บทที่ 7 : หลบหลีก [NC25++]

“เรื่องงานสำหรับฉันไว้ค่อยว่ากันทีหลังนะคะ ส่วนน้องสาวเห็นจะไม่ได้ค่ะ เธอยังเรียนไม่จบฉันขอไม่อนุญาตนะคะ” อาลิสารีบโผลงขึ้นมาทันทีเพราะเธอเห็นท่าทีของลูกชายเจ้าของตระกูลหวังแล้วดูจะเข้าหาน้องสาวเธอเป็นพิเศษ เธอไม่วางใจปล่อยให้น้องสาวต้องไปทำงานกับคนคนนี้แน่นอน “ดูเหมือนถูกปฏิเสธยังไงไม่ทราบนะครับ กลับไปคิดก่อนได้นะ นี่นามบัตรผมครับ หากคุณสนใจหรือมีอะไรให้ช่วยเหลือติดต่อผมมาได้ตลอด” หวังต๋าหัวรีบรวบรัดตัดบทก่อน เพื่อไม่ให้หญิงสาวได้ปฏิเสธในทันที “ขอบคุณนะคะ” เขารู้ว่านั่นคือการปฏิเสธ แต่เขาจะต้องทำให้เธอมาทำงานกับเขาให้ได้ ส่วนเธอก็คิดแค่ว่าไม่อยากข้องเกี่ยวเรื่องพวกนี้อีกทั้งตระกูลหวังหรือตระกูลธนะวรกิจ หากเธอรับงานสักวันหนึ่งยังไงก็คงต้องวนเวียนกลับมาทำงานร่วมกันอีก แต่อาลิสาก็รับนามบัตรไว้เพื่อไม่เป็นการเสียมารยาท “วันนี้ที่โต๊ะจะมีคนอื่นมาร่วมด้วยเหรอคะ” “หื้ม?!?” “คุณสองคนแพ้กุ้ง แต่มีอาหารที่มีกุ้งอยู่บนโต๊ะอาหารด้วย” อาริญาเปรยขึ้นมาอย่างสงสัย ก่อนที่เขาจะหันมามองและยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “เธอนี่ทำให้ฉันทึ้งได้ตลอดนะ” “วันนี้จะมีแขกคนสำคัญ พูดถึงก็มาพอดี” หญิงสาวหันไปตามทางที่ชายคนนี้มอง แต่เขาโน้มตัวลงมาจูบปากบางนี้ของเธอทันที หญิงสาวดวงตาเบิกกว้างพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการนี้ แต่เขากลับกระชับร่างบางให้ประชิดเขามากขึ้น ชายสองคนร่างสูงเดินล้วงกระเป๋าตรงเข้ามาที่โต๊ะโซฟาวีไอพีของที่นี่อย่างสง่างาม มายืนหยุดอยู่ด้านหน้าโต๊ะของพวกเขามองการกระทำนั้นอย่างเฉยชา ก่อนที่เธอจะผละปากบางออกมาจากเขาได้ หญิงสาวทั้งสองเงยหน้าขึ้นไปมองชายทั้งสองคนผู้มาใหม่ปรากฏใบหน้าชัดเจน ชายหญิงทั้งสี่มีสีหน้าที่ตกใจไม่ต่างกัน เพราะชายสองคนที่อยู่ตรงหน้านั้นคือธนา ธนะวรกิจและธีร์ ธนะวรกิจ หลังจากการมาของชายทั้งสองของตระกูลธนะวรกิจ ชายวัยกลางคนตระกูลหวังที่นั่งอยู่ข้างอาลิสากระชับร่างของหญิงสาวให้เข้าใกล้เขามากขึ้น เธอสะดุ้งเล็กน้อยพร้อมกับปรายตามองที่เขา ก่อนตัดสินใจคว้าแก้วไวน์ที่อยู่ตรงหน้ากระดกทีเดียวหมด “พวกเราขอตัวก่อน” อาลิสารีบลุกขึ้นมาพร้อมกับลากอาริญาน้องสาวของเธอที่ยังคงนั่งตัวแข็งทื่อนั้นออกมาจากตรงนั้น “ริญาพวกเรากลับกันเถอะ” “เออ อ่า..พี่ไปเก็บของเดี๋ยวฉันไปบอกคุณเชนเอง” “อื้ม” หญิงสาวเดินตรงไปที่ห้องผู้จัดการของร้านแห่งนี้ เข้าไปคุยกับคุณเชนพักหนึ่งก็เดินกลับออกมาเพื่อจะกลับไปที่ห้องแต่งตัวของพนักงานกลับไปหาพี่สาว แต่ไม่ทันจะถึงก็ถูกแรงกระชากจากใครบางคนเสียก่อน “เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินงั้นเหรอ ตระกูลหวังจ้างเท่าไหร่ถึงยอมเอาตัวเข้าแลก เพื่อให้พวกมันมาขโมยข้อมูลบริษัทธนะวรกิจ” “ในเมื่อคุณปักใจเชื่อไปแบบนั้น ต่อให้ฉันอธิบายให้ตายคุณก็ไม่เปลี่ยนความคิดต่ำๆนั้นอยู่ดี” “ถ้าความคิดฉันต่ำ แล้วเธอล่ะเรียกอะไร” “คุณจะคิดยังไงมันก็เรื่องของคุณ ฉันทำหน้าที่ของฉันดีที่สุดแล้ว” “หน้าที่…?!? ดีที่สุดแล้วงั้นเหรอ วันนั้นพวกเราไม่ใช่รึไงที่จ้างเธอมาดูแล แต่กลับร่วมมือกับตระกูลหมาลอบกัดนั่น” ทำไมเธอต้องร่วมมือกับพวกมัน ผู้หญิงคนนี้ต้องการเงินมากขนาดที่ต้องยอมเอาตัวเข้าแลกเลยงั้นเหรอ ผู้หญิงคนอื่นเขาไม่เคยสนใจ แต่ทำไมต้องเป็นเธอ...แล้วทำไมต้องทำงานให้กับไอ้ตระกูลหมาลอบกัดแบบนั้นด้วย “ฉันไม่ได้...” “ก่อนจะปฏิเสธอะไรดูนี่ซะก่อน” เขาไม่ว่าเปล่ายื่นเช็คเงินสดจำนวน 1,000,000 บาทของตระกูลหวังที่เตรียมจะให้เธอสองคน “นี่มันอะไรกัน เอามานี่” หญิงสาวยื่นมือออกไปเพื่อไปรับใบเช็คนั้นมาแต่เขากลับชักมือกลับไปทันที “อยากได้มากใช่มั้ย หนึ่งล้านสามารถซื้อพวกเธอสองคนได้แล้วงั้นเหรอ งั้นวันนี้ฉันให้เธอสองเท่าทำให้ฉันพอใจ” ไม่พูดเปล่าเขาแบกร่างของหญิงสาวออกไปจากร้านตรงไปที่รถของเขาทันที “ฉันไม่ต้องการ ปล่อย!!” - - - ภายในรถ - - - ร่างบางถูกจับโยนเข้าไปภายในรถของเขา ที่มองจากภายนอกมืดสนิทแต่หากมองจากภายในแล้วเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจนเสียงปิดประตูรถดังจนเธอสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย “คุณเมามากแล้ว ปล่อยฉัน!!” “ถอด!!” “ไม่!!” ชายคนนี้ไม่สนใจเสียงร้องห้ามแต่อย่างใด กระชากชุดขาดหลุดลุ่ย ก่อนมันจะไปกองลงที่พื้นรถเหลือเพียงบลาเซีย ส่วนแพนตี้ตัวน้อยที่ติดกายอยู่ตอนนี้ก็ถูกเขาล่นลงมาที่ขาของเธอ ก่อนจะจับแขนเธอทั้งสองข้างที่พยายามปัดป้องไว้ด้วยมือข้างเดียวของเขา “ปล่อย!!” “ดิ้นพลาดๆขนาดนี้ ของขาดเรียกร้องหามันมากใช่มั้ย” ครั้งนี้ไม่มีการเป่าประโลม หลังจากที่เขาถอดกางเกงได้ ลูบแก่นกายของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะจับมันแท่งทะลุเข้ากึ่งกลางลำตัวของหญิงสาวทันที เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเธอนั้นดังก้องภายในรถเพราะยังไม่ทันมีน้ำหล่อเลี้ยงกลีบกุหลาบ เขาก็แทงกายแก่งเข้ามาอย่างไม่ปรานี ความรู้สึกแรกที่รับรู้คือเจ็บปวด ปวดร้าวโดยเฉพาะที่เจ้าหล่อน ร้าวมาจนถึงหัวหน่าวและท้องน้อย หญิงสาวหน้านิ่ว เอามือจิกเข้ากับเบาะรถ ทนกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ ทำเอาน้ำตาของเธอคลออยู่ที่ดวงตากลมโตคู่นี้ของเธอ อย่า!!..อย่าร้องออกมาเด็ดขาดนะริญา เธอไม่ต้องการความสงสารสมเพทเวทนาจากชายคนนี้ เธอกลั้นเก็บมันเข้าไปไม่ให้เขาตรงหน้าที่มีแต่ความบ้าคลั่งป่าเถื่อนนั้นได้รับรู้ เธอบอกกับตัวเองแล้วว่าไม่ว่าจะเจ็บปวดมากขนาดไหนเขาคนนี้จะไม่ได้เห็นน้ำตาหรือได้ยินเสียงร้องสะอื้นจากเธอ "อย่าส่งเสียงร้องออกมานะ" ชายที่กำลังทาบทับร่างบางอยู่นั้นไม่พูดเปล่าส่งมือหนามาปิดปากของเธอไว้ แค่นี้มันก็เจ็บปวดทรมานมากพอแล้ว เขายังไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ระบายออกมา ชายคนนี้โหดร้ายเกินไปแล้ว และความป่าเถื่อนของคนๆนี้ก็ไม่ได้ลดน้อยลง ยังไม่ทันที่น้ำหล่อเลี้ยงจะย่างกายออกมา เขาก็เคลื่อนแก่นกายอย่างแรงไปจนสุดทาง ฝ่าเยื่อพรหมจรรย์เข้าไป ท้าทายกับความคับแคบของโพรงถ้ำ ทำเอาหญิงสาวกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอจะได้รู้ว่า...ไม่ควรไม่เล่นกับคนอย่างเขา เธอไม่ควรอยู่ฝ่ายตรงข้ามเขาตั้งแต่แรก การที่เธอทำงานให้กับตระกูลหวัง ก็เท่ากับเป็นศัตรูของเขา เธอกล้ามากที่มาหลอกล่อเขา ให้เวลากับพวกตระกูลหวังขโมยข้อมูลของบริษัทตระกูลธนะวรกิจ เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ได้รับรู้ว่าการเป็นศัตรูกับเขาจะต้องเจออะไรบ้าง คนอย่างเขาไม่ยอมฟังอะไรจากเธอแน่นอน เธอพยายามขัดขืนแต่ไม่สามารถต้านทานแรงผู้ชายของเขาได้ และการขยับเข้าออกของแก่นกายแต่ละครั้งของเขานั้นทั้งหนักหน่วง รุนแรง ไม่เคยถนอมร่างบางของเธอเลยสักครั้ง แม้แต่เขาเองยังสามารถร้องเสียงหลงเพราะโพรงถ้ำที่ตอดรัดของเธอได้ แต่กับเธอเขากลับใช้มือปิดปากไว้สนิท หญิงสาวพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อต้องการปลดปล่อยเสียงออกมา เพื่อลดความเจ็บปวดนั้นแต่เมื่อไม่มีทางให้เสียงออกก็อันตธานหายลงคอไป หญิงสาวเหลือบไปเห็นขวดไวน์ตั้งอยู่ตรงเบาะรถ ได้โอกาสจึงใช้จังหวะนั้นเอื้อมไปหยิบมันและทุบเข้ากลางศีรษะของเขาเต็มแรงเท่าที่ยังพอมีเหลือ เขาทรุดลงไปทั้งที่กายแกร่งยังคากับช่องทางเบื้องล่างของเธอ หญิงสาวรีบพลิกร่างกลับมาและถอดถอนออกจากกายแกร่งของเขา หญิงสาวรีบสวมเสื้อผ้าที่ขาดหลุดลุ่ยนั้นลวกๆแต่มันก็ขาดเกินกว่าที่เธอจะออกไปในสภาพนี้ เธอจึงคว้าชุดคลุมของเขามาซึ่งมันก็ใหญ่พอที่จะคลุมร่างบางของเธอไว้ไม่ให้เห็นชุดภายในได้ หญิงสาวรีบเดินออกมาจากตรงนั้นให้ไกลที่สุด ก่อนกดสายโทรหาพี่สาวของเธอ แต่กลับไม่มีคนรับสาย เธอโทรไปเช็คกับคุณเชนแต่ปรากฏว่าพี่สาวของเธอก็ไม่ได้อยู่ในร้านแล้ว ส่วนเธอเองที่รีบออกมาและพึ่งสังเกตว่าตัวเองนั้นเดินเท้าเปล่าออกจากสถานที่แห่งนั้น เท้ามีรอยถลอกเล็กน้อยจากการที่เธอเดินโซซัดโซเซออกมาแบบนี้ เธอกดโทรอยู่นานพอสมควร แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนปลายสายจะรับโทรศัพท์จึงได้แต่ทำใจโบกรถแท็กซี่กลับคอนโด - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -