已经是第一章了
ตอนที่308 เขาเป็นผู้ชาย
ตอนที่308 เขาเป็นผู้ชาย
เธอกุมมือปุริมแล้วพูดด้วยเสียงเบาๆว่า：“ถ้าหากวันนั้นไม่เจอคุณ คุณว่า พวกเราจะรู้จักกันได้ไหม？”
ปุริมจ้องเธอแล้วพูดช้าๆว่า：“บนโลกนี้ยังไงก็ไม่มีถ้าหาก”ดังนั้นเธอถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องรู้จักกับเขามาจนถึงวันนี้
เธอสับสน หยิบชามที่เขากินหมดแล้วไปเปลี่ยนตักชามใหม่มาให้ ระหว่างทางในหูก็นึกถึงแต่คำพูดเขาประโยคนั้นตลอด
ในที่สุดเธอก็คิดได้ โลกนี้ ไม่มีถ้าหากจริงๆ
เวลาที่เดินไปยังไงก็ไม่ย้อนกลับ
คืนวันนั้นนรวรมาพร้อมกับข่าวว่าเพ็ญภัทร์พ้นขีดอันตรายแล้ว ส่วนปุริมก็ไม่ได้ออกจากห้องเลย เขากำลังรักษาตัวอยู่ แผลของเขาจะพลิกไปมาอีกไม่ได้แล้ว
เช้าวันถัดมาเพ็ญนีติ์ยังคงนอนอยู่บนเตียงเขา ไม่ว่าก่อนหลับเธอจะเอนนอนอยู่ตรงไหนแต่พอตื่นมากลับอยู่ข้างกายเขาตลอด มือเขายังกุมมือเธอไว้ แม้ว่าหลับก็ยังไม่แยกจากกัน
ค่อยๆเอามือแยกออก ในใจเธอรู้สึกทำอะไรไม่ถูก สายตามองไปที่หน้าต่างเห็นฟ้าสว่างแล้ว เธอคิดขึ้นมาว่าอยากจะใช้รอยยิ้มของนางฟ้านั่นเพราะจู่ๆในใจก็รู้สึกยุ่งเหยิง แต่เขาน่าจะไม่มีของนั่นอยู่มั้ง
มองไปนอกหน้าต่างตอนที่ท้องฟ้าชมพูๆหม่นๆในตอนเช้าด้วยความงงงวย เสียงทุ้มๆของผู้ชายพูดออกมาว่า“ด้านในถุงที่อยู่บนโต๊ะหยิบมาเรียบร้อยแล้วให้คุณใช้แค่สามวัน ครบสามวันผมจะให้คุณหยุด ถึงตอนนั้นอย่าเกลียดผม”
เธอหันไปที่โต๊ะบนหัวเตียงเห็นว่ามีถุงเล็กๆถุงหนี่ง จึงถือเข้าไปห้องน้ำ แค่สามวัน ผ่านไปสามวันเขาจะมีวิธีใช่ไหม？
เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำยังไง แต่ตอนนี้เธอเชื่อเขาหมด เลิกยาเธออยากเลิกยา แค่เธอสงสัยว่าตัวเองจะฮึดสู้ได้หรือไม่ ยานั่นฤทธิ์สูงจริงๆ ติดไปแล้วเลิกยากมากๆ
เธอรีบใช้ยา สามวัน มีเวลาแค่สามวันจริงเหรอ？
ทันใดนั้นในใจก็ว่างเปล่า ถ้าไม่ใช้ยานี้อีกเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นยังไง เดินออกจากห้องน้ำ ทั้งหมดที่เหลืออยู่ข้างในห้อง แต่หัวใจของเธอกลับวุ่นวายใจหน่อยๆ เธอจะเลิกได้จริงเหรอ เริ่มไม่เชื่อตัวเองแล้วสิ
ทั้งวันเธอลังเลอยู่กับยารอยยิ้มของนางฟ้า ส่วนเขาโทรศัพท์ไม่หยุด โดยเธอก็ไม่ได้ถามว่าเขาโทรหาใครและก็ไม่ได้ฟังว่าเขาพูดอะไร
คืนนั้นถึงเวลากินข้าวเย็นแล้ว เธอนึกว่าคนใช้จะยกอาหารมาเสิร์ฟให้ที่ห้องของเขา ทันใดนั้นเขาพูดว่า：“ประคองผมไปโต๊ะอาหาร”
“อ่า？”เธอไร้การตอบสนองอยู่แป๊ปหนึ่ง
“ประคองผมไปโต๊ะอาหาร”เขาพูดอีกรอบ
เธอไม่ตอบอะไรแล้วประคองเขาไปที่โต๊ะอาหาร ที่โต๊ะนั้นกลับมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว มองไปถึงเห็นว่าคือทิพย์ ทิพย์เห็นเธอจึงพยักหน้าให้เบาๆ ใบกน้าปรากฎรอยยิ้มอย่างเงียบๆ คล้ายกับว่าสิ่งที่ณภัทรทำร้ายเธออ่อนจางลงไปเรียบร้อยแล้ว แต่เพ็ญนีติ์เข้าใจ รู้สึกเจ็บนิดหน่อยเข้าไปข้างในหัวใจ ยังไงก็ไม่สามารถเงียบหายไปได้
“เพ็ญนีติ์ ไม่เจอกันนานเลย”
เธอยิ้ม ไม่เจอแค่สองวันเองแต่กลับดูนานจริง สองวันนี้เกิดเรื่องมากมาย
ทั้งสองนั่งตรงข้ามทิพย์ ปุริมบอกให้คนใช้เอาอาหารมาเสิร์ฟ อาหารค่อยๆมาเสิร์ฟบนโต๊ะ แต่เขาก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับทิพย์ แต่เพ็ญนีติ์กลับทายออกแล้วว่าทิพย์มานี่เพราะอะไร
ก่อนหน้านี้นภนต์จับทิพย์ก็เพื่อจะบังคับณภัทรให้เอาสูตรของรอยยิ้มของนางฟ้าให้เธอ งั้นตอนนี้ ปุริมก็คงจะทำแบบนี้ นี่มันคือทางลัด
เธอทนไม่ไหว จำได้ว่าวันนั้นที่เธอมาเจอทิพย์ ทิพย์เคยบอกว่าชีวิตนี้ไม่อยากเจอณภัทรอีกแล้ว แต่ตอนนี้แค่กลัวว่าจะช่วยเธอไม่ได้
กินข้าวด้วยความหดหู่ยากที่จะกลืนลง แต่ทิพย์กลับใจกว้างพอ กินเสร็จจึงวางตะเกียบลงเดินไปที่ห้องรับแขก“คุณปุริม คุณเพ็ญนีติ์ เดี๋ยวฉันไปรอพวกคุณที่ห้องรับแขก ถ้ามีอะไรก็พูดกันตรงๆเลยนะ”
คนฉลาดอย่างเธอเดาออกว่าปุริมเรียกเธอมากินข้าวต้องมีเรื่องที่ต้องคุยกันแน่ๆ
เพ็ญนีติ์กินต่อไปไม่ลงจึงวางตะเกียบลงมอดึงไปที่มึมเสื้อของปุริม“อย่าทำร้ายทิพย์อีกได้ไหม”ผู้หญิงที่ถูกทำร้ายมาแล้วรอบนึง ตอนนี้ยังถูกคนมาใช้ประโยชน์อีกเหรอ？
ทันใดนั้นเธอก็เศร้าซึมขึ้นมา ที่จริงแล้วในสายตาของผู้ชายผู้หญิงคืออะไรนะ？
ดูเหมือนว่าอะไรก็ไม่ใช่
ปุริมกินซุปในถ้วยต่อ“ซุปอร่อยมาก คุณกินเยอะๆจะได้บำรุงสุขภาพ”เขาไม่ตอบเพ็ญนีต์แต่กลับชี้ไปที่ซุปที่อยู่ตรงหน้าเธอแล้วพูด
“ฉันไม่อยากกิน ปุริมคุณบอกฉันมา คุณกำลังใช้ประโยชน์จากทิพย์ใช่ไหม？”สายตาของเเธอจ้องไปที่เขาอย่างจดจ่อ คล้ายกับว่าจะจ้องเข้าไปข้างในใจของเขา
“เหอเหอ ก็นับว่าใช่ แต่ว่าไม่ใช่ทั้งหมด ผมแค่อยากช่วยเธอ”
“ช่วยอะไร？ส่งเธอกลับไปให้ณภัทรเหรอ？ปุริมแบบนี้เหมือนคุณส่งแกะเข้าปากเสือเลย แบบนี้คือคุณทำร้ายและไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย”เธอรู้สึกโกรธหน่อยๆ เพราะว่าเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ดังนั้นเธอจึงช่วยผู้หญิงเหมือนกันโดยไม่รู้ตัว
已经是最新一章了
加载中
