บทที่ 1 : หมายศาล

‘หมายศาล’ หมายศาลในมือของชายวัยกลางคนที่ยังคงอยู่ในมือคู่นั้น ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหัวหน้าครอบครัวยังคงจับไว้แน่น แววตาแสดงถึงความวิตกกังวลเป็นอย่างมาก หากเพียงแต่เขาคนเดียวคงไม่ต้องคิดมากถึงเพียงนี้ แต่เขายังมีภรรยา และลูกสาวอีกสองคน เขาทำให้ตระกูลศิริธาราต้องล้มละลาย เขามันไม่ได้เรื่อง “อีกสามวันแล้วรดา ผมคงต้องทำจริงๆ” รวิน ศิริธารา ชายผู้หมดสิ้นหนทาง ทรุดตัวลงกับพื้นห้องทำงาน ณ บ้านศิริธาราแห่งนี้ “ฉันเตรียมตามที่คุณบอกทุกอย่างไว้แล้วนะคะ” “เราไม่มีทางเลือกแล้วรดา ลูกๆของเราไม่ควรต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้” “ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ” “คุณจะไม่เปลี่ยนใจจริงๆใช่มั้ยคะ” “ฉันยังยืนยันคำตอบเดิมค่ะ” “ไอ้รวิน ออกมา ไปหมุดหัวอยู่ไหน” เสียงที่แทรกดังเข้ามาภายในบ้าน ทำให้ชายหญิงวัยกลางคนต้องรีบออกมาจากห้องเห้นชายรูปร่างหนากำยำเดินเข้ามาประมาณหกเจ็ดคน “บอกกี่ทีแล้วว่าห้ามมาที่บ้าน” ชายหญิงสองคนมีท่าทีเลิกลั่ก มองไปรอบๆตัวบ้านหลังใหญ่นี้ เพราะเกรงว่าลูกสาวของพวกเขาจะออกมาเจอและรับรู้เรื่องราวที่เขาสองคนพยายามปิดบังมาโดยตลอด “ก็แกไม่ทำตามสัญญา เจ้านายฉันเค้าให้มาตาม ไหนล่ะเงินที่จะหามาใช้หนี้” “ก็บอกว่าอีกสามวันไง” “เจ้านายฉันเค้าให้เวลามึงถึงแค่วันจันทร์ที่จะถึงนี้ 7 โมงเช้า เงิน 50ล้านต้องโอนเข้าบัญชี ไม่งั้นเมียแก ลูกแก ได้ถูกเอาไปขัดดอกแน่”ชายร่างสูงใหญ่ไม่ว่าเปล่าเดินเข้าไปจับใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาอย่างถือวิสาสะ “เอามือสกปรกของพวกแกออกไป อย่ามายุ่งกับเมียกับลูกฉัน บอกเจ้านายแกได้เลยว่าพรุ่งนี้ตระกูลศิริธารามีเงินมาให้พวกแกแน่” ชายวัยกลางคนปัดมือชายที่อยู่ตรงหน้าออกจากใบหน้าของผู้หญิงที่เขารักทันที ก่อนเขาจะดึงเธอมาหลบอยู่ด้านหลัง “หึหึ!!...พวกเรา กลับ!!” ชายร่างใหญ่รูปร่างกำยำที่ทำหน้าที่เป็นคนมาเรียกเก็บเงินกู้นั้นหันไปสั่งลูกน้องที่ตามมานั้น ก่อนยกยิ้มร้ายออกมา แล้วเดินออกจากบ้านไป “พ่อคะ แม่คะ มาถึงขนาดนี้แล้ว ให้หนูกับพี่ลิสารู้สถานการณ์บ้านเราเถอะค่ะ” อาริญาหรือริญา หญิงสาววัย 20ปี เดินออกมาจากมุมบ้าน เดินตรงเข้ามาหาชายหญิงวัยกลางคนผู้เป็นพ่อและแม่อย่างต้องการคำอธิบาย “ใช่ค่ะ หนูกับน้องรู้นะคะว่าบ้านเรากำลังจะถูกยึด” อาลิสาหรือลิสา หญิงสาววัย 21ปีผู้เป็นพี่ค่อยๆเดินออกมาจากอีกมุมหนึ่งของบ้านเช่นเดียวกัน ก่อนที่ชายหญิงวัยกลางคนจะมีท่าทีที่ตื่นตระหนก “พ่อกับแม่ บอกมาเถอะค่ะริญากับพี่ลิสาเข้มแข็งกว่าที่พ่อแม่คิดไว้นะคะ บอกมาเถอะค่ะว่าเมื่อไหร่ เราจะได้เตรียมตัว” “…” ชายวัยกลางคนไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยื่นเอกสารหมายศาลในมือให้กับลูกสาวทั้งสองได้ดู หญิงสาวทั้งสองใจจดใจจ่อกับหมายศาลฉบับนั้นก่อนจะสรุปใจความแล้วว่าบ้านหลังนี้จะถูกยึดในอีกสามวัน บ้านหลังนี้หลังที่เธอทั้งสองอาศัยมาตั้งแต่เกิด ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่บ้านหลังนี้มาตลอด “วันจันทร์ที่จะถึงนี้แล้วเหรอ” ความจริงแล้วหญิงสาวสองคนก็ระแคะระคายเรื่องนี้มาสักระยะหนึ่งแล้ว ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะรวดเร็วขนาดนี้ เพราะพ่อกับแม่ของเธอพยายามปกป้องเราสองคนมาตลอด “แล้วเรื่องหนี้ห้าสิบล้านล่ะค่ะพ่อ” ริญาถามขึ้นมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ชายร่างใหญ่หกชีวิตบุกเข้ามาในบ้านแล้วข่มขู่พ่อกับแม่ของเธอ “เรื่องนี้เดี๋ยวให้พ่อกับแม่จัดการนะ” “ไม่ได้ค่ะ ยังไงพ่อกับแม่ต้องให้หนูกับพี่ช่วย” “พ่อกับแม่จัดการได้จริงๆนะ” หญิงวัยกลางคนพูดด้วยเสียงสั่นเทา มือไม้สั่น หญิงสาวแอบเห็นน้ำตาที่คลออยู่ที่ดวงตาใสนั้นของเธอ จนทำให้ชายวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อนั้นกุมมือเธอไว้แน่น “ลูกๆเตรียมตัวเก็บของเท่าที่จำเป็นก็พอ พ่อกับแม่จัดการไว้ให้หมดแล้ว พรุ่งนี้จะมีคนมารับลูกสองคนที่นี่ส่วนเรื่องอื่นเป็นหน้าที่ของพวกเรา ลูกๆวางใจเถอะ” “แล้วพ่อกับแม่ล่ะคะ” “พ่อกับแม่จะต้องจัดการธุระบางอย่างก่อน” “ไม่ค่ะ หนูจะไม่ไปไหนทั้งนั้นหนูจะอยู่ช่วยพ่อแม่จัดการเรื่องทุกอย่าง” ริญาเข้าไปกอดชายหญิงวัยกลางคนไว้แน่น ก่อนที่ทั้งสองจะกอดตอบ “กอดแต่ริญา แล้วหนูล่ะคะ” “โอ๋ๆๆ มาสิๆ มากอดกันทั้งหมดเลย” รดาและรวินกอดลูกสาวทั้งสองไว้แน่น เหมือนไม่ต้องการให้ทั้งสองห่างจากกายเลยแม้แต่น้อย “โอยๆๆ ลิสาหายใจไม่ออกแล้วนะคะแม่” “จริงค่ะ นี่พ่อกอดริญาแน่นมากนะคะเนี่ย” “พ่อกับแม่รักลูกสองคนมากนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลูกสองคนต้องเข้มแข็งนะ” “ลูกคุณชายรวินคุณนายรดาซะอย่าง ไม่ต้องห่วงนะคะ” “ลิสา แม่ฝากดูแลน้องด้วยนะริญาก็อย่าดื้อกับพี่ล่ะเข้าใจมั้ย” “พูดอย่างกับว่าพ่อกับแม่จะไปไหนงั้นแหละ” “แม่เค้าก็พูดเผื่อๆไว้เฉยๆ เราสองคนจะไปไหนได้ พ่อกับแม่ก็อยู่กับลูกนี่แหละ อยู่ในใจลูกสองคนไง เอ๊ะ!!...หรือว่าใจของลูกๆจะแอบเอาใครเข้ามาไว้ก็ไม่รู้เนาะแม่เนาะ” “ป่ะ ไปเตรียมเก็บข้าวของเครื่องใช้ของพวกหนูกันได้แล้ว พ่อกับแม่ต้องไปจริงๆแล้วแหละ” หญิงสาวทั้งสองเดินแยกออกมา และกลับเข้าห้อง ก่อนที่จะหันหน้ามามองอย่างรู้กัน - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -