บทที่ 8 :หนีออกจากบ้าน

>> ณคอนโด B (คอนโดของไอริณ) << หญิงสาวกลับมาคอนโดหลังจากเรียนเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติในวันนี้คือชายร่างสูงที่ยืนอยู่ภายในตัวคอนโดนั้นคือพี่ชายของเธอ และจ้องมองมาที่เธอไม่วางตา ไอริณนิ่งไปพักใหญ่เมื่อชายร่างสูงที่ไม่ได้เจอกันนานเกือบสิบปีมายืนอยู่ตรงหน้าเธอในขณะนี้ หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกยืนแข็งทื่ออยู่หน้าประตู รู้สึกตัวอีกที ชายคนนั้นก็มายืนหยุดอยู่ตรงหน้า และยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ จนเธอสะดุ้งตื่นจากภัวงค์   “พี่โดนไล่ออกจากบ้านแล้วนะ” “แล้วมาบอกฉันทำไม” “เฮ้อ!!” “ฉันไม่ตลกด้วยนะ” “ไม่ได้ตลกจริงๆ นี่พี่มาขออยู่ด้วยได้มั้ย” “หมายความว่ายังไง” “หนีออกจากบ้านเหมือนใครแถวนี้” “ฉันไม่มีความจำเป็นต้องกลับไปบ้านอีกแล้ว” “แล้วจำเป็นต้องออกมาลำบากขนาดนี้มั้ย” “ฉันไม่ได้ลำบาก” “ไม่ยอมรับเงินจากแม่หาเงินเอาไว้ใช้จ่ายใช้ผ่อนคอนโดส่งตัวเองเรียนยังบอกไม่ลำบากอีก” “แล้วพี่จะมาสนใจอะไรฉัน พี่ก็มีคนของพี่อยู่แล้ว” “ที่พูดจาห่างเหินเพราะเรื่องนี้รึไง” “พี่เองไม่ใช่รึไงที่ผลักไสไล่ส่งฉันหนีฉันไปฝรั่งเศส ไม่บอกไม่กล่าวสักคำ ฉันติดต่อไปก็พยายามทำตัวห่างเหิน พยายามหนีฉันทุกทาง ส่งข้อความไปก็ถามคำตอบคำ ไม่ตอบซะส่วนใหญ่ รู้ทั้งรู้ว่าฉันชอบพี่ก็ยังจะส่งรูปที่พี่จูบกับผู้หญิงหวานซึ้งมาให้ฉันดูอีก ยังจะมาถามอะไรฉันอีก”   อึกกกกกกก!!...ใช่เป็นเขาเองทั้งหมดที่ก่อนหน้านี้พยายามผลักไสไล่ส่งเธอ ที่เธอพูดมาถูกทุกอย่าง แต่นับจากนี้ไปเขาจะไม่ให้ใครมารังแกเธอได้อีกจะคอยปกป้องเธอไม่ให้เธอต้องลำบาก เขาจะจัดการทุกอย่างเองทั้งหมด ทั้งเรื่องพ่อกับแม่ ทั้งเรื่องงาน   “พี่ขอโทษ ให้อภัยพี่ได้มั้ย พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว” “ไม่!!” “แล้วต้องทำยังไง น้องสาวถึงจะให้อภัยพี่ชายคนนี้” “ชิ!!...อะไรๆก็น้องสาว ไปอยู่กับคนของพี่ชายเลยไป๊” “ฮันแน่!!...หายโกรธแล้วใช่มั้ย เรียกพี่ชายแล้ว” “ไม่!!...ยังไม่หาย” “พี่เลิกหมดแล้ว ไม่มีใครแล้วจริงๆ” “จริงเหรอ” “จริงๆไม่มีอะไรต้องปิดบัง” “เชอะ!!...หายไปแปดเก้าปีมาขอคืนดีแค่เนี่ย ง่ายไปรึเปล่า” “แล้วพี่ชายคนนี้ต้องทำยังไง น้องสาวของพี่ถึงจะหายโกรธ” “ลองคิดเองสิ” “ให้พี่มาอยู่กับเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ให้น้องสาวเรียกใช้งานได้ตลอดเลยดีมั้ย” “ขี้ตู่นี่นา ใครบอกจะให้พี่มาอยู่ด้วย” “น้องสาวสุดสวย จะใจร้ายกับพี่ได้ลงคอรึไง” ชายร่างสูงทำตาปริบๆส่งสายตาอ้อนวอนให้กับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า “พี่คิณ!! อย่ามาทำสายตาแบบนี้นะ” “ใจอ่อนแล้วล่ะสิ” “พูดแล้วนะจะเป็นเบ้ให้น้องสาวคนนี้” “จะอยู่รับใช้ตลอดยี่สิบห้าชั่วโมงเลย” “ไม่กลัวน้องสาวจับปล้ำรึไง” “เพ้อเจ้อ!!...คิดว่าตัวเองโตแล้วรึไง” “น้องเกิน 20 แล้วนะบรรลุนิติภาวะแล้ว” “แต่ก็ยังเรียนไม่จบ” “อีกไม่เกินสามเดือนฉันก็จบแล้ว เพราะเรียนควบคู่สามสาขาเหอะ ถ้าเรียนสาขาเดียวปีเดียวก็จบแล้ว” “ขี้โม้จริงๆเลยเรา” “เปล่าโม้นะ” “รู้แล้วๆ วิศวกรรมศาสตร์สาขาคอมพิวเตอร์ / วิทยาการคอมสาขาซอฟแวร์และฮาร์ดแวร์ / วิทยาการคอมสาขามัลติมีเดียและแอฟพลิเคชั่นยังมีที่ไปอบรมและเรียนยิบย่อยอีกนะน้องพี่นี่ตั้งใจจะเรียนเอาโล่จริงๆ” “รู้ด้วยเหรอเนี่ย ระดับไอริณแล้วไม่ทำเรื่องง่ายๆหรอก” “แน่นอนสิ เรื่องของเราก็เหมือนเรื่องของพี่” “งั้นทุกอย่างที่เป็นของพี่ ก็เป็นของน้องด้วยสิ” “หื้ม?!?” “นี่ก็ของน้อง” ไม่ว่าเปล่าหญิงสาวกระโดดกอดคอแล้วหอมที่หน้าผากของเขาทันที   “…” “แก้มซ้ายแก้มขวาก็ของน้อง” ว่าแล้วหญิงสาวก็หอมเข้าที่แก้มทั้งสองข้างทำเอาชายร่างสูงเขินหน้าแดง   “…” “พี่คิณ!!...นี่พี่เขินฉันเหรอ ดูสิหน้าแดงหูแดงใหญ่เลย” “โตเป็นสาวขนาดนี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็กไปได้” ว่าแล้วเขาก็อุ้มเอาร่างบางที่กอดเขาไว้แน่นลงจากตัวก่อนยีผมของเธอเล็กน้อย “ใช่!!...โตแล้ว งั้นก็ขอพี่ชายแต่งงานได้แล้วสิ” หญิงสาวพูดพร้อมกับเกาะเกี่ยวเอาแขนของชายที่อยู่ตรงหน้าไว้ พร้อมกับใช้ใบหน้าเล็กๆของเธอถูไปกับแขนของเขา “นี่แน่ะ ดูพูดเข้า ตั้งใจเรียนให้จบ” ชายร่างสูงพูดพร้อมกับใช้นิ้วดีดที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆ เธอเองก็ใช้มือเล็กๆลูบหน้าผากของเธอ ก่อนมองหน้าพี่ชายของเธอ พร้อมกับส่งสายตาดุเล็กน้อย “ไม่เกินสามเดือนเตรียมงานแต่งรอได้เลย” “ชักเอาใหญ่รีบเรียนให้จบซะ” “เรียนจบแล้วพี่จะแต่งงานกับน้องมั้ยล่ะ” “ไม่บอกหรอกจบแล้วค่อยมาเอาคำตอบ” “ชิ!!...เล่นตัวจริงๆเลย” “หึ หึ!!” ชายคนนี้ไม่ว่าอะไรเพียงแต่ยีเข้ากับผมของเธอเล็กน้อย   ในตอนนี้เขาเองก็อยากจะสารภาพกับเธอว่าเขารักเธอเหมือนกัน แต่เอาเถอะ...รอวันที่เค้ามีพร้อมทุกอย่าง รออีกนิดนะไอริณ...แล้วพี่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนวันที่เธอจะเรียนจบ และในวันนั้นวันที่ทุกอย่างพร้อมพี่สัญญาว่าพี่จะบอกความในใจทุกอย่างกับเธอ ตอนนี้ขอให้เธอเพียงแค่ตั้งใจเรียนให้จบก็พอ เขาเองก็ตั้งใจจะตั้งบริษัทนี้ขึ้นมาเพื่อเธอ เพื่อที่เขาและเธอจะได้ยืนเคียงข้างกันได้โดยที่ไม่ต้องมีใครมาคอยขัดขวาง หรือห้ามเราสองคนได้อีก     - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -