บทที่ 6 โอโม่เหมือนเขา

อลิสาเก็บของเรียบร้อย และไปก่อนเวลาสัมภาษณ์ ได้ปรึกษากับฝ่ายบุคคลในเรื่องปัญหาเล็กน้อย และขอให้นำผลงานออกมาโชว์อีก อลิสาก็เลยเอาผลงานพวกนั้นออกมาจากกระเป๋าของตน ผลงานพวกนั้นช่างน่าตะลึงจริงๆและอึ้งไปทั้งห้องสัมภาษณ์ หลังจากชมเธอ ผู้จัดการก็เก็บผลงานพวกนั้นไว้ในกอดตัวเอง และพูดกับอลิสาว่า “เธอไปกับฉัน ไปเซ็นสัญญากัน ฉันตกลงจะรับเธอเข้าที่นี่” อลิสาดีใจมาก และก็ไม่ได้คิดอะไรมาก อีกอย่างบริษัทนี้ก็ดังระดับประเทศและก็เป็นความฝันของเธอที่จะได้ทำงานที่นี่ หลังจากเข้าไปห้องทำงาน ผู้จัดการก็ยื่นสัญญามาให้ อลิสาก็อ่านสัญญาอย่างตั้งใจ แต่ไม่ทันเห็นเลยว่า ผู้จัดการได้ถ่ายรูปผลงานของเธอและส่งไปให้ปวีนุชเรียบร้อยแล้ว เมื่อเซ็นต์สัญญาเสร็จ ผู้จัดการก็ยิ้ม “เธอกลับไปเตรียมตัวหน่อยละกัน พรุ่งนี้มาเริ่มงานได้ “ “ค่ะ ของคุณค่ะ” อลิสาเก็บผลงานของตัวเอง แล้วออกจาหบริษัทไป ออกนอกบริษัทปุ๊ป เธอก็รีบโพสข่าวที่นี้ลงในโซเชี่ยล ทันใดนั้นรามินก็โทรเข้ามา “ยินดีด้วยนะที่ได้งาน ทานข้าวด้วยกันหน่อยไหม?” อลิสากำลังคิดที่จะปฏิเสธ แต่พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นรามินยืนอยู่ตรงถนนอีกฝั่ง ยิ้มอ่อนๆแล้วโบกมือมาให้เธอ ช่วยไม่ได้ เธอเลยไปกินข้าวกับรามิน สถานที่ตั้งอยู่ที่ชานเมืองแต่เป็นร้านที่หรูหรา บรรยากาศสงบ ระหว่างที่รามินรินน้ำชาให้อลิสา ก็พูดไปพลาง “ไม่รู้เพราะอะไร ผมมักรู้สึกว่าเหมือนผมเคยเจอคุณมาก่อนที่ไหนสักที่.....” อลิสาพูดตอบ “ เอ๋?” รามินสีหน้าเข้มขรึม และทำหน้าเหมือนพยายามนึกคิด “เมื่อ6ปีก่อน ผมดื่มเหล้าเมา หลังจากนั้นผมก็ไปนอนกับผู้หญิงคนนึงที่ผู้ก็ไม่รู้จัก......และทำเรื่องอย่างว่าลงไป หลายปีมานี้ ผมรู้สึกผิดมาตลอด อยากจะชดเชย แต่ว่าหาผู้หญิงคนนั้นไม่เจอแล้ว.....พูดแล้วก็น่าเศร้า ผมไม่เคยได้รู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร” คำพูดพวกนี้ ทำให้ใจของอลิสาเต้นแรงมาก รามินก็เปลี่ยนเรื่องคุย ทำเหมือนถามเล่นๆว่า “ เธอไม่รู้สึกอะไรผิดแปลกหรอ ผมกับโอโม่ อันที่จริงก็หน้าตาคล้ายกันนะ?” คำพูดนั้น ทำให้ในหัวอลิสายุ่งเหยิงไปหมด พอคิดดีๆ คิ้วและตาของโอโม่ ก็เหมือนของเขาจริงๆ หรือว่า คนใน6ปีก่อนนั้น.....เป็นรามินจริงๆหรือ? เป็นไปไม่ได้....... มือของอลิสาสั่นไปหมด ข้าวมื้อนี้ เธอกินได้อย่างไร้รสชาติ ในสมองมัวแต่คิดเรื่อง6ปีก่อน เธอไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดไว้ ว่าสักวันอาจจะเจอกับไปเลวคนนั้น แต่......ทำไมถึงเป็นคนตระกูลมิน? หนีตระกูลมินนี้ไม่พ้นจริงๆ หลังจากกินข้าวมื้อนั้นเสร็จ พอกลับถึงบ้าน อลิสาก็จับโอโม่มา เอาหน้าไปเปรียบเทียบกับใบหน้ารามินอย่างตั้งใจ จบแล้ว......... คล้ายกันจริงๆด้วย ทำอย่างไรดี? จะต้องไปหารามินพูดให้ชัดเจนไหม? ไม่! อลิสารีบส่ายหัว พูดไปแล้วจะได้อะไร เธอก็ไม่ได้ชอบรามินสักหน่อย..... กอดโอโม่ไว้ อลิสาลังเลไปมา และแล้วก็เอ่ยปากถาม “ โอโม่ หนูอยากมีพ่อไหมลูก?” โอโม่นำสองมือโอบคอแม่ไว้ ลูบหน้านุ่มๆของแม่ พูดอย่างนุ่มนวล “โอโม่มีแม่ก็พอแล้วครับ” อลิสาซึ้งและกอดโอโม่ไว้อย่างแน่น หลับตาลง ในใจก็ตัดสินใจได้แล้ว ตัวตนและเรื่องนี้ของโอโม่ ก็ให้มันถูกซ่อนไว้ตลอดไป..... อลิสาต้องการเก็บเรื่องนี้ให้เป็นความลับ เธอก็พยายามหลบหน้ารามิน แต่รามินก็เข้ามารังความไม่เลิก ไม่มีธุระก็มาเที่ยวหา ชวนอลิสาไปกินข้าว ซื้อของมาให้ อลิสามัวแต่ยุ่งเรื่องของงาน เลยไม่อยากไปสนใจ แต่นึกไม่ถึง เพิ่งเข้าทำงานได้ 1 อาทิตย์ ก็ถูกประธานบริษัทเรียกพบ เพราะเรื่องอะไรกันนะ เสียงเคาะประตูดังขึ้น เปิดประตู พอเข้ามาก็เห็น ร่างที่สูงใหญ่ อลิสาแข็งไปทั้งตัว แผ่นหลังของเธอรู้สึกเย็นวาบ คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าดุและน่ากลัว คามิน ที่แท้ประธานบริษัทฟราสโมเดล ก็คือเขา!