ตอนที่314หมากที่น่าสงสาร

ตอนที่314หมากที่น่าสงสาร “คุณมีเรื่องอะไรที่ต้องขอโทษผมเหรอ？”จ้องไปที่เพ็ญภัทร์ด้วยสายตาที่เปล่งปลั่ง ความแค้นที่อยู่มานานนั้นในใจของปุริมค่อยๆจางหายไป ถ้าไม่ใช่เพ็ญภัทร์งั้นทำไม…… นึกถึงวันพรุ่งนี้เพ็ญนีติ์ต้องเลิกรอยยิ้มของนางฟ้าแล้ว แม้แต่เขาก็คิดว่าตัวเองโหดร้าย ณภัทรก็ยังไม่โทรมา คนก็หายไป ตอนนี้เขามีเวลาแค่หนึ่งคืนที่จะมาเล่นเดิมพันนี้ แต่เขาเชื่อว่ายังไงณภัทรก็ต้องมา บนโลกนี้ ผู้ชายมักเข้าใจผู้ชายด้วยกัน ท่าทางที่ณภัทรมีต่อทิพย์ไม่เหมือนทั่วไป เขาหลอกตัวเขาเองได้ แต่หลอกปุริมไม่ได้ “เงินพวกนั้นฉันจะหาทางคืนคุณ ปุริม มันไม่ใช่ความผิดฉันจริงๆ แม่ของคุณเขา……” ในตาของปุริมมีความคลุมเครือออกมา ที่แท้ก็เป็นเพราะเมนิลาแม่ของเขาอีกแล้ว แต่แม่ของเขาต่อต้านเขาไปทุกที่ ทำให้เขาคิดไม่ออกจริงๆ เขาเป็นลูกเธอเหมือนสายลม แต่ว่าการปฏิบัติต่อกลับเป็นท้องฟ้า พื้นดิน “เธอไม่ใช่แม่ผมและอย่าพูดถึงเธอต่อหน้าผมอีก”เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำอย่างเดือดๆ ยากที่จะปิดบังการถูกทอดทิ้งที่อยู่ในหัวใจของเขา ตั้งแต่เด็ก เขาก็เป็นเด็กดีแต่แม่ก็ไม่รัก พอพ่อเสีย แม่ก็ไม่อยากดูแลเขาต่ออีก ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต่อต้านเขาไปหมด ทั้งหมดนี้เพื่ออะไรเหรอ？ เขาไม่เข้าใจมาตลอด ปู่ไม่พูด เมนิลลาไม่พูด งั้นเขาก็อยู่ได้แค่ข้างในเมฆในหมอกแค่นั้น “ปุริม ฉันขอโทษจริงๆ” “เหอเหอ เพ็ญภัทร์ นาขนาดนี้แล้ว ครึ่งปีแล้ว คุณบอกผมมา คุณนอนหลับไหมทุกคืน？”ทีแรกเธอแค่จะบอกว่าต้องการเงินหมุนนิดหน่อยอีปแป๊ปก็จะคืนให้เขา มือที่บิดมุมเสื้อนั้นสั่น เธอพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า：“คืนวันนั้นฉันพยายามกล่อมลูกชายหลับ เขามาแล้วเอานมร้อนมาให้ ฉันรับไปอย่างไม่คิดก็กินเข้าไป คิดไม่ถึงว่าแป๊ปนึงก็หลับ พอฉันตื่นขึ้นมาฉันก็ไม่ได้อยู่ที่ตระกูลกรธัชแต่ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ จากนั้นฉันก็ถูกกักขัง ปุริม ฉันไม่ได้หลอกคุณ ที่ฉันพูดคือความจริงทุกอย่าง ”เธอน้ำตาไหลลงมาด้วยความเศร้าโศก“ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันเคยไปหาจิณณะแล้ว แต่เขาก็เหมือนหายไปจากโลกของฉันและก็ไม่เจอกันอีก ส่วนเมนิลาเธอบอกว่า……ว่า……” เสียงของเพ็ญภัทร์จู่ๆก็สั่น พูดต่อไปไม่ได้ “เหอเหอ เธอบอกว่าเธอต้องการซื้อบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดใช่ไหม？” เพ็ญภัทร์พยักหน้าแรงๆ“ใช่” “แต่เธอล้มเหลว เธอไม่คิดว่าเงินนั่นที่เอาไปผมยังมีเงินทุนอื่นๆมาหมุนอีก ฮ่าฮ่า นี่มันคือความโชคดีของผมเงินพวกนั้น ทีแรกคือนภนต์ที่ช่วยจ่ายแทนผมก่อน หลังจากนั้นก็เป็นณัฏฐพล ดังนั้นบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดยังเป็นของผม เมนิลาอย่าคิดจะมาขอส่วนแบ่ง” น้ำเสียงเยือกเย็นนั้นทำให้ตัวเพ็ญภัทร์สั่น เธอพูดว่า：“คุณต้องระวังแม่ของคุณ เธอเคยบอกว่าจะต้องมีสักวันที่จะเอาบริษัททัดธนกรุ๊ปจำกัดไปอยู่ในมือของจิณณะ” “เหอเหอ งั้นผมก็จะรอเขาม ผมอยากจะเห็นจริงๆแม่คนนี้จะทำลายลูกด้วยมือตัวเองยังไง มาชมความผิดหวังของลูกชาย เหอเหอ ผมว่าตั้งแต่ตอนนี้ผมไม่มีแม่คนนี้อีกต่อไป เธอไม่ใช่แม่ผมอีก”ก้มมองนาฬิกาตัวเอง เขายิ้มเบาๆ“ครบสิบนาทีแล้ว นรวร คุณนับเวลายังไง มาพาคุณเพ็ญภัทร์กับคุณป้ากสิณาออกไป” ปุริมกำลังไล่พวกเขาไป ตอนนี้สีหน้าของเพ็ญภัทร์แดงๆคล้ำๆไม่ใช่แดงแบบปกติ เธอเดินตรงไปที่ประตูด้วยท่าทางสั่นๆ ท่าเดินนั้นดูเหมือนเลือนราง ทำให้เพ็ญนีติ์ตกใจ ทันใดนั้น ร่างกายของผู้หญิงก็เซแล้วล้มลง เพ็ญนีติ์ตกใจ กลับเห็นผู้ชายที่อยู่ข้างๆพลิกตัว ทั้งที่ยังบาดเจ็บอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ประคองร่างของผู้หญิงที่จะล้ม กอดไว้เบาๆ ทันใดนั้นเธอก็พบว่าเจ็บปวดใจตัวเอง ที่จริงแล้ว ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังปล่อยเพ็ญภัทร์ไม่ได้…… คุณหมอณัฎฐ์มาแล้ว ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะเขาแต่เป็นเพราะเพ็ญภัทร์ เพ็ญภัทร์ถูกส่งไปที่ชั้นบนสุดของตึก ปุริมยังไม่กลับห้องใช้ปลายเท่าคิดยังรู้เลยว่าเขาอยู่กับเพ็ญภัทร์ เพ็ญนีติ์ทานข้าวเย็นคนเดียว จากนันจึงม้วนตัวลงนอนที่โซฟา ไม่รู้ว่าทำไม เตียงนั้นที่เขาสองคนเคยหลับนอนด้วยกันเธอก็ไม่อยากใช้อีก ถ้าเขากลับมา ทั้งตัวต้องเต็มไปด้วยกลิ่นของเพ็ญภัทร์แน่ๆ เธอไม่ชอบ พูดจริงๆ ไม่ชอบเลยจริงๆ วันแรกของการทำแท้ง เธอบอกตัวเองอย่าโกรธ อย่าคิดมาก หัวใจที่กลัดกลุ้มง่ายที่จะป่วย เธอรู้ดี แต่พอมองดูความเงียบภายในห้องแล้วหัวใจก็เจ็บปวดและชาขึ้นมา เสียงของทีวีเปิดดังมาก แต่ก็ยังไม่สามารถปิดบังความวุ่นวายในใจเธอได้ ตอนนั้นเองเธอก็อยากมีเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกัน ดื่มชาด้วยกันสักแก้ว โทรไปหานรวร“ฉันอยากเจอทิพย์”พวกเขาสองคนที่จริงแล้วก็มีความเจ็บปวดคล้ายๆกัน แต่ไม่คิดว่านรวรจะบอกว่า“ทิพย์ไม่อยู่ ถูกท่านประธานพาไปแล้วครับ” หัวใจเต้น“ตึกตัก”“เพราะฉันหรือเปล่า？”ผู้หญิงคนนั้นในที่สุดก็กลายเป็นหมากที่น่าสงสาร