已经是第一章了
ตอนที่311ทั้งหมดคือความเข้าใจผิดเหรอ
ตอนที่311ทั้งหมดคือความเข้าใจผิดเหรอ
เธอมาทำอะไร？
เขาให้นรวรไปบอกเธอ เขาไม่ให้เธอมาและเขาก็ไม่อยากเห็นเธอ
เธอทำร้ายยังไม่พออีกเหรอ？
เขาค้นหาทั้งหมดของตระกูลกรธัช เธอทำเพื่อตระกูลกรธัชจริงๆ ตระกูลกรธัชดีแล้ว ลูกเธอก็ดีแล้ว ที่จริงแล้วมนุษย์นั้นแม้แต่ฟ้าดินก็ไม่อาจจะอถัยให้ได้จริงๆ
“นรวร ปิดหน้าต่างรถให้แน่นๆ ดึงผ้าม่านด้วย ผมไม่อยากเห็นผู้หญิงคนนั้น”เขาเอาหัวก้มลงหลับไปที่ใบหน้าซีดเซียวของเพ็ญนีติ์ ยังไงก็ไม่อยากเห็นเพ็ญภัทร์ เขากับเธอ หลังจากเธอหลวงเงินเขาไปนั้นเธอก็ควรคิดถึงผลด้วย
บางครั้งคนก็ไม่สามารถเห็นแก่ตัวเกินไป
นรวรทำตามคำสั่งค่อยๆเอาม่านลง ทันใดนั้นภายในรถก็ค่อยๆมืดลงและทำให้เพ็ญนีติ์หลับสงบขึ้น มือของเธออยู่ตรงหน้าท้องตลอดคล้ายว่ารับไม่ได้ที่เด็กนั้นจากไป
เธอที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้านั้นกลับไม่รู้ว่าอะไรจะมาบรรเทาความเจ็บนี้ได้
ความเจ็บปวดพวกนี้เป็นเพราะผู้หญิงที่อยู่นอกรถนั่นสร้างไว้
อุบัติเหตุนั้นของเพ็ญภัทร์หรืออาจจะเป็นผลกรรมของเธอ เขาแค่ไม่อยากเห็นเธอแต่เขาปล่อยเธอได้แล้ว เงินพวกนั้นเธอไม่เคยคืนเขา เขาก็ไม่อยากได้แล้ว ถือซะว่าเป็นเงินของเกมในตอนจบระหว่างเขากับเธอ
ประตูใหญ่เปิดแล้ว รถค่อยๆขับเข้าไปด้านใน ปุริมมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นทำเหมือนไม่รู้ว่าเธอมา
แต่สายตาของนรวรที่ขับรถนั้นกลับไม่ละออกจากกระจกรถ
สายตานั้นทำให้จิตใต้สำนึกของปุริมขมวดคิ้วมองไป กลับเห็นด้านหลังรถ ผู้หญิงคนนั้นวิ่งตามรถเขามามือกุมไปที่ท้อง ใบหน้าแสดงความเจ็บปวด
“ประธานครับ เธอ……”
“ขับไป”เขาพูดเสียงทุ้มต่ำอย่างเงียบๆไม่สนใจผู้หญิงที่ตามมา พอมองเห็นรถเข้าประตูมาแล้วเขารีบหยิบโทรศัพท์ที่ติดต่อภายในของรถมาพูด：“ปิดประตูใหญ่ บุคคลภายนอกไม่ให้เข้า ผมต้องการพักฟื้นอย่างเต็มที่ ไม่ว่าใครก็ตามห้ามรบกวนเวลาพักของผม”
เพ็ญภัทร์ไม่ใช่คนที่เกี่ยวข้องนานแล้ว เรื่องนี้ในใจเขายอมรับมานานแล้ว
น้ำเสียงของปุริมทุ้มๆเบาๆ เขายืนยันว่าไม่ให้รบกวนเวลาพักของเพ็ญนีติ์ กลับไม่คิดว่าเธอตื่นมาตอนที่รถขับเข้ามาด้านในสนามบ้านแล้วพูดว่า“ปุริม คุณไม่ให้ใครเข้ามาเหรอ？”เธอก็แค่ถามอย่างสงสัยไปงั้นๆ
ปุริมหันหน้าไปพูดว่า“คนไม่รู้จัก ผมให้พวกเขาปิดประตูแล้ว คนไม่รู้จักห้ามเข้ามา”
เธอคิดว่าคือคนปกติทั่วไป แต่จิดใต้สำนึกทำให้หันไป นอกหน้าต่างด้านหลังรถทำให้เธอตะลึง“ปุริม นั่นเพ็ญภัทร์ เธอล้มแล้ว คุณดูสิเธอเลือดไหลเยอะเลย”
ผู้หญิงที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุเพิ่งจะพ้นขีดอันตรายก็วิ่งเข้ามา เธอไม่อยากมีชีวิตหรือไง？
“ไม่เห็น”เขาพูดอย่างเรียบๆ รถหยุดแล้ว เขาหยิบเสื้อผ้าอย่างระมัดระวังคลุมไปที่ร่างกายเธออย่างแน่นหนา“ตากลมไม่ได้นะไม่งั้นจะป่วยได้”
และยังคลุมไปที่ศีรษะเธอ ลงจากรถ เดินไปแค่ก้าวหนึ่งก็เข้าไปด้านในแล้ว
แต่ก้าวหนึ่งนั้นเองกลับทำให้เธอได้ยินเสียงร้องของเพ็ญภัทร์ด้านนอก“ปุริม ให้ฉันเจอคุณเถอะนะ แค่สิบนาที สิบนาทีก็พอแล้ว”เพ็ญภัทร์ส่งเสียงไม่หยุด สองมือนั้นจับแน่นไปที่ราวเหล็กประตูใหญ่ อยากจะปีนจากประตูนั่นเข้ามา พอเห็นอย่างนั้นทำให้เพ็ญนีติ์หยุด เธอเริ่มทนไม่ไหว ผู้หญิงที่เคยบอบบางอย่างนั้น ตอนนี้กลับดูกระเซอะกระเซิง
พอเห็นเพ็ญนีติ์มองเธอ เพ็ญภัทร์ก็เหมือนคว้าความหวังสุดท้ายได้“เพ็ญนีติ์ ขอร้องล่ะ ช่วยฉันโน้มน้าวปุริมที อะไรฉันก็ไม่ต้องการ แค่เจอฉันสิบนาทีก็พอ สิบนาทีก็พอแล้ว……”เธอที่ร้องไห้คร่ำครวญและเขย่าประตูอยู่นั่นพูดออกมา ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วที่อยู่ด้านหลังของเพ็ญภัทร์ก็ไม่หยุดที่จะเตือนเธอ แต่ว่าไม่มีประโยชน์ เพ็ญภัทร์ไม่ฟัง ดวงตาคู่นั้นน้ำตาไหลเป็นมลพิษไปที่ร่างกายของปุริมตั้งนานแล้ว ขยับก้ขยับไม่ได้
“ปุริม เธอต้องการแค่สิบนาที คุณไม่เจอเขาเถอะ อย่างน้อยก็ช่วยห้ามเลือดเธอด้วย ไม่งั้นแผลของเธอก็จะเหมือนคุณ ยากที่จะรักษา”
มือที่ออกแรงนั้นรวมไว้ที่เอวเธอ“เข้ามาสิ”แล้วจึงโอบเธอเข้ามาในห้องโถง เขาพูดกับคนหน้าประตูอย่างเย็นชา：“ปิดประตู”จากนั้นจึงพูดกับเธออย่างอ่อนโยนว่า：“คุณโดนลงไม่ได้ สองสามวันหลังจากนี้ก็ไม่ให้ไปยืนที่ต้นลม ได้ยินไหม？”
เพ็ญนีติ์หันไปฟังเขาพูดผ่านเข้าไปประตูกระจกของห้องโถง เพ็ญภัทร์ยังพยายามที่จะพบเขา เพ็ญภัทร์เรียกเขาอย่างสุดแรง‘ปุริม’เธอพูดว่า“ปุริม คุณคือสัตว์เลือดเย็น”จากแต่ก่อนที่รักเพ็ญภัทร์มากขนาดนั้นทำไมวันนี้แค่เจอก็ไม่ยอมนะ？
ช่างแตกต่างมากจริงๆ
已经是最新一章了
加载中
