已经是第一章了
ตอนที่298 ความน่ารักที่ดื้อดึง
ตอนที่298 ความน่ารักที่ดื้อดึง
ผู้หญิงครับ เชิญสั่งอาหารครับ”
“เอาเกี๊ยวค่ะ”
“ไส้อะไรครับ？”
“ผักค่ะ……”
“เอาทุกไส้มาอย่างละจาน”
ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน เธอแค่อยากกินไส้ผัก แต่เขากลับสั่งทุกไส้มาอย่างละจาน“ปุริม คุณกินหมดหรือไง？”
“กินไม่หมดก็ห่อกลับ ห่อกลับไปให้นรวรยังไงก็ไม่เสียดายของ พวกเราชอบกินอะไรก็กินไปเลย แต่ว่าตกลงกันไปแล้วนะว่าคุณจะกินได้แค่หกลูกเท่านั้น”
“ฉันหิว”เธอหิวจริงๆ ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรตกลงท้องเลย หิวจนขาทั้งสองข้างของเธอดูเหมือนจะไม่มีแรงเดินแล้วด้วยซ้ำ
“งั้นก็ค่อยค่อยกิน แต่จำไว้นะ ว่าให้กินแค่หกลูก”
เธอแล้วแต่เขาเลย ขี้เกียจเถียงกับเขาแล้ว เพ็ญนีติ์นั่งพิงอยู่บนเก้าอี้แล้วรู้สึกอยากนอนขึ้นมาทันที ตอนนี้ไม่ใช่แค่หิวแต่ยังง่วงด้วย
เกี๊ยวยังลวกอยู่ เธอจึงหลี่ตามองลงไปนิดๆตรงบริเวณแผลบนท้องน้อยของเขา แปลกใจจริงๆเขาไม่เจ็บหรือไง？ไม่อยากจะเชื่อวันถัดมาหลังจากผ่าตัดก็ออกได้เลย
โทรศัพท์ใครดังนะ เธอที่กำลังสะลืมสะลือ มองเห็นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาชำเลืองมองเบอร์โทรศัพท์แล้วก็พูดกับเธอว่า：“ผมไปห้องน้ำแป๊ปนึง”
เธอลืมตามอง ยิ้มกลับไปให้เขาแล้วพยักหน้าให้โดยไม่พูดอะไรออกมา แต่ว่าในใจกลับกระวนกระวาย เธอทายออกได้เลยว่าเป็นใครที่โทรมา
ต้องเป็นเพ็ญภัทร์แน่ๆ ไม่อย่างนั้นพอเขาเห็นเบอร์โทรศัพท์จะไปห้องน้ำทำไม
มีอะไรที่ไม่อยากให้เธอได้ยินเหรอ
มองด้านหลังเขาที่เดินเข้าไปในห้องน้ำ ทันใดนั้นเธอก็รุ้สึกว่าหัวใจของเธอเหนื่อยเหลือเกิน
เพ็ญภัทร์ จะมาแล้วจริงๆเหรอ
จริงๆแล้ว เขาไม่บอกเธอก็รู้ ปัณฑาบอกเขาตั้งนานแล้ว
เกี๊ยวมาเสิร์ฟแล้วพร้อมกับไอความร้อนที่ปล่อยออกมา เดิมทีเธอหิวโซมากแต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกอยากขึ้นมา เธอที่กำลังรู้สึกไม่อยากกินก็หยิบตะเกียบออกมาแล้วจ้องมองไปทางห้องน้ำอย่างงุนงง จนเวลาผ่านไป ในที่สุดทางเดินนั้นก็ปรากฏรูปร่างสูงใหญ่เพรียวคล้ายผู้ชาย ความสูงโดดเด่นของเขาเด่นออกมาจากฝูงชนที่เดินขวักไขว่ไปมา เขาช่างโดดเด่นเลิศเลอจริงๆ “ทำไมไม่กิน？”เขาเอนตัวลงนั่งตรงข้ามเธอ มองไปที่ตะเกียบสะอาดๆในมือเธอที่ยังไม่ได้คีบเกี๊ยวขึ้นมาด้วยความสงสัย“ไม่ได้บอกว่าหิวหรือไง？”
เธอยิ้มอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มนั้นเหมือนควันที่พัดปลิวอยู่รอบๆเขา ที่จับยังไงก็จับไม่ได้“รอคุณไง”สีหน้าของเขาดูเหมือนจริงจังขึ้นมา เป็นเพราะว่าเธอยังไม่ได้กินหรือเปล่านะ？
ดูเหมือนจะไม่ใช่
ไม่คิดละ เธอคีบเกี๊ยวขึ้นมา กัดไปคำหนึ่งก็ขมวดคิ้วออกมา ไส้เต็มไปด้วยเนื้อ ทำให้เธอรู้สึกอยากจะอาเจียน ไม่อยากกินต่อแล้วจึงรีบเอาไปวางคืนในจานเล็กๆที่อยู่ตรงหน้า
“ไม่อร่อยเหรอ？”
“ไส้เนื้อหมดเลย”
“ไส้ผักอยู่นี่ ไม่ชอบกินแล้วยังจะคีบมั่วอีก อันนั้นเอามาให้ผม น่าอายจริงๆเสียดายของ”เขาพูดพลางเอาเกี๊ยวไส้ผักวางไว้ที่ด้านหน้าเธอ จากนั้นก็หยิบตะเกียบมาคีบเกี๊ยวไส้เนื้อที่เธอเพิ่งกัดไปได้คำหนึ่งเอาเข้าปากเคี้ยว“จริงๆแล้วอันนี้อร่อยมากต่างหากล่ะ ตอนนี้คุณกำลังไม่ชอบอะไรเลี่ยนๆแน่”
เธอฟังที่เขาพูด แล้วมองไปที่เขาที่กำลังกินเกี๊ยวที่เธอกินเหลืออย่างไม่ลังเล ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติมาก คล้ายกับว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยามานานหลายปีแล้ว“ปุริม……”เธอรู้สึกเจ็บปวด ตอนนี้เขาดีต่อเธอมากจริงๆ
บางทีครั้งนั้น เธอเองที่เข้าใจเขาผิดไปจริงๆ เขาดีต่อเธอไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รุ้สึกอะไร ตอนประสบอุบัติเหตุเขาก็ช่วยเธอไว้ ตอนอูข่านก็เป็นเขาที่ช่วยเธอไว้อีก ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเป็นห่วงเธอจริงๆ เขาจะไปสถานที่แบบนั้นทำไม？
แต่ถ้าไม่มีเขา เธอก็รู้สึกว่าบางทีตัวเธอเองคงจะไม่สามารถกลับมาตรงนี้ได้อย่างสบายใจหรอก
เรื่องราวมากมาย นับวันยิ่งยุ่งเหยิง แต่ในใจก็เริ่มมั่นใจ ในใจของเขามีเธออยู่มากแค่ไหน
งั้นเพ็ญภัทร์ล่ะ？
“ปุริม……”
“หืม？”เขาเงยหน้ามองเธอ สายตาแวววาวนั้นทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเผลอเรียกชื่อเขาออกมากระทันหันอย่างไร้เหตุผล ประหลาดจริงๆ แต่ว่าเมื่อสักครู่ เธอเรียกไปแล้วจริงๆ ก็แค่อยากเรียกชื่อเฉยๆ ปุริม ชื่อเพราะจัง
“ไม่มีอะไร
“เพ็ญนีติ์……”
“ฮาฮา……”เธอยิ้ม ปุริมนับวันยิ่งเหมือนเด็กแล้วจริงๆ พอเธอเรียกเขา เขาก็เลียนแบบเรียกเธอตาม
“เพ็ญนีติ์ ผมจะเริ่มนับละนะ ให้กินแค่หกลูกเท่านั้น”
“แต่ฉันหิว”
“ผมโทรไปแล้ว เกี๊ยวกำลังมาส่ง เดี๋ยวตรงนี้ค่อยห่อกลับ พวกเราเอาไปกินบนรถ”จู่ๆเขาก็เข้ามาใกล้เธอแล้วกัดไปที่หูของเธอพลางพูด เหมือนกับว่ากลัวคนในนี้ได้ยินแล้วจะไม่มีความสุข
已经是最新一章了
加载中
