已经是第一章了
ตอนที่306 หัวใจเจ็บปวดรวดร้าว
ตอนที่306 หัวใจเจ็บปวดรวดร้าว
เพ็ญนีติ์เข้าใจทันทีจึงลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินออก“ปุริม ฉันหิวแล้ว เดี๋ยวฉันไปหาอะไรกินในครัวก่อนนะ”หาข้ออ้างไปงั้น แต่ก็ถือว่าไม่แย่
แต่ปุริมกลับพูดว่า：“ไม่ต้องไป นั่งรอตรงนี้ อยากกินอะไรเดี๋ยวผมกดกระดิ่งเรียกพ่อครัวทำให้”
เธอมองไปที่นรวรอย่างรู้สึกเขินหน่อยๆจึงพูดว่า：“คุณกับนรวรมีเรื่องต้องคุยกัน ฉันก็จะไปหาอะไรกินในครัว”
“เรื่องของผมก็เป็นเรื่องของคุณ นรวร พูดมา”ปุริมหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ได้ปิดบังอะไรเธอแล้วจึงสั่งให้นรวรพูดออกมา
นรวรมองไปที่เพ็ญนีติ์อีกครั้งถึงพูดว่า：“เพ็ญภัทร์เกิดเรื่องแล้ว”
ห้าคำนี้ เพ็ญนีต์รู้สึกว่าปุริมที่อยู่บนเตียงนั้นจะต้องลงมาจากเตียงแน่นอน เขายังสนใจเพ็ญภัทร์ขนาดนั้น แต่ที่ไหนได้กลับไม่ใช่ แม้ว่าสายตามีความเฉื่อยชาหน่อยๆกลับพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจว่า：“ต่อไปเรื่องเกี่ยวกับเธอไม่ต้องบอกผมแล้ว เบอร์โทรเธอผมก็บล็อคไปแล้ว ถ้าเธอมาให้รออยู่ข้างนอกประตูก็พอ ผมไม่อยากเห็นหน้า”พอพูดจบจึงกดกระดิ่ง“ให้พ่อครัวต้มโจ๊กหอยแครงมาให้หน่อย แล้วก็ทำสลัดแอปเปิ้ลมาด้วย”
ปุริมพูดอย่างนิ่งๆจบแล้ว ดูเหมือนว่านรวรยังอยากพูดอะไรออกมาแต่พอเห็นท่าทางของปุริมแล้วได้แต่ส่ายหัวเดินออกไป
พอมองเห็นนรวรส่ายหัวเพ็ญนีติ์รู้สึกเดาไม่ถูก ไม่อย่างนั้นนรวรคงไม่รีบวิ่งมาหาปุริมเพื่อรายงานหรอก“นรวร เพ็ญภัทร์เป็ยไงบ้าง？”ปุริมไม่ถาม แต่เธอกลับอยากรู้ เพราะว่าสายตาของปุริมที่ดูนิ่งเฉยเมื่อสักครู่จริงๆแล้วกลับหนีไม่พ้นดวงตาของเขา เกี่ยวกับเพ็ญภัทร์เขายังคงใส่ใจนิดหน่อย แต่สรุปว่าทำไมจู่ๆความรู้สึกที่เขามีต่อเพ็ญภัทร์นั้นถึงเปลี่ยนไปเป็นความรังเกียจเธอก็ไม่เข้าใจ
เขาไม่พูด ยังไงเธอก็ไม่รู้
“คือ……”นรวรมองไปที่ปุริมด้วยความรู้สึกไม่กล้าพูดออกมา
ปุริมกลับก้มหน้าลงไปที่โทรศัพท์“ออกไป ผมบล็อคเบอร์เธอไปแล้ว บอกไปแล้วว่าไม่อยากรู้ก็ไม่ต้องพูดชื่อเธอต่อหน้าผมอีก”ตอนนี้นิ้วของเขากดปุ่มเอาเบอร์โทรของเพ็ญภัทรบล็อคไปแล้วจริงๆ
มือที่กดไปในฉับพลันนั้นนิ้วมือกลับสั่นเล็กน้อย ทันใดนั้นเขากลับดูผ่อนคลายขึ้นมา ต้องลืมอดีตถึงจะสามารถเริ่มใหม่ได้ ถ้าไม่ใช่เธอ ตอนนี้เพ็ญนีติ์กับนภนต์ก็คงไม่เจ็บปวด
หนี้บางอย่าง เขาไม่ต้องการให้เธอใช้คืนแล้ว
มันคือลางบอกเหตุของการตัดขาดกับเธอ เธอยังคงไม่เข้าใจ ยังคงหลงงมงายในความคิด
เพ็ญนีติ์ยังคงเค้นต่อไป แม้ว่าปุริมจะเรียกเธออยู่บนเตียง เธอก็ยังคงเค้นนรวรต่อไปอย่างไม่กลัว“นรวร เกิดอะไรขึ้นกับเพ็ญภัทร์？”
“อุบัติเหตุครับ”
“ตอนนี้เป็นไงบ้าง？”
“กำลังช่วยชีวิตอยู่ที่โรงพยาบาล ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ใครบอกคุณเหรอ？”
“ไม่รู้ครับ มีเสียงผู้หญิงแปลกหน้าหยิบโทรศัพท์ของเพ็ญภัทร์โทรมาหาผม เธอบอกว่าท่านประธานไม่รับโทรศัพท์ที่จริงผมก็ไม่อยากจะยุ่ง แต่ว่าแต่ก่อนท่านประธาน……”นรวรพูดออกมาด้วยความละอายหน่อยๆ“ดูสิ ผมไม่ควรพูดเรื่องนี้กับท่าน ผมไปก่อนนะครับ”
นรวรออกไปแล้ว บอดี้การ์ดที่เหมือนรูปปั้นทั่วไปที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเดินของปุริมกลับว่างเปล่า เรื่องทั้งหมดนี้แค่ไม่บอกปุริมก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขา
เธอไม่ชอบเพ็ญภัทร์มาตลอด แต่เธอไม่เคยเกลียดเพ็ญภัทร์เลย
ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเพ็ญภัทร์ก็บางเหมือนน้ำ
แต่ถ้าเป็นคนแปลกหน้ากำลังมองเห็นคนอื่นได้รับอันตรายยังไงก็ต้องยื่นมือช่วย ตอนนี้แม้จะรู้ว่าคือเพ็ญภัทร์ที่ประสบอุบัติเหตุ เธอก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้จริงๆ
ผลักประตูออกมา ก้าวเท้าหนักเดินเข้ามา เธอยืนอยู่หน้าปุริม“ปุริม เพ็ญภัทร์เธอ……”
“ผมไม่อยากฟัง ไม่ได้ยินที่ผมเตือนเหรอ？”ปุริมตะโกนออกมา ในใจเริ่มฉุนเฉียวขึ้นมาแล้ว ต้องเกิดอะไรร้ายแรงขึ้นแน่ๆ ไม่งั้นตอนที่เพ็ญนีติ์เข้ามาสีหน้าไม่น่าจะร้ายแรงขนาดนั้น ทันใดนั้นเขาก็กังวลขึ้นมาจริงๆ
เคยพูดว่าจะปล่อยเธอไป เคยพูดว่าจะไม่ไปเจอเธออีก แต่ตอนนี้พอเห็นสีหน้าของเพ็ญนีติ์ ในใจเขากลับมีความรำคาญออกมาอย่างไม่สิ้นสุด，คงไม่เกิดอะไรขึ้นมั้ง
เธอกัดฟันและไม่สนใจว่าปุริมกำลังตะโกนออกมา เพ็ญนีติ์ยังพูดต่อไปว่า：“เพ็ญภัทร์ประสบอุบัติเหตุแล้ว ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตอยู่ที่โรงพยาบาล……”
มือที่หยิบโทรศัพท์จู่ๆก็สั่น จากนั้นโทรศัพท์ก็ตกลงไปที่ตัว ส่งเสียงออกมา เขาเอนตัวลงตรงนั้นอย่างเงียบๆไม่ขยับ
ไม่ได้ ไม่ได้จริงๆบอกตัวเองอยู่อย่างนั้น ใจของปุริมกำลังต่อสู้ ต่อสู้กับคำพูดของเพ็ญนีติ์ไม่ให้ด้านในใจถูกทำลาย
แต่ว่า‘อุบัติเหตุ’คำนี้แทงเข้าไปในสมองของเขาอย่างเต็มที่ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ออกมา
“ปุริม เธอไม่มีใครที่นี่นะ มาที่นี่ก็เพื่อมาหาคุณ คุณไม่อยากเจอเธองั้นก็ไม่ต้องไปเจอ ไม่อยากพูดกับเธอก็ไม่ต้องพูด แต่คุณจะมองเธอตายแล้วไม่สนใจไม่ได้นะ คุณรู้จักกันมานานแล้ว อย่างน้อยให้หมอกับโรงพยาบาลดูแลเธอดีหน่อยๆก็ได้ อย่างน้อยก็ให้เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอยังมีลูกนะคุณจะให้ลูกของเธอกำพร้าแม่ตั้งแต่ยังเด็กเลยเหรอ？ปุริม ฉันไม่เชื่อนะว่าคุณจะไม่รู้สึกอะไรเลย”เธอเรียกให้มา คำพูดนั้นชัดเจนอยู่ในใจของปุริม ทำให้ใจเขาสั่นขึ้นมา ใช่แล้ว เพ็ญนีติ์พูดถูกแต่เขากลับใจแคบเอง
已经是最新一章了
加载中
