已经是第一章了
บทที่ 9 :ผิดหวังกับพี่ชายคนนี้มากมั้ย
เมื่อไหร่นะ...เมื่อไหร่ที่พี่ชายคนนี้จะรับรักเธอสักที เธอบอกกับเขาทุกวันตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ ตั้งแต่ที่เธอสารภาพไปจนถึงตอนนี้แม้เขาจะปฏิเสธรักของเธอไปครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกคนมาบอกว่าพี่ชายหนีไปฝรั่งเศสก็เพราะเธอ เขาไม่ได้ชอบเธอแต่ไม่กล้าบอกกลัวว่าเธอจะเสียใจ แต่เธอก็ไม่เคยเชื่อใครต้องการฟังหรือรับรู้จากเขาคนเดียวเท่านั้น
ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าเธอยิ่งวิ่งตามยิ่งหาคำตอบกลับได้รับความเฉยชาจากเขาพี่ชาย พี่ชายที่เคยแสนดีกลับเมินเฉยและหลบหลีกที่จะพูดคุยกับเธอจนถึงบทที่พี่ชายส่งรูปเขากับผู้หญิงมาให้ดู ในวันนั้นทำให้เธอเสียใจมากที่สุดมากจนไม่คิดว่าจะฟื้นคืนสภาพของตัวเองกลับมาได้แต่ไม่ว่าเขาจะทำยังไงแต่เธอก็ยังยืนหยัดที่จะรักเขาคนนี้แม้ในวันที่เขาทำให้เธอเสียใจจนแทบคลั่งแต่พอเขาคนนี้กลับมาแค่เห็นเขาคนนี้ความโกรธที่เคยมีก็พลันหายไป
“อย่าให้เคที่รู้เด็ดขาดนะว่าพี่มาอยู่ด้วยไม่งั้นยัยนั่นวีนแตกแน่”
“เคที่โกรธพี่ขนาดนั้นเลย”
“แน่นอนสิ เดี๋ยวฉันหาวิธีบอกเอง รายนั้นนะโกรธเป็นฝืนเป็นไฟเลยแหละ ก็พี่ทำให้เพื่อนรักของเคที่ร้องไห้จะเป็นจะตาย”
“รู้สึกผิดหวังกับพี่ชายคนนี้มากมั้ย”
“มากๆ มากๆ เลยแหละ”
“พี่กลับมาแล้วนี่ไง”
“สรุปว่า...เบื่อฉันถึงขั้นต้องหนีไปฝรั่งเศสไง”
“ใครว่าพี่หนี”
“ก็มีคนบอกมาแบบนั้น”
“พ่อ?!?”
“จะมีใครอีกล่ะ
“หึ!!...ถนัดเหลือเกินเรื่องทำให้พี่น้องผิดใจกันเนี่ย”
“หมายความว่าไง”
“ช่างเถอะรู้แค่ว่าพี่ไม่ได้หนีเธอก็พอ”
“ฉันไม่ได้เชื่อเค้า ฉันไม่เคยเชื่อคนคนนั้นหรอก แต่พี่นั่นแหละตีตัวออกห่างฉันเอง ไปติดแหม่มที่ฝรั่งเศสชิ!!”
“เอาน่ามันผ่านไปแล้วตอนนี้ก็ตั้งใจเรียนก็พอ”
“ฉันตั้งใจเรียนอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง ใกล้จบแล้วด้วยเหลือแค่โปรเจค”
“ดีมาก”
“จบแล้ว ฉันขอพี่แต่งงานได้แล้วใช่มั้ย”
“เพ้อเจ้อจริงๆเลยเรา”
“เขินเหรอ ดูสิหูแดงหน้าแดงหมดแล้ว”
“ไปๆๆ เข้าห้องไปเลย จะทำโปรเจคให้จบไม่ใช่รึไง”
“คิก คิก”
“เดือนนี้ไม่ต้องทำงานแล้วนะ จะได้รีบทำโปรเจคให้จบ”
“ไม่ได้สิ ค่าเรียน ค่าคอนโด ค่านู้นนั่นนี่สารพัด”
“คอนโดเธอผ่อนกับเควินเหรอ”
“ใช่!!..ขืนฉันซื้อเองตอนอายุสิบแปดสิบเก้าคงจะมีใครขายให้หรอก”
“ที่เหลือพี่จัดการให้เอง”
“ไม่ต้อง ไม่เอาๆ ฉันจัดการเองได้”
“นี่แน่ะ ดื้อจังเลย”
“ทำตัวอย่างกะเป็นสามีภรรยา ทำแบบนี้เดี๋ยวน้องคิดมิดีมิร้ายเอานะ”
“ไอริณเธอนี่มัน...”
“ไม่เป็นไรนะคะคุณว่าที่สามีของน้อง เอาไว้เราแต่งงานกันแล้วค่อยช่วยผ่อนก็ได้”
“พูดมากจริงๆเลย รีบเรียนให้จบละกัน พี่มีของขวัญจะให้แล้วก็มีอะไรจะบอกด้วย”
“อะไรอ่ะแหวนขอแต่งงานเหรอมาม่ะ..เอามาเลยให้ตอนนี้เลยก็ได้จองไว้ก่อนถ้าไม่รีบจองมีคนมาปาดหน้าไปแล้วจะเสียใจนะ”
“เรียนอยู่ห้ามมีแฟน!!”
“โหหห...ขี้หวงจริงๆ มีพี่ชายคอยหวงแบบนี้ผู้ชายที่ไหนจะกล้ามาจีบ”
“ไม่มีก็ดี”
“ถึงมีก็ไม่ติดหรอกฉันจะเป็นเจ้าสาวของพี่ชายคนนี้ของฉันคนเดียว” ว่าแล้วหญิงสาวก็เขย่งขาของเธอขึ้นไปจุ๊บที่แก้มของชายร่างสูงแล้วเปิดประตูเข้าห้องไปทันที
“…” ชายร่างสูงนิ่งไปพักใหญ่ ทำอะไรไม่ถูกที่โดนน้องสาวตัวเองจู่โจมแบบนี้ แม้เธอจะทำแบบนี้ตลอด แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเบื่อ กลับทำให้เขายิ้มได้ทุกครั้ง
“พี่ชายเอาแต่เขินตัวบิดอยู่นั้นแหละ”หญิงสาวแง้มเปิดประตูห้องนอนของเธอออกมาก่อนบอกกับพี่ชายของเธอและปิดประตูลงอีกครั้ง
>> ณ บ้านวรวัฒน์ <<
“เรียกผมมามีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะ”
“นี่มันอะไร” ชายวัยกลางคนส่งรูปถ่ายหลายรูปที่มีเขาและผู้หญิงคนหนึ่งนั่นคือชิชา นอนอยู่บนเตียงด้วยกัน สภาพเปลือย มีเพียงผ้าห่มปิดร่างของทั้งสองไว้
“ก็แค่รูป ไม่เห็นจะมีอะไร”
“ฉันคิดว่าแกจะมีคำอธิบายอะไรที่ดีกว่านี้ซะอีก ถ้ารูปนี้มันหลุดออกไป ตระกูลภัทรโสภณกับตระกูลวรวัฒน์ของเราจะเสียหายแค่ไหน”
“เค้าเองไม่ใช่รึไงที่อยากเปิดเผย”
“แกไม่รู้รึไงว่าเล่นกับอะไรอยู่”
“ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายพูดคำนี้ ถอยออกมาก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้ แล้วที่ผมต้องเข้าไปพัวพันกับผู้หญิงคนนี้ก็เพราะพ่อเองไม่ใช่รึไง ที่พยายามยัดเหยียดเธอให้เข้ามาในชีวิตของผม”
“แกต้องรับผิดชอบ แกต้องหมั้นกับชิชา”
“คุยกันรู้เรื่องไปแล้วนะ ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องช่วยพ่อผิดสัญญาเอง”
“ไม่งั้นแกเตรียมดูบ้านเราโดนฟ้องล้มละลายได้เลย”
“บริษัทของพ่อจะเจ๊งไม่เจ๊งมันไม่เกี่ยวกับผม”
“ไอ้คิณ!!”
“เรื่องไอริณพ่อทำกับผมแบบนั้นเองนะ อย่าหาว่าผมใจร้าย”
“เออ...ฉันรู้ฉันผิด แค่หมั้นหมั้นเท่านั้น”
“ไม่!!”
“เพื่อตระกูลวรวัฒน์ของเรา”
“คิดว่าผมสนรึไง”
“ฉันกับแม่แกจะต้องติดคุกแกก็รู้ว่าตระกูลภัทรโสภณทำได้ทุกอย่าง”
“แม่เกี่ยวอะไรด้วย”
“แม่แกก็ภรรยาฉัน ก็ถูกเอี่ยวไปด้วยน่ะสิ หมั้นกับชิชาซะ” ชายวัยกลางคนยังคงยืนยันหนักแน่นเรื่องการหมั้นระหว่างเขากับชิชา
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
已经是最新一章了
加载中
