ตอนที่300 จะต้องไปแล้วจริงๆ

ตอนที่300 จะต้องไปแล้วจริงๆ “ไม่ใช่”ไม่ใช่จริงๆ เธอแค่อยากไปใช้รอยยิ้มของนางฟ้า “พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”เขาพูดด้วยความแข็งกร้าว มือที่จับพวงมาลัยกำแน่นขึ้น ใครจะไปเชื่อ เธอต้องไปทำแท้งแน่ๆ ไม่ได้พูดและทำอะไรต่อ ระหว่างทางขับรถกลับไปบ้านเขาเต็มไปด้วยความเงียบ ตอนลงรถ เธอเงยหน้ามองตึกเล็กๆที่อยู่ตรงหน้า“ปุริม ปล่อยทิพย์ไปเถอะ ส่งเธอไปที่ที่ปลอดภัยที่ณภัทรหาไม่เจอ” ปุริมไม่ได้พูดอะไร เขาจูงมือเธอเดินเข้าไปที่ห้องโถง ด้านหน้าคือคุณหมอณัฎฐ์ยืนอยู่“คุณปุริม คุณออกไปแบบนี้ทำเหมือนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อเลยนะ อีกอย่าง ไม่อยากให้หายไวๆเหรอ？”ในฐานะหมอ หมอณัฎฐ์เป็นห่วงเขามาก แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเห็นคนไข้ที่เอากระสุนออกแล้ววันถัดไปก็ใช้ชีวิตอย่างคนปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ปุริมคือคนอีกประเภทหนึ่งที่ทำให้เขาตกใจและก็ทำให้เขากังวล “ไม่เป็นไร”เขาจูงมือเพ็ญนีติ์เดินไปต่อ หมอณัฎฐ์ที่อยู่ด้านหลังเดินตามมาติดๆ “ถึงห้องแล้วผมจะเช็คอาการให้อีกที หน้าร้อนแบบนี้อยู่ในห้องแอร์ดีที่สุด ไม่งั้นร้อนมากๆแล้วแผลติดเชื้อจะกลายเป็นหนองได้” คำพูดของหมอณัฎฐ์ทำให้เพ็ญนีติ์หวาดกลัว ใช่แล้ว หมอณัฎฐ์พูดถูก คิดไปคิดมา เธอที่อยู่ข้างๆปุริมพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า：“สองสามวันนี้ ฉันไม่ไปโรงพยาบาลหรอก”แบบนี้เขาก็จะได้พักรักษาตัวอยู่บนเตียงเงียบๆได้แล้ว คิ้วเขายกขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมจับมือเธอแน่นๆเหมือนเด็ก“เด็กดี อยู่นี่กับผมนะ ได้ไหม？” ในใจของเธอรู้สึกสั้นขึ้นมาแล้วพูดว่า：“พรุ่งนี้ด้วยเหรอ？”พรุ่งนี้เพ็ญภัทร์ก็มาแล้วนี่ “อื้อ พรุ่งนี้ด้วย” “แต่ว่า……”เธออยากพูดออกมาแต่ก็ลังเล ถ้าเพ็ญภัทร์มาแล้ว เธอก็คงเป็นคนข้างๆเขาที่ไม่สำคัญอีกต่อไป？ “เพ็ญนีติ์ คุณอยากพูดอะไร？”เขาดึงเธอให้เข้ามาด้านในห้องเขา แล้วถามเค้นเธอ “พรุ่งนี้ ฉันไม่อยู่นี่หน่ะดีแล้ว”เธอพูดอย่างเยือกเย็นแต่ข้างในใจเจ็บแปลบ “อา……”เขายิ้มกว้างพูดว่า“เจ็บจัง” มือของเธอช่วยประคองเขาเบาๆให้ไปพักบนเตียง“เจ็บแล้วยังจะอวดดีอีก” เขาเอนลงช้าๆ ตอนนี้หมอณัฎฐ์ที่อยู่ข้างๆเขาเริ่มเช็คแผลบาดเจ็บของเขา แผลแดงๆสดๆนั้นมีเลือดไหลออกมาอีกแล้ว เพ็ญนีติ์หันหน้ากลับไป เธอไม่กล้ามองภาพที่เต็มไปด้วยเลือด เมื่อกี้ชำเลืองเมืองไปแป๊ปนึงก็รู้สึกไม่ค่อยดีถึงกับต้องรีบปิดปาก“ปุริม ฉันไปสูดอากาศที่ระเบียงด้านนอกก่อนนะ” “ไปเถอะ”เขามองเห็นสีหน้าของเธอที่ขาวซีดก็ทายออกทันทีว่าเป็นเพราะอะไร เพ็ญนีติ์เดินไปถึงระเบียง เมื่อวานก็โทรหานภนต์ตรงนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากรบกวนนภนต์กับปัณฑาแล้ว เพ็ญนีติ์จึงโทรหาฉารา“บอกนภนต์ พรุ่งนี้เช้าฉันจะกลับไป” “เพ็ญนีติ์ ตอนนี้คุณอยู่ไหนน่ะ？” “ตอนนี้อยู่ที่บ้านปุริม ฉันสบายดี บอกเขาว่าไม่ต้องห่วงฉัน”เรื่องบางเรื่องควรจะตัดจริงๆก็ตัดได้แล้ว ไม่อย่างนั้นจะทำร้ายนภนต์ได้ แค่เธอจากมาหรือปล่อยให้เขาตายใจ เขากับปัณฑาถึงจะสมหวัง นี่เป็นอีกเหตุผลที่เธอตัดสินใจอยู่กับปุริมที่นี่กระทันกัน หลังจากวางสายแล้วยืนสูดอากาศลึกๆที่ระเบียงแล้วเธอถึงเดินกลับไปที่ห้อง ส่วนหมอณัฎฐ์ที่พันแผลเสร็จพอดี พอมองเห็นเธอเดินกลับมา หมอณัฎฐ์จึงพูดว่า：“คืนนี้ให้เขาอยู่เฉยๆดีที่สุด แบบนี้แผลจของเขาถึงจะดีขึ้น ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นหนองได้” “อื้ม”เพ็ญนีติ์พยักหน้า เธอนั่งอยู่ตรงด้านหน้าเตียง มือของเขาวางไว้ที่เธอแล้วจึงโอบเธอไว้แน่นๆ หมอณัฎฐ์ที่มีไหวพริบดีพอมองเห็นภาพนี้เข้าใจจึงเดินออกจากห้องไป “ไม่ให้ไป……”ดูเหมือนว่าจู่ๆก็กลัวเธอหนีไปกระทันหัน เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ เปลือกตาต่ำลง แม้ว่าเมื่อกี้ตอนอยู่ข้างนอกยังร่าเริง แต่ยังไงเขาก็เป็นคนป่วยอยู่ และอีกอย่างก็ไม่ใช่บาดเจ็บทั่วไป ไม่มีใครเข้าใจมากไปกว่าเธอแล้ว “นอนเถอะ ฉันไม่ไปหรอก”เธอให้สัญญากับเขา เพื่อให้เขาหลับสบายๆ เพ็ญนีติ์ก็นอนแล้ว เอนลงตรงข้างเตียง มือของเขาโอบเธอไว้ตลอด มือทั้งสอง คนหนึ่งใหญ่อีกคนเล็ก ไม่ปล่อยออกจากกัน ตอนที่ตื่นขึ้นมา กลับพบว่าตัวเองนอนอยู่ข้างปุริมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เตียงของเขาใหญ่มาก เธอม้วนตัวอยู่ข้างๆเขา มือข้างหนึ่งของเขาวางไว้บนเอวเธอ อีกข้างจับมือของเธอไว้แน่น หน้าผากเป็นรอยย่นเล็กน้อย คล้ายกับว่ากำลังฝันร้ายอะไรสักอย่าง “เพ็ญนีติ์ อย่าไป อย่าไปนะ……”ตอนที่เธอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา เขาละเมอออกมาเบาๆข้างหูเธอ พูดออกมาชัดเจน เธอเอาหน้าลูบไล้ไปที่หลังมือของเขาไปมา ภายในใจเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความอ่อนโยนนุ่มนวล มีเขาแบบนี้ทำให้เพ็ญนีติ์พอใจเป็นอย่างมาก มองหาเวลา ครั้งนี้เธอไม่ต้องการใคร นภนต์ก็ไม่เอา ปุริมก็ไม่เอา เด็กก็ต้องเอาออก ช่วงพลบค่ำเขาตื่นขึ้นมา ทั้งสองทานมื้อค่ำด้วยกัน ต่างคนต่างไม่พูดเรื่องลูก ดูเหมือนว่าถ้าพูดถึงขึนมาจะทำลายช่วงเวลาสงบๆนี้ได้ ในคืนนั้น เขาต้องการให้เธอมานอนข้างเขา เธอตอบตกลงไป ไม่อย่างนั้นตอนที่เธอหลับไปแล้วเขาค่อยอุ้มเธอขึ้นมาบนเตียงแน่ๆ นั่นมันจะทำให้แผลเขาฉีกชัวร์ๆ คืนนั้นเป็นคืนที่เธอหลับสนิทที่สุด นานแล้วที่ไม่ได้นอนหลับสบายแบบนี้ จนกระทั่งตื่นขึ้นมา ด้านนอกหน้าต่างพระอาทิตย์ปรากฎออกมาแล้ว ท้องฟ้าสว่างแล้ว เธอค่อยๆปลีกตัวออกจากอ้อมกอดของเขาอย่างระมัดระวัง จะต้องไปแล้วจริงๆ