บทที่ 3 มาเอาเด็กไป

ไม่ว่าอลิสาจะทุบประตูอย่างไร ประตูเหล็กที่แข็งและเย็นนั้น ก็ปิดต่ยอยู่อย่างนั้น ไม่แม้แต่จะขยับ ยามสองคนก็เฝ้าอยู่ที่หน้าประตู และป้องกันไม่ให้อลิสาพุ้งเข้ามาในบ้าน อลิสาเข้าบ้านไม่ได้ และก็เป็นห่วงโอโม่ มันก็ทำอะไรไม่ได้ มีแต่ประตูเหล็กนี้กั้นไว้ เธอก็ร้องตะโกนสุดชีวิต ให้คามินนั้นคืนลูกของเธอคืนมา เมื่อรอถึงเธอตะโกนจนเสียงแหบ และคอร้อนไปหมด ในที่สุดก็มีคนออกมาจากห้องรับแขก “พวกเธอคืนลูดฉันมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!” หน้าผากอลิสาเต็มไปด้วยเหงื่อ สีหน้าซีด ท่าทางทรุดโทรม แต่สายตาคู่นั้น กลับส่องประกายยิ่งขึ้น “ขอโทษครับ คุณอลิสา” คนคนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนมีมารยาท และอารมณ์ใจเย็น “คุณคามินแจ้งมาว่าถ้าคุณยังร้องตะโกนอีกแม้แต่คำเดียว เขาก็จะตัดลิ้นของลูกคุณทันที!” หัวใจของอลิสาเต้นแรงตุ๊ปตุ๊ป กำประตูเหล็กไว้แน่น “ถ้าพวกเธอกล้าทำร้ายลูกฉันแม้แต่น้อยหล่ะก็ ฉันก็จะสู้กับพวกเธอเลย!” คนคนนั้นพูดอย่างใจเย็น “คุณอลิสาครับ ขอเชิญคุณออกไปจากที่นี่ครับ คุณคามินบอกว่า ภายใน3นาทีนี้ ถ้าคุณยังไม่หายไป เขาก็จะทำให้ลูกคุณหายไปตลอดกาล” ไม่ว่าอย่างไร ถ้าหากอลิสาทำให้คามินไม่พอใจขึ้นมา เขาก็จะชำระแค้นนี้ลงบนโอโม่ เด็กที่ไร้เดียงสาคนนี้ การทำร้ายเด็กนั้น ช่างเป็นคนที่ไร้จริยธรรมเลยจริงๆ อลิสาโกรธมาก และทนไม่ได้ แต่เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เธอไม่สามารถเอาชีวิตลูกไปเสี่ยงได้ คามินกับปวีนุชก็ดูสนิทสนมกันขนาดนั้น เขาก็คงจะไม่ใช่คนดีอะไร “บ้าจริง!” เธอสาปแช่งในใจ เกลียดคามินจนขอให้เขาดื่มน้ำก็สำลักคอตาย แต่งานก็ขอให้โดนสวมเขา และไม่มีวันคลอดได้ลูกชายเลย! ความเป็นห่วงลูกนั้น แต่อลิสาก็ทำได้เพียงจากไปอย่างสงบ นั่งรอไว้ตรงถนนแถวบ้าน รอให้คามินออกมาจะได้ไปคิดบัญชีกับเขา ในอีกด้านหนึ่งของบ้าน โอโม่นั่งไว้ที่โซฟาอย่างสงบ กอดอกไว้ ทั้งทั้งที่เพิ่งจะอายุ5ขวบ แต่สายตาหนักแน่นคู่นั้นช่างเหมือนผู้ใหญ่จริงๆ ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือน......คามิน ปวีนุชมองไปมาหลายรอบ ในใจนั้นเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ และรีบขว้าแขนของคามิน พูดเบาๆว่า “พี่คามิน น้องรู้สึกว่าจะไม่สบาย พี่ส่งไปโรงพยาบาลหน่อยได้ไหมคะ?” คามินตอบตกลง แต่สายตาเข้มๆนั้นไม่ละสายตาจากเด็กที่นั่งอยู่โซฟานั้นเลย พวกเขาสองคนไม่รู้สึกอะไร แต่คนข้างตัวมองนั้น ทั้งสีหน้าอารมณ์ของผู้ใหญ่และเด็กนั้น เหมือนกันอย่างกับแกะ ปวีนุชยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกกลัวจนใจเต้น 6 ปีก่อน เธอไปที่ผับเพื่อที่จะไปหาอลิสาที่เธอวางแผนให้เธอถูกข่มขืน แต่ไม่คิดเลยว่าตอนที่ไปถึงห้องกลับพบคามินนอนอยู่ เธอยังไม่ทันเข้าใจสถานการณ์ตอนนั้น คามินตื่นมาก็พูดทิ้งคำไว้เลยว่า “ฉันจะรับผิดชอบ” หลังจากนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็คลุมเครือ ถึงแม้ว่าคามินไม่เคยพูดออกมาเลย แต่ในใจของปวีนุชนั้น ก็คิดแล้วว่าพวกเขาสองคนคือแฟนกัน ตั้งแต่ได้มีบ้านพี่คามินคนใหญ่คนโตนี้ ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงานของปวีนุช กิจการที่บ้านเธอ ทุกอย่างก็ดีรุ่งเรืองขึ้น และทั้งหมดนี้ ก็เป็นเพราะความเข้าใจผิดกันในเมื่อ6ปีก่อน แต่ว่าตอนนี้เธอเห็นโอโม่.......ก็ทำให้ปวีนุชอดคิดไม่ได้ หรือว่าเมื่อ6ปีก่อน ผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคามิน จะเป็นอลิสางั้นหรอ? เธอยังคลอดลูกของคามินอีก........ ถ้าหากคามินรู้ความจริงหล่ะก็......ปวีนุชไม่กล้าคิดต่อเลย ไม่ได้ เรื่องนี้ ห้ามให้คามินรู้เด็ดขาด เด็กคนนี้ จะต้องรีบหาวิธีจัดการมันซะ....... “พี่คามิน?​ ปวีนุชเร่งให้เขาพาไปโรงบาล หันไป และมองไปที่คนรับใช้ “พาโอโม่ไปพักผ่อน ดูแลเขาดีดี อย่าอู้” ปากพูดออกมาอย่างนั้น แต่ในใจเธอกลับคิดไว้ว่า รอให้พี่คามินไป เธอก็จะขับไล่ไอเด็กเถื่อนนี่ออกไป! ให้เขาไม่มีโอกาส ที่จะโผล่มาตรงหน้าคามินอีก คามินมองไปที่หน้าของเด็กคนนั้น ก็รู้สึกสกิดใจขึ้นมา เลยพูดออกไปอย่างไม่มีสาเหตุ “ช้าก่อน เอาเด็กคนนี้ ส่งไปอยู่กับฉันที่นั่น”