บทที่ 7 ลักพาตัว

ทางด้านเจ้าชายยู เมื่อลักลอบเข้ามาในดาวลิสส์ได้แล้ว ก็สืบหาห้องที่มีหญิงสาวต่างแดน จนรู้ว่าอยู่ตำนักใด และสามารถลักลอบเข้าไปในห้องของหญิงสาวได้ เจ้าชายยูเห็นโซนิซ หญิงสาวผู้ดูแลของฟอร์นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง จึงเข้าใจว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นไวท์สวอนหรือไวท์โครว์ที่ผู้คนต่างล่ำลือกัน “นี่น่ะรึ ไวท์สวอน(หงส์ขาว)ผู้ที่จะต้องแต่งงานกับข้า” “ไอซ์ จัดการหน่อยสิ” ไอซ์กำลังสำรวจเรือนร่างของหญิงสาวที่กำลังพลิกตัวไปมา ทำเอาชายคนนี้ไม่กล้าละสายตาไปไหน “ไอซ์!!..ข้ารู้นะ” ชายผู้เป็นพี่เดินเข้ามาตบหัวน้องชายเล็กน้อยที่มองแม่สาวน้อยบนเตียงที่อยู่ในชุดนอนอย่างไม่วางตา “โธ่!!..น้อยกว่าพี่ชายข้ามากเลยล่ะ” ไอซ์ไม่ว่าเปล่ามองหน้าชายผู้เป็นพี่อย่างรู้ทัน พร้อมกับหลบฝ่ามืออรหันอย่างชำนาญ “ไปก่อนล่ะ ท่านพี่” เขาหันมายักคิ้วเล็กๆ ที่บอกเป็นเชิงว่าแบบนี้มันใช้กับเขาไม่ได้แล้ว ก่อนใช้ยาสลบและลักลอบพาตัวโซนิซผู้ดูแลของฟอร์ออกไป “พริดิก เลเอฟ ค้นให้ทั่ว อีกนางหนึ่งต้องอยู่แถวนี้แน่” “พะยะค่ะ” ก่อนที่ทั้งสองจะเปิดประตูทะลุไปอีกห้องหนึ่ง ฟอร์ก็เปิดประตูเข้ามาพอดี “นี่พวกแกเป็นใคร” “ต้องเป็นหญิงนางนี้แน่ เอาละนะ ขอพาไปก่อนล่ะ” ว่าแล้วเจ้าชายยูก็ตรงเข้ามาโอบร่างของหญิงสาวทันที “ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!!” หญิงสาวจะตะโกนดังลั่น พลางสะบัดร่างของตัวเองแต่ก็ไม่เป็นผล ก่อนที่จะถูกจู่โจมปิดปากด้วยปากของชายที่ไม่รู้จักคนนี้ แต่ก่อนที่ทหารจะพังประตูเข้ามา เจ้าชายยูก็กางปีกสีดำสนิทที่ใครเห็นเป็นต้องอึ้งกับความสวยงามและแข็งแกรงนั้นพร้อมๆกัน ยิ่งกับคนที่ไม่เคยเห็นอย่างเธอก็ยิ่งมองสำรวจไม่วางตา ก่อนจะโอบร่างของหญิงสาว แล้วบินทะลุหน้าต่างออกไปทันที หญิงสาวที่กำลังเดินสำรวจทางเข้าออกเพื่อหาทางหนีทีไล่อยู่เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ก็รีบวิ่งตรงดิ่งกลับมาที่ตำนักทันที พอมาถึงห้องของฟอร์ก็เละเทะกระจุยกระจายเต็มไปด้วยเศษแก้ว ภายในห้องเห็นพี่โอนิสที่กำลังกระวนกระวายใจนั่งไม่ติด ส่วนชายที่อยู่เบื้องหน้ากำลังบัญชาการสั่งให้ค้นหาตัวหญิงสาวที่ถูกลักพาตัวไป “ทุกคนออกไปจากตำนักนี้ให้หมด เหลือเพียงแค่หญิงสาวสองนางนี้” เจ้าชายคิเรียวออกคำสั่งก่อนปิดล็อคห้องอย่างแน่นหนา หลังจากเห็นเธอเดินเข้าไป “พี่โอนิส แล้วพี่โซนิซกับฟอร์ล่ะ หายไปไหน” “ถูกลักพาตัวไปแล้ว” “ไม่จริง ฟอร์ ฟอร์ แกอยู่ไหน” หญิงสาวตะโกนพลางจะวิ่งออกไปหาเพื่อนสาวข้างนอกแต่ถูกชายที่อยู่ภายในห้องรั้งแขนไว้ก่อน “แล้วเจ้าล่ะ ไปไหนมา” ชายที่อยู่เบื้องหน้าถามหญิงสาวด้วยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ และเธอก็รับรู้ว่าเขากำลังโกรธ “เออ..ฉัน ก็ฉันหิวน้ำอ่ะ” “ทำไมไม่บอกโอนิส” “บอกใครเหรอเพคะ ก็ฉันเป็นผู้ดูแลไม่ใช่เหรอปล่อย!!”หญิงสาวพยายามสรรหาคำมาแก้ตัว แล้วก็ดูเหมือนมันจะได้ผลหรือเปล่าเธอก็ไม่แน่ใจ “…” ชายที่อยู่เบื้องหน้าไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ยอมปล่อยมือออกจากแขนเล็กๆนั้นของเธอ “อย่าพึ่งมาสักไส้ถามฉัน ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้เพื่อนฉันอยู่ไหน ใครเป็นคนลักพาตัวไป” “ถ้าคาดไม่ผิด ข้าคิดว่าคงเป็นฝีมือของแบลคสวอน(หงส์ดำ)ที่ต้องการตัวเจ้าและเพื่อนของเจ้า” “ก็ไหนบอกว่าปลอมตัวแล้วจะปลอดภัยไง ไม่เห็นจะปลอดภัยสักนิด” “ข้าต้องนำตัวนางกลับมาให้ได้แน่” “อยู่ที่นี่ก็ไม่เห็นจะมีใครมารับประกันความปลอดภัยของพวกเราได้” “รับประกันความปลอดภัยงั้นรึ” “ใช่!!..ทำไม่ได้ ก็ส่งฉันกลับดาวโลกของฉันสิ”หญิงสาวกระแทกเสียงอย่างชัดเจน เพราะในตอนนี้เธอคิดว่าการกลับบ้านเป็นสิ่งที่เธอควรทำมากที่สุด ไม่ใช่มาคอยระวังภัยรอบตัวที่แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น “ถ้าเจ้าต้องการเช่นนั้นก็ดี” ว่าแล้วชายที่อยู่เบื้องหน้าก็ลากตัวของหญิงสาวออกไปจากห้องนี้ “ธีร์ ที่เหลือฝากจัดการด้วย” คิเรียวหันกลับมาสั่งผู้ติดตามคนสนิทของเขา “รับทราบขอรับ นายท่านนนนนน” ธีร์ลากเสียงด้วยน้ำเสียงที่ออกแนวประชดเล็กน้อย แต่ก็เข้ามาลากหญิงสาวผู้ดูแลที่ยังคงยืนนิ่ง บ่นพึมพรำหาโซนิซผู้เป็นน้องออกไป “ส่วนเจ้า มานี่” พูดจบคิเรียวก็กางปีกสีดำคมสนิทที่ทรงพลังและแข็งแรงนั้นอออกมา แล้วโอบร่างของเธอไว้เพื่อไม่ให้ใครเห็น ก่อนจะพาหญิงสาวไปอีกตำนักหนึ่งทันที หญิงสาวที่ตอนนี้อยู่ภายในปีกที่กำลังลอยอยู่บนอากาศนี้ถึงกับพูดอะไรไม่ออกยังตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า แม้เธอจะรับรู้และเข้าใจแล้วว่าชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้คือแบลคโครว์ แต่สำหรับเธอมันก็เป็นอะไรที่ดูน่าเหลือเชื่อเกินไป แต่พอได้เห็นกับตาก็ทำเอากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรดี จะให้กลัวเธอก็คงไม่กลัว แต่จะให้เฉยไม่รู้สึกกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันก็กระไรอยู่ - - - ณ ตำนักของเจ้าชายคิเรียว (ห้องพักผ่อนของเจ้าชาย) - - - ตำนักแห่งนี้ถูกจัดแบ่งเป็นส่วนๆ เป็นอย่างดีแบ่งเป็นห้องย่อยๆแต่ละห้องทั้งห้องนั่งเล่น ห้องทำงาน ห้องหนังสือ ห้องนอน ห้องแต่งตัว ห้องน้ำ ห้องครัว มีประตูทะลุถึงกันหมด ภายในตำนักมีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง แต่ถูกจัดเก็บไว้อย่างดี ส่วนโดยรอบก่อนจะเข้ามาในตำนักเป็นสวนน้ำที่ร่มรื่น หากใครได้มาเห็นคงติดใจไม่ยอมกลับ “จากนี้ไปเจ้าจะอยู่กับข้าที่ห้องนี้” ก่อนหญิงสาวจะสำรวจห้องไปมากกว่านี้ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาทำให้ตื่นจากภวังค์ “ไม่นะ ฉันไม่อยู่กับนายหรอก” “ไม่มีข้อต่อรองใดๆทั้งสิ้น อยู่ตำนักนี้จะไม่มีใครสามารถเข้ามาชิงตัวเจ้าไปได้แน่นอน ในตำนักมีแค่ข้ากับเจ้าสองคนเท่านั้น” “สองคน!! นั่นแหละ ที่ฉันเป็นห่วงที่สุด” “กลัวงั้นรึ” “กลัวซะที่ไหนแล้วพี่โอนิสล่ะ” “ข้าให้ธีร์จัดการแล้วข้าจะให้โอนิสมาดูแลเจ้าเป็นระยะๆ ส่วนเจ้าห้ามออกจากห้องนี้เด็ดขาด จะออกไปได้ต่อเมื่อข้าอนุญาตเท่านั้น” “ไม่ ฉันจะออกไปตามหาเพื่อนฉัน” “แล้วเจ้ารู้รึว่าจะตามหาตัวเพื่อนได้ที่ใด” “ไม่รู้” “เรื่องนี้ข้าจัดการเอง” “แต่ถึงยังไง ฉันก็ไม่อยู่กับนายที่นี่ แค่นี้ฉันก็เอือมจะแย่อยู่แล้ว” “ก็ดี ทางที่ดีเจ้าอยู่ในห้องนี้ก็ทำตัวเหมือนเจ้าไม่มีตัวตนละกัน”ชายที่อยู่ตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่ได้มีความรู้สึกแสดงออกมาให้เห็นเลยว่ารู้สึกอย่างไร แม้แต่สายตายังอ่านยาก “ว่าไงนะ” “นี่ห้องของเจ้า” เจ้าชายคิเรียวว่าพลางเปิดประตูให้หญิงสาวเข้าไป “ห้องน้ำเนี่ยนะ” “ใช่!!” “ห้องก็มีตั้งเยอะแยะ ให้ห้องที่เล็กที่สุดก็ได้” ห้องน้ำ!!..แม้ว่าห้องน้ำห้องนี้จะใหญ่กว่าห้องนอนที่บ้านของเธอหลายเท่า แต่อย่างไรห้องแห่งนี้ก็ขึ้นชื่อว่าห้องน้ำ “เจ้าไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้อง” “ฉันไม่ยอม” “จะเอาไม่เอา” “ไม่!!” หญิงสาวยังคงยืนกรานคำตอบนั้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเล็กน้อย “ได้” ชายที่อยู่เบื้องหน้าที่ก่อนหน้านี้ถกเถียงกับหญิงสาวอย่างไม่มีใครยอมใคร กลับหันหลังออกไปจากประตู และกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับฮาฟ ผู้ติดตามคนสนิท “เอาจริงรึ?” “ข้าพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว” หลังจากที่เดินออกไปจากห้องและเดินกลับมา เขาก็ทำเหมือนที่พูดจริงๆ เหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ภายในห้องแห่งนี้ เธอพูดอะไรออกมาก็ไม่ได้รับคำตอบอะไรจากชายที่อยู่ร่วมห้องคนนี้ หลังจากได้รับคำสั่งไม่นานนักสิ่งๆหนึ่งก็ถูกเคลื่อนเข้ามาภายในห้องแห่งนี้ หญิงสาวยังของงุนงง สงสัยกับสิ่งที่ที่เข้ามา สิ่งนั้นคือกรงนกสีทองที่สามารถบอกได้เลยว่าเป็นกรงที่ใหญ่ที่สุดในโลก ขนาดพอๆกับห้องของเธอ มีนกตัวหนึ่งกำลังบนโฉบเฉี่ยว บินไปบินมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อเจ้าชายคิเรียวเดินตรงเข้าไปหา นกตัวนั้นก็บินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า “นายเลี้ยงนกด้วยเหรอ สวยดีนะ”หญิงสาวไม่ว่าเปล่าเดินเข้าไปชื่นชมกรงที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น ก่อนจะไปเล่นกับนกตัวน้อยที่อยู่ภายในกรงนั้น “ฮาฟ จัดการสิ” ไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินเข้าไปเล่นกับนก ก็ถูกผู้ติดตามคนสนิทจับเธอยัดเข้าไปในกรงนกทันที “อะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ” “ฝากเพื่อนใหม่ด้วยล่ะ เจ้าเลิฟเบิร์ด” “ฉันไม่ใช่นกนะ” “อาจจะหนวกหูซะหน่อย แต่ก็ทนๆฟังไปเถอะข้ายังไม่มีเวลาไปหาเพื่อนมาเพิ่มให้ เอาตัวนี้ไปก่อนละกัน” อ๊ากกกกกกกกก มันจะมากไปแล้วนะที่คนคนนี้เห็นว่าเธอเป็นนกตัวหนึ่ง แค่กักขังหน่วงเหนี่ยวเธอไว้ที่ห้อง ไม่ให้ออกไปไหน มันก็มากพอแล้ว นี่ยังเอามาขังไว้ในกรงอีก ให้ตายเถอะ...หญิงสาวกำลังด่าทอชายที่อยู่ด้านนอกกรงนี้ในใจ เพราะถ้าหากมันออกจากปากของเธอไป ก็ไม่รู้ว่าชะตากรรมที่จะส่งผลต่อคำพูดของเธอนั้นจะเป็นอย่างไรต่อไป แต่ในเมื่อกฎหมายใช้ไม่ได้กับที่นี่ ก็ต้องยอมงั้นเหรอ ไม่มีทางซะหรอก “ออกไปได้แล้ว” ชายที่มีศักดิ์เหนือกว่านั้นหันไปสั่งผู้ดูแล ก่อนที่เธอจะสังเกตเห็นยิ้มเล็กๆที่มุมปากของชายคนนั้นก่อนที่เขาจะเดินออกไป ผู้ดูแลคนนั้นเขายิ้มอะไรนะ คงสนุกกันมากสินะที่แกล้งคนไม่มีทางสู้อย่างเธอ เธอจะไม่ยอมอยู่แบบนี้แน่ ให้มันรู้กันไปว่าคนอย่างเฟรนนี่จะทำไม่ได้ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -