已经是第一章了
บทที่ 6 ชายลึกลับ
- - - ณ ตำนักรับรองของดาวลิสส์(ห้องนอน) - - -
หลังจากนั้นเจ้าชายคิเรียวได้พาตัวโอนิสและโซนิซไปพบฟอร์และเฟรน ก่อนจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้หญิงสาวทั้งสองเข้าใจ
“แล้วทำไมเราต้องทำตามคำสั่งของนายด้วยไม่ทราบ”เฟรนโผลงถามขึ้นมาด้วยความข้องใจ
“เพื่อความปลอดภัยของพวกเจ้า”
“ฉันว่า...ฉันไปอยู่ที่อื่นอาจปลอดภัยกว่านี้ก็ได้”
“เจ้า!!”
“เฟรน ใจเย็นๆสิ ลองคิดดูดีๆนะ ถ้าเราถูกลักพาตัวไป เรายังไม่รู้เลยว่าเราจะได้รับการดูแลให้ดีแบบนี้รึเปล่า ไม่แน่อาจจะไปอยู่คุกใต้ดินที่เราเคยอยู่ก็ได้นะ”ฟอร์รีบดึงตัวเพื่อนสาวเลี่ยงห่างออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดเหตุผลให้เธอเข้าใจ
“ก็ฉัน...เอาเป็นว่าฉันเชื่อแกก็ได้” หญิงสาวฉุกคิดขึ้นมาก่อนจะไม่ถกเถียงอะไรและยอมรับข้อเสนอนั้น
“โอเคก็ได้ แล้วฉันต้องปลอมตัวเป็นใครบอกมาสิ” หญิงสาวยอมรับข้อตกลงของเจ้าชายอย่างไม่สบอารมณ์ แต่นั่นก็ไม่ได้รับคำตอบจากชายคนนี้โดยตรงกลับหันกลับไปบอกกับหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา
“โอนิสเจ้าจัดการด้วย”
“องค์หญิง หม่อมฉันโอนิสจะเป็นผู้ดูแลององค์หญิงเพคะ”
“ส่วนเจ้าก็ปลอมเป็นโซนิซ” เจ้าชายหันมาพูดกับฟอร์ ก่อนที่เธอจะตอบตกลงอย่างว่าง่าย ทำให้เฟรนรู้สึกว่าเขาปรายตามามองแบบเหยียดเป็นเชิงให้พอคาดเดาได้ว่าเพื่อนของเธอไม่เรื่องมากเท่าเธอนั่นเอง
“อีกเรื่องหนึ่ง ข้าแยกห้องนอนให้พวกเจ้าแล้ว”
“ไม่นะ ฉันจะนอนด้วยกัน” ทั้งสองต่างพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
“ห้องเล็กก็ได้ พวกฉันไม่เกี่ยง”
“เจ้าช่วยสังเกตดูก่อนได้มั้ยว่าสองห้องมันมีประตูเปิดหากันได้ พอใจรึยัง”คิเรียวพูดพร้อมกับชี้ไปที่ประตูที่อยู่ภายในห้องนอนแห่งนี้ ซึ่งสามารถเปิดเข้าไปอีกห้องหนึ่งได้ ตามที่เขาคนนี้บอก
“เฟรนนี่ ตามๆเค้าไปก่อนเถอะ เรื่องเยอะไปอาจจะไม่ได้อยู่ที่สบายแบบนี้นะ” เพื่อนสาวรีบเข้ามากระซิบกับเธอ ก่อนที่เธอจะค่อยๆสงบลง
“ก็ได้”
“อีกอย่างนะ เจ้าสองคนต้องนอนข้างล่าง ส่วนโอนิสและโซนิซนอนบนเตียง”
“ฉันไม่เกี่ยงอยู่แล้ว แค่อย่าแยกเราสองคนก็พอ”ฟอร์เอ่ยบอกอย่างเข้าใจ แต่หากมองใบหน้าและสายตาของเพื่อนสาวแล้วรู้ได้ในทันทีว่าไม่พอใจอย่างมาก แต่ไม่ใช่เพราะนอนข้างล่างอะไรหรอก แต่เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าเจ้าบงการจนเธออดหมันไส้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“ไม่บังอาจเพคะ” สองพี่น้องผู้ดูแลพูดเป็นเสียงเดียวกัน
“เอาตามนี้ จะหลอกแล้วก็ต้องหลอกให้ได้ทุกคน ทุกเวลา แม้แต่บนดาวแห่งนี้พวกเจ้าจะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้ ต่อจากนี้พวกเจ้าเป็นผู้ดูแล เข้าใจมั้ย!!” สิ้นคำสั่งเจ้าชายก็เดินหันหลังกลับออกไป
“เข้าใจมั้ย!! เจ้าชายของพวกเธอนี้ดุจริงๆ ถ้าฉันเผลอจะเข้ามากัดมั้ยเนี่ย” หลังจากเจ้าชายออกไป หญิงสาวก็ทำท่าล้อเลียน ทำให้โอนิสและโซนิซอดขำไม่ได้
“อย่าพูดให้เจ้าชายได้ยินนะเพคะ”
“รับทราบค่ะองค์หญิงเฟรน”
“อย่าล้อเล่นสิเพคะ โอนิสไม่บังอาจ”
“เอาเถอะ ทำตามที่เค้าสั่งดีกว่านะ”
“ใช่...อย่าคิดว่าฉันเป็นองค์หญิง เจ้าหญิงอะไรเลย ฉันก็คนธรรมดาๆคนหนึ่ง” ฟอร์หันไปพูดกับโซนิซ ก่อนเธอที่จะยิ้มกลับมาอย่างเป็นมิตร
“ถ้าเช่นนั้นโซนิซ อุ้ย!!...ไม่ใช่สิ องค์หญิงฟอร์ เสด็จกลับที่ประทับเถอะเพคะ” ฟอร์พูดพลางล้อเลียนโดยถอนสายบัวเป็นการคำนับก่อนผายมือไปยังประตูที่เชื่อมห้องที่ด้านหนึ่ง ก่อนหันกลับมายิ้มให้กับหญิงทั้งสามคน ก่อนที่ทั้งหญิงสาวทั้งสี่จะหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
“มีอะไรก็เรียกใช้ได้เลยนะคะ องค์หญิงฟอร์ องค์หญิงเฟรน” เฟรนเสริมต่อจากฟอร์
“หม่อมฉันไม่กล้าหรอกเพคะ”
“ถ้าอย่างนั้น พี่โอนิสกับพี่โซนิซเรียกพวกเราว่าฟอร์กับเฟรนนะคะ”
“แล้วสรรพนามเลิศหรู หม่อมฉงหม่อมฉันพวกนั้นก็ไม่ก็ไม่เอาด้วยนะคะ ฟอร์ฟังแล้วมันจักกะจี้”
“หม่อมฉันไม่คุ้นนะ ขอเถอะนะเพคะ”
“เพคงเพคะไม่เอาได้มั้ยอ่ะ เจ้าหญิงเพคะ เจ้าชายขาาาาา ฟังแล้วขนลุกอ่ะ”
เฟรนพูดขัดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับทำท่าทาง ก่อนที่หญิงสาวทั้งสี่จะหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน หลังจากพูดคุยกันได้พักใหญ่ฟอร์กับโซนิซก็แยกตัวไปอยู่อีกห้องหนึ่ง
“องค์หญิงเฟรนคะ ตั้งแต่องค์หญิงรู้จักกับเจ้าชาย มีวันไหนที่เค้าไม่ทำหน้าดุเหมือนสุนัขข้างถนนที่ไม่ได้กินข้าวมาสามวันบ้าง” เฟรนพูดถึงบุคคลที่สามกับผู้ดูแลของเธออย่างไม่สบอารมณ์
“อยู่ในห้องนอน ไม่เป็นไรหรอกเพคะ เรียกโอนิสก็พอ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ต้องทำให้ชิน ออกไปข้างนอกเดี๋ยวจะไม่สมบทบาท คนอื่นเค้าจะมาว่าได้” หญิงสาวพูดเอ่ยถึงบุคคลที่สามอย่างไม่สบอารมณ์
“...” พี่โอนิสไม่พูดอะไร แต่กลับยิ้มให้กับความไร้เดียงสา ตรงไปตรงมาของเธอ
“หม่อมฉัน..”
“ไม่ใช่ พี่”
“เออ..พะ..พี่ว่า...เดี๋ยวพี่ไปจัดเตรียมชุดให้องค์หญิงก่อนดีกว่านะ..คะ”
“หยุดเลยค่ะ องค์หญิงจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ เดี๋ยวเฟรนจัดการเอง โอเคนะคะ”
“โอ..โอ.. เคคืออะไรคะ”
“โอเคแปลว่าตกลง โอเคนะคะ”
“ตกลง..ก็ตกลงค่ะ”
“เอาเถอะ เดี๋ยวเฟรนจัดการเองนะคะ” หญิงสาวว่าพลางเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดที่ถูกจัดเตรียมไว้เป็นอย่างดีออกไป แล้วเข้าไปอาบน้ำ ก่อนออกมาจากน้ำและเห็นพี่โอนิส หญิงสาวผู้ที่ได้รับหน้าที่ดูแลเธอนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆเตียง
“พี่โอนิส ขึ้นไปนั่งบนเตียงสิคะ” หญิงสาวว่าพลางเดินเข้าไปดึงร่างของหญิงสาวผู้ดูแลขึ้นมาบนเตียง แต่เธอยังคงทีท่าทีที่ลังเลและลำบากใจ
“ถ้าพี่โอนิสลำบากใจ เอาแบบนี้ละกัน” หญิงสาวว่าพลางจัดแต่งที่นอน หมอน ผ้าห่มทั้งสองชุดไว้บนเตียง
“…”
“พี่โอนิสนอนด้านขวา เฟรนนอนด้านซ้าย ยุติธรรมดีนะคะ”
“ก็ได้เพคะ”
“เอาใหม่”
“ก็ได้..ค่ะ”
“ดีมากพี่โอนิสตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวเฟรนขอตัวไปหายัยฟอร์ก่อน”
“ให้พี่ไปส่งมั้ย..คะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่เปิดประตูไปแค่นี้เอง”
หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปก็พบหญิงสาวทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียง ก่อนที่เธอจะเดินย่องเข้าไปสะกิดเพื่อนสาวที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น คงกำลังเคลิ้มฝันคิดว่าเล่นจ้ำจี้เจ้าชาย อยู่ยังไงยังงั้น ดูทำหน้าตาเคลิ้มเสียเหลือเกินนะ
“ฟอร์ๆๆ” หญิงสาวสะกิดเรียกเพื่อนสาว ก่อนที่เธอจะปรือตาขึ้นมาเอ่ยเรียกชื่อเธอ หญิงสาวก็ใช้มืออุดปากของเพื่อนสาว ก่อนจะค่อยๆคลายมือออก
“มีอะไร”
“เราแอบไปสำรวจรอบๆดีมั้ย จะได้หาทางกลับบ้าน”
“ดีเลย ฉันก็อยากกลับบ้านแล้ว ไม่รู้พ่อแม่จะเป็นยังไงบ้าง” ว่าแล้วหญิงสาวทั้งสองก็ค่อยๆเปิดประตูออกมา แต่มีทหารเฝ้าประตูอยู่
“ฉะ..ข้าสองคนจะไปเอาน้ำมาให้องค์หญิง เฝ้าดีๆล่ะ”
“ขอรับ” ทหารที่เฝ้าประตูดูเหมือนจะไม่รู้จริงๆว่าหญิงทั้งสองคือหญิงสาวจากดาวโลก จึงเป็นทางสะดวกให้หญิงสาวทั้งสองออกไปได้อย่างง่ายดาย
เมื่อพ้นสายตาของทหารเฝ้าประตู หญิงสาวก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกัน ก่อนหันหน้ามายิ้มให้กัน แต่ก็ไม่พ้นทหารที่เฝ้าอยู่หน้าตำนัก
“องค์หญิงต้องการพบองค์ชาย ข้าจะไปตาม” หญิงสาวทั้งสองเห็นทหารที่เฝ้าตำนักไม่ได้พูดอะไรจึงเดินออกมา
“นี่!!”
“มี..อะไร” หญิงสาวทั้งสองสะดุ้งโหยง ตัวแข็งทื่อ เมื่อได้ยินทหารผู้ดูแลทักเธอทั้งคู่แบบนั้น
“ตำนักองค์ชายทางโน้น”
“ขอบใจนะ” หญิงสาวทั้งสองรีบพลิกตัวกลับมาเพื่อเดินไปตามเส้นทางที่ทหารคนนั้นบอก
“แต่ข้าว่าเจ้าอย่าไปเลย เดี๋ยวองค์ชายก็กลับมาแล้ว”
“ข้าถามอะไรหน่อยสิ แล้วทางนั้นไปไหนงั้นเหรอ”
“สวนต้องห้าม เจ้าห้ามแม้แต่คิดจะเข้าไปเด็ดขาด”
“องค์หญิงต้องการพบองค์ชายตอนนี้ พวกเราขอตัวก่อนนะ” หลังจากที่พยายามตีหน้าใสซื่อโกหกทหารก็ออกมาจากตำนักจนได้ แต่จะทำอย่างไรที่จะไปทางนั้นโดยไม่ให้ใครจับได้
“เขตพระราชฐานหรือสวนต้องห้ามอยู่ทางโน้นแล้วเราจะไปยังไง” เฟรนเปรยขึ้นมาหลังจากเดินออกมาจากทหารได้ระยะหนึ่ง
“เดี๋ยวแกอ้อมไปทางโน้น ฉันจะไปทางนี้มันต้องไปได้สิ”
“โอเค แล้วอีกประมาณครึ่งชั่วโมงเราไปเจอกันที่ห้องเลย ได้ทางหนีทีไล่ยังไงพรุ่งนี้เรามาวางแผนกันอีกที”
“ตกลงตามนี้”
“ชิ!!..อิตาเจ้าชายจอมเผด็จการหน้าโหด นายไม่มีทางกักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้ได้หรอก” หญิงสาวเดินบ่นพึมพรำ ก่อนจะเดินไปชนร่างชายคนหนึ่ง
“ขอโทษค่ะ เออ..คือข้าไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวรีบขอโทษขอโพยก่อนเงยหน้าขึ้นมา ก่อนพบว่าชายผู้นั้นมีลักษณะท่าทางที่เปล่งปลั่งดูมีสง่าราศี ใบหน้าขาวเนียนผุดผ่อง ผมดำขลิบยาวถึงกลางหลัง ทั้งผม ใบหน้า ร่างกายถูกดูแลเป็นอย่างดี
“เจ้าเป็นใคร”
“เออ..ฉะ..ข้า..หม่อมฉันคือโอนิส..เพคะ”
“โอนิส?!?”
“เป็นผู้ดูแลองค์หญิงเฟรน องค์หญิงที่มาจากดาวโลก..เพคะ”
“ดาวโลก งั้นรึ”
“เพ..คะ ข้า เออ..หม่อมฉันขอตัวนะเพคะ” ก่อนที่ชายผู้นี้จะถามไปมากกว่านี้ หญิงสาวรีบวิ่งหนีออกมาก่อน ก่อนที่คนอื่นจะจับได้
“หรือว่าจะเป็นไวท์สวอนหรือไวท์โครว์ที่ผู้คนต่างลือกัน ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงก็เป็นการดี”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
已经是最新一章了
加载中
