฟ้า จดหมายฉบับนี้แทนถึงตัวฉัน ฉันขอลา และฉันรู้ดีว่าคุณก็คงไม่มีวันมาตามหาฉัน แต่ก่อนฉันไม่เคยเข้าใจว่าทำไมคุณถึงเกลียดฉัน แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว ดังนั้นฉันจะปล่อยให้คุณอิสระ หวังว่าถ้าไม่มีฉันคุณคงจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่ว่าฉันก็ยังอยากจะบอกคุณ ตอนนั้นฉันไม่ได้มีเจตนาที่จะเอาชีวิตของน้องน้ำมาขู่คุณ เพียงแต่ว่าฉันนั้นรักคุณมากเกินไป สิ่งที่ฉันทำผิดไปทั้งหมด นั้นก็เพราะว่าฉันรักคุณ คุณต้องทุกข์ทรมาน นั่นก็เพราะรักจากฉัน ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจให้คุณได้รับอิสระ นี่คือของขวัญที่ฉันให้คุณในวันครบรอบ7ปี ต่อจากนี้ไปขอให้คุณได้มีความสุขอย่างแท้จริง ——นิดา” นี่มันอะไรกัน? หนีออกจากบ้านงั้นหรอ? หรือเป็นแผนหลอกให้เขาตายใจแล้วคิดจะทำอะไรบางอย่าง? แผนบ้าบอของนิดานี้ ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆ สายฟ้ารู้สึกสมเพชพร้อมโยนจดหมายทิ้งไปข้างๆ แต่ว่าเอกสารที่จดหมายนั้นได้ทับไว้ตั้งแต่แรกนั้นก็ดึงดูดสายตาเขาไว้ เปิดเอกสารออกมา มันคือเอกสารเกี่ยวกับหนังสือการหย่าร้าง พร้อมกับแนบสัญญานั้นมาด้วยกัน สายฟ้าประหลาดใจมาก ที่นิดานั้นทิ้งใบหย่ากับสัญญานี้ไว้ หรือว่าครั้งนี้เธอจะเอาจริงงั้นหรอ? ไม่ว่าจะจริงหรือโกหก แค่มีเอกสารพวกนี้แล้ว เขาก็จะได้หลุดพ้นจากผู้หญิงคนนั้นสักที เมื่อคิดถึงการตายของอลินกับความอัปยศตลอด7ปีที่เขาต้องอดทนมา สายฟ้าไม่รอช้าอะไรรีบเซ็นชื่อตัวเองว่ายินยอมลงบนใบกระดาษนั้น ในที่สุดก็หลุดพ้นเป็นอิสระสักที ต่อไปนี้ชีวิตของเขาก็จะได้ไม่มีนิดาอีกต่อไป และจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรอีก พอคิดถึงตรงนี้ เขาก็ไม่อาจอยู่นิ่งในบ้านหลังนี้ได้อีก เขาหยิบเอกสารพวกนั้นแล้งเดินลงตึกไป สตาร์ทรถ แล้วขับตรงออกไป สถานที่แห่งนี้ เขานั้นไม่อยากจะกลับมาอีก ที่นี้มันอัดเต็มไปด้วยความอัปยศของเขาตลอด7ปีนี้ เขาดึงแหวนที่ใส่อยู่ในนิ้วนางออก นี่คือแหวนที่นิดาบังคับให้เขาสวมไว้ นิดาสงสัยสร้อยข้อมือด้านขวาของเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว และยังบังคับสั่งให้เขานั้นต้องสวมแหวนแต่งงานนี้ แต่สวมแล้วได้อะไรหล่ะ ผู้หญิงคนนั้นไม่มีวันเดินเข้าไปในใจของเขาได้เลย เขานั้นต่อต้านและไม่ชอบคนหรือสิ่งของที่ทำให้เขาเหมือนถูกบังคับ แหวนที่สวยหรูนั้นถูกโยนออกไปนอกหน้าต่างรถ สายฟ้าไม่เหลือแม้กระทั่งความอาลัยอาวรณ์ใดใดอีกต่อไป ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ในที่สุดเขาก็จะได้มีชีวิตที่เป็นของตัวเองสักที”