已经是第一章了
ตอนที่307 เขาเป็นผู้ชาย
ตอนที่307 เขาเป็นผู้ชาย
เขาเป็นผู้ชาย ผู้ชายก็มีความปรารถนา คิดได้ดังนั้นจึงพูดว่า：“เรียกนรวรกลับมา”
เพ็ญนีติ์ออกไปเรียกนรวรตามที่ปุริมต้องการ ครั้งนี้เธอเข้าไปในครัวต้มอะไรที่อยากกินแล้วจริงๆ
ไม่ใช่ว่าเธอใจกว้างก็แค่เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นเพ็ญภัทร์ตายที่นี่
ปุริมสั่งโจ๊กหอยแครง แต่เธอต้มโจ๊กหมูและใส่ผักเยอะๆไปแต่ใส่เนื้อน้อยๆ เขาบาดเจ็บอย่างนั้นไม่ควรกินโจ๊กหอย แต่เขาสั่งโจ๊กมาก็เพื่อเธอ ทันใดนั้นก็คิดถึงตอนอยู่ที่อุทยานธรณีวิทยาภูเขาไฟ ครั้งนั้นเขาก็สั่งโจ๊กมาเยอะๆให้อ้อยกับส้ม คล้ายว่าครั้งนั้นเธอก็กินโจ๊กหอยแครงไปซะเยอะ ช่างเถอะไม่คิดละ ก็แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆแต่เขากลับจำได้ว่าเธอชอบกิน ในใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เธอคิดว่าตอนนี้ตัวเองกำลังขึ้นไปที่เรือโจรสลัดของเขา ทั้งที่รู้ว่าเป็นเรือโจรสลัดกลับยังขึ้นเรือไปไม่ยอมลงมา
เธอถือโจ๊กเดินเข้าห้องเขาด้วยตัวเอง ในห้องที่มีกลิ่นหอมของโจ๊กนี่เองเขากลับหลับตาอยู่คล้ายกับว่ากำลังพักผ่อน พอได้ยินเสียงเปิดประตู ปุริมพูดพร้อมกับตาที่ปิดอยู่นั่นว่า：“นรวร ที่ห้องผ่าตัดมีข่าวอะไรมาบ้างไหม？”
เธอเดินไปด้านหน้าเตียงอย่างเงียบๆจากนั้นจึงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า：“ฉันเอง ไปต้มโจ๊กหมูมา คุณกินสักนิดสิ”
สุดท้ายเขาก็ยังลืมเพ็ญภัทร์ไม่ได้ สุดท้ายมันจะกี่ปีล่ะ
บอกว่าจะลืมแล้วจะลืมเลยได้ยังไงล่ะ？
เธอยิ้มอย่างเข้าใจ“ถ้าหากคุณลืมได้เร็วจริงๆ ไม่มีความรู้สึกอีกแล้ว นั่นมันคงจะทำให้ฉันตกใจกลัว”
“เพ็ญนีติ์……”ปุริมไม่รุ้ว่าจะพูดอะไรดี ได้แค่พูดชื่อเธอแล้วบอกว่า“ขอโทษนะ”
“ตอนนั้นฉันประสบอุบัติเหตุคุณก็ช่วยไว้ วันนี้ก็แค่โทรไป นี่มันเป็นสิ่งที่คุณควรทำ ไม่ต้องบอกขอโทษ ระหว่างพวกเราไม่ต้องหรอก”เธอพูดเบาๆรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะมีรักที่ไม่สมหวังหน่อยๆหรือเปล่า แต่ไม่คิดว่าเขาจะกุมมือเธอแน่นขึ้นแล้วจึงลากให้เธอมานั่งหน้าเตียง“นภนต์พูดถูก จริงๆแล้วคุณก็คือหยกที่ยังไม่ได้เจีย ทำไมผมไม่พบก่อนนี้นะ？”
เธอยิ้ม เอาชามโจ๊กวางใส่ถาดตรงหน้าเขา“กินเถอะ เมื่อกี้เอาแช่น้ำเย็นแล้ว ฉันชิมไปแล้วไม่ลวกปากหรอก”
เขากินไปแต่สายตากลับจ้องไปที่โทรศัพท์อย่างไม่รู้ตัว เธอจึงยิ้มอีกครั้ง“เบอร์นั่นเก็บไว้เถอะ ที่จริงทั้งหมดอยู่ที่ใจมีหรือไม่มีเบอร์นั้นก็ไม่สำคัญ”ดังนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเอาเบอร์ที่เขาบล็อคนั้นย้ายออกไปเหมือนเดิมแล้วเมมไปว่า：เพ็ญภัทร์
ทำเสร็จแล้วนิ้วมือก็เช็คไป“ปุริม โทรศัพท์คุณมีเบอร์เยอะจัง”ส่วนมากมักจะเป็นคนที่มีธุรกิจที่ต้องติดต่อกัน เธอเช็คไปมาก็ไม่สนใจอีก แต่ตอนที่จะเลิกเช็คนั้นเอง‘จำรูญ’ชื่อนี้ปรากฎอยู่ในตา นานแล้วที่เธอไม่ได้ยินข่าวคราวชื่อนี้และก็ไม่คิดว่าปุริมจะมีเบอร์นี้“ปุริม คุณเคยติดต่อกับจำรูญไหม？”ถามถึงจำรูญด้วยเสียงเรียบๆ นานมาแล้วเธออยากรู้ว่าจำรูญยังดีหรือแย่ยังไงต้องผ่านปุริม แต่เธอก็ยังถาม ยังไงจำรูญก็คือรักแรกของเธอ ผู้หญิงทุกคนเคยมีรักแรกทั้งนั้น เธอก็เหมือนกัน
“อื้ม เคยนิดหน่อย เขาเปิดบริษัทเล็กๆ ตอนนี้ไปได้ไม่เลวเลย ก็แค่……”เขาพูดไปแต่เหมือนกับนึกอะไรขึ้นมาได้จึงไม่ได้พูดต่อ
ใจของเธอสั่น“ก็แค่อะไร？”
“เพ็ญนีติ์ ทำไมฉันไม่เคยเห็นคุณใส่ใจผมแบบนี้มาก่อนนะ？”
“ไม่มียังไง ฉันไม่ได้เพิ่งจะต้มโจ๊กด้วยตัวเองให้คุณเหรอ？คุณยังเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันต้มโจ๊กให้กินนะ”
“นภนต์ก็ไม่？”
“ไม่เคย”ตอนที่อ้อยกับส้มยังเล็ก เธอก็ทำกับข้าวเองน้อยมาก เพราะนภนต์จ้างพี่เลี้ยงมาให้ทำแทน
ปุริมตักโจ๊กเข้าปากอีกรอบ“อื้ม อร่อย เอามาให้ผมอีกชามสิ”
“ไม่ คุณบอกฉันมาก่อนที่ยังพูดไม่จบเมื่อกี้”
“เห้อ……”ปุริมถอนหายใจออกมาอีกรอบ“เพ็ญนีติ์ตอนนี้ผมถูกคุณฆ่าตายละ ผมไม่อยากพูดคุณก็บังคับให้พูด โอเค ผมจะพูด ญาณินท์สร้างปัญหาให้เขาตลอดมา ตอนนี้เขาลำบากมาก”
“เป็นแบบนี้ได้ยังไง？”เพ็ญนีติ์เค้นถามอย่างไม่เชื่อ
“คุณอยากรู้เหตุผลจริงเหรอ？”
“แน่นอนสิ”สายตาเธอจ้องไปอย่างนั้น รอให้เขาพูดความจริงออกมา
“เพราะญาณินท์กลับตัวไม่ได้แล้ว ดังนั้นญาณินท์จึงไปพูดให้คนที่เมืองดรัลไม่ต้องไปทำธุรกิจกับเขา”
“เขาไปจากเมืองดรัลได้นี่”นี่มันมีอะไรที่ทำไม่ได้
“แต่เขาไม่ไปเอง”
เธอสับสน，ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าทำไมนภนต์ถึงไม่อยากพูดถึงจำรูญขึ้นมา
ชายคนนั้นเคยเป็นคนที่เธอรักที่สุด ตอนนี้ยังอยู่ที่เมืองดรัลก็แค่อยากอยู่เมืองเดียวกัน สูดอากาศเหมือนกันกับเธอ
แต่เธอกับเขา ไม่มีทางเป็นไปได้แล้วจริงๆ
ประสบการณ์ในชีวิตมากมาย หัวใจก็ย้อยกลับไปจุดเริ่มต้นไม่ได้แล้ว
แต่ในใจก็เจ็บขึ้นมา ในที่สุดเธอก็ยังลืมเขาไม่ได้ เหมือนกับปุริมที่ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีที่จะลืมเพ็ญภัทร์ได้
แท้จริงแล้วชีวิตคน แค่อดีตที่ผ่านไปก็ยากที่จะให้ความทรงจำหายไปด้วย ยังไงก็ลืมไม่ได้
已经是最新一章了
加载中
