ตอนที่ 296 ไม่อยากปล่อยไป

ตอนที่ 296 ไม่อยากปล่อยไป ปุริมเชื่อฟังดีมาก พอตอบรับก็ตามเธอไปที่แผนกศัลยกรรม หมอทายาให้เขาใหม่และพันแผลใหม่อีกรอบแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดี หมอจึงพูดอย่างมีความลับผิดชอบต่อหน้าที่ว่า：“คุณปุริม แผลบากเจ็บนี้เหมือนกับว่า……แต่ว่า ผมก็มองไม่ค่อยออก แต่อย่างไรก็ตาม วันสองวันนี้ขอให้คุณปุริมอย่าขยับตัวเยอะ ไม่อย่างนั้นบาดแผลตึงอีกรอบก็จะหายยาก เขาพยักหน้า เพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจแล้ว แต่พอจัดการแผลบาดเจ็บนั้นเสร็จแล้วก็โอบเพ็ญนีติ์เดินออกไปจากห้องพักหมอไม่หันกลับไปพูด：“ขอบคุณ” ในทางเดินยาวในตึกนี้เอง ผู้คนที่มารวมตัวกันดูความชุลมุนเมื่อสักครู่ต่างแยกย้ายไปแล้ว เขาเดินโอบเธอก้าวเท้ายาวไปที่ลิฟท์ เพื่อที่จะพาเธอออกไปจากที่นี่ คิดแล้วคิดอีก เธอก็ไม่อยากให้มีเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอมาโรงพยาบาลนี้ แล้วจะมีเป็นครั้งที่สามที่สี่อีกหรือเปล่า？ “ปุริม เด็กคนนี้เก็บไว้ไม่ได้ ขอโทษนะ”เธอพยายามให้กำลังใจเขา ให้เขาปล่อยเธอ “ทำไม？”สายตาของเขาเย็นชาทันที เสมือนว่าอากาศไม่มีอุณหภูมิตกไปที่เธอ ทำให้เธอรุ้สึกอยากจะระเบิดออกมา “คุณก็รู้，ฉันติดหนี้นภนต์ ฉันตอบรับว่าจะอยู่กับเขาสามปี สามปีนี้ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ฉันจะอยู่ข้างๆเขาก้าวข้ามไปด้วยกัน”น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา สายตาจ้องมองไปที่ไกลๆ คล้ายกับว่าตอนนี้สิ่งที่เธอมองก็คือนภนต์ “ไปค้ายากับเขาเหรอ？”ปุริมหมุนร่างของเธอทันที ให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้นภนต์กำลังทำอะไรอยู่มากไปกว่าเขาแล้ว “ไม่ นภนต์ไม่ได้ค้ายา ดังนั้น ฉันก็ไม่ได้ไปค้ายา” “เพ็ญนีติ์ งั้นคุณจะตามเขาไปทำอะไร？”เขาไม่ชอบที่เธออยู่ข้างนภนต์ ไม่ชอบเลยสักนิด “ทำธุรกิจ หึ พวกเราจะทำร้านโซ่ไม้ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ” “คุณกับเขา？” “ใช่”เงยหน้าขึ้นมองเขา ผู้ชายสูงเกินจริงๆแล้วไม่ใช่เรื่องดีต่อผู้หญิงเลย ทำให้คอเธอที่เงยหน้าแข็งขึ้นมาหน่อย “แต่ว่า นี่เกี่ยวอะไรกับเด็ก？”เขาถามถึง ที่จริงแล้วไม่ได้เห็นด้วย “ธุรกิจของพวกเราจะทำใหญ่มาก ดังนั้น ฉันไม่มีเวลามาตั้งท้อง และก็ไม่มีเวลาคลอดลูก ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่มีเวลามาดูแลลูก” “เพ็ญนีติ์ นี่ไม่ใช่เหตุผล พูดมา คุณมีเรื่องอะไรปิดบังผมใช่ไหม？”ตอนที่เธอพูด ตาของเขาจ้องมองเธออย่างไม่กระพริบ เขารู้สึกว่าในสายตาของเธอกำลังมีอะไรที่เขาอ่านไม่ออก มันคือการแสดงอย่างยอดเยี่ยมที่ถูกเธอปิดบังไว้ซึ่งตามจับได้ยากสุดๆ เหมือนเป็นความเศร้าโศกอย่างหนึ่งและไม่มีทางเลือก กัดกินหัวใจของเขาออกมาเป็นคลื่นและความกังวลเป็นรอบๆ ตาของเธอกระพริบไปมา ทันใดนั้นเหมือนกับว่าคิดอะไรออกมาเหมือนกัน จึงเคาะหัวแล้วพูดว่า：“คุณดูสิ ฉันกลับลืมไปได้ ฉันมีเรื่องปิดบังคุณอยู่จริงๆ” “อะไรล่ะ？”คำพูดของเธอทำให้เขาสนใจขึ้นมาทันที คิดว่าเธอจะบอกเขาเหตุผลที่เธอจะเอาเด็กออก คิดไม่ถึง เพ็ญนีติ์พูดด้วยเสียงต่ำ：“นภนต์กับปัณฑาคบกันแล้ว แบบนี้ คุณควรจะวางใจให้ฉันทำงานกับเขาได้แล้วนะ？”เธอไม่โง่ ความใจแคบของผู้ชายเธอดูออกตั้งนานแล้ว แต่ในใจเขาคิดถึงเพ็ญภัทร์อย่างเห็นได้ชัด แต่กลับปล่อยเธอไปไม่ได้เขาคนนี้มีความโลภเล็กน้อยจริงๆ มองเขาที่ได้รับบาดเจ็บ เธอก็ไม่อยากโจมตีเขาละ ทั้งหมดแล้วแต่โชคชะตาละกัน หากมีโชคชะตา หลบยังไงก็หลบไม่ได้ หากไม่มีโชคชะตา พยายามอย่างเต็มที่ขนาดไหนก็ไม่มีทางคลายปมแน่นอันนั้นที่พระเจ้าจัดให้เขากับเธอได้ เรื่องนี้ปุริมไม่รู้จริงๆ“เรื่องเกิดขึ้นเมื่อไหร่？”เหมือนกับว่าปัณฑาเพิ่งจะมาได้สองวัน ทำไมถึงเร็วขนาดนี้ เร็วจนทำให้เขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ ทันใดนั้นก็คิดขึ้นได้ที่ปัณฑาส่งข้อความให้เขา เธอบอกว่าเธอมีความสุขมาก，กลับไม่คิดว่าจะเป็นนภนต์ ถ้าหากนภนต์จริงใจต่อปัณฑาจริงๆ งั้นเขาก็คลายความกังวลแล้ว แต่ว่าความหลงไหลของนภนต์ที่มีต่อเพ็ญนีติ์เขาก็เริ่มไม่วางใจปัณฑาแล้ว “เมื่อคืนวานน่ะ”จริงๆเธอก็ไม่รู้ ก็แค่ตอนเช้ามองเห็นสิ่งที่ไม่ควรมองเห็น “ก็ดี แบบนี้ก็ดี”ระหว่างทางที่มามีคนรายงานเรียบร้อยแล้ว แท้จริงแล้วก่อนหน้านี้นภนต์มาพร้อมกับเพ็ญนีติ์ แต่ไม่รู้ว่าทำไม นภนต์มาแล้วก็ออกไปอีก ซึ่งก่อนที่นภนต์จะออกไปตอนนั้น เพ็ญนีติ์โทรหาเขาพอดี ให้เขาหาคนมาดูแลเธอ บางที ระหว่างเพ็ญนีติ์กับนภนต์อาจจะไม่มีอะไรจริงๆก็ได้ “ดังนั้น ตอนนี้คุณเห็นด้วยกับฉันเถอะ ฉันมีอ้อยกับส้มแล้ว ฉันไม่อยากมีอีกแล้ว ถึงตอนนั้น อ้อยกับส้มจะไม่พอใจได้”เธอพยายามหาข้ออ้างโน้มน้าวเขาด้วยปล่อยให้เธอทำลูกในครรภ์ที่อยู่ในท้องเธอ พอได้ยินว่าเป็นเพราะว่าอ้อยกับส้มทำให้เธอคิดเยอะขนาดนี้ ใจของเขาก็อ่อนขึ้นมา แต่ว่าสายตามองไปที่ท้องของเธอ ทำให้เขายิ่งไม่อยากปล่อยเด็กคนนี้ไป