ตอนที่299 จะต้องไปแล้วจริงๆ

ตอนที่299 จะต้องไปแล้วจริงๆ “เฮ้ น้ำมันตรงปากคุณ……” เขากลับรีบถูไปที่ติ่งหูของเธอ“ตั้งใจจะให้เลอะบนตัวคุณน่ะ คุณจะทำอะไรผมได้？” “คุณ……”นึกไม่ถึงเลยว่าช่วงเวลาแบบนี้เขายังจะมาหยอกเธอเล่นอีก แต่ก็ช่วยคลายความเครียดของเธอลงได้ ที่จริงเธอก็รู้ว่าเขายั่วให้เธอมีความสุข เพราะก่อนที่เขาจะเข้ามาใกล้ เขาหยิบทิชชู่เปียกที่วางอยู่บนโต๊ะมาเช็ดปากเรียบร้อยแล้ว “ผมทำไมเหรอ？”เขาเขยิบห่างจากใบหูเธออย่างช้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้นมองไปที่เธอ วันนี้ช่างเป็นวันที่สวยงามจริงๆ ทันใดนั้นเธอก็คิดว่าถ้าทุกวันมีเขาแบบนี้ก็คงจะดี แต่ว่าแบบนี้ดูเหมือนเธอจะหวังสูงเกินไปแล้ว พรุ่งนี้เพ็ญภัทร์ก็มาแล้ว พอมองเห็นเธอขมวดคิ้ว เขาจึงพูดว่า：“เป็นอะไร？มีเรื่องอะไรในใจอีกล่ะ？” “ไม่มีอะไร”เธอตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แล้วจึงเริ่มกินเกี๊ยวอีกครั้ง เธอกินไปอย่างช้าๆคล้ายกับว่าต้องกินแบบนี้ถึงจะได้รสชาติของเกี๊ย เกี๊ยวแต่ละจานมีหลายไส้รวมกัน แต่เธอกินไปได้ไม่กี่ชิ้นเอง ที่เหลือคือเขากินหมดเลย ในขณะที่กินนั้น โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นอีกรอบ ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง‘ตึกตึก’เขารับโทรศัพท์ขึ้นมาพูด“อยู่ที่ร้านเกี๊ยว รอผมที่หน้ารถละกันนะ”พูดจบ เขาก็วางโทรศัพท์แล้วเรียกพนักงานมา“ห่อกลับบ้านครับ” มองใบหน้าที่นิ่งๆของเขาแล้ว บางทีก่อนหน้านี้เธออาจจะเข้าใจผิดเองก็ได้ บางทีสายนั้นอาจจะไม่ใช่เพ็ญภัทร์ที่โทรมา ทันใดนั้นเธอก็พบว่านึกไม่ถึงจริงๆว่าตอนนี้เธอจะเริ่มใส่ใจเรื่องราวเล็กๆน้อยระหว่างเพ็ญภัทร์กับเขาแล้ว มันเป็นความรู้สึกพิเศษๆอย่างหนึ่ง พระเจ้า เธอยังชอบเขาอยู่จริงๆ ปุริม เธอรักเขามานานมากแล้ว เกี๊ยวห่อใส่ถุงเสร็จ มือหนึ่งเขาถือถุงนั้นไว้ ส่วนอีกมือจูงมือเธอ ระหว่างที่เดินก็ดูเหมือนจะไม่เจ็บอะไร ตอนเขาเอามือที่ถือถุงเกี๊ยวส่งให้เธอเพื่อที่จะหยิบกุญแจรถนั้น จู่ๆเธอก็คิดถึงคืนวันนั้นที่เธอพาเด็กๆออกจากคฤหาสน์ของเปมิกา แล้วกุญแจรถของเปมิกาอันนั้นที่ตกลงไปที่บันได จู่ๆตอนนี้ก็คิดขึ้นมาว่ากุญแจรถของเปมิกาจะตกลงไปได้ยังไง เพราะว่าเธอจำได้ชัดเจนว่าคืนวันนั้นเธอแต่งตัวเป็นคนใช้ขึ้นไปด้านบน ตรงบันไดไม่มีอะไรเลย ส่วนเขากับเปมิกาก็เข้าไปในห้องตั้งนานแล้ว พวกเขาไม่ได้ออกมาแล้วจะทำกุญแจหายได้ยังไงล่ะ“ปุริม กุญแจอันนั้น คุณ？” เขาเอามือกดปุ่มเปิดรถ ทันใดนั้นรถก็เปิดออก“คุณปุริมครับ เกี๊ยวมาแล้วครับ”ผู้ชายที่ยังหอบอยู่ข้างๆส่งเกี๊ยวให้เขา เขายื่นมือไปรับแล้ววางในรถ แล้วจึงค่อยประคองเธอมานั่งข้างคนขับ“กุญแจรถอะไร？” “ก็กุญแจรถของเปมิกาไง ปุริม คืนวันนั้นคุณไม่ได้อยู่ห้องเปมิกาใช่ไหม？”ทันใดนั้นเธอก็สะดุ้งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองช่างคิดได้ช้าจริงๆ เขาอ้อมไปที่นั่งคนขับ นั่งไปพลางพูดไปว่า“เรื่องก็ผ่านไปแล้ว คุณกับลูกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วนี่” “ปุริม……”เป็นเขาจริงๆด้วย “เพ็ญนีติ์……”เขารีบเลียนแบบท่าทางเรียกของเธอ ทำให้หน้าของเธอแดงขึ้นมา “ทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรก？” “คนเยอะมาก ผมก็เลยไม่มีโอกาสบอกน่ะ”แล้วก็อีกอย่างคือณัฏฐพลไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดเลย“กินเกี๊ยวเถอะ ตอนนี้ผมอนุญาตให้คุณกินทั้งหมดเลย” เธอเปิดออก มีไส้รวมมิตร ผักกาด คื่นไช่และยังมีไส้พริกที่ใส่เนื้อกุ้งลงไปนิดหน่อยไม่ใช่เนื้อล้วนๆ ไส้นี้เป็นไส้ที่เธอชอบมาก กัดไปหนึ่งคำ รสชาติอร่อยมากๆ ดังนั้นเธอจึงกินทีละคำ ที่จริงแล้วตอนที่เขาให้เธอกินได้แค่หกลูกแต่เธอกินจริงๆไปแค่สามลูก ตอนอยู่ในร้านนั้นเธอไม่รู้สึกอย่างจริงๆ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกอยากกินขึ้นมาจริงๆ แต่กินไปได้แค่เจ็ดแปดชิ้นก็กินต่อไม่ไหวแล้ว ส่วนเขาที่ขับรถอยู่เงียบๆมองเห็นเธอกำลังเก็บเกี๊ยวพวกนั้นจึงพูดว่า：“ผมก็อยากกินเกี๊ยว” เธอเลื่อนกล่องข้าวไปตรงด้านหน้าเขา “คุณก็กินสิ” เขายักไหล่“ผมขับรถอยู่ มือไม่ว่าง คุณป้อนผมสิ” ท่าทางตะกละนั้น เธอก็ยัดเข้าปากเขาอย่างไม่ต้องคิด“แบบนี้ก็ปิดปากคุณได้แล้ว” เขากินเข้าไป ส่วนสายตาของเธอก้มมองไปที่ช่วงเอวของเขาแล้วพูดว่า“ปุริม เลือดออกอีกแล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวฉันขับเอง ดีไหม？” “ไม่ได้”เขาปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด“คุณกำลังตั้งท้อง ไม่ให้ขับรถอีกต่อไป” “เห้อ！”เธอถอนหายใจออกมา“ปุริม เด็กคนนี้เก็บไว้ไม่ได้จริงๆ” เนื่องจากคำพูดของเธอจึงทำให้ทุกอย่างกลับไปที่จุดเริ่มต้น บรรยากาศสบายๆระหว่างเขาทั้งสองคนที่สร้างขึ้นมาก็ค่อยๆหายไปในพริบตา เธอก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ว่าเธอไม่อยากหลอกเขาอีก “คุณไม่เอาแต่ผมจะเอา”สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดื้อดึง มองเส้นทางที่รถขับไปคือทางไปบ้านพักเขา“ปุริม ฉันจะกลับไปกับคุณ แต่ว่าพรุ่งนี้เช้าฉันก็ต้องกลับละนะ”เธอพูดตรงๆ ไม่อยากหลอกเขาแล้ว “จะไปทำแท้งอีกหรือไง？”