ตอนที่302ความรักเหมือนกระแสน้ำ

ตอนที่302ความรักเหมือนกระแสน้ำ รถหยุดลง ผู้หญิงในรถม้วนตัวสั่นคล้ายกับว่าได้สูญเสียใจไป เขาอุ้มเธอเดินขึ้นไปตรงแท่นบันได บริเวณเอวที่เจ็บปวดทำให้เขารู้สึกอยากจะวางเธอลง แต่ว่าเขากัดฟันอุ้มเธอไปที่หน้าประตู เช้าแบบนี้บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปยังล็อคประตูแน่นเลย เขาจึงยื่นมือไปเคาะประตู แป๊ปนึง ก็มีเสียงเท้าเดินมาจากห้องโถงด้วยความเร็ว ประตูเปิดออกแล้ว ด้านในประตูนภนต์ยืนอยู่ ด้านนอกประตูคือเขากับเพ็ญนีติ์ที่ยืนอยู่ มองเห็นอาหารของเพ็ญนีต์ นภนต์รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น“รีบตามผมมา”รู้ก็ปิดไม่อยู่อีกแล้ว นภนต์ให้ปุริมเข้ามาในห้องที่เขามักจะใช้เลิกยา เขาไม่อยากรบกวนปัณฑา หลังจากเมื่อคืนที่ปัณฑาร้องไห้ก็หลับที่ห้องเพ็ญนีติ์ เขาไม่ใช่กลัวจะทำให้เธอตกใจตื่น เขาแค่กลัวคนอื่นจะรู้ว่าในร่างกายเพ็ญนีติ์มีรอยยิ้มของนางฟ้า ปุริมวางเพ็ญนีติ์ลงในห้องว่างเล็กๆ เพ็ญนีติ์ม้วนตัวอยู่ที่มุมกำแพง ร่างกายอดไม่ได้ที่จะสั่นออกมาเขานั่งอยู่หน้าเธอ มือลูบไปที่หน้าของเธอ“โง่จริงๆ”ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่อยากเก็บเด็กไว้ ที่จริงแล้วก็เพื่อสิ่งนี้ ตอนที่ตัดสินใจไม่เก็บไว้ในใจเธอต้องเจ็บมากแน่ๆ แป๊ปนึงน้ำตาของเธอก็พร่วงพรูออกมา ไหลออกมาเป็นเม็ดๆ คล้ายกับว่าหยุดไม่ได้อีกต่อไป “ทำไมไม่บอกผมเร็วกว่านี้？”ถ้าไม่ใช่ที่เมื่อเช้าเขาสั่นไปด้วยความกลัวกระทันหัน ถ้าไม่ใช่ที่เขากังวลว่าเธอจะไปทำแท้งอีกรอบ ถ้าไม่ใช่ที่เขาง้อกลับมาอย่างสุดชีวิต จนถึงวันนี้ เขายังคงไม่รู้อะไรเลย “จะปิดบังผมไปอีกนานแค่ไหนเหรอ？”โอบกวดเธอเบาๆ เธอทำเพื่อภนต์ ส่วนนภนต์กลับทำเพื่อเขา ที่จริงแล้วคนผิดคือเขา เรื่องทั้งหมดนี้เขาควรจะต้องรับผิดชอบสิถึงจะถูก มีแค่เขากลับไม่ได้รับความทรมานของสิ่งนั้น ทำไมถึงไม่ใช่เขาล่ะ？ เขาไม่คิดว่าจะเป็นเพ็ญนีติ์จริงๆ แต่ตอนนี้ อะไรก็ไม่ทันแล้ว ดูท่าทางเธอตอนนี้ เธอน่าจะใช้มันมานานแล้ว พอรับรู้ว่าร่างกายเธอตัวสั่นไม่หยุด เขาพูดออกมาอย่างเบาๆกลัวทำให้เธอตกใจ：“มันเริ่มตั้งแต่ตอนอยู่ที่อูข่านใช่ไหม？” เธอร้องไห้หนักขึ้น แม้ว่าไม่พูดออกมาแต่ก็ทำให้เขาเข้าใจว่าใช่จริงๆด้วย เขากำหมัดต่อยไปที่กำแพง เสียงทุ้มๆหนักๆนั้นทำให้เพ็ญนีติ์สับสน เงยมองไปที่เขาด้วยความงุนงง“นางฟ้า ฉันต้องการนางฟ้า ให้นางฟ้าฉันเร็วๆเถอะ” ประตูเปิดอีกรอบ นภนต์เดินออกไปแล้วกลับเข้ามา ในมือถือคือรอยยิ้มของนางฟ้าที่ณภัทรให้คนส่งมาให้ นอกจากอันนีอันธรรมดาอื่นๆก็ต่อต้านความทรมานในร่างกายเธอไม่ไหว เขารู้อาการเจ็บปวดหลังจากไม่ใช้ดี เขาส่งต่อไปให้เพ็ญนีติ์ เธอรับไปด้วยความร้อนรน คล้ายกับคนกำลังจมน้ำแล้วมองเห็นท่อนไม้ที่ช่วยชีวิตได้จึงรีบหยิบมาไว้ในมือ หลังจากนั้นเธอก็ใช้มันอย่างชำนาญและรวดเร็ว ปุริมมองเธอเงียบๆ เขารู้ว่าถ้าห้ามเธอไม่ให้ใช้เธอก็จะเหมือนตายทั้งเป็น เขายืนขึ้นช้าๆ ช่วงเอวและนิ้วมือตรงข้อต่อเต็มไปด้วยเลือด แต่เขากลับเหมือนไม่รู้สึกอะไร“นานแค่ไหนแล้ว？”เขาต้องการให้นภนต์ยืนยันคำตอบให้เขา “ณภัทรเอาของนั่นใส่ไปในจานข้าวเธอ ตั้งแต่วันแรกที่เธอถึงอูข่านก็เริ่มใช้แล้ว” “สมควรตาย”สีหน้าของปุริมดูหมองหม่น เขาใช้แรงทุบกำแพงอีกรอบ ทำให้นภนต์ตะลึงงันและได้ยินเขาพูดอีกว่า：“ทำไมไม่บอกผมเร็วกว่านี้？” “เธอไม่อยากให้คุณกังวล และก็ไม่อยากให้เด็กๆรู้ เธออยากจะเลิกยา แต่ว่านี่ไม่ใช่ยาเสพติดทั่วไป มันคือรอยยิ้มของนางฟ้าที่ณถัทธคิดค้นและพัฒนาขึ้นมาใหม่ ผมเคยลองแล้วมันเลิกยากมาก” “คุณเคยลองแล้ว？”ปุริมกวาดสายตาไปที่นภนต์ รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ “ใช่ ผมก็ใช้อยู่ ก็แค่เวลาที่ใช้ไม่นานเท่าเพ็ญนีต์ จากวันที่รู้ว่าเธอโดนยาก็เริ่มใช้เลย ผม……ก็ต้านทานไม่ได้เหมือนกัน”สุดท้ายนภนต์ก็ยอมรับแล้ว “ไม่ได้ จะต้องเลอกให้ได้ มันต้องมีหนทาง” “สูตรนี้คิดค้นมาแล้วดูเหมือนว่าจะเหลือแค่หนึ่งอย่างที่ไม่ว่ายังไงก็ทดสอบไม่ได้ ผมเคยลองยาแล้วแต่ผลลัพธ์แย่มาก เลิกไม่ได้”นภนต์พูดตรงๆ “เพื่อเธอถึงไปเอาของพวกนั้นมาเหรอ？”ปุริมถามด้วยน้ำเสียงเบา แป๊ปนึงกลับรู้สึกว่านภนต์เบิกตาโตขึ้นมากระทันหัน เพื่อเพ็ญนีต์ ไม่ว่าอะไรนภนต์ก็ยอมที่ทำให้ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเหงื่อแตกออกมา “ก็ไม่ใช่แบบนั้นซะทีเดียว ผมก็แค่ไม่อยากให้ไอ้สิ่งนั้นทำร้ายคนอื่นอีก” นภนต์พูดเบาๆ แต่ว่า ปุริมรู้จักเขามาหลายปีแล้ว เขารู้ดีกว่าใครว่านภนต์มีใจให้เพ็ญนีติ์ ความรักก็เหมือนกระแสน้ำ เขากลับไม่เคยออกไปเลย เพราะว่าแบบนี้ ทุกครั้งที่เห็นนภนต์กับเพ็ญนีติ์อยู่ด้วยกัน เขาไม่สามารถที่จะดึงใจออกไปได้ ไม่ว่ายังไงก็ลืมไม่ลง ช่วงเวลาพูดคุยนี้เอง เพ็ญนีติ์ก็ใช้สิ่งนั้นเสร็จพอดี เวลายุ่งเหยิงนี้เองเธอเงยหน้ามองไปที่ผู้ชายสองคนที่อยู่ตรงข้ามปุริมรู้แล้ว เขารู้ทุกอย่างแล้ว