ตอนที่313หมากที่น่าสงสาร

ตอนที่313หมากที่น่าสงสาร ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นปุริมคงยกโทษให้เพ็ญภัทร์แน่ๆ เหอเหอ เธอได้ยินแล้วเธอก็ยิ้ม “เพ็ญนีติ์ เธอคบอยู่กับพี่ชายฉันเหรอ”ตอนที่เธอพูดเบาๆมาสนใจผู้หญิงที่อยู่ด้านนอกกับเพ็ญภัทร์ น้ำเสียงของผลดาถามมาอย่างทนไม่ไหว จริงๆแล้วก็เพื่อนภนต์ “เปล่า”ตอนนี้เธอไม่ได้คบกับนภนต์แล้วแน่นอน แต่ไม่ว่าเธอจะคบหรือไม่นภนต์กับผลดาก็ไม่ควรมีช่องว่างระหว่างชายหญิง พวกเขายืนอยู่ด้วยกัน มองยังไงก็คือพี่ชายน้องสาว “ฉันไม่เชื่อ เธอหลอกฉัน เธอพูดมา ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนบอกฉันมา ฉันจะไปหาพี่ฉัน เขาไม่ได้กลับบ้านมาครึ่งปีกว่าแล้วพ่อคิดถึงเขามาก”ผลดาพูดอย่างเร็ว ทำให้เพ็ญนีติ์ฟังแล้วรู้สึกผิด ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ “ขอโทษนะ”สามคำนี้แสดงให้เห็นถึงความเข้าใจโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา เธอรู้ถึงช่วงตกต่ำของนภนต์ รู้ว่าทำไมเขาไม่กลับบ้าน “ฉันรู้ว่าคือเธอ เพ็ญนีติ์เธอมันตัวซวย เธออย่ามายุ่งกับพี่ฉันได้ไหม อยู่ห่างจากเขาหน่อยได้ไหม เพ็ญนีติ์ เธอมันจริงๆหน้าด้าน” “เหอเหอ นั่นเป็นเรื่องสมัยก่อนของฉันกับนภนต์ ฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เธอควรจะมาก้าวก่าย”เธอไม่ชอบน้ำเสียงของผลดาจริงๆ สักนิดก็ไม่ชอบ กับคนอย่างผลดานั้น จู่ๆเธอก็รู้สึกเสียใจที่พูด‘ขอโทษนะ’สามคำนั่นไป เพราะว่าผลดาไม่คู่ควรที่จะให้เกียรติ เธอหยุดพูดแล้วจึงตัดสายทิ้ง ปิดบังหัวใจที่รู้สึกเจ็บ เจ็บมากๆ “เพ็ญนีติ์ ใช่หนูไหม？”ด้านหลังเป็นเสียงของผู้หญิงสูงอายุนั่น ชัดเจนทันทีว่าเป็นเสียงของแม่เพ็ญภัทร์ เธอเพิ่งได้ยิน พวกเขายังไม่ได้ไปหาปุริมแต่มาหาเธอก่อน เพ็ญนีติ์หันกลับไป“สวัสดีค่ะป้า” รอยยิ้มที่สวยงาม ดูสงบเยือกเย็นออกมาจากใบหน้านั้น แม้ว่าสีหน้าของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจะไม่ค่อยดี แต่นี่ก็ไม่ได้เป็นผลเสียต่อตัวของเธอแต่กลับปล่อยเสน่ห์นั้นออกมาอย่างธรรมชาติ“เหมือนจริง”ไม่ใช่แค่หน้าที่เหมือนกัน แม้แต่ท่าทางการพูดกับน้ำเสียงก็เหมือนกันมาก “แม่ แม่พูดอะไร？”เพ็ญภัทร์ได้ยินเสียงทุ้มๆของแม่พูดออกมาสองคำแต่ฟังไม่ค่อยชัด จึงถามด้วยความสงสัย “เป็นไปไม่ได้……มันเป็นไปไม่ได้……”แม่ของเพ็ญภัทร์ส่ายหัวไปมาด้วยสีหน้าท่าทางลอยๆแล้วจึงถอยหลังไปชนตัวเพ็ญภัทร์ที่อยู่ด้านหลัง ทำให้เพ็ญภัทร์สงสัยเข้าไปอีก“แม่เป็นอะไรเนี่ย？” “อ้อ ไม่มีอะไร”แม่ของเพ็ญภัทร์ยิ้มอย่างอายๆ“ไปเถอะ อย่าปล่อยให้คุณปุริมรอ ลูกทำผิดไปอย่างน้อยลูกก็ต้องขอโทษเขา คุณเพ็ญนีติ์ รบกวนด้วยนะคะ”เดินออกไปอย่างมีมารยาท แม่ของเพ็ญภัทร์เข้ามาเองแล้วก็ออกไปเอง ท่าทางของเขามำให้เพ็ญนีติ์ขมวดคิ้ว มองตัวเองอยู๋แป๊ปนึง ถึงเข้าในว่าแม่ของเพ็ญภัทร์ประหลาดจริงๆ หรืออาจะจะเพราะหน้าตาเธอคล้ายเพ็ญภัทร์ ปัณฑา แม้ว่าจะไม่เหมือนหมดเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่อย่างน้อยก็เกินห้าสิบและพอที่จะทำให้คนประหลาดใจ เพราะดูเหมือนว่าเธอกับเพ็ญภัทร์และก็ปัณฑาดูจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ตอนที่เขาสองคนจะออกจากห้องนี้เอง ประตูกลับถูกเปิดออก ปุริมยืนอยู่หน้าประตู“ใครให้พวกคุณเข้ามา？” เพ็ญภัทร์ก้มหัวลงทันที คล้ายกับว่าตกใจ สีหน้าของผู้หญิงที่บอบบางนั้นตอนนี้แสดงออกชัดเจน แม่ของเพ็ญภัทร์อยู่ด้านหน้าปกป้องลูกสาว“คือฉันเองที่เข้ามา ฉันอยากเห็นคุณเพ็ญนีติ์” “ดีครับ งั้นก็คุยในห้องนี้แหละ เชิญนั่งทางนั้น”เขาชี้ไปที่โซฟาในมุมห้อง ปุริมไม่มองเพ็ญภัทร์ เขาเดินตรงไปที่โซฟาแล้วนั่งลง หลังจากนั้นจึงมองไปที่เพ็ญนีติ์ด้วยความรักใคร่แล้วพูดว่า“มานี่ นั่งข้างผม” เพ็ญภัทร์ตัวสั่น มองไปที่ปุริมด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะเชื่อ แต่สายตาของเขาตอนนี้มีแต่เพ็ญนีติ์ เขามองไปที่เพ็ญนีติ์แล้วยื่นมือไปดึงเธอให้นั่งข้างเขา“คุณป้ากสิณา นั่งได้เลยครับ”เขามีมารยาทต่อแม่ของเธอกับเพ็ญนีติ์ แต่กลับเมินเธอ เหมือนเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ เพ็ญภัทร์กัดปาก นั่งกับแม่โดยไม่พูดอะไร จู่ๆในห้องก็เงียบขึ้นมา ความเงียบนั้นทำให้คนอดกลั้น สับสนทำให้ใครก็ไม่กล้าที่จะทำลายความเงียบนั้น เวลาผ่านไป เพ็ญภัทร์ทนไม่ไหวจึงพูดว่า：“ปุริม ฉันอยากคุยกับคุณส่วนตัว” “ไม่ต้อง เรื่องของผมก็คือเรื่องของเพ็ญนีติ์ ผมไม่อยากปิดบังอะไรเธอ อีกอย่าง ผมให้เวลาแค่สิบนาที ผมยุ่งมาก ยังมีเรื่องอื่นที่ต้องจัดการ เริ่มจับเวลาตั้งแต่ตอนนี้ละกัน นรวร……”เขาตะโกนเรียกไปที่ด้านนอก นรวรรีบผลักประตูเข้ามา“ท่านประธาน เรียกผมหรือครับ？” “เริ่มนับเวลาตอนนี้ หลังจากนี้สิบนาทีเข้ามาพาคุณเพ็ญภัทร์กับคุณป้ากสิณาออกไปจากที่นี่ด้วย ตอนนี้เพ็ญนีติ์กำลังพักฟื้น ไม่เหมาะกับสภาพแวดล้อมที่เสียงดัง” สีหน้าของเพ็ญภัทร์ยิ่งซีดเซียวขึ้น กัดปากตัวเองจนเป็นสีม่วง“ปุริม ฉันขอโทษ”