บทที่ 2 ก็แค่เด็กเถื่อนเล็กๆคนหนึ่ง

ผู้ชายที่มาปรากฏตัวตรงหน้าประตู ร่างสูงดี ชุดสูทสีดำ หน้าตาหล่อสง่า แต่สายตาคู่นั้นมีแต่ความเย็นชา ไม่มีความโกรธ แม้แค่มองแวบเดียวจากที่ไกลไกล ก็สามารถทำให้ใจคนรู้สึกน่ากลัวขึ้นมาทันที ความกลัวที่ไม่มีสาเหตุ เข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ทำให้อลิสาขนลุกไปทั้งตัว ความรู้สึกนี้ เหมือนย้อนกลับไปในฝันร้ายนั้นของเมื่อหกปีที่แล้ว “พี่คามิน.....” ปวีนุชตะโกนเรียกพร้อมทำเสียเหมือนจะร้องไห้ คามินหันไปมองเธอแวบหนึ่ง สีหน้าบนหน้าเขาเป็นอารมณ์อย่างไรอยู่ไม่มีใครดูออก แล้วก็ใช้สายตาเข้มๆนั้นจ้องไปที่อลิสา “เธอกล้ามารังแกน้องนุชหรอ?” อลิสาเอาโอโม่ไปไว้ข้างหลังเธอ เขม่นตา ตั้งสติแล้วจ้องไปที่ดวงตาที่น่ากลัวของผู้ชายคนนั้น “ก็เขาพูดไม่เข้าหูก่อนนิ.....” “พี่คามิน ฉันไม่เป็นไร.....”ปวีนุชก็พูดออกมาอย่างมีความสุข เธอพยายามที่จะลุกขึ้นมายืน แต่เหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ แล้วกำลังจะล้มลงไปอีกครั้ง คามินก็รีบเข้าไปช่วยและโอบเอวที่บางๆนั้นของเธอไว้ สายตาที่เยือกเย็นและเคืองนั้นจ้องไปที่อลิสา “ผู้หญิงคนนี้ ฉันจำเธอไว้ละ เรื่องที่เธอทำร้ายน้องนุช ไว้ฉันจะมาคิดบัญชีกับเธอแน่!” อลิสาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจ ที่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย โง่จริงๆ เหตุการณ์เป็นยังไงก็ไม่ถามไม่รู้ ก็พูดจาโหดมาขู่ ไอพวกใช้ความรุนแรง! “พี่คามิน อย่าทำอย่างนี้เลย เธอก็คือคนที่น้องเคยเล่าให้ฟัง ว่าเป็นพี่สาวคนละแม่กันไงคะ.....” ปวีนุชกลัวเรื่องที่เขาลอกแบบออกแบบของอลิสานั้นถูกคามินรู้เข้า แต่ก่อนนี้ ไม่เพียงหนึ่งครั้งที่เธอเล่าเรื่องแล้วพูดให้อลิสาดูต่ำให้คามินฟัง แล้วยังว่าเธอคือลูกเมียน้อย..... พอพูดจบ ปวีนุชก็ทำหน้าจิตใจดีมองไปที่อลิสา “ อลิสา เธอจะเอาเงิน งั้นก็เอาไปเลย แล้วยังมีลูกเธออีก ในเมื่อเธอก็จำไม่ได้ว่าพ่อของเด็กคือใคร งั้นก็ให้ฉันดูแลเขาแทนเธอแล้วกัน เด็กยังเล็ก คงต้องใช้เงินเยอะ......” “ดีสิ” อลิสายิ้มขึ้นมาทันที “ถ้างั้นเธอก็เอามา 25 ล้าน” มรดกที่แม่เธอเหลือไว้ ก็คือ 25 ล้านบาท และยังมีของสะสมต่างๆ ของพวกนั้น วันนี้เธอจะเอากลับไปให้หมด ปวีนุชไม่ได้หวังคิดว่าจะเป็นแบบนี้ ขี่หลังเสือแล้วก็ลงไม่ได้ ก็จำเป็นต้องทนไว้แล้วแกล้งพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ โอเค เดี๋ยวฉันจะเรียกคนโอนเงินไปให้......” “รอเดี๋ยว” จู่ๆคามินก็เอ่ยปากพูดออกมา สายตาที่เยือกเย็น และจ้องตรงไปที่อลิสา เรียวขายาวๆที่กำลังก้าวเข้ามา ร่างสูงใหญ่ของเขา ค่อยๆเข้ามาใกล้ๆ ความกลัวในใจของอลิสาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าขาวซีด ทั้งตัวนั้นสั่นไปหมด เหมือนลาที่กลัวและหวาดระแวงในป่า “เธออยากได้ 25ล้าน ได้เลย ฉันให้เธอได้” เขายืนห่างออกไปสองเก้า แล้วมองไปที่ข้างหลังของอาลิสา และจ้องตรงโอโม่ที่อยู่ข้างๆเธอ “แล้วก็เอาเด็กเถื่อนคนนี้ที่เธอก็ไม่รู้ว่าพ่อมันเป็นใคร ทิ้งไว้ที่นี่” อลิสาขมวดคิ้ว ล้อเล่นอะไรกัร? ผู้ชายคนนี้ป่วยหรือเปล่า? “ฉันปฏิเสธ” เธอจูงมือโอโม่แล้วถอยไปหนึ่งก้าว แววตาที่ใสสะอาดและมุ่งมั่น “ฉันต้องการ 25ล้าน เพราะนั้นคือสิ่งที่ฉันควรได้ ถ้ามรดกของแม่ฉันฉันไม่ได้คืนละก็ แม้จะต้องทุ่มด้วยชีวิต ยังไงเรื่องนี้ไม่มีวันจบแน่!” ปวีนุชกลัวว่าเธอจะใจร้อน แล้วพูดเรื่องเก่าเมื่อหกปีก่อนออกมาจริงๆ จึงรีบตอบ “โอเค เธอเจ้าเอาเดี๋ยวฉันให้ก็หมดเรื่อง....เธอไม่ต้องมาสร้างความวุ่นวายอย่างนี้ สุขภาพแม่ฉันไม่ค่อยดี ฉันขอร้องหล่ะ อย่าไปยั่วยุท่านเลย......” แค่หันไป ปวีนุชก็พูดร้ายให้อลิสา เหมือนกับว่าเธอนั้นคอยตามรังควานเธอสองแม่ลูกอย่างนั้นแหละ อลิสายังไม่ทันพูด ก็มีเสียงหัวเราะอย่างเยือกเย็นของคามินขึ้นมา เขายืนเฉยๆแต่ก็ดูแพงมีสง่า น้ำเสียงที่นิ่งและเย็นชา พร้อมความรู้สึกที่น่าเกรงกลัว “น้องนุช มีพี่อยู่ตรงนี้ ใครหน้าไหนจะกล้าขู่น้อง?” แววตาเย็นชาของเขาจ้องมองไปหาอลิสา พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เอาไอเด็กเถื่อนของเธอมา! เธอจะเอา25ล้านนี้ ฉันจะจ่ายให้!” “พวกเธอทำอะไรกัน!” อลิสาปกป้องโอโม่ไว้ คิดจะหลบไป แต่ท่าทางแบบบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมานั้นเร็วกว่าเธอมาก แค่สองสามก้าวก็เข้ามาถึงแล้วบีดแขนอลิสา และอุ้มโอโม่ไป “โอโม่!” อลิสาดิ้นอย่างสุดชีวิต “ปล่อยฉันนะ!” โอโม่ถูกอุ้มไป ส่วนเธอก็ถูกคนใช้ความรุนแรงนั้นลากออกจากบ้านไป ครึงๆ---- เสียงประตูเหล็กของที่บ้าน เธอก็ถูกลากไปทิ้งไว้ตรงกลางถนนหน้าบ้าน “โอโม่!” อลิสาพุ่งไปที่ประตู แล้วทุบประตูอย่างแรง “เปิดประตู แล้วเอาลูกของฉันคืนมา!”