บทที่10 หัวใจที่ตายด้าน

เห็นเธอเงียบ ทวีเลยถามต่อ ：“คุณอยากเห็นหน้าลูกไหม?” ลูก....... เจนนี่มองไปรอบตัว ถึงแม้อยากเห็นหน้าลูกตัวเองแค่ไหน? แต่เธออดกลั้นเอาไว้ เธอไส่หัวและแข็งใจพูดว่า： “ไม่อยาก ” ทวีสีหน้าเงียบๆ เห็นเธอร่างกายอ่อนแอ เลยไม่บีบบังคับ พูดด้วยเสียงเบาๆ：“คุณดูแลตัวเองให้ดีๆ รอให้อาการดีขึ้นค่อยดูลูกชายของเรา” ลูกชาย… ที่แท้คลอดเราคลอดได้ลูกชายนี่เอง... เจนนี่อดใจไม่ไหวที่จะเอ่ยปากขอร้องทวี:“คุณทวี เพือลูกชายของเรา คุณหย่ากับซอนญ่าได้ไหม ให้ลูกเราได้มีสถานะเป็นลูกคุณได้ไหม? ” ทันใดนั้น ห้องได้เงียบลงทันที เงียบจนได้ยินแม้แต่เสียงหยอดน้ำเกลือ จากนั้น เจนนี่ก็ได้ยินคำตอบที่ชัดถ้อยชัดคำของทวี: “อย่าคิดมาก ผมไม่ทางหย่ากีบซอนญ่า ” ความหวังสุดท้ายของเธอได้ดับลง น้ำตาได้ไหลลงมา จากนั้นเธอตายใจ เจ็ดวันผ่านไป เธอกลับจากโรงพยาบาล เพราะเด็กคลอดก่อนกำหนดเลยต้องพักต่อที่โรงพยาบาล ยี่สิบวันผ่านไป ป้าพรบอกลูกตัวเหลืองเลยต้องพักที่โรงพยาบาลต่อ ระหว่างนี้ ทวีไม่เคยมาหาเจนนี่สักครั้ง ทวีงอนเจนนี่ อยากให้เจนนี่เป็นฝ่ายยอมเปิดปากพูดว่าอยากเจอลูก พอเธออยู่ไฟครบเดือน ป้าพรก็อ้อนวอนเธให้เธอไปดูลูก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร มีอยู่ครั้งนึง เธอได้ยินป้าพรโทรไปหาทวีและฟ้องทวีว่า：“คุณเจนนี่ผอมกว่าตอนท้องอีก เธอไม่ยอมกินอะไรเลย นั่งอยู่อย่างนี้ไม่พูดอะไรสักคำ ป้ากลัวขืนเป็นแบบนี้ต่อไป คุณเจนนี่ต้องเป็นบ้าแน่ๆ ” เธอไม่ได้ยินทวีพูดอะไร แต่เธอเดาได้ว่าทวีคงไม่สนใจไม่อคร์อะไรทั้งสิ้น ในใจเขาลึกๆคงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงต้อยต่ำและดวงแข็ง ถึงแม้จะถูกทรมานแค่ไหนก็ไม่ตายง่ายๆเหมือนแมลงสาบ ฮึมๆๆ เธอเกิดมาจน เธอสมควรที่จับได้รับความทุกข์แบบนี้ ! มีอยู่คืนนึง เธอได้รับสายจากซอนญ่า ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะของซอนญ่า ：“นางแพศยา ชั่นได้ขโมยลูกแกออกมาจากโรงพยาบาล ถ้าแกอยากให้ลูกมีชีวิตต่อ ก็มาหาชั้น” เธออดใจที่ไม่ไปดูลูกได้ แต่เธออดไม่ได้ที่เห็นลูกมีอันตราย พอได้ยินคำนี้ เธอตกใจจนทำไรไม่ถูก เธอทำตาทุกอย่างที่ซอนญ่าต้องการและไปตามที่อยู่ที่เธอแจ้ง พอถึงที่นั่น เธอรู้สึกผิดสังเกตุ สถานที่ๆซอนญ่าบอกให้เธอมาเป็นคฤหาสรน์ย่านคนรวย ทุกคนมองเธอเหมือนตัวตลก ซอนญ่าจงใจทำให้เธอขายขี้หน้า ถึงได้หาเรื่องโกหกหลอกเธอมาที่นี่ แต่เธอก็ไม่กล้าชะล่าใจ ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย เธอแข็งใจเดินไปหาซอนญ่า เพื่อจะดูแน่ใจว่าลูกเธอปลอดภัย ! บนทางเดินชั้นสอง เธอเห็นซอนญ่าเดินผ่าน เธอวิ่งตามไป เธอเดินมาถึงห้องลับห้องนึง เธอกลั้นหายใจเดินย่องเข้าไป ได้ยินเสียงคนในห้อง… “ทวีบอกรักฉันสิ’’ ซอนญ่าพูดด้วยเสียงที่อ่อนหวาน “ผมรักคุณ” จากนั้นซอนญ่าถามต่อ “แล้วเจนนี่หล่ะ คุณรักเขาไหม?” ซอนญ่าถามด้วยเสียงที่เย้ายวน ทวีฟังจนซู่ซ่าไปทั้งตัว