บทที่ 4 ไปตรวจ DNA

คำพูดนั้น ทำให้อลิสาเป็นกังวลและรีบพูดออกไป “ไม่ได้!” คามินขมวดคิ้ว ทำหน้าสงสัยเล็กน้อย “ทำไมไม่ได้?” ปวีนุชรีบเปลี่ยนสีหน้าทันที และพูดอย่างอ่อนโยน “เขาก็เป็นลูกของพี่สาวฉัน ถึงจะไม่รู้ว่าพ่อเด็กเป็นใคร แต่ก็นับว่าเป็นสายเลือดตระกูลเรา ดังนั้นก็ควรที่จะอยู่ที่นี่” คามินคิ้วขมวด แต่สิ่งที่ปวีนุชพูด มันก็ฟังดูมีมีเหตุผล เด็กคนนี้ ไม่มีความสัมพันธ์ใดเกี่ยวข้องกับเขาเลย แล้วเมื่อกี้ เขาทำไมถึงมีความคิดที่อยากจะพาเขากลับไปด้วยนะ? มันน่าแปลกจริงๆ! คามินรีบลบความคิดนี้ทิ้งไป โอบเอวของปวีนุช ขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล รถออกจากบ้านได้ไม่นาน อลิสาก็พุ่งออกมาเกาะหน้าต่างรถไว้ ตะโกนด้วยความโกรธ “คามิน เอาลูกของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้!” ปวีนุชตกใจ กรี๊ดออกมาเสียงดัง เพื่อลูกนั้นอลิสาไม่สนภาพลักษณ์อะไรทั้งนั้น เธอใช้แรงทุบหน้าต่างรถ เหมือนกับคนบ้า คามินขมวดคิ้วทำสีหน้าอย่างรังเกียจ เขาเหยียบเบรคแรงๆ เสียงรถดังฟิ้ว แล้วรีบพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว อลิสาเกาะรถเอาไว้ และตามไม่ทันความเร็วของรถ เธอก็ถูกเฉียดล้มลงไปอย่างแรงบนท้องถนน เข่า และมือของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล มีเลือดไหลซิบๆ ท้ายรถที่พุ่งควันออกมา ขับจากไปต่อหน้าต่อตาของอลิสา อลิสาตามไม่ทัน จึงคิดที่จะวกกลับไปในบ้านหาลูก แต่ก็โดนยามที่บ้านนั้นขวางไว้ จะให้ตายอย่างไรก็ไม่ให้เข้าไป ร้อนใจรออยู่หน้าประตูบ้านได้เพียงไม่กี่นาที อลิสาก็กัดฟันตัดสินใจจะแอบปีนกำแพงเข้าไป ที่นี่เธอก็เคยอาศัยมาแล้ว20กว่าปี มุมใดในบ้านเธอก็คุ้นเคยซะด้วย อลิสาก็เข้าไปถึงในบ้านแล้ว แต่หาจนทั่วบ้าน ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของลูก ใจของเธอเริ่มรู้สึกไม่ดีและรนขึ้นมา โอโม่......เขาถูกพาไปอยู่ที่ไหนกัน? พวกเขาจะทำร้ายเขาไหม? อลิสากลัวเหลือเกิน แต่เธอของไม่มีวิธีที่จะหาลูกเจอในระยะเวลาสั้นๆ สิ่งเดียวที่เธอทำได้ ก็คือตามรังควานคามินต่อไป พอคิดถึงตรงนี้ อลิสาก็รีบออกจากบ้านแล้วมุ่งไปที่โรงพยาบาล โอโม่ถูกคนรับใช้พาขึ้นรถตู้ไป ตลอดทางนั้นเขาไม่ร้องไม่งอแล และน้ำตาก็ไม่ไหลแม้แต่หยดเดียว ไม่ว่าคนคนนั้นจะให้เขาทำอะไร เขาก็เชื่อฟัง สีหน้าอย่างนั้นทำให้คนรับใช้ไม่ระแวงเขาเลย และไม่ได้คิดจะมัดมือมัดเท้าของโอโม่ ก็แค่ให้เขาไปนั่งไว้ที่ข้างหลังรถ และก็เพราะเหตุผลนี้ ก็ให้โอโม่ฉวยโอกาสตอนรถติดไฟแดงเปิดประตูวิ่งหนีออกไป ข้างนอกเต็มไปด้วยรถที่ขับไปมา ทันใดนั้นโอโม่ก็เห็นรถหรูคันหนึ่งอยู่ข้างๆ คิดก็ไม่คิด เปิดประตูก็พุ่งเข้าไปเลย ปิดประตู เงยหน้าขึ้น ก็เห็นหน้าที่คุ้นเคยมากคนหนึ่ง ใบหน้านี้ กับสีหน้าที่เย็นชาของคุณลุงคามิน ช่างคล้ายกันจริงๆ คนคนนี้ ก็คือคุณลุงที่โตกว่าคามิน5ปี รามิน เขาก็มองตายวีมาที่ใบหน้าของโอโม่ ทั้งสองคนจ้องตากัน โอโม่ก็พูดขึ้นมาก่อนว่า “คุณลุง ข้างนอกมีคนจะลักพาตัวผม ให้ผมหลบที่รถคุณลุงสักพักได้ไหมครับ?” รามินนิ่งไปสองวิ รอยยิ้มที่อบอุ่นนั้น โน้มเอวลงมา อุ้มโอโม่ไปในอ้อมกอดของเขา “ได้สิ” โอโม่มองลงไปข้างล่าง สีหน้าที่เหมือนเชื้อฟังและเป็นเด็กดี แต่ในสมองนั้นเต็มไปด้วยความคิดล้าน8ที่จะหาวิธีทีบตาลุงนี่ แล้ววิ่งออกไป รามินจับหลังคอของโอโม่ไว้ แล้วดูใบหน้าของเขาอย่างละเอียดอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย “เด็กดี บอกลุงสิ้ ว่าพ่อหนูเป็นใคร?” โอโม่ตอบไปอย่าเชื้อฟัง “พ่อหนูตายแล้ว ได้ยินมาว่าเขาดื่มเหล้าจนเมา สมองตกเข้าไปในโถส้วมจมน้ำตาย” รามินตอบรับอย่างนิ่มนวล “ใช่หรอ?” เขาหมุนนิ้ว แล้วดึงเส้นผมของโอโม่มาหนึ่งเส้นเก็บไว้ โดยไม่ทิ้งร่องรอย “บ้านของหนูอยู่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง.....” โอโม่ส่ายหัว​“หนูขอโทรศัพท์โทรหาแม่ได้ไหมครับ?” รามินตอบ “ได้สิ อ่ะให้ โทรศัพท์” โอโม่รีบรับโทรศัพท์มาแล้วโทรหาอลิสา ในขณะเดียวกัน รามินก็เอาเส้นผมในมือเขาให้เลขา พร้อมสั่งย้ำไปด้วยน้ำเสียงเบาๆ “เอาไปตรวจDNA ฉันรู้สึกว่า จับได้ลูกนอกสมรสของหลานชายฉันซะแล้ว” เขาพูดไป ยิ้มไปด้วยความมีเลศนัยและก็เหมือนพูดเล่นๆ