ตอนที่305 หัวใจเจ็บปวดรวดร้าว

ตอนที่305 หัวใจเจ็บปวดรวดร้าว “ไม่ได้หลอกซะหน่อย ตอนนี้น่ะปวด แต่เมื่อกี้ยังไม่ปวด”เขาทำตัวงอไปมา“ปวดไปทั้งตัวเลย ป้อนผมหน่อยนะ เพ็ญนีติ์เด็กดี”เธอหยิบขึ้นมาโดยไม่พูดไม่อะไรแล้วป้อนใส่ปาก ปล่อยให้เขากัด“อย่างกะเด็ก” “ผมยอมรับ”เขายิ้ม มุมปากเต็มไปด้วยความภูมิใจ พูดถึงเด็ก จู่ๆเธอก็คิดถึงอ้อยกับส้ม นานแล้วที่ไม่ได้โทรหาพวกเขาเลย“ปุริม ฉันอยากได้ยินเสียงพวกเด็กๆจัง”พูดถึงมือก็เลื่อนไปตรงช่วงท้องเล็กๆนั้น ตอนนั้นเธอรักษาอ้อยกับส้มไว้ได้ แต่วันนี้เธอกลับไม่มีแรงพอที่จะรักษาเด็กที่ยังไม่คลอดออกมาที่อยู่ในท้องนี้ได้ พอคิด หัวใจก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดขึ้นมา เขาเอามือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา“โทรไปสิ เบอร์โทรด่วน‘1’มันคือเบอร์ของเด็กๆที่คฤหาสน์ วันนี้เป็นวันหยุดพวกเขาน่าจะไม่ได้ไปโรงเรียน” เขารับมาจะกดเบอร์ด่วน แต่มือไม่เร็วเท่าสายตา บนหน้าจอนั้นขึ้นสายที่ไม่ได้รับคือเพ็ญภัทร์“ปุริม เมื่อกี้เพ็ญภัทร์โทรมา”ทนไม่ได้จึงบอกเขาไป “ผมรู้ คุณรีบโทรหาอ้อยกับส้มสิ ผมอยากได้ยินเสียงพวกเขาเหมือนกัน” เพ็ญนีติ์กดเบอร์‘1’ลงไป แป๊ปนึงก็มีคนรับ คล้ายกับว่าฝั่งนู้นก็กำลังรอเธอเหมือนกัน แต่ว่าพอพูดออกมา พวกเขาเรียกว่าแด๊ดดี้“แด๊ดดี้ สองวันแล้วนะที่ไม่โทรมา แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ไม่บอกพวกเราเลยว่าตอนนี้แม่สบายดีไหม แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ผิดสัญญา” คำพูดอย่างมีมารยาท แต่เพ็ญนีติ์ฟังดูแล้วหัวใจรู้สึกเจ็บปวด ที่จริงแล้วเขาเกือบจะทุกวันเลยที่โทรหาอ้อยกับส้ม ทุกวันต้องรายงานเด็กๆว่าเธอสบายดีไหม ก็แค่สองวันมานี้เขาบาดเจ็บเลยไม่ได้โทรไปหา“อ้อย นี่หม่ามี๊เอง” “อ๊า หม่ามี๊เองเหรอ แม่อยู่กับแด๊ดดี้ ใช่ไหม？” “ใช้จ้ะ”เธอยิ้ม พอได้ยินเสียงลูกๆเขาก็มีความสุขขึ้นมาทันที “หม่ามี๊ หม่ามี๋ไปทำงานต่างเมืองกลับมาไวจัง สามวันก่อนแด๊ดดี้ยังบอกอยู่เลยว่าอีกหกเดือนหม่ามี๊ถึงจะกลับมา นึกไม่ถึงเลยเลยว่าจะกลับมาไว หม่ามี๊จะมาหาพวกหนูเมื่อไหร่คะ？หนูกับส้มคิดถึงหม่ามี๊นะ” น้ำตาของเธออีกนิดก็จะไหลลงมาแล้ว เลิกรอยยิ้มของนางฟ้าไม่ได้เธอจึงไม่มีใจที่จะกลับไปหา ส่ายหัวไปมากลับสะอึกสะอื้นร้องไห้แต่ไม่มีเสียงออกมา ทันใดนั้นปุริมจึงเอาโทรศัพท์มาจากมือเธอ แล้วจึงพูดด้วยความนุ่มนวลว่า：“ทางนี้แด๊ดดี้กับหม่ามี้ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ประมาณสามเดือนได้ ถึงตอนนั้น แด๊ดดี้กับหม่ามี๊จะกลับไปหาพร้อมกันนะ และจะซื้อของขวัญเยอะๆกลับไปให้อ้อยกับส้มนะ” “พวกหนูไม่อยากได้ของขวัญ พวกหนูอยากได้แด๊ดดั้บหม่ามี๊” เพ็ญนีติ์ได้ยินที่เขาคุยกับเด็กๆไม่ชัดอีกต่อไป รู้แค่ว่าเขาให้สัญญากับเด็กๆอีกสามเดือน สามเดือน เธอจะเลิกรอยยิ้มของนางฟ้าได้ไหม？ เธอไม่มั่นใจจริงๆ แต่ว่าท่าทางที่ปุริมพูดเมื่อกี้กลับดูมั่นใจมากๆ ช่างเถอะ ก็แล้วแต่เขาจะพูดละกัน ตอนนี้เธอเหนื่อยมากๆ ตอนที่พบว่าเขารู้ทุกอย่างกะทันหัน อะไรเธอก็ไม่อยากสนใจอีกต่อไป แค่มีเขาอยู่เธอก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ แม้ว่าตอนนี้เขาจะบาดเจ็บก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เป็นเวลานาน ปุริมเอียงศีรษะจ้องไปที่ผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังร้องไห้อย่างงงงวย เขาพูดน้ำเสียงนุ่มๆว่า：“จะพูดอะไรอีกไหม？” เธอปัดมือไปมาทันที ตอนนี้เธอพูดอะไรออกไปไม่ได้เลย ดังนั้นพูดอะไรไปก็ให้เด็กๆรู้ไม่ได้ “งั้นผมวางนะ？” “อื้อ”เธอตอบน้ำเสียงเบาแผ่ว แล้วจึงรีบพยักหน้าเพราะกลัวเขาจะไม่ได้ยินที่เธอพูด เขาพูดกับเด็กๆอีกสองสามคำจึงวางสายไป แต่ในสายตากลับมีความกังวล“เป็นอะไรไป？เพราะว่าเด็กๆหรือเป็นเพราะรอยยิมของนางฟ้า？” รอยยิ้มของนางฟ้า เป็นชื่อทีไพเราะจังแต่กลับทำร้ายเธอ อยากไปเจอลูกก็ยังไม่กล้า“เด็กๆ โอเคไหม？” “โอเค รออีกสองสามวันผมดีขึ้น ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ แล้วค่อย……”แล้วจึงรอเธอทำแท้ง เอาหนี้ตอนนั้นที่เธอคลอดอ้อยกับส้มชดเชยได้แค่ไหนก็ชดเชยไปเท่านั้น ไม่งั้นตอนที่เห็นเธอเขามักจะคิดว่าติดหนี้เยอะมากๆ ในที่สุดเขาก็ตอบรับแล้ว กลับกระตุ้นให้น้ำตาในตาของเธอไหลมากขึ้น ท่าทางสะอึกสะอื้นนั้นพูดไปว่า：“ที่จริง ฉันก็ไม่อยาก แต่ว่า……” มือของผู้ชายโอบไปที่เธอ“อย่ากลัวสิ ให้เวลาผมสามเดือน คุณเลิกได้แน่ๆ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเลิกยา”เสียงของผู้ชายที่แข็งแกร่งกลับให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอ แรงที่กุมมือเธอไว้ทำให้เธอเชื่อมั่น มีเขาอยู่ข้างๆเธอ เธอเลิกได้แน่นอน ยากแค่ไหนก็เลิกได้ ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ก็บรรลุผลสำเร็จไปด้วยกันอย่างมากมาย ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้บอกเขาตั้งแต่แรก ถ้าบอกเร็วหน่อย ก็คงไม่ต้องใช้สิ่งนั้นมานานขนาดนี้ แต่ว่าตอนนั้น เธอไม่อยากให้เขาเป็นห่วงจริงๆนะ แต่ตอนนี้ สายตาของเขากลับบอกเธอว่าเขาต้องมีวิธีแน่ๆเหมือนตอนนั้นที่เขาไปรับเธอกลับมาที่อูข่าน เขามีหนทางจริงๆ ช่วงเวลาหอมหวานนี้เอง ประตูถูกเคาะขึ้นมา ปุริมพูดเบาเบาว่า：“เข้ามา” นรวรเปิดประตูเข้ามาทันที แต่พอมองเห็นตาของเพ็ญนีติ์กลับไม่พูดออกมาทัน