已经是第一章了
ตอนที่309รสชาติของความเจ็บปวด
ตอนที่309รสชาติของความเจ็บปวด
แม้ว่าปุริมจะทำเพื่อเธอเธอก็ไม่เอา ใช้ความสุขกับความอิสระของทิพย์มาแลกกับสิ่งของ เธอไม่ต้องการจริงๆและก็ไม่มีความสุขเลย
ปุริมยิ้มเบาๆสักนิดก็ไม่ใช่เพราะน้ำเสียงที่โกรธและดุเดือดรุนแรงของเธอ“คุณรู้ไหม？ที่จริงแล้ววันนั้นท่ามกลางคนของกรณ์ก็มีคนที่ไว้ใจได้ของณภัทรอยู่ ไม่งั้นคุณกับทิพย์ก็ตายเป็นร้อยครั้งตั้งนานแล้ว”
เธอหัวใจเต้น ทันใดนั้นก็นึกถึงวันที่คนที่ป้องกันกรณ์ผู้ชายที่จับพวกเรา ต่อมาผู้ชายคนนั้นก็ตายอย่างน่าเวทนา แป๊ปนึงเธอก็เข้าใจขึ้นมาทันที“ณภัทร เขาชอบเธอ？”แม้ว่าจะถาม แต่ว่าน้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ มันจะเป็นอย่างนั้นได้ไง？
แต่เขายอมให้เธอกับทิพย์ถูกคนของกรณ์พาไป
นึกถึงคืนวันนั้นก็เหมือนฝันร้ายที่ทำให้เธอเกลียดและสงสารทิพย์มากขึ้น แผลของเธอก็ยังไม่ได้ถามว่าเป็นไงบ้างและก็ไม่รู้ว่าทิ้งรอยแผลไว้ไหม แต่พวกนี้ก็ไม่สำคัญแล้ว หัวใจที่โดนทำลายไปมันยากที่คืนให้เป็นเหมือนเดิม
“ใช่ ดังนั้น ผมทำแบบนี้ก็เพื่อช่วยเขากับเธอ อย่างที่บอกว่าโน้มน้าวคนคือการคุยกันสองฝ่าย เพ็ญนีติ์ ที่จริงแล้วทิพย์อยู่ที่นี่ก็ไม่มีความสุขนะ”
“งั้นถ้าณภัทรไม่ชอบเธอล่ะ？”เธอยังไม่วางใจ ยังไงก็ไม่ยอมให้ทิพย์กลายเป็นตัวล่อให้ณภัทรมาแน่
ปุริมตบหลังเธอเบาๆ“วางใจเถอะ เดี๋ยวผมจะไปถามความเห็นทิพย์ ถ้าเธอไม่ยินยอม ผมก็ไม่บังคับหรอก”
คล้ายว่าเขาจะให้ทิพย์คิดเหมือนเขา เธอจะพูดอะไรได้อีก เดินตามหลังเขาเข้าไปห้องรับแขกอย่างซึมซึม ปุริมนั่งตรงที่นั่งของเจ้าภาพ ส่วนเธอนั่งข้างทิพย์แล้วจับมือเล็กๆของทิพย์มาไว้ในอุ้งมือ มือเย็นเฉียบแต่อากาศในนี้ร้อนมาก อีกอย่างก็เปิดแอร์ร้อนด้วย เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว่าเธอจะพูดยังไง แค่คิดว่าถ้าจะเอาทิพย์ให้ณภัทรแบบนี้ไม่ยุติธรรมต่อทิพย์เลย
ปุริมยังไม่รีบร้อนพูด เขาจุดบุหรี่หนึ่งมวน สูดเข้าไปหนึ่งรอบทิพย์ที่อยู่ตรงข้ามเขาที่รอมานานแล้วกลับพูดก่อนว่า“เขามาแล้ว ใช่ไหม”
ปุริมยิ้มนิดๆ แค่เธอเปิดปากพูดต่อไปเขาก็พูดง่ายแล้ว“ไม่ เขาไม่ได้มา แต่โทรมาว่าจะมาสักวัน”ที่นี่คืออาณาเขตของเขา แม้ว่าณภัทรจะมีทักษะก็ต้องไตร่ตรองดีๆว่าเขาสามารถต้านทานเขาได้หรือไม่
ที่อูข่านหรือดินแดนของณภัทร แต่ออกจากอูข่านไปถึงพื้นที่ภายในจีนณภัทรจะปฏิปักษ์กับเขาได้ยังไงล่ะ
กองกำลังอาวุธยุทโธปกรณ์ก็รับรองกำลังของแล้ว เขาสามารถส่งให้ณภัทรหรือสามารถระเบิดมันไม่ส่งให้ณภัทรเหลือไว้เลยก็ยังได้
ปุริมพูดออกมาเยอะ เพ็ญนีติ์แค่คิดว่าทิพย์ไม่น่าจะยอม ที่ไหนได้ทิพย์กลับตอบรับอย่างไวแต่เธอไม่รู้ว่าปุริมนั้นทำเพื่อรอยยิ้มของนางฟ้าที่อยู่ในตัวเธอ ถ้าหากรู้กลัวแค่ว่าจะโอเคมากไปกว่านี้
ของอย่างหนึ่งเพื่อของอีกอย่างหนึ่งแต่กลับไม่รู้ว่าใครต้องยอมใคร
ณภัทรจะมาไหม？
เธอไม่รู้ แต่เธอเชื่อใจปุริม เชื่อใจทิพย์
หนึ่งวัน
สองวัน
เช้าวันที่สามเพ็ญนีติ์ที่ยังหลับลึกอยู่บนจมูกรู้สึกคัน ทำให้จิตใต้สำนึกของเธอยื่นมือออกไปจับแปรงขนๆที่เกาอยู่บนปลายจมูกของเธอ แต่พอยื่นมือออกไป ขนนั้นก็หายไป“ปุริม คุณแย่……”ตาของเธอยังไม่เปิดก็ทายออกทันทีว่าเป็นเขา
ตอนที่ยิ้มและอยากมองหน้าเขาชัดๆนั้นบนหน้าผากกลับถูกประทัยรอยจูบ“ยัยขี้เกียจ ตื่นได้แล้ว”
จูบนั้นเบาเหมือนขนห่านจึงกระพริบตาออก กลับทิ้งรอยเปียกไว้บางๆทำให้เธองงหน่อยๆ“ทำไมเช้าขนาดนี้？”เธอยังอยู่บนเตียงเขา ก็แค่วันนี้ที่เขาตื่นเร็วกว่าเธอ
“อาหารเช้าพร้อมแล้ว ดังนั้นคุณต้องตื่นไปกินข้าวร้อนๆ”
เธอสูดจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นข้าว โจ๊กข้าวของข้าวเหนียวหอมๆ ผักน้อยๆมาเสิร์ฟตรงหน้าเธอ ทำให้เธอสงสัยว่าวันนี้พระอาทิตย์ขึ้นจากจะวันตกหรือเปล่า แม้แต่เรื่องเล็กๆแบบนี้เขาก็ทำให้เธอ
ตอนที่หยิบช้อนมองไปอย่างงงๆเขานั่งอยู่ข้างๆเธอ“ทำไมไม่กินล่ะ？”เงยหน้าไปมองเขา วันนี้เขาแปลกจัง
มองเห็นความสงสัยในสายตาเธอเขาพูดด้วยเสียงเบาๆว่า“ทานนี่แป๊ปนึง ผมจะไปโรงพยาบาลกับคุณ เอาเด็กออก”พูดถึงเรื่องนี้น้ำเสียงเขาเบาเหมือนลมพัดไป เธอรู้สึกถึงความลับไม่ได้และความไม่สมัครใจที่อยู่ในหัวใจเขา แต่เด็กเก็บไว้ไม่ได้จริงๆ
已经是最新一章了
加载中
