บทที่ 8 แต่งงานกับฉันได้ไหม

รามินก้มตัวลงไป อุ้มโอโม่ขึ้นมา ยิ้มที่มุมปาก และพูดกับคามินว่า “นี่ดูไม่ออกหรอ ว่าเราเป็นครอบครัวกัน” โอโม่ไม่มีอารมณ์อะไร ได้แต่พิงไว้ที่อ้อมกอดของรามิน เพื่อที่จะช่วยแม่ เขาเองก็ต้องให้ความร่วมมือ คามินมองไปมาทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ซึ่งก็คล้ายกันจริง อารมณ์ของเขานิ่งไป “ทีแท้ นายมีลูกนอกสมรส” รามินยิ้มอ่อนๆ เดินเข้าไปใกล้คามิน “ไม่ใช่ลูกนอกสมรส เพราะฉันกับสาเรากำลังจะแต่งงานกัน” ยืนไว้ตรงหน้าของคามิน จ้องไปที่ตาเขา พูดอย่างนิ่งสงบ “ดังนั้น ปล่อยผู้หญิงของฉัน” “เธอเป็นผู้หญิงของนาย?” มือของคามินค่อยๆรัดขึ้นโดยเขาก็ไม่รู้ตัว “สายตาตายนี่แย่จริงๆ ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างนี้ ก็ยังอยู่ในสายตา แล้วยังคลอดไอเด็กเถื่อนนี่อีก!” โอโม่โมโหตอบกลับไป “ลูกชายของคุณหน่ะสิเป็นเด็กเถื่อน!” คามินจ้องไปที่เขา แต่ไม่รู้ทำไม ยิ่งมองดูเด็กคนนี้ เขายิ่งรู้สึก.......ไม่ขัดตาแล้ว ข้อมือของอลิสาถูกจับแน่นจนระบมไปหมด เธอใช้แรงสบัดออกไปจากคามิน “ในเมื่อคุณเกลียดฉันและโอโม่ งั้นขอรบกวนว่าทีหลังคุณก็ไม่ต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเราอีก!” เธอเดินไปอยู่ข้างๆรามิน และจ้องคามินด้วยความโกรธ “ดีเลย พวกเราก็มองนายไม่เข้าตาเหมือนกัน!” พูดจบ เธอก็อุ้มโอโม่ “พวกเรากลับ” ทั้งสามคนเดินออกไปพร้อมกัน ภาพนี้ทำไมมองยังไงก็ขัดตาชะมัด! คามินที่มีความโมโห ไฟลุกเต็มอก แล้วก็พูดขู่ไป “อลิสา เรื่องที่เธอลอกผลงาน ฉันไม่มีวันจบง่ายๆแน่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอยังหวังที่จะอยู่วงการนี้ต่อไปเลย!” รามินรีบออกเสียง “สา เธอไม่ต้องกังวล มีฉันอยู่” อลิสามองเขาและขอบคุณ ไม่สนไอผู้ชายเลวที่อยู่ครั้งหลังนั้น เก็บของและจะออกไปให้ไกลจากบริษัทนี่ เสียดายเวลาตลอดหลายปีมานี้ ที่เธอรักแล้วนับถือบริษัทนี้มาตลอด คาดไม่ถึงเลยว่าข้างในมัยจะสกปรกอย่างนี้ ยังเอาผลงานของเธอแพร่ออกไป นี่ยังไม่พอ ให้เธอโดยใส่ความว่าเป็นคนลอก บ้าชะมัด! “สา” รามินขับรถไป และพูดไป เรียกสติของอลิสากลับมา “ที่ฉันพูดเรื่องแต่งงาน......จริงๆนะ เธอจะลองคิดดูหน่อยไหม? ต่อจากนี้ไป พวกเราก็ใช้ชีวิตกันดีดี และดูแลโอโม่จนโต” อลิสาเลี่ยงที่จะตอบและมองไปนอกหน้าต่าง เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับรามินเลย โอโม่ก็บอกแล้วว่าเขาไม่ได้ต้องการมีพ่อ ดังนั้นอลิสาก็ไม่มีความคิดที่จะมีความสัมพันธ์กับรามินมากขึ้นไปอีกขั้น รามินก็ไม่ได้เร่งรีบกดดันเธอ และก้เปลี่ยนเรื่องคุย “ ในเมื่อฟราสโมเดลมันไม่มีตา เธอจะลองไปที่บริษัทฉันไหม? ตอนนี้บริษัทกำลังขาดนักออกแบบอย่างเธออยู่พอดีเลย” อลิสาส่ายหัว “ผ่านช่วงนี้ไปก่อนเถอะ ตอนนี้ฉัน....จะต้องไปจัดการเรื่องลอกผลงานนี่ก่อน” เธอจะไม่ยอมให้ปวีนุชรังแกเธออย่างนี้อีก รามินตอบ อืม คำเดียว แล้วพูดอย่างจริงจัง “ถ้าเธออยากให้ฉันช่วยอะไรบอกได้ตลอดเลยนะ ฉันจะช่วย” หลังกลับถึงบ้าน อลิสารีบหาข้อมูลที่เกี่ยวกับเรื่องลอกผลงาน พร้อมที่จะไปสู้ แต่ปวีนุชเร็วกว่า เธอเอาใบออกแบบของอลิสาทำออกมาเป็นผลงานเรียบร้อย และลงในนิตยสารแล้วด้วย ลายละเอียดเล็กๆน้อยๆของผลงานชุดนี้สวยงามอย่างยิ่ง การจับคู่สีนั้นดูกลมกลืนและมีชีวิตชีวา เมื่อตีพิมพ์ออกมาแล้ว ก็เป็นเรืองที่ฮือฮาพูดกันมากมาย และปวีนุชยังมีหน้ามาบอกว่า นี่คืองานที่เธอใช้เวลา6ปีนี้ เพื่อได้ผลงานชิ้นนี้ เธออดหลับอดนอนจนนับไม่ถ้วน แก้แบบไปเป็นพันๆใบ คือผลงานที่ทำมาจากใจเธอ นักข่าวข้างล่างต่างก็ชมว่าเธอนั้นเป็นนักออกแบบระดับประเทศที่เยี่ยมจริงๆ พรสวรรค์แบบนี้ใน100ปีนั้นถึงจะเจอคนเก่งแบบนี้1คน..... อาลิสาดูข่าวพวกนี้ เธอกำมืออย่างแน่น หลับตาลง หายใจเข้าลึกๆ พยายามทำให้ตัวเองใจเย็นลง แบบร่างของผลงานชิ้นนี้อยู่ที่เธอเลยทั้งหมด และยังมีอีเมล์ที่ส่งไปให้อาจารย์ช่วยประเมินในเมื่อปีที่แล้ว.....หลักฐานขนาดนี้ ไม่กลัวที่จะไม่สามารถฉีกหน้าของผู้หญิงหน้าไม่อายคนนั้น ใจของเธอสงบลง กำลังเปิดคอม สายของปวีนุชโทรเข้ามา