บทที่ 7 ออกไปซะ

เท้าของอลิสาแข็งอยู่กับที่ ใจที่กลัวอยู่ในลึกๆ ยึดหลังขึ้นอย่างหวาดระแวง “คุณจะทำอะไร?” คามินหันหน้ามา ใบหน้าที่เย็นชา และแววตาที่แหลมคม “อลิสา นี่เธอกล้ามากเลยนะ เอาผลงานที่ลอกคนอื่นมาใช้ในบริษัท” อลิสามึนงง “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดอะไรอยู่” คามินยกมือ แล้วสลัดใบนั้นลงที่ที่โต๊ะอย่างแรง เสียงที่เยือดเย็น “เธอเอาไปดูเอง” อลิสาเดินเข้าไปดู นี่ก็คือผลงานที่เธอเอาออกมาจากกระเป๋าเธอนิ นี่จะเป็นการลอกได้ยังไง นี่มันเป็นผลงานที่เธออดหลับอดนอน ใช้เวลามา5ปี มุ่งมั่น ตั้งใจออกแบบออกมา ไม่มีวันที่จะเป็นผลงานลอกเลียนแบบแน่ “อลิสา เธอนี่มันโหดเหี้ยมชั่วร้ายจริงๆ กล้าแม้แต่ลอกผลงานของน้องสาวตัวเอง!” ประโยคนี้ของคามิน เหมือนค้อนที่หนัก ทุบตรงลงไปที่ใจของอลิสา “นี่เธอคิดว่า น้องนุชใจอ่อน ไม่เอาเรื่องกับเธอ แผนชั่วร้ายของเธออันนี้ ก็จะสำเร็จงั้นหรอ?” แววตาที่แข็งและเยือกเย็นของคามิน ในนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ “ฝันไปเถอะ!” อลิสากำพวกกระดาษบนโต๊ะขึ้นมา พูดเน้นย้ำไป “ฉันไม่ได้ลอก ปวีนุชต่างหากที่ลอกผลงานของฉัน!” คามินหัวเราะ “น้องนุช ตอนนี้เขาเป็นถือนักออกแบบที่มีชื่อเสียงระดับประเทศ จะไปลอกงานของเธอได้ยังไง?” อลิสาจ้องมองคามินด้วยสายตาข้องใจและดุดัน จนตานั้นเริ่มแดง “ พวกผลงานที่โด่งดังของเธอ ก็เป็นงานที่ลอกมาจากฉัน!” คามินเขม่นตามองไปที่สายตาเธอ แววตาที่แม้จะลุกเป็นไฟแต่ก็ใสบริสุทธิ์ หัวใจของเขาเต้นอย่างน่าประหลาด สายตาคู่นี้ เหมือนเขาเคยเห็นที่ไหน แต่อลิสาก็หลบไปจากสายตานั้นอย่างรวดเร็ว เธอกำหมัดจนแน่น พยายามที่จะกลั้นไฟโมโหที่อยู่ในใจของตัวเอง “ฉันไม่สนว่าพวกเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ แต่ความจริงก็คือปวีนุชลอกผลงงานฉัน เมื่อ6ปีก่อนฉันทนแล้ว แต่ตอนนี้ฉันจะไม่มีวันยอมทนต่อไปเด็ดขาด! เธอโยนใบพวกนั้นกลับไปบนโต๊ะ “ ฉันจะฟ้องเขา!” คามินก็หลุดหัวเราะออกมา ใช้สายตาดูถูกมองไปที่อลิสา “ลอกของคนอื่นยังกล้าได้ขนาดนี้ อลิสา เธอนี่ไม่เอาหน้าเลยจริงๆ แต่ฉันจะบอกเธอให้ มีฉันอยู่ เธออย่าคิดที่จะรังแกน้องนุช! เก็บของของเธอ แล้วรีบออกไปจากบริษัทฉันซะ ต่อไป อย่ามาให้ฉันกับนุชเห็นหน้าอีก ไม่อย่างนั้น เห็นหนึ่งครั้ง ฉันก็จะจัดการกับเธอ!” อลิสากัดปาก จ้องมองคามินด้วยความเกลียด “นึกไม่ถึงเลยว่า คนโง่ๆอย่างคุณแต่กลับได้เป็นประธานบริษัท! แต่ก็คงจะอย่างนั้น เพราะถ้าคุณไม่โง่ คุณก็คงไม่อยู่กับปวีนุชหรอก!” คามินโกรธจนหน้าดำหน้าแดง รอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่น่ากลัว “ฉันโง่?” อลิสากลัวจนใจหดเล็กลง แต่ก็ทนไว้ยืดตัวตรง “ ใช่ ! คุณมัน......” ยังพูดไม่จบ คามินก็เข้ามาใกล้ กลิ่นอายที่โมโห เธอกลัวจนหนังศรีษะหดแน่น ข้อมือที่โดนจับไว้แน่น ร่างกายควบคุมไม่ได้โดนสบัดและกระแทกไปที่กำแพงข้างหลังอย่างแรง ร่างสูงใหญ่ของคามิน เข้าไปใกล้ขึ้น ใบหน้าหล่อมีเสน่ห์ แต่กลับแข็งกระด้าง และ เย็นชา เข้าไปชิดขึ้นเรื่อยๆ “อลิสา รนหาที่ตายหรือไง?” อลิสาถูกเขากดดันจนหายใจลำบาก ดวงตาที่ใสสะอาดนั้นเริ่มสั่นจนควบคุมไม่ได้ ตกใจและมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า สองคนใกล้ชิ้นกันมาก ใกล้จนเหมือนกุ๊กกิ๊กกัน จู่ๆคามินก็นึกถึงคืนนั้นเมื่อ6ปีที่แล้ว การถูกเนื้อต้องตัวกับผู้หญิงคนนี้ กลิ่นหอมบนร่างกายของเธอ ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย เขาทนไม่ไหว และเข้าใกล้อีก...... ประตูของห้อง ก็มีคนเปิดเข้ามา ในตอนนั้นพอดี รามินจูงมือโอโม่ไว้ “คามิน นี่เธอกำลังทำอะไรว่าที่อาสะใภ้เล็กของเธอหน่ะ? คามินหันไปมอง จ้องรามินอย่างเย็นชา อาสะใภ้เล็ก? ผู้หญิงคนนี้? อลิสารีบผลักคามินออกไป แล้ววิ่งไปยืนข้างๆของรามิน อย่างน้อยรามินก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกถูกกดขี่และรู้สึกเกลียดอย่างเขา แต่เดินได้สองก้าว ข้อมือของเธอ ก็ถูกคามินใช้แรงจับไว้ คามินไม่ได้มองอลิสา แต่สายตาของเขานั้นมองไปที่รามิน “นายกับผู้หญิงคนนี้ เป็นอะไรกัน?”