บทที่ 5 ไม่แคร์จริงๆแล้วหรอ

พชรเห็นสายฟ้านั่งอยู่ในออฟฟิศคนเดียว ตามปกติ นิดาควรจะมาส่งข้าวตามปกติทุกวันได้แล้ว แต่ว่าวันนี้ทั้งวันไม่เห็นวี่แววหรือเงาของเธอเลย “ภรรยาคนดีของนาย ที่คอยเอาอกเอาใจนายหล่ะ? ทำไมไม่เห็นเธอ” พชรนั่งอยู่หน้าโต๊ะออฟฟิศของสายฟ้าพร้อมตีเรียกสติเขา พวกเขาสองคนนั้นเป็นเพื่อนที่นั่งร่วมกันตั้งแต่สมัยประถม ซึ่งก็คือคู่หู ทั้งบริษัทนี้ ก็มีแต่พชรแหละที่กล้าพูดกับสายฟ้าอย่างนี้ สายฟ้านั้นไม่เคยกินของที่นิดาทำมาให้ พชรเลยกินแทนไปอย่างสบายใจเฉิ่ม พูดตามจริงนะ นิดา ผู้หญิงคนนี้ ฝีมือทำกับข้าวนี้ใช้ได้ไม่เลวเลยนะ เอาซะจนเขานั้นไม่อยากจะกินข้าวกล่องของบริษัทแล้ว มีแต่สายฟ้านี่แหละที่อยู่ในกองความโชคดีแต่กลับไม่คว้าไว้ สายฟ้าเงยหน้าขึ้นมามองพชร พูดออกมาอย่างเยือกเย็นว่า “หย่าละ” สองคำที่พูดออกมาอย่างนิ่งๆ แต่ในสายตาพชรแล้ว มันเป็นประเด็นข่าวใหญ่ที่น่าตกใจ “อะไรนะ----” เขาลุกขึ้นมาทันที “เธอเนี่ยนะหย่ากับนาย พวกนายล้อกันเล่นหรือเปล่า?​” ผู้หญิงคนนั้น จะยอมปล่อยสายฟ้าไปเนี่ยนะ? ผู้หญิงคนนั้นรักสายฟ้ามากแค่ไหน ทุกคนในที่นี่ต่างก็รู้ ถึงแม้ว่าในสายตาของสายฟ้าจะไม่มีเธออยู่ แต่พวกเขานั้นต่างก็เห็นอยู่ในสายตา แม้กระทั่งอาจเจ็บปวดที่ใจ ในบางครั้ง ก็ต้องถอนหายใจให้กับพรหมลิขิตในโลกนี้ นิดาผู้หญิงที่อ่อนหวานและขยันหมั่นเพียร ทำไมถึงต้องปักรักให้กับสายฟ้าสัตว์เลือดเย็นอย่างเขา “ใบหย่านี้ยังอยู่ในมือฉัน นายอยากดูไหม?” สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ของสายฟ้าถามขึ้น พชรมองไปที่คนเลือดเย็นอย่างเขา ใจลึกๆรู้สึกแทนนิดาว่าไม่คุ้มเลยจริงๆ “อันที่จริงแล้วพวกนายก็เป็นสามีภรรยากันมาตั้ง7ปี หย่ากันไปอย่างนี้ นายไม่รู้สึกเสียดายบ้างเลยหรอ เธอดีกับนายขนาดนี้ ถึงนายจะเย็นชาเหมือนภูเขาน้ำแข็ง แต่ก็น่าจะถูกละลายบ้างแล้วหล่ะ” พชรโมโหด้วยความรู้สึกที่ไม่ยุติธรรม สายฟ้าขี้เกียจจะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา “สมมติว่าเธอเกิดอุบัติเหตุหล่ะ ถ้าหากเธอตายหล่ะ? นายจะไม่สนใจเลยหรอ?​นายจะไม่สนใจเลยหรอว่าเขาจะเป็นหรือตาย” พชรคาดไม่ถึงเลยว่าสิ่งที่เขาพูดไปนี้กลับกลายเป็นเรื่องจริง “มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน” สายฟ้าตอบกลับ สีหน้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม “ฉันไม่มีวันสนใจเธอ ทว่านายเป็นห่วงเธอมาก นั้นมันก็เรื่องของนาย ไม่เกี่ยวกับฉัน” พชรนั้นก็พูดหาเรื่องใส่ตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่าสายฟ้านั้นเกลียดนิดา แต่ก็ยังไปจี้จุดของเขา “ฉันคิดว่านิดานั้นที่จริงแล้วก็ดีใช่ได้ อ่อนโยน จิตใจดี เก่งทั้งงานในบ้านและนอกบ้าน ยังไงก็เป็นสามีภรรยากันมาตั้ง7ปี นายทำไม......” พชรอยากจะพูดต่อไป แต่เขายังพูดไม่จบก็ถูกสายฟ้าพูดตัดบทไป: “อ่อนโยน? จิตใจดี?​ นางผู้หญิงงูพิษที่เอาชีวิตคนในครอบครัวของฉันมาข่มขู่ บังคับฉัน” สายฟ้าพูดออกมา ราวกับว่าไม่ว่าใครที่พูดว่านิดาเป็นคนดี คนนั้นก็จะเป็นศัตรูกับเขา พชรรีบเงียบปากไป คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจเรื่องของเมื่อ7ปีก่อน แต่ว่าเขานั้นรู้ทุกอย่าง เรื่องนั้นที่จะเป็นปมในใจของสายฟ้าไปตลอดชีวิต “ต่อจากนี้ไปก็คงจะไม่มีบุญปากแล้ว” พรชเอามือเท้าสะเอว ส่ายหัวเบาๆ “แล้วนิดาตอนนี้เธอไปไหนแล้วหล่ะ กลับบ้านเธอแล้ว?” สายฟ้ามองพชรด้วยสายตาเหมือนกับมองโจรอยู่ “นายจะรู้ไปทำไม? นายคงไม่ใช่คิดที่จะจีบเธอหรอกใช่ไหม?” “ใช่ไง แล้วมันไม่ได้หรือยังไง? ใครเรียกใครเธอนั้นทำให้กระเพาะฉันติดใจ!” พชรพูดไปพร้อมมองบนไปที สายฟ้าคิดเป็นแค่เรื่องล้อเล่นกับสิ่งที่เขาพูด พูดพึมพำออกไป “งั้นนายก็แต่งกับเชฟเลยสิ” พชรพูดต่อ “กับข้าวที่นิดาทำ ถึงจะบอกว่าสู้อาหารสดอาหารทะเลพวกนั้นไม่ได้ แต่ว่าทำให้คนกินรับรู้ถึงความรักความอบอุ่น มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นรสชาติของบ้าน มีแต่นายที่ไม่รู้จักรักษาความโชคดีนี้ไว้” ในใจของสายฟ้ารู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก แต่สีหน้าของเขานั้นไม่ได้แสดงอาการออกใดใด “เป็นความโชคดีซะที่ไหนกันเล่า วันนี้เดี๋ยวฉันจะพานายไปกินอาหารทะเลสดๆเอง ให้นายได้ดื่มด่ำกับอาหารที่อร่อยๆ” สายฟ้าลุกขึ้น หยิบเสื้อกันหนาวมาสวมพร้อมพูดกับพชรว่า “โทรเรียกเพื่อนคนอื่นๆ บอกว่าคืนนี้ ฉันเลี้ยงเอง” ปล. สำหรับนักอ่านคนไหนที่ชื่นชอบและอยากจะอ่านต่อ สามารถเติมเหรียญอ่านบทที่ล็อคไว้ได้เลยนะคะ ขอบคุณที่มาอยู่เคียงข้างกันนะคะ