บทที่ 9 เป็นลูกของเขาใช่ไหม

“ได้ยินมาว่าเจอพ่อของเด็กแล้วหรอ?” พูดผ่าโทรศัพท์มา แต่ก็ยังกลบน้ำเสียงที่ปวีนุชพูดเหมือนเอาตัวเองอยู่สูง ๆ อลิสาตอบไปอย่างใจเย็น “มีเรื่องอะไรก็พูด” ปวีนุชพูดอย่างหยิ่งยโส “ฉันให้เธอ 50ล้าน พาลูกชายของเธอออกนอกประเทศไปซะ ขอแค่พวกเธอไม่ต้องกลับมาอีก ทุปีฉันจะโอนให้เธอ5ล้าน อลิสาหัวเราะ “เสีใจด้วย ฉันไม่สนใจ” ปวีนุชโมโหขึ้นมา “อลิสา เธออย่ามาให้แล้วก็ไม่เอา! ถ้าทำให้ฉันโมโห ฉันจะทำให้ชื่อเสียงเธอป่นปี้ ทั้งชีวิตนี้ไม่กล้าเงยหัวขึ้นมาอีก!” อลิสายกมุมปากพร้อมเสียงที่เย็นชา “ประโยคนี้ ฉันจะเอาให้เธอซะมากกว่า ปวีนุช เธอมันลอกผลงานของฉันอีกแล้ว ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่ 6 ปีแล้ว สิ่งที่เธอติดค้างฉันไว้ ได้เวลาคืนมาแล้ว!” “อลิสา!” ปวีนุชกรี๊ดดังผ่านโทรศัพท์ อลิสาไม่อยากฟังคำพูดไรสาระของเธอ เลยตัดสายทิ้งแล้วปิดเครื่อง ได้ยินเสียงฝ่ายตรงข้ามดัง ตุ้ด ตุ้ด ตุ้ด ปวีนุชโมโหจนคว้างโทรศัพท์ แล้วก็ยังไม่หาย เธอก็หยิบของทุกอย่างในห้องทำงานโยนขว้างไปทั่ว ต่ำตม! ข้าชักสีหน้าให้เธอ! รอไว้เถอะ ครั้งนี้ เธอจะเหยียบเธอแรงๆจนจมไปในดินเลย จะให้เธอไม่มีวันยกหัวขึ้นอีก! “ของที่ฉันจะเอา เตรียมเสร็จหรือยัง?” ปวีนุชถามผู้ช่วยเธอ “อลิสาลอกผลงานคนอื่น ชื่อเสียงนี้ฉันจะให้เขาไม่มีวันลบออก!” “คุณนุช วางใจได้เลยค่ะ เตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ” ปวีนุชค่อยรู้สึกตัวเองอารมณ์ดีขึ้นหน่อย นึกภาพที่อลิสาถูกเหยียบจนกระดูกเละไปหมด หัวเราะอย่างโหดเหี้ยม พอหันไปอีกทาง เธอก็เปลี่ยนไปเป็นผู้หญิงแสนหวานและโทรหาคามินนัดออกมากินข้าวกัน ตอนนั้นคามินอยู่ในห้องทำงาน และกำลังจ้องมองเอกสารฉบับหนึ่ง เกี่ยวกับเอกสารชีวิตทั้งหมด26ปีของอลิสา โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นขึ้นมา โชว์ไว้ว่าปวีนุช คามินหน้าเคร่งเครียด แวบตาไปมองแป๊ปนึง ไม่ลังเลเลยก็ตัดสายทิ้งไป ปวีนุชถูกคนตัดสายอีกแล้ว ทำเอาเธอยืนนิ่งไปเลย คามินแต่ก่อนนี้ไม่ว่าจะรำคาญเธอยังไงก็ไม่เคยที่จะตัดสายเธอเลย....... ยังไม่ตัดใจ ปวีนุชเลยโทรไปอีกครั้ง คามินเริ่มโมโห มากขึ้นเรื่อยๆ ก็เอาเบอร์มือถือของปวีนุชลากเข้าบัญชีดำ ในที่สุด ห้องทำงานก็เงียบลง เขาเริ่มคลายคิ้วอย่างค่อยๆ และดูเอกสารนั้นต่ออย่างละเอียด เอกสารบนนี้เขียนไว้อย่างชัดเจน ก่อนที่ผู้หญิงคนนี้จะออกนอกประเทศ ก็ไม่ได้รู้จักอะไรกับรามิน งั้นเด็กคนนี้ เกิดตอนไหนเนี่ย เขายิ่งคิด ก็ยิ่งสงสัยว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ของรามิน นึกถึงใบหน้าโอโม่ที่หล่อดูดี คิ้วหนาๆ เขาจ้องมองไปข้างนอกหน้าต่าง กระจกที่ใสสะอาดก็สะท้อนใบหน้าเขาออกมา เด็กโอโม่นั้น เทียบกับรามิน อันที่จริงเหมือนเขามากกว่าอีก....... คิ้วของเขาชิดกันมากขึ้น ก็นึกถึงเรื่องคืนนั้นของเมื่อ6ปีที่แล้วอีกครั้ง คืนนั้น ผู้หญิงที่นอนกับเขา จะเป็นปวีนุชจริงหรือเปล่า? หรือว่า......จะเป็นอลิสา เขาก้มลงไปมองเอกสารต่อ วันที่ที่อลิสาออกนอกประเทศ ก็เป็นวันที่สองของวันเกิดเหตุ จับมือถือขึ้นมา คามินก็สั่งด้วยเสียงเข้มๆ “ไปตรวจDNA ของฉันและโอโม่ให้เหน่อย” คนงานที่คุยโทรศัพท์ด้วยนั้นอึ้งไปสักพัก แล้วก็รีบตอบกลับ “ ครับ พวกเราจะไปเอาเลือดโอโม่ไปตรวจเดี๋ยวนี้เลยครับ” คามินขมวดคิ้ว ไปเอาเลือดออกมา งั้นก็แปลว่าจะไปทำร้ายเด็กคนนั้นหน่ะสิ? “ไม่” นิ้วมือเขาเคาะโต๊ะไปมา หลังจาก2วิ ก็พูดออกเสียงทุ้มๆ “ พวกเธอไม่ต้องไป เดี๋ยวฉันไปเอง” จับโอโม่ไปด้วยตัวเองแล้วพาไปตรวจกันที่โรงพยาบาล ถ้าโอโม่เป็นลูกของเขาจริงๆ แน่นอนเขาก็จะเอาตัวโอโม่ไป ไม่มีวันให้เขาอยู่ต่อกับคนที่เอาแต่ลอกผลงานคนอื่น คิดแต่แผนการและเป็นผู้หญิงชั่วร้ายอย่างนี้