ตอนที่301ความรักเหมือนกระแสน้ำ

ตอนที่301ความรักเหมือนกระแสน้ำ รอยยิ้มของนางฟ้า มันคือยาพิษที่เธอยากเกินจะผ่านไปได้ จริงๆแล้ว เธอไม่เข้มแข็งเลยสักนิด เธอต่อสู้กับสิ่งที่ณภัทรฝังไว้ในร่างกายเธอไม่ได้ เธอลงจากเตียงเงียบๆ แล้วจัดการใส่เสื้อผ้าให้ดีๆ หันกลับไปมอง ปุริมยังคงหลับอย่างสบาย เหมือนกับกำลังฝันอยู่ ก็แค่ครั้งนี้เท่านั้น มุมปากของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นั่นคงจะเป็นฝันดีสินะ แค่ไม่รุ้ว่าในฝันนั้นเป็นเธอหรือเพ็ญภัทร์ ทันใดนั้นเพ็ญนีติ์ก็พบว่าจริงๆแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงขี้อิจฉาคนหนึ่ง เธอช่างขี้อิจฉาจริงๆ ผลักประตูออกไปกลับพบว่ามีคนยืนอยู่ เธอจึงไม่รีบไปแล้วพูดว่า：“ฉันหานรวร” พูดจบจึงมีคนไปเรียกนรวรที่ท่าทางสะลืมสะลือมาให้ เธอก็ไม่อยากอ้อมค้อมจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า“ฉันรู้ว่าเขาสั่งให้พวกคุณจับตาดูฉันไม่ให้ฉันออกไปไหน แต่ว่าฉันจะต้องกลับไปที่บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปก่อนจริงๆ แป๊ปนึงก็ดุ้ณไปกับฉัน แล้วค่อยกลับมาพร้อมกัน แบบนี้โอเคไหม？ฉันแค่ไม่อยากรบกวนปุริม ตอนนี้เขาหลับสบายอยู่” นรวรมองตาเพ็ญนีติ์ไม่กระพริบ สายตาของเธอบอกเขาว่าเธอกำลังพูดความจริง ดูคล้ายกับว่าเธอมีเรื่องด่วนที่ต้องรีบกลับไปทำ เขามองกลับไปที่ปุริม ในเวลานี้เขาไม่อยากรบกวนปุริมจริงๆ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เรียกปุริมขึ้นมาถาม ยังไงซะเขาก็ต้องกลับมาพร้อมกับเพ็ญนีติ์อยู่ดี แค่เธอไม่หนีหรือไปทำแท้งงั้นก็คงไม่มีอะไรหรอก“ได้ เดี๋ยวผมไปกับคุณ” เพ็ญนีติ์ยิ้มออกมา เดิมทีรู้สึกเครียดเพราะกลัวจริงๆว่านรวรจะไม่ตอบรับเธอ นรวรขับรถ เธอนั่งด้านหลังมองไปนอกหน้าต่างรถอย่างเงียบๆ ภายในใจมีแต่ความเงียบงัน ในเวลานี้เธอนึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะไม่มีความรู้สึกสับสนหรือกลัวขึ้นมาเลยสักนิด เลี้ยวโค้งแล้วขับข้ามถนนไปอีกหนึ่งเส้นก็ถึงบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปแล้ว รอยยิ้มของนางฟ้ากำลังคิด เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรอคอยหรือว่ามีความเกลียดชัง ทันใดนั้น รถที่ตามมาด้านหลังบีบแตรเสียงดัง นรวรงงงวย ตามองไปที่กระจกข้างแล้วพูดกับเพ็ญนีติ์ว่า：“ท่านประธานถึงแล้ว” เธอหันกลับไปมองเห็นรถของปุริมตามติดมาด้านหลังจริงๆด้วย นรวรหยุดรถลง เขาตื่นแล้ว เขาตามมาแล้ว นรวรไม่เปิดให้โอกาสเธอ เขาคือคนของปุริม เขาไม่เห็นด้วยกับเธอ เขาจอดรถไว้ข้างทาง ส่วนปุริมลงมาจากรถ เปิดประตูรถของเธอแล้วพาเธอขึ้นรถเขาเหมือนลูกไก่ตัวน้อยๆแล้วจึงวางลงแรงๆ“คุณนี่เก่งจริงๆ แม้แต่นรวรยังถูกติดสินบนคุณ” “ปุริม ฉัน……”แต่เธอยังพูดไม่จบ ร่างกายก็อ่อนเปลี้ยไม่มีแรงอยู่บนเบาะนั่ง รอยยิ้มของนางฟ้า นี่มันเกิดขึ้นกระทันหันอย่างไม่คาดคิด…… แต่ว่าปุริมอยู่ตรงด้านหน้าเธอ พระเจ้า เธอจะทำยังไงดี？ เพ็ญนีติ์กัดฟันอดทนอย่างสุดชีวิต เงียบไม่พูดอะไรออกมา ก็แค่อีกนิดมุมปากก็จะเลือดไหลออกมาแล้ว ท่าทางแบบนี้ทำให้คนงงงวยและตกใจสุดขีด อาการสั่นของเธอที่ดูช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ดวงตาที่ปรากฏความว่างเปล่าออกมาทำให้ปุริมสับสนขึ้นมาฉับพลัน“เพ็ญนีติ์ คุณเป็นอะไร？”เขาเอนตัวลงตรงด้านหน้าเธอ งงสับสนไปหมดหรือเพราะว่าเขาวางเธอลงแรงไป？ แต่เขาไม่ได้ออกแรงเยอะขนาดนั้น เธอกำลังท้องอยู่ เขาก็แค่โกรธจัด เขาจะออกแรงเยอะขนาดนั้นได้ยังไงล่ะ？ ฟันกัดออกมาเป็นเสียงครวญคราง‘ครืดครืด’ สายตาเธอเหมือนมองเขาอยู่ใกล้ๆ ผ่านไปสักครู่ถึงพูดออกมาว่าอย่างอ้อนวอนว่า：“ให้ฉันกลับไปนะ แค่แป๊ปเดียว แป๊ปเดียวก็พอแล้ว ได้ไหม？”ตอนนี้เธอแค่อยากกลับไปที่ห้องนั่นของเธอ ถ้าไม่กลับไป เธอต้องทรมานจนจะบ้าแน่ๆ ข้างในตาเธอตอนนี้มีน้ำตาออกมา รู้จักเธอมานานขนาดนี้เธอไม่เคยขอร้องเขาแบบนี้เลย สักครั้งก็ไม่เคย ในสายตาเขาเธอมักจะเข้มแข็งอย่างโดดเดี่ยวมาโยตลอด นี่ก็เป็นข้อแตกต่างของเธอกับเพ็ญภัทร์ ไม่เหมือนกันเลยสักนิด ความโดดเดี่ยวอันนี้ทำให้เขาชื่นชมเธอ“จะกลับไปทำไม？”เขาถามด้วยความสงสัยนิดหน่อย เธอกัดฟันแน่น ไม่พูดอะไรออกมา เธอไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไง แต่ว่าความเจ็บปวดที่อยู่ในร่างกายทำให้หน้าผากเธอมีเหงื่อไหลลงมา เธอทรมานมาก เลือดในร่างกายคล้ายกับว่ามีแมลงตัวเล็กๆกำลังข่วนเธออยู่“ปุริม ปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้อง……ขอร้องคุณล่ะ……”ใบหน้าเจ็บปวดนั้นทำให้เขาใจอ่อนขึ้นมา เอนตัวลงกอดเธอไว้“ได้ ผมส่งคุณกลับไป” ตัวของเธอสั่นและงอตัวถอยหลังไปด้วยความกลัวอย่างตระหนักรับรู้“อย่า……อย่าแตะต้องฉัน……อย่ามาแตะต้องฉัน ให้ฉันกลับไป……ปล่อยฉันกลับไป……ปล่อยฉันกลับไปนะ……”สายตาว่างเปล่านั้นพูดได้แค่ประโยคนี้ซ้ำไปมา คล้ายกับว่าที่บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปจะมีอะไรสำคัญรอเธออยู่ “ได้ ผมส่งคุณกลับไป”เขาทนไม่ได้ที่เห็นเธอเจ็บแบบนี้ ยังไงซะเขาก็ไปกับเธอ เขาเลยไม่กลัวเธอหนี ช่วงเอวเจ็บไปหมดเลย ช่วงเอวเต็มไปด้วยเลือด เขากลับเหมือนไม่รู้สึกอะไร ในสายตาเขามีแค่เธอตอนนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและไม่รู้จะช่วยอย่างไรดี ท่าทางของเธอที่กำลังม้วนตัวเหมือนแมวทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด บนถนนนั้น เขาขับเร็วมาก เธอไม่รู้อะไรเลย ในหัวมีแต่บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป ที่ห้องของเธอ มันคือ：รอยยิ้มของนางฟ้า นางฟ้า นางฟ้า เธอพูดสองคำนี้ออกมาไม่หยุด ดูเหมือนความคิดนั้นจะไม่ใช่ส่วนหนึ่งของเธอ ปุริมไม่ใช่ไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ ชั่วพริบตาเดียว ใจของเขาสั่นขึ้นมา ที่แท้แล้วเป็นแบบนี้？ แต่เขาไม่เชื่อ ยังไงก็ไม่เชื่อ