已经是第一章了
ตอนที่297 ความน่ารักที่ดื้อดึง
ตอนที่297 ความน่ารักที่ดื้อดึง
“คุณวางใจเถอะ ธุรกิจของนภนต์ผมจะช่วยดูแลแทนคุณเอง ส่วนลูกถ้าคลอดออกมาแล้วคุณก็ไม่ต้องเลี้ยง เดี๋ยวผมจ้างคนมาเลี้ยงลูกเอง ส่วนอ้อยกับส้ม ผมคิดว่าพวกเขาต้องตั้งตารอคอยน้องชายคนนี้อีกหนึ่งคนแน่ๆ”
เพ็ญนีติ์มองชายคนนี้ก็พบความน่ารักดื้อดึงของเขาขึ้นมาทันที ถ้าหากเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกเขา บางทีตอนนี้เธอก็คงเอาออกเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว ทั้งสองพูดไปเดินออกไปจากประตูโรงพยาบาล เพ็ญนีติ์มองเห็นมุมตรงข้ามโรงพยาบาลมีร้านขายของกินเล่นเล็กตั้งอยู่ จึงรู้สึกหิวขึ้นมา“ปุริม ฉันอยากกินเกี๊ยวจัง”
เขาโทรศัพท์หานรวรทันที “นรวร ให้พ่อครัวห่อเกี๊ยวตอนนี้เลย เอาไส้รวมมิตรรสอ่อนๆ ลวกเสร็จก็ส่งมาเลยนะ”
“ท่านประธานครับ ท่านจะไปไหนครับ？”นรวรที่นั่งอยู่ในรถที่ลานจอดรถหน้าโรงพยาบาล มองเห็นปุริมกับเพ็ญนีติ์เดินออกไป เขาทายไม่ออกว่าพวกเขาจะไปไหน ดังนั้นเขาจึงต้องถามให้ชัดเจน ไม่อย่างนั้นถ้าเกี๊ยวลวกเสร็จแล้วเขาก็ไม่รู้ว่าต้องไปส่งให้ที่ไหน
“เพ็ญนีติ์ ไปไหนน่ะ？”ปุริมชำเลืองมองเพ็ญนีติ์แล้วรีบถาม เพราะเขาไม่อยากให้เธอกินของจากร้านข้างนอก ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้อง ถ้ากินของไม่ดีแล้วท้องเสียขึ้นมาจะทำยังไง？
“ไปร้านขายเกี๊ยวตรงนั้น ปุริม ฉันรอไม่ไหว อยากกินแล้ว หิวมากเลย คุณไม่ต้องสั่งให้พวกเขาห่อเกี๊ยวหรอก ยุ่งยากเกินไป อีกอย่างถ้าพวกเขาทำเร็วแค่ไหน ต้องรอให้เขามาส่งอีก หิวตายพอดี”
เขาขมวดคิ้ว เธอพูดถูก กว่าจะรอเกี๊ยวมาส่งเธอต้องหิวตายพอดี แต่เขาก็ยังอยากให้เธอได้กินเกี๊ยวสะอาดๆ “นรวร ห่อเกี๊ยวแล้วลวกเกี๊ยวไปก่อน เสร็จแล้วโทรมาหาผมว่าผมอยู่ที่ไหนแล้วค่อยมาส่ง”พูดจบเขาก็ตัดสายทิ้งแล้วพูดกับเพ็ญนีติ์“ให้กินแค่หกลูกนะ ไม่ให้กินเยอะ ไม่อย่างนั้นผมไม่ยอม”
เธอเม้มปากพลางหัวเราะออกมา“แหะแหะ”“ปุริม ตอนนี้คุณเหมือนพี่เลี้ยงเด็กเลย”ชั่วขณะหนึ่ง เธอก็คิดอยากเก็บเด็กคนนี้ไว้จริงๆ แต่เธอก็รู้ว่าทำไม่ได้ เก็บไว้ก็ทำร้ายเด็ก รู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กไม่แข็งแรง ถ้าเธอยังฝืนคลอดออกมา มันก็เหมือนกับทำร้ายชีวิตเด็กทั้งชีวิตเลย
บางทีคนเรา ก็ไม่สามารถดันทุรังหรือดื้อดึงมากเกินไป
เขาใช้มือข้างเดียวโอบเอวของเธอ คล้ายกับว่ารู้สึกถึงชีวิตน้อยๆในร่างกายของเธอ“ตอนนี้ร่างกายคุณไม่ได้มีแค่คุณคนเดียวแล้วนะ ดังนั้น ไม่เพียงแต่ดูแลตัวคุณเองให้ดีๆแต่คุณต้องดูแลลูกชายของผมให้ดีๆด้วยนะ”
“หืม ใครบอกน่ะว่าเป็นเด็กผู้ชาย？”เพ็ญนีติ์หายใจเข้า เพิ่งจะรู้ว่าเธอตั้งท้องจะมามั่นใจได้ไงว่าเป็นเด็กผู้ชาย
“ผมเดาน่ะ เด็กผู้ชายแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวคราวหน้าผมพาคุณมาอัลตราซาวนด์ก็รู้แล้ว”
“เฮ้ ดูเพศเด็กในครรภ์นั่นมันผิดกฎหมายนะ ไม่ใช่แค่คุณ พวกหมอก็จะถูกตัดสินด้วย”เดินไปที่ร้านเกี๊ยวไปพลางคุยกับเขาเรื่องพวกนี้ที่ดูเหมือนจะไม่สำคัญอะไรแต่ว่าเธอกลับรู้สึกว่านี่คือช่วงเวลาที่ผ่อนคลายที่สุด ปุริม คุณจะรู้ไหมจริงๆแล้วฉันยิ่งอยากจะเก็บเด็กคนนี้ไว้เลย
ก็แค่ ฉันทำไม่ได้
“ไม่กลัว ถ้าติดคุกก็ให้พ่อของลูกไปเข้าคุก ส่วนแม่ของลูกอยู่บ้านคลอดลูกออกมาก็พอแล้ว”เขาพูดอย่างหน้าไร้อารมณ์
“ในคุกมืดไปหมด วันวันกินได้แต่ขนมปังกลมๆ”เธอยิ้มเบาๆ ตั้งใจจะโจมตีเขา
“ไม่กลัว ร่างกายของผมแข็งแรงมาก ไม่กลัวความลำบาก”เขาพูดไปก็ตบไปที่ช่วงท้องน้อยของตัวเองอย่างอวดดีว่า：“คุณดูสิ ผมแข็งแรงมากใช่ไหมล่ะ？”
“เฮ้ แผลคุณ……”เธอกรีดร้องออกมา ยื่นมือออกอย่างเร็วไปตรงมือที่อยู่ตรงหน้าท้องน้อยของเขา
ช่วงเวลาหุนหันพลันแล่นและกังวลนั่นเอง ทำให้สายตาของเขาร้อนรนขึ้นมา ชั่วพริบตาเดียว เขาก็ไม่สนแล้วว่าตรงนี้คือถนนใหญ่ มือของเขาเข้าไปกอดแน่นที่เอวของเธอ ทำให้ตัวของเธอเข้าไปใกล้บริเวณหน้าอกของเขา เขามองตาของเธอ แล้วเอาเชยคางของเธอขึ้นมา ใบหน้าเล็กๆนั้นถูกยกขึ้น ริมฝีปากบางของเขาเอนลงมาเล็กน้อยแล้วจึงค่อยๆประกบลงบนฝีปากของเธออย่างช้าๆ ช่วงเวลานั้นร่างกายของเธอสั่นขึ้นมาทันทีเหมือนกับลมร้อนที่พัดเข้ามาในร่างกาย“อื้อ อย่า……”
มือเธอที่ดันช่วงหน้าอกเขาออกกลับสั่นเล็กน้อย บนถนนใหญ่ที่คนเดินผ่านไปมา เขาเอนตัวลงจูบเธอลง ปากของเธอเต็มที่ไปด้วยความหอมหวานราวกับดอกไม้กำลังถูกเขาดูดด้วยปาก“เพ็ญนีติ์……เพ็ญนีติ์……”
เธอได้ยินน้ำเสียงต่ำๆของเขา เขารักเธอไหมนะ？
งั้นเพ็ญภัทร์ล่ะ？
ชั่วพริบตา เธอที่อยู่ในความอบอุ่นและจูบของเขา หัวใจก็รู้สึกสับสนและยุ่งเหยิงขึ้นมา
เสียงเดินผ่านไปมา เสียงอุทานด้วยความแปลกใจ คนเดินผ่านไปมาไม่มีใครเลยที่จะรู้สึกตกตะลึง แสงอาทิตย์ที่แผดเผาลงมา ลมหายใจของเธอเริ่มหายใจลำบากขึ้นแล้ว “ปุริม……”เธอพยายามดันเขาออก แต่คำพูดของเธอกลับถูกกลืนไปด้วยจูบของเขา เขาจูบเธอด้วยความร้อนแรงอย่างไม่มีความลังเลเลยสักนิด ถ้าหากนี่ไม่ใช่บนถนน เขาอยากจะผลักเธอลงจริงๆ แต่เขาไม่สามารถทำได้ เธอกำลังตั้งท้องลูกของเขานะ เด็กคนนี้ก็เป็นของเขา ในขณะที่คิดนั้น ความอ่อนโยนที่อยู่ในใจก็ลึกซึ้งขึ้น ทำให้เขาที่จูบเธออยู่นั้นก็บดขยี้จูบเข้าไปอีก
เวลาผ่านไป พอนึกได้ว่าลมหายใจของเธอเริ่มหายใจลำบากขึ้นมา เขาถึงค่อยๆคลายริมฝีปากออกอย่างช้าๆ ผู้หญิงตรงหน้าเขา ช่างอ่อนโยนและสวยราวกับดอกไม้ ใบหน้าที่แดงด้วยความเขินอายนั้นทำให้เธอดูน่าหลงไหลจริงๆ ทำให้เขาพูดออกมาจากจิตใต้สำนึกว่า：“คุณอร่อยกว่าเกี๊ยวอีก”
“เฮ้ นี่มันบนถนนนะ”เธอกัดริมฝีปาก แต่การกระทำเล็กๆนี้กลับทำให้เขากลืนน้ำลายลงไป ร่างกายของเขาเป็นธรรมชาติและตอบสนองไปตามสัญชาตญาณ กลับหักห้ามใจพูดว่า：“ไปเถอะ เราไปกินเกี๊ยวกันเถอะ”
เธอที่อยู่ข้างๆเขาเดินตามเขาเข้าไปร้านเล็กๆนั้นอย่างเงียบๆ ตลอดทางเดินเอาแต่ก้มมองลงไปที่ปลายเท้า ไม่กล้ามองผู้คนที่อยู่รอบๆ พวกเขาต้องกำลังมองเธออยู่แน่ๆ นึกถึงสายตาแปลกๆพวกนั้นแล้วเธออยากจะหาที่ซ่อนตัวเองจริงๆ
ยังไม่ถึงช่วงพักเที่ยง ร้านจึงยังมีคนไม่เยอะ เขาจูงมือเธอเดินเข้าไปนั่งตรงที่นั่งติดหน้าต่าง พนักงานก็เข้ามาต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม“คุณผู้ชายคุณ
已经是最新一章了
加载中
