บทที่ 4 : จัดการขั้นเด็ดขาด

“จริงดิ” “ตามมาๆ เชื่อฝีมือฉัน” ว่าแล้วเคที่ ราเอลก็เดินนำหญิงชายอีกสองคนมาทางด้านข้างของโรงเรียนซึ่งจะมีประตูเล็กๆซึ่งถูกล็อคกุญแจไว้ “นี่กุญแจฉันแอบขโมยจากลุงภารโรงมานะเนี่ย” “เคที่ ราเอลลลลลลลล นี่แกหาเรื่องอีกแล้ว” “มาชื่อเต็มอีกแล้ว ฉันกลัวแล้ววววววววววว แต่อย่าพึ่งบ่นเลยนะ ให้พี่ชายแกออกไปก่อนเดี๋ยวมีคนมาเห็นแล้วเราจะซวยกันหมด” “ฝากน้องสาวผมด้วยนะครับ...คุณเคที่” “ยัยนี่อยู่กับคนอย่างเคที่แล้วหายห่วง” เคที่ ราเอลรับรู้จากความรู้สึกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ทั้งรักและเป็นห่วงเพื่อนสาวของเธอมาก แต่แปลกใจที่เพื่อนสาวพร่ำบอกเสมอว่าพี่ชายของเธอคิดกับเธอเพียงแค่น้องสาวเท่านั้นเธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่พูดความจริงแต่ถ้าให้เธอเดาก็คงเพราะคุณราวิน วรวัฒน์ พ่อของเขาหรือพ่อเลี้ยงของเพื่อนสาวของเธออีกตามเคย ก่อนหน้านี้เคที่ ราเอลรับรู้เรื่องราวทุกอย่างผ่านคำพูดของเพื่อนสาวซึ่งก็ยังสองจิตสองใจว่าชายคนนี้รู้สึกอย่างไรแต่พอได้เจอกับตัวแล้วก็รู้ทันทีว่าชายคนนี้รู้สึกอย่างไรกับไอริณ แต่กับเพื่อนสาวทำไมเธอถึงไม่รู้นะส่วนเรื่องที่ไอริณถูกเก็บมาเลี้ยงและต้องทนอยู่สภาพแบบนี้เธอก็รับรู้เช่นกัน เคที่เองก็เคยบอกเพื่อนสาวเธอแล้วว่า...เธอจะให้คาร์ล ราเอล พ่อของเธอจัดการเรื่องนี้ให้ถ้าราวิน วรวัฒน์ พ่อเลี้ยงของไอริณจะพาเธอไปคืนที่สถานสงเคราะห์เธอก็จะให้คาร์ลรับอุปการะเป็นผู้ปกครองเธอเองแต่ไอริณก็มองว่ามันเป็นการเหยียบย้ำน้ำใจพ่อเลี้ยงของเธอเกินไปไหนจะความรู้สึกของพิมดาว วรวัฒน์ แม่เลี้ยงที่ก็รักและดูแลเธอดีมาตลอดถึงแม้ราวินจะไม่เคยดูดำดูดีแต่ถ้าไม่ได้เขาทั้งสองคนเธอก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตที่ดีมีกินมีใช้แบบทุกวันนี้หรือเปล่า   “ไอรี่ ถ้าแกออกมาจากบ้านหลังนั้น แกก็มีสิทธิรักพี่ชายได้โดยไม่มีคำครหาใดๆแล้วนะ” “ยังไงทั้งสองคนก็เป็นผู้มีพระคุณของฉัน ไม่นานหรอกเคที่รอฉันบรรลุนิติภาวะ ทุกอย่างก็จะกลับมาสู่ภาวะปกติ” “เอาที่แกสบายใจนะ” “จบที่โรงเรียนนี้แล้ว ฉันก็จะออกจากบ้านหาเลี้ยงตัวเอง สามารถทำในสิ่งที่ฉันอยากจะทำ สามารถรักคนที่ฉันอยากจะรัก” “มีอะไรให้ช่วยเธอต้องบอกฉันนะ ทั้งฉันเควินแคทและคาร์ลพร้อมยื่นมือช่วยเธอเสมอ” “ฉันรู้” “คาร์ลและแคทรักเธอเหมือนลูกเลยนะ เป็นห่วงยิ่งกว่าฉันเสียอีก” “ฉันก็ชอบคุณลุงกับคุณน้าเหมือนกัน” “จบแล้วเธอไปอยู่กับฉันที่แคนนาดามั้ย ไปเรียนต่อที่นั่นไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายเลย” “ฉันขออยู่รอคำตอบจากพี่ชายก่อนนะ แล้วฉันจะให้คำตอบเธอ” “อะไรๆก็พี่ชาย ถ้าวันไหนพี่ชายแกไม่อยู่จะทำยังไง” “ไม่รู้สิตั้งแต่จำความได้ทุกๆวันฉันก็มีแต่พี่ชายที่คอยปกป้องฉันมาตลอดยังไม่เคยคิดถึงวันที่ไม่มีพี่ชายเลย”   เคที่ราเอลเป็นหญิงสาวลูกครึ่งไทย-แคนนาดา ผิวขาว ผมบลอนซ์ หน้าตาน่ารัก แม่เป็นหญิงชาวไทยที่มีฐานะอยู่แล้วชื่อแคทส่วนพ่อของเคที่ชื่อคาร์ลราเอลเป็นชาวแคนนาดาได้รับบริษัทสืบทอดจากรุ่นพ่อของเขาอีกทีในตอนนั้นบริษัทยังไม่โด่งดังและมีชื่อเสียงขนาดนี้ตั้งแต่ชายคนนี้เข้ามาบริหารจัดการบริษัทราเอลก็มีชื่อเสียงมากขึ้นเรื่อยๆ จับธุรกิจได้หลากหลาย หลังจากเป็นครอบครัวเดียวกันทั้งคาร์ลและแคทก็ลงหลักปักฐานที่แคนนาดากลับมาเมืองไทยช่วงหยุดพักผ่อนยาวๆปีหนึ่งก็หลายหน แม้ว่าจะอยู่ที่แคนนาดาแคทก็จะสอนและคุยภาษาไทยกับเควินและเคที่ตลอดจึงไม่แปลกใจที่เคที่จะพูดภาษาไทยได้แต่ตอนนี้ที่เคที่และแม่ของเธอต้องกลับมาเมืองไทยเพราะแม่ของแคทหรือว่ายายของเคที่ไม่สบายมีภาวะหลงๆลืมๆจนในที่สุดก็เข้าสู่โรคอัลไซเมอร์แคทจึงตัดสินใจกลับมาดูแลซึ่งเคที่ก็ขอตามมาด้วยแต่ถ้าเธออยู่บ้านแคทก็ไม่ได้มีเวลาจะรับส่งไปโรงเรียนมากนักเคที่เข้าใจตรงจุดนี้ดีเพราะต้องคอยดูแลคุณยายที่เป็นอัลไซเมอร์ จึงตัดสินใจมาเรียนโรงเรียนประจำ ถึงอย่างไรทุกสุดสัปดาห์แคทก็จะมารับเคที่ไปอยู่กับคุณยายเสมอ   >> ณ บ้านวรวัฒน์ <<   “ไอ้คิณ!!...นี่แกแอบไปหามันมาอีกแล้วใช่มั้ย” “…” ชายวัยกลางคนไม่ได้คำตอบจากชายหนุ่มวัย 14 ปี “แยกห้องก็แล้ว แยกโรงเรียนก็แล้ว ส่งไปอยู่โรงเรียนประจำก็แล้ว แกจะให้พ่อจัดการขั้นเด็ดขาดใช่มั้ย” “…” “กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ตั้งแต่มันไปอยู่โรงเรียนประจำ แกแอบไปหามันตลอดใช่มั้ย” “ปกติพ่อก็ไม่ได้สนใจอะไรใครนอกจากบริษัทอยู่แล้ว เรื่องนี้จะมาสนใจอะไรนักหนา แล้วก็อย่าใช่คำว่ามันกับไอริณ” “นี่พ่อแกนะ” “พ่อหนีความจริงข้อนี้ไม่ได้ว่าผมรักน้องสาวของผม” ยิ่งลูกชายของเขาพูดยิ่งทำให้ชายร่างใหญ่วัย 38 ปีนี้หงุดหงิดใจมากกว่าเดิม “ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ายุ่งกับไอริณอีก” “พ่อบอกแค่ว่าอย่าให้น้องรู้ว่าผมรักน้องผมก็ทำตามแล้วไง” “ฉันจะไม่ฟังคำพูดอะไรแกอีก เตรียมตัวไปฝรั่งเศสซะ” “ผมไม่ไป” “ไม่ได้!!...ฉันเตรียมตั๋วไว้ให้แกหมดแล้วเดินทางพรุ่งนี้เช้า” “พ่อ!! นี่มันจะเกินไปแล้วนะให้เป็นพี่ชายน้องสาวก็เป็นให้แล้วนี่ไงไม่ให้บอกชอบน้องก็ไม่เคยบอกไงพ่อยังจะต้องการอะไรอีก” “ทำให้ไอริณเกลียดแกซะ” “จะส่งก็ส่งไปแต่พ่อมาบังคับผมไม่ได้หรอกและสั่งห้ามไม่ให้ผมติดต่อน้องไม่ได้หรอก” “แกคิดว่างั้นจริงเหรอคิดว่าฉันจะส่งแค่แกไปฝรั่งเศสแค่นั้นเหรอ” “พ่อจะทำอะไรน้องอีก” “ส่งกลับไปสถานสงเคราะห์เด็กไงดีมั้ย ยังไม่บรรลุนิติภาวะฉันจะส่งกลับคืนเมื่อไหร่ มันก็เป็นสิทธิของฉัน” “โธ่เว้ย!!” ชายวัย 14 ปีสบถอย่างไม่สบอารมณ์หัวเสียเดินออกไป “จะไปไหน” “ไปหาน้องอย่ามายุ่ง” “ทุกคนจับตัวไว้” “พ่อ!!...ทำเกินไปแล้วนะ” “ฉันทำได้มากกว่านี้อีก” “ทำไมบอกผมสิมีเหตุผลอะไร” “แกจะรักใครคบใครก็ได้แต่ไม่ใช่ยัยไอริณ” “แต่ผมรักไอริณ” “โธ่เว้ย!!...ถ้าปล่อยให้พาคิณหนีไปได้จะไล่ออกให้หมด” “คุณคะ...” “ผมทำตามที่คุณขอไปแล้วเรื่องนี้คุณไม่ต้องเข้ามายุ่ง”   - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -