บทที่1 เธอกลับมาแล้ว

“ร้อนจัง........” “อย่าส่งเสีย!” เสียงหายใจที่แรงๆดังมาจากข้างหู มือแผ่นใหญ่ๆนั้นเข้าปิดปากของอาลิสาไว้....... ผู้ชายคนนั้นทำแรงขึ้นแรงขึ้น จนเริ่มเจ็บมากขึ้น เธอทนไม่ไหวจนตัวสั่น พยายามลืมตาให้โต จะได้มองเห็นว่าผู้ชายคนไหนที่มาทำรุนแรงกับร่างกาย มันเป็นใคร....... แต่หนังตาเขาลืมไม่ขึ้น มองก็เห็นแต่ความมืด มีแต่ความเจ็บนี่แหละที่รู้สึกได้ชัดที่สุด เธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตกลงไปตรงเหว ร่างกายไม่หยุดที่จะล่วงลงไป ล่วงลงไป...... อลิสาลืมตาโตขึ้นมาทันที ออกมาจากฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเธอมาตลอด 6 ปี รถแท็คซี่แกว่งไปมาเบาๆ ขับเคลื่อนไปอย่างนิ่งๆ “หม่ามี้.....” เด็กน้อยที่น่ารักเข้ามาในอ้อมกอดของเธอ กระพริบตาพร้อมแววตาที่ชุ่มชื้นและสดใสมองไปที่เธอ “หม่ามี้ฝันร้ายอีกแล้วหรอ? ไม่กลัวไม่กลัว โอโม้จะปกป้องเธอเอง! มองเห็นลูกชาย อลิสาก็อ่อนโยนและจุ๊บที่หน้าผากของลูก ความรู้สึกเหมือนกลับไปใน 6 ปีก่อน เธอถูกน้องสาวพ่อคนเดียวกันแต่คนละแม่คิดร้าย วางยาแล้วพาเธอไปที่ผับ เห็นต่อหน้าต่อตาที่เธอถูกผู้ชายที่ไม่รู้จักสองคนจับตัวไป...... และต่อมา นั้นก็คือฝันร้าย ตอนนั้นที่เธอเสียตัว จนถึงทุกวันนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร ตอนนี้โอโม่ก็อายุหกขวบแล้ว เธอจึงเลือกที่จะกลับมา เธอหันออกไปมองที่นอกหน้าต่าง แววตาของอลิสาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ครั้งนี้ เธอจะต้องเป็นคนที่ไม่อ่อนแอและถูกรังแกอีก และคนที่เคยรังแกเธอไว้ เธอก็จะไม่มีวันปล่อยผ่านไปง่ายๆ ส่ิงแรกที่ต้องทำหลังจากกลับมาครั้งนี้ ก็คือไปคิดบัญชีกับปวีนุช เมื่อจัดเก็บที่อยู่เสร็จ อลิสาก็ไม่รอช้า เธอรีบต่อรถไปที่บ้านตระกูลปราโมท หกปีแล้วที่ไม่ได้กลับมา บ้านนี้เปลี่ยนไปเยอะดูเหมือนหรูหราขึ้น ทุกทุกที่ของบ้านดูดีไปหมด บ้านของตระกูลปราโมทนี้นับวันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ได้ข่าวว่ารู้จักกับพวกขาใหญ่ และมีเงินมากมาย โดยเฉพาะน้องสาวของเธอ ปวีนุช ทั้งทั้งที่ไม่มีพรสวรรค์ในการออกแบบ แต่กลับได้เป็นนักออกแบบที่มีชื่อเสียงภายในประเทศ แต่ว่าผลงานที่ดังของเธอในตอนนั้นมันก็คือผลงานที่ลอกเลียนแบบมาจากผลงานของอลิสา พอนึกถึงเรื่องรูปที่ออกแบบพวกนั้น ใจของอลิสาก็รู้สึกอึดอัดมาก แต่ก็สามารถกดความอึดอัดนั้นให้หายไป บัญชีนี้จะค่อยคิดทีหลัง แต่ตอนนี้จะต้องชิงมรดกของแม่คืนมาก่อน คิดถึงตรงนี้ อลิสาก็เปิดประตูใหญ่ของบ้าน คนรับใช้เห็นเธอปุ๊บ ก็อึ้งและรีบไปบอกให้ทราบ แล้วพาเธอเข้าไปในบ้าน “อลิสา เธอกลับมาได้ยังไง?” พอปวีนุชเห็นหน้าเธอก็ทำสีหน้าไม่เป็นมิตร ปวีนุชก็มองไปเห็นเด็กที่เธอจูงมืออยู่ แล้วจ้องด้วยสายตาเกลียดชัง “ที่เธอยังจะเอาเด็กเถื่อนคนนี้กลับมาเหรอ? น่าไม่อายเลนจริงๆ!” โอโม่ไม่พอใจแล้วมองบนใส่เธอ อลิสาพยายามสงบลง​ “ ฉันจะมาเอามรดกของคุณแม่คืน” ปวีนุชตอบกลับไปพร้อมความรำคาญ “ของพวกมรดกของแม่เธอหน่ะ ฉันทิ้งจะแต่เช้าแล้ว ไม่มีแล้ว! เธอรีบพาไอเด็กเถื่อนที่น่ารังเกียจคนนี้ออกไปเลยไป!” คำก็เด็ดเถื่อน สองคำก็เด็กเถื่อน พูดจนอลิสาก็เริ่มโมโหขึ้นมา “เอามรดกของแม่ฉันมา ฉันก็จะรีบไป ไม่อย่างงั้นฉันก็จะเอาเรื่องเมื่อหกปีก่อน คุ้ยออกมาให้หมด! ผลงานโด่งดังของเธอในตอนนั้น มันเป็นการลอกมากจากใบออกแบบของฉัน!” “อลิสา เธอกล้างั้นหรือ! ปวีนุชโดนเหยียบเท้าจนเจ็บ และเริ่มกลัวขึ้นมา “ เรื่องเมื่อหกปีก่อน เธอไม่มีหลักฐานสักหน่อย! ถ้าเธอกล้าพูดไปเรื่อยละก็​ อย่ามาหาว่าฉันไม่เตือน!” เธอพูดแล้วก็กำลังจะไปทำร้ายอลิสา แต่ก็โดนโอโม่ผลักออกไปก่อน “อย่ามารังแกหม๋ามี้ฉัน! โอโม่จ้องเธอจนคิ้วขมวด ถึงอายุยังน้อย แววตาเขานั้นจริงจัง ปวีนุชมองเด็กคนนั้นแล้วรู้สึกคุ้นๆ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน เมื่อความคิดนั้นหายไป ก็เหลือแต่ความโมโห เธอไม่เคยเสียเปรียบกับอลิสามาก่อนตลอกหลายปีที่รู้จักกันมา ตอนนี้ย่ิงทนไม่ได้ ยกมือขึ้นมากำลังจะตบไปที่โอโม่ อลิสามาขวางข้างหน้าโอโม่ไว้ แล้วผลักปวีนุชออกไปก่อนที่เธอจะได้ลงมือ “อ้าก——“ ปวีนุชร้องเสียงดัง ล้มลงไปครั้งหลังแล้วทำให้แจกันตกแตกส่งเสียงดัง สภาพในสถานการณ์ตอนนั้น ยุ่งวุ่นวายไปหมด แต่ตอนนั้นเอง เสียงทุกอย่างเงียบไปหมด แล้วได้ยินเสียงฝีเท้าเดินอย่างหนักแน่น เข้าใกล้มาเรื่อยๆ ความกดดันปกคลุมไปทั่ว เปิดประตูเข้ามาอย่างไร้เสียง อลิสาหันไปดูอย่างระวังตัว และเห็นร่างคนที่สูงใหญ่นั้น ตาของเธอก็โต