ตอนที่303 ไม่ต้องการแล้วจริงๆ

ตอนที่303 ไม่ต้องการแล้วจริงๆ เธอก้มหน้าลงพร้อมกับเสียงสะอื้น คล้ายกับว่านำความโศกเศร้าทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ระบายออกมาทั้งหมดในตอนนี้ เธอจึงร้องสะอื้นออกมาไม่หยุดแบบนั้น ที่จริงแล้ว เธออ่อนแอแบบนี้ก็พอจะทำให้คนสงสารได้ ปุริมพอเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วจึงหมุนตัวไปอุ้มเธอ“ไปกันเถอะ ผมพาคุณกลับ” “ปุริม ทั้งตัวคุณมีแต่เลือด คุณจัดการแผลคุณก่อนดีกว่า ส่วนเพ็ญนีติ์ ปล่อยให้หล่อยพักอยู่เงียบๆที่นี่ก่อน”คล้ายว่านภนต์กำลังไล่ปุริมไป เขาไม่อยากให้เพ็ญนีติ์ที่กำลังเปราะบางอยู่ตอนนี้ไปอยู่ในมือของปุริม ปุริมยิ้มอ่อน“แผลผมเกี่ยวไรกับคุณ” ไม่เกี่ยวอะไรล่ะ นภนต์ใจสั่นขึ้นมาพูดมา“คุณอย่าลืมสิ แผลกระสุนนี้ก็เพราะผมที่แหละทำ” “ทำไม？อยากเข้าคุกเหรอ？”เขาไม่ใส่ใจนภนต์ พูดไปก็อุ้มเพ็ญนีติ์ไป“ผมจะพาเธอกลับ คุณกับเธอต้องเลิกได้ มันต้องเลิกยาได้แน่นอน”ริมฝีปากเขามีรอยยิ้มออกมา หาสาเหตุความกลุ้มในใจของเพ็ญนีติ์ได้แล้ว ที่จริงทั้งหมดไม่ใช่จะแก้ไขไมได้ เขามีวิธีของเขา “คุณ……”นภนต์พูดไม่ออก เขาไม่ได้กลัวเข้าคุก แต่ว่าสามปีนี้หน้าที่ของเขาไม่ใช่ไปคุก แต่เขาต้องทำหน้าที่ที่ณภัทรส่งให้เขาทำทำให้สำเร็จ ไม่อย่างนั้นเขาจะทำให้พ่อ น้องสาว และแม่ของเพ็ญนีติ์เดือดร้อนได้ เขาไม่สามารถเห็นแก่ตัวได้ เขาเห็นแก่ตัวไม่ได้จริงๆ ในความลังเลนั้น ปุริมก้าวเท้ายาวอุ้มเพ็ญนีติ์ออกจากห้องเล็กๆนี้ไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ด้านหลังให้นภนต์ยืนนิ่งอยู่ สุดท้ายปุริมก็อุ้มเพ็ญนีติ์ออกไป เพ็ญนีติ์ เป็นของเขาอีกไม่ได้แล้ว หน้าประตู ปุริมที่ยืนอยู่“เรื่องนี้คือความผิดผม เดี๋ยวผมรับผิดชอบเอง”เขาเป็นผู้ชาย อะไรที่ควรรับผิดชอบก็ควรทำ ก็แค่อยากรู้แผนการของเพ็ญนีติ์กับนภนก่อนต์“พรุ่งนี้หาเวลาคุยกันเถอะ” “ไม่ต้องหรอก เพ็ญภัทร์จะมาแล้ว ผมคิดว่าคุณน่าจะยุ่ง อีกสองสามวันค่อยคุยละกัน”นภนต์ตอบกลับด้วยเสียงเบา ในใจรับไม่ได้ แต่ว่าไม่มีใครรู้ใจเพ็ญนีติ์มากไปว่าเขาแล้ว เขาหลับตาลงอย่างหมดหนทาง ในใจเขาไม่เจ็บขนาดนี้มาก่อน“อ้อ เกี่ยวกับรอยยิ้มของนางฟ้า เดี๋ยวผมจะส่งรายละเอียดข้อมูลที่ศึกษาได้ไปให้คุณทางอีเมล ส่งเรียบร้อยแล้วจะส่งข้อความบอกคุณอีกที”เขาจะทำในสิ่งที่เขาพอทำได้ให้ดีที่สุด ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่อยากปล่อยเพ็ญนีติ์ ต้องลเกยาได้ มันต้องทำได้ ไม่งั้น ทั้งชีวิตนี้ก็คงตายทั้งเป็น แค่มีชีวิตอยู่ก็มีความหวัง มันต้องมีความหวังสิ เขามั่นใจว่าตัวเขาทำได้ เพ็ญนีติ์ก็ต้องทำได้ “โอเค”ปุริมไม่พูดอะไรมากต่อเราพเขาอุ้มต่อไปไม่ไหวแล้ว ทั้งตัวเริ่มหมดแรง ส่วนช่วงเอวก็เจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ “ปล่อยฉันลง”เพ็ญนีติ์ตื่นขึ้นมามองเห็นสีหน้าของปุริมซีดเซียว ไม่มีใครเข้าใจมากไปกว่าเธอแล้วว่าเขาเจ็บแค่ไหน “อย่าขยับ”เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ ทำให้เธอหยุพูดอย่างช่วยไม่ได้ คล้ายว่าถ้าพูดจะสร้างปัญหาให้เขา “พี่ปุริม พี่มาได้ยังไง？”ปุริมเดินไปได้แค่ก้าวเดียว ทันใดนั้นด้านข้างก็มีเสียงของปัณฑาดังขึ้นมา ทำให้เท้าเขาหยุดเดินอย่างช่วยไม่ได้ “มาพาเพ็ญนีติ์กลับ” “พี่ปุริม ตอนบ่ายแม่ ป้าแล้วก็ลูกพี่ลูกน้องฉันจะมาเดี๋ยวฉันจะไปรับที่สนามบิน พี่ไปไหม？”ปัณฑาพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ เพราะว่าจะได้เจอครอบครัวทั้งสามคน หลายปีแล้วที่เธอไม่ได้เจอลูกพี่ลูกน้องกับป้า เพ็ญนีติ์ฟังอย่างเงียบๆ เธอคิดว่าปุริมต้องไปแน่ เพราะว่าเพ็ญภัทร์มา เขาจะไม่ไปได้ไงล่ะ？ ในขณที่เธอคิดอยู่นั้น กลับมีเสียงของเขาพูดเบาๆว่า“ไม่ไป”แล้วจึงเดินขึ้นบันไดอย่างไม่ลังเล ปัณฑาที่อยู่ด้านหลังก็งุนงงขึ้นมา“พี่ปุริม พี่ไม่ไปจริงๆเหรอ？”เธอไม่เชื่อ แม่กับป้าก็เป็นผู้ใหญ่อาวุโสทั้งนั้น เขาไม่ไปรับเพ็ญภัทร์ได้ แต่ควรไปรับแม่กับป้า “เธอไปน่ะดีแล้ว ฝากทักทายแม่กับป้าเธอด้วย ถ้ามีเวลาเดี๋ยวพี่แวะไปหาพวกเขา”เขาเดินไปพูดไปด้วยน้ำเสียงเบาๆ ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีพูดชื่อของเพ็ญภัทร์ขึ้นมาเลย คล้ายว่าเขากับเพ็ญภัทร์ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก เพ็ญนีติ์ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอไม่เข้าใจเลย คิดมาตลอดว่าเขาจะไปรับและไปเจอเพ็ญภัทร์ที่สนามบิน ทุกครั้งมักจะเสียการควบคุม แต่ครั้งนี้ เขาทำให้เธอทายผิดซะแล้ว ไม่นึกเลยว่าเขาจะเย็นชาต่อเพ็ญภัทร์ เธอไม่คิดมาก่อนเลยจริงๆ หัวใจที่สับสนนั้นกำลังเต้นแรง ตัวเธอที่หนักขนาดนั้น เขาอุ้มไปถึงหน้ารถ ช่วงที่เขาเผลอนั้น ทันใดนั้นเธอก็ออกแรงกระโดดขึ้นไปจากตัวปุริม มือข้างหนึ่งแย่งกุญแจรถในมือเขา แล้วจึงยืนตรงหน้าเขาพูดว่า“ถ้าฉันขับ ฉันจะไปกับคุณ ถ้าคุณขับ ฉันไม่ไป”