บทที่ 7 คนที่อยู่เบื้องหลัง

ทัดดาวยังอยากพูดต่อ แต่ก็ถูกสายฟ้าขัดจังหวะอย่างหงุดหงิดรำคาญ “นี่มันเป็นเรื่องของพี่” น้ำเสียงยังคงฟังดูอ่อนโยน แต่ว่าใบหน้าของสายฟ้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดใดออกมา ก็ดูเยือกเย็นมากแล้ว ความหงุดหงิดนี้ไม่รู้ว่ามาจากไหน ทั้งที่หลุดพ้นจากผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้นได้แล้ว แล้วทำไมถึงได้มีแต่คนถามถึง และทุกครั้งที่เขาได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนั้น ในใจและอารมณ์ก็มักจะไม่นิ่ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทัดดาวได้ยินสายฟ้าพูดอย่างนี้ เธอก็เริ่งกังวล รีบพูดไปว่า “พี่สาย ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ ฉันแค่สงสารพี่ พี่อย่าโมโหเลยนะ” ยิ่งฟังเธอพูดอย่างนี้ สายฟ้าก็ยิ่งอารมณ์เสีย ที่พูดอยู่ก็อยากจะตัดสายทิ้งไป “ไม่ ไม่นะคะ” ทัดดาวห้ามเขาไว้ “พี่สาย พี่ฟังฉันนะ พี่ยังลืมพี่สาวไม่ได้ใช่ไหมคะ? พี่สาวนั้นตายไปตั้งแต่เมื่อ8ปีก่อนแล้วนะคะ ทำไมพี่ไม่ลองมองคนที่อยู่ตรงหน้าพี่บ้างหล่ะคะ? พี่สาวเธอตายไปแล้ว และเธอก็ไม่สามารถที่จะฟื้นคืนชีพได้อีก? คนที่อยู่ตรงหน้า? พอพูดถึงคนตรงหน้า นิดาต่างหากที่เป็นคนที่อยู่ตรงหน้าเขา แต่เสียดาย ความรู้สึกที่เขามีต้องเธอนั้นมันคือจุดสูงสุดของคำว่าเกลียด คือเกลียดที่สุด “ฉันไม่ต้องการให้เธอมาย้ำเตือนฉัน ที่เธอพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง?” สายฟ้าถาม “พี่สาย ฉันชอบพี่ ฉันอยากเป็นตัวแทนพี่สาวไปดูแลพี่ แต่ก่อนก็เพราะว่ามีผู้หญิงคนนั้นอยู่ แต่ตอนนี้ พวกพี่ก็หย่ากันแล้ว ฉันอยากจะอยู่กับพี่” ทัดดาวพูดอย่างตื่นอกตื่นใจ “ฉันนั้นไม่ได้แพ้พี่สาวเลยสักนิด ฉันยังจะรักพี่มากกว่าพี่สาวอีก พี่ให้เวลาฉันหน่อย ลองมองฉันบ้าง ยอมรับฉันได้ไหมคะ?” “ไม่เหมือนกัน” สายฟ้าพูดแทรกเธอพร้อมหมดความอดทนกับเธอเต็มที “นับดาวก็คือนับดาว เธอก็คือเธอ ที่พี่ดูแลเธอก็เพราะว่าพี่สาวเธอฝากกับพี่ไว้ ไม่มีอะไรมากเกินกว่านี้ เธออยากไปคิดมาก ในใจของพี่มีแค่พี่สาวเธอ นี่เป็นความจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้” สายฟ้าพูดจบ ก็ไม่สนความรู้สึกของทัดดาว รีบตัดสายไป โตเกียว หญิงสาวหน้าตาสระสวยดูสะอาดสะอ้านคนหนึ่งจับโทรศัพท์ในมือไว้แน่นและนิ่งไม่ได้สติไปสักพัก สายตาของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาเธอ...... ทำไม?​สายฟ้าทำไมพี่ถึงต้องชอบพี่นับดาวขนาดนั้นด้วย ฉันก็เป็นลูกสาวของบ้านดาวเหมือนกัน และก็ดีไม่แพ้พี่นับดาวเลยสักนิด ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าพี่จะไม่รู้สึกอะไรกับฉันเลยสักนิด แต่ก่อนฉันอาจจะใสซื่อเกินไป ที่เอาแต่รอว่าสักวันหนึ่งพี่จะสามารถเดินออกมาจากอดีตนั้นได้ รอจนกว่าพี่จะปล่อยวางพี่นับดาวได้ แล้วฉันค่อยไปอยู่เคียงข้างพี่ แต่นางนิดาผู้หญิงต่ำตมนั้น ทั้งทั้งที่รู้ว่าพี่รังเกียจเธอ ก็ยังตามตอแยพี่ไม่เลิก ตำแหน่งภรรยาคุณสาย ที่จริงมันจะต้องเป็นของฉัน แต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นก็หลอกง่ายซะจริงๆ ยังมีจิตสำนึกหน่อย สิ่งที่ฉันพูดไปเธอก็เชื่อหมดทุกอย่าง ทัดดาววางโทรศัพท์ลง แสะยิ้มที่ดูเหมือนมั่นใจอะไรบางอย่างของเธอออกมา เธอค่อยๆยกมือของเธอขึ้นมา ประทับเข้าไปที่หน้าอกของตัวเอง หัวใจเต้นแรง ใบหน้าที่ดูแสนจะบริสุทธิ์นั้นก็เปลี่ยนไปทันที “โธ่พี่นับดาว คนที่ฉลาดมาทั้งชีวิตอย่างพี่ สุดท้ายก็โง่เหมือนกับนิดา รถดีดีจู่ๆจะพลิกคว่ำได้ยังไงกันหล่ะ? แต่ว่า ฉันจะไม่ให้พี่ตายเปล่าหรอก ฉันจะใช้ใจพี่ ให้ได้ความรักของพี่มา จากนั้นก็จะได้อยู่กับเขาอย่างมีความสุข!” ใบหน้านั้น อย่างกับปีศาจร้าย แววตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและโกรธเคือง “ลุงหลิน ช่วยจองตั๋วกลับประเทศไทยให้ฉันหน่อย” ทัดดาวบอกให้ผู้ดูแลบ้าน พี่สาย ฉันจะกลับมาแล้ว ฉันจะรอดูสิว่า ไม่มีนิดากับพี่นับดาวแล้ว พี่ยังจะไม่สนใจฉันอีกหรอ? ขอแค่ฉันมีเวลาที่เพียงพอ ความอดทน ฉันก็จะต้องเข้าไปแทนที่พี่นับดาว และจะต้องเข้าไปอยู่ในใจพี่ให้ได้แน่ๆ”