บทที่ 8 ท้าทายขนาดนี้มีรึจะยอม [NC20+++]

“ปล่อย!!” “ข้าวปลาอาหารก็ตรียมให้หมดแล้ว อยู่ดีๆไม่ชอบใช่มั้ย”ชายที่อยู่ด้านนอกยังมีใบหน้าที่เรียบเฉยแต่น้ำเสียงนั้นเริ่มมีความครุกรุ่นปนเล็กน้อย “ก็ปล่อยฉันสิ ฉันไม่ใช่นกนะ ปล่อยยยยยยยยย!!” เอาสิให้มันรู้กันไป ถ้าเธอยังเอะอะโวยวายอยู่แบบนี้จะอยู่ในห้องได้มั้ย จะนอนได้มั้ยถ้าเธอไม่ได้ออกจากกรงก็อย่าหวังว่าจะได้รับความสงบสุขในชีวิต...หญิงสาวเริ่มแผลงฤทธิ์มากขึ้นเรื่อยๆหลังจากเห็นว่าชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ทำอะไร ได้แต่พล่ามบอกให้เธอหยุดเท่านั้น “ปล่อยยยยยยยยยย!!” “พูดดีๆไม่ชอบ อยากลองดีงั้นรึ” เขาปรายตากลับมามองที่หญิงสาวและพูดย้ำกับเธออีกครั้ง หลังจากเธอไม่ปล่อยให้เขาอยู่ภายในห้องอย่างสงบ เอาแต่ร้องตะโกนเอะอะโวยวาย “ก็ลองดูสิ” คำท้าทายนั้นทำให้ชายที่อยู่ภายนอกกรงปลดล็อคและเปิดเข้าไปภายใน ก่อนผลักร่างบางนั้นติดกับกรงนกขนาดใหญ่นี้ทันที ไม่เคยมีใครกล้าท้าทายเขาที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าชายขนาดนี้มาก่อน ทันทีที่อกแกร่งนี้ประชิดกับร่างบาง เขายกแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวขึ้นด้วยมือข้างเดียวนั้นก่อนปลดเปลื้องอาภรณ์ของเธออย่างง่ายดาย อ๊ายยยยยยยย ยยย ปล่อยฉันนะ ไอ้เจ้าชายตระกะตระกราม หมดกันเรือนร่างนี้ฉันเฝ้าทะนุถนอมให้กับผู้ชายของฉัน นายกลับทำมันพัง..หญิงสาวได้เพียงแต่สบถภายในใจ หลังจากที่เธอไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้ เพราะตอนนี้ริมฝีปากที่เฝ้าดูแลบำรุงทาให้มันนุ่มชุ่มชื้นเพื่อให้เจ้าชายในฝันที่แสนนุ่มนวลนั้นได้สัมผัส กลับถูกชายที่อยู่ตรงหน้าบดขยี้จนมันดูอวบอิ่มขึ้นมาอีกครั้ง ทำแบบนี้กับฉันอีกแล้วนะ เขาใส่ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปภายในเพื่อปิดปากไม่ให้เธอพูดอะไรที่ไม่เข้าหูเขาอีก มือข้างหนึ่งที่ยังคงว่างนั้นเขาไม่ปล่อยให้มันเปล่าประโยชน์เล่นคลึงกับอกที่ขาวเนียนใช้นิ้วบีบเล่นไปยอดปทุมถันบ้างเป็นจังหวะ แม้ร่างกายจะดูบอบบางแต่หน้าอกหน้าใจของเธอกลับอวบอิ่มเกินสัดส่วนที่ควรจะเป็น เขาไม่ได้รู้สึกแค่เพียงกลิ่นกายหรือความรัญจวนของหญิงสาวผู้นี้เท่านั้น ยังรับรู้ความรู้สึกที่มีพลังบางอย่างกำลังโถมเข้ามาหาตัวเขาไม่รู้จบ ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สัมผัสเธอแล้ว แต่ครั้งนั้นก็เหมือนมีอะไรดลจิตดลใจให้เขาหยุดสิ่งนั้นลงไป อ๊ากกกกกกกกก ตรงนั้นมันของเจ้าชายในฝัน นายไม่มีสิทธิ์...คำพูดเหล่านี้ก็ได้แต่ด่าทออยู่ภายในใจ เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูด หรือแม้แต่หายใจหายคอยังแทบจะยาก ปากก็ยังดูดดื่มกับริมฝีปากบางนั้นพร้อมกับลิ้นตวัดเอารสหวานภายในไปลิ้มลอง ราวกับกำลังลิ้มรสไอศกรีมที่ยิ่งลิ้มรสยิ่งชุ่มชื้นหัวใจ ชายที่อยู่ตรงหน้าลากมือที่ยังคงจับแขนทั้งสองของเธอไว้นั้นเลื่อนลงมาปิดปากของเธอ หลังจากถอดถอนริมฝีปากนั้นออกก่อนมาระดมจูบไปที่เรือนร่างที่หอมรัญจวนนี้ ขบเม้มเป็นที่เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของบนเนื้อเนียนนั้น ก่อนบรรจงดูดดื่มกับยอดปทุมถันสองยอดที่ตั้งเด่นเป็นสง่านั้น หญิงสาวพยามดิ้นเพื่อหลุดจากพันธนาการนี้แต่เบื้องล่างเขาใช้ขาที่แข็งแกร่งของเขาสอดแทรกระหว่างกลางเพื่อล็อคขาของเธอไว้ ร่างบางดิ้นกระเส่าเล็กน้อยกับการที่ถูกหยอกล้อเล่นกับยอดถันนั้น แต่ยิ่งดิ้นยิ่งขยับดูเหมือนจะยิ่งไปถูไถเข้ากับแก่นกายที่อยู่กลางร่างกายของเขาและมันก็เป็นตัวปลุกเร้าแก่นกายได้เป็นอย่างดี โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าได้ปลุกให้ความเป็นชายนั้นตื่นขึ้นมาแล้วยิ่งดูดดื่ม ยิ่งสัมผัสยิ่งทำให้พลังมหาศาลถาโถมเข้ามาไม่รู้จบ รู้สึกรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายของตัวเอง นี่น่ะเหรอพลังมหาศาลที่ใครต่างพูดถึง ถ้าเช่นนั้นก็เป็นนางจริงๆ ไม่ไวท์โครว์ก็ต้องไวท์สวอน เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่ แต่ก็เอาเถอะไม่ว่าจะเป็นอะไรเธอก็สามารถให้พลังกับข้าได้เหมือนกัน ร่างกายที่ดิ้นกระเส่าอยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้เขามีความต้องการในตัวเธอมากยิ่งขึ้น อยากให้ทุกคนเข้าใจจริงๆว่าหากได้ลิ้มรสและสัมผัสแล้วจะเป็นอย่างไร เขาพึ่งเข้าใจว่า..การที่ไม่สามารถถอนตัวออกห่างร่างกายใครสักคนนั้นมันเป็นอย่างไร มือหนาที่ก่อนหน้านี้ทำหน้าที่ลูบไล้ตามเรือนร่างระหงนี้ มันลูบไล้จนได้ไปหยุดบนกลีบดอกไม้งามของเธอแล้ว ว้ายยยยยยยย..ตรงนั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่เลยนะคนแรกและครั้งแรกของเธอทำไมต้องเป็นผู้ชายคนนี้ มันต้องเป็นของผู้ชายที่ฉันรักสิ ปล่อยนะเว้ย ไอ้บ้าเอ้ย!!..อย่าให้ฉันออกไปได้นะ ชายที่อยู่ตรงหน้าเริ่มลูบคลำเป่าประโลมและสะกิดได้ตรงจุดไวต่อความรู้สึกนั้นจนทำให้ร่างของหญิงสาวกระเส่ากระสันและเกร็งกระตุกเล็กน้อย ความชุ่มฉ่ำของกลีบกุหลาบนั้นเริ่มมาเยือน น้ำหวานจากเกสรดอกไม้ค่อยๆถูกหลั่งออกมาจากการถูกชายที่อยู่ตรงหน้าเล้าโลมมาพอสมควร ก่อนที่ความชุ่มชื้นนั้นจะพร้อมรับกับบางสิ่งบางอย่างที่เขาต้องการมอบให้เธอ ชายที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆลองใช้นิ้วเรียวนั้นเข้าไปทักทายกลีบกุหลาบที่ชุ่มฉ่ำนี้ ก็รับรู้ถึงความรู้สึกแน่นคับจนไม่สามารถสอดแทรกนิ้วเรียวนั้นเข้าต่อไปได้อีก ร่างบางเกร็งกระตุกขึ้นมาอีกครั้งและยิ่งทำให้ช่องทางที่เขาพยายามจะเข้าไปสำรวจนั้นตอดรัดปลายนิ้วนั้นมากขึ้น ก่อนที่สิ่งนี้จะเรียกน้ำตาของเธอได้ไม่น้อย ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ฝังนิ้วเรียวนั้นลงไปจนสุดหรือเคลื่อนเข้าออกเข้าออกแต่อย่างใด เขารู้ในทันทีว่าเธอคนนี้ไม่เคยผ่านมือชายคนไหนมาก่อน คิเรียวแอบลอบยิ้มให้กับร่างกายที่บริสุทธิ์และน่าสัมผัสชวนหลงใหลนั้น ก่อนที่สายตาคู่นี้ของเขาจะลอบมองไปเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตาที่เจิ่งนองอยู่ภายในดวงตาคู่นั้น ถูกกลั้นเก็บไม่ให้มันไหลออกมา ใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนสี ดูซีดลงอย่างเห็นได้ชัด อย่าร้องนะ อย่าร้องให้ใครเห็น เราไม่ได้ต้องการความสงสารหรือเห็นใจจากชายคนนี้ ชายที่พึ่งรู้จักเพียงแค่ไม่กี่วัน แต่กลับทำกับเธอแบบนี้ ร่างกายนี้คือสิ่งหนึ่งในความภาคภูมิใจของเธอที่พยายามหวงแหนไว้ให้กับคนที่เธอรัก แต่มันกลับพังลงไปหมดแล้ว ทุกส่วนบนเรือนร่างถูกชายคนนี้ดูดดื่มและสัมผัสมัน แม้ในตอนนี้จะยังไม่ได้พรากความบริสุทธิ์นั้นไป แต่ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า มันคงไม่เหลืออีกแล้วความภาคภูมิใจนี้ของเธอ แล้วเธอจะมีหน้าไปพบพ่อ แม่ หรือคนอื่นๆอีกมั้ย ชายที่อยู่ตรงหน้าหยุดการกระทำนั้นลง โดยที่เธอก็ไม่รู้สาเหตุ ก่อนที่เขาจะเดินออกไปและไม่ลืมที่จะล็อคกรงนี้ หญิงสาวรอให้ชายคนนั้นเดินไปจนลับสายตา ก่อนที่ร่างกายนี้จะทรุดลงไปกับพื้น “ไป ออกไป ออกไปจากตัวฉัน ออกไปปปปปปปปป” หญิงสาวมองไปรอบกายเห็นแต่เพียงความป่าเถื่อนที่เขาทำกับเธอไว้ เธอบีบแขนตัวเอง และถูไถทุกสัมผัสนั้นออกไปจากร่างกายนี้ ก่อนจะตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บลึกๆ - - - ณ อาณาจักรแห่งดาวนูร์ (แบลคสวอน :หงส์ดำ) - - - “ปล่อย ปล่อยสิ” ทางด้านฟอร์เมื่อถูกเจ้าชายยูจับตัวมาก็เอาแต่เอะอะโวยวาย “เจ้าเป็นไวท์สวอน(หงส์ขาว)หรือไวท์โครว์(กาขาว)” “ฉันไม่รู้เรื่อง นายพูดเรื่องอะไรของนาย” “แล้วเจ้าเป็นใคร เกี่ยวข้องอย่างไรกับองค์หญิง” “องค์หญิง?!?” “ก็หญิงสาวที่นอนสลบอยู่บนเตียงนั่นอย่างไรล่ะ” “ฉะ...ฉัน...เออ ข้าชื่อโซนิซ เป็นผู้ดูแลขององค์หญิงฟอร์” หญิงสาวฉุกคิดขึ้นมาก่อนทำได้เพียงแต่เลยตามเลย เพราะหากทุกคนรู้ว่าเธอคือหญิงสาวที่มาจากต่างแดนที่ทุกคนกำลังตามหา ก็อาจจะถูกลักพาตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยหาความปลอดภัยไม่ได้ ก่อนที่โซนิซ หญิงสาวผู้ดูแลตัวจริงนั้นจะฟื้นขึ้นมา แล้วโผลเข้ากอดหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าของเธอทันที “องค์...” ฟอร์รีบใช้มือปิดปากโซนิซก่อนเรื่องที่หญิงสาวพึ่งโกหกนั้นจะถูกเปิดเผยไป “องค์หญิงคะ..เพคะ เราถูกลักพาตัวมา” หญิงสาวว่าพลางพยายามสะกิดแขนขา ขยิบตาให้เป็นนัย “แล้วพะ..พี่โซนิซ เป็นอย่างไรบ้าง ใครทำอะไรรึเปล่า” “ไม่เลยเพคะ ขอบคุณองค์หญิงที่เป็นห่วง” “งั้นรึ ถ้าเป็นเช่นนั้นก็...ไอซ์ ดูแลองค์หญิงด้วย ส่วนทางนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง” “รับทราบครับท่านพี่” ไอซ์ไม่ว่าเปล่ารีบช้อนตัวของหญิงสาวผู้ดูแลที่ตอนนี้เขาเข้าใจว่าเป็นองค์หญิงนั้นออกไปจากห้องของพี่ชาย เธอคิดว่าเขาไม่รู้เลยรึไง ตีหน้าตายแต่ก็ยอมรับว่าเกือบเนียนนะ หากเขาไม่ได้สัมผัสรสจูบนั้นคงไม่รู้เลยว่าเธอคนนี้แหละที่ทุกคนกำลังต้องการ ไม่ไวท์สวอนก็ไวท์โครว์ เอาเถอะอยากโกหกก็โกหกไป เอาให้แนบเนียนละกัน...การที่คนอื่นไม่รู้ แล้วให้ทุกคนเข้าใจว่านางคือผู้ดูแลมันอาจจะเป็นการดีสำหรับนางก็ได้ เพราะยิ่งมีใครรู้มากเท่าใดยิ่งอันตรายรอบตัวมากเท่านั้น - ณ อาณาจักรดาวลิสส์ (แบลคโครว์:กาดำ) - - - - - ณ ตำนักรับรองของดาวลิสส์(ห้องทรงงาน) - - - “ฮาฟ ธีร์ พวกเจ้าได้ข่าวอย่างไรบ้าง” “ผู้ที่ลักพาตัวไปคือเจ้าชายยูและเจ้าชายไอซ์แห่งอาณาจักรหงส์ดำพะยะค่ะ” “มันกล้ามากนะ แล้วได้ตัวมามั้ย” “หนีไปได้พะยะค่ะ พวกเราผิดเองที่ดูแลองค์หญิงได้ไม่ดี” “เอาเถอะ อย่างไรซะมันก็เกิดขึ้นแล้ว ต่อจากนี้คงต้องรับมืออีกยาว” “ต่อจากนี้คงไม่ใช่แค่พวกแบลคสวอนแน่ แต่แบลคโครว์ทุกตัวที่มีความต้องการเดียวกันนั้นจะมารวมตัวอยู่ที่นี่” “ฮาฟ ธีร์ ช่วยหน่อยนะ” “มันเป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้ว” - - - ณ ตำนักของเจ้าชายคิเรียว (ห้องพักผ่อน) - - - “ปล่อย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ในเวลานี้หญิงสาวไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นนั้น เธอพยายามร้องตะโกนดังลั่นห้องพร้อมกับเขย่ากรงนกที่ขังเธอไม่หยุด “พอเถอะ องค์หญิง” “พี่โอนิส เฟรนไม่ใช่องค์หญิง” ก่อนที่หญิงสาวที่อยู่ภายในกรงทองนี้จะเอะอะโวยวายไปมากกว่านี้ ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดเข้ามา ชายที่เดินเข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าของหญิงสาวในกรงทองนั้นคือเจ้าชายคิเรียว “โอนิส ออกไปก่อน” ก่อนที่ชายผู้นี้จะหันไปสั่งโอนิส หญิงสาวผู้ดูแลของเธอ “เพคะ” โอนิสรับคำสั่ง ก่อนจะหันมามองหญิงสาวที่อยู่ภายในกรงอยางอดห่วงไม่ได้ “แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องมานะ ข้าดูแลเอง” “พี่โอนิสอย่าไปนะ อยู่กับเฟรนก่อน” “เลิฟเบิร์ดมานี่เร็ว” เจ้าชายคิเรียวไม่ได้สนใจหญิงสาวที่อยู่ภายในกรงทองเลยสักนิด หึ!!..เขาไม่ได้รู้สึกผิดหรือเสียใจกับการกระทำของเขาเลยสักนิด ไม่มีคำพูดขอโทษหรือสิ่งใดออกจากปากของเขา ยิ่งทำแบบนี้มันยิ่งน่าต่อยชะมัด คนทำผิดก็ต้องมาขอโทษสิ นี่ยังมาลอยหน้าลอยตา ชายที่อยู่ภายนออกกรงนั้นเดินไปป้อนอาหารให้เจ้าเลิฟเบิร์ดด้วยท่าทีที่ดูจะมีความสุขสบายใจ หญิงสาวมองดูการกระทำของชายที่อยู่เบื้องหน้าก่อนพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ เจ้าชายคิเรียวใช้ปากคาบอาหารนกแล้วป้อนเจ้าเลิฟเบิร์ดอย่างมีความสุข การกระทำที่ทำเหมือนกับมีใครอยู่ภายในห้องนี้ ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน “ไอ้คุณเจ้าชายจอมเผด็จการ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” “...” “เจ้าชายคะ เจ้าชายขาาาาา ปล่อยฉันเถอะนะ” “…” “ฉันปวดท้องจะเข้าห้องน้ำ” “ถ้าไม่ไหวก็ในกรงเลย ข้าไม่ถือสา” “จะบ้าไง” “…” เจ้าชายคิเรียวไม่ได้สนใจหญิงสาวที่กำลังเอะอะโวยวาย แต่กลับเดินกลับไปนั่งที่โซฟาใหญ่ตัวนั้นที่อยู่กลางห้อง ก่อนล้มตัวลงไปนอนอย่างสบายอารมณ์ “ฉันหิวน้ำ” “ขอแบ่งจากเจ้าเลิฟเบิร์ดได้เลย” “ฉันไม่ใช่นกนะ” “อย่าเรื่องมากอยากโดนอีกใช่มั้ย” “อึก!!” หญิงสาวลอบกลืนน้ำลาย เมื่อชายที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยออกมาและค่อยๆหันมามองด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้วางใจ ก่อนจะค่อยๆเดินตรงเข้ามา ก่อนที่บทสนทนาจะต่อบทยืดยาวไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงโครมคราม เอะอะโวยวายอยู่ภายนอก ก่อนที่ ฮาฟ ธีร์ ผู้ติดตามคนสนิทจะวิ่งเข้ามารายงานทันที “มันมาแล้วพะยะค่ะ” “ครั้งนี้เป็นใคร” “เนบอบกับพักพวกพะยะค่ะ” “ข้าจัดการเอง ฝากทางนี้ด้วย” เจ้าชายพูดกับผู้ติดตามคนสนิททั้งสองแล้วหันมามองที่หญิงสาว ก่อนรีบวิ่งออกไปในทันที “เกิดอะไรขึ้น” หญิงสาวถามขึ้นมาอย่างสงสัย ก่อนเสียงฝีเท้าจำนวนมากที่อยู่ภายนอกจะวิ่งไกลออกไป “เจ้าชายลงมือเอง ไม่ต้องกังวลไปหรอกพะยะค่ะ” - - - ณ ลานต่อสู้ของอาณาจักรดาวลิสส์ - - - ทางด้านเจ้าชายคิเรียวรู้ในทันทีว่า เนบอบเป็นแบลคโครว์(กาดำ)เช่นเดียวกับตน การมาปรากฏตัวครั้งนี้ก็เพื่อชิงตัวหญิงสาวที่มาจากต่างแดน เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าหากผู้ใดได้ครอบครองไวท์สวอนหรือไวท์โครว์ ผู้นั้นก็จะมีอำนาจเหนือสิ่งอื่นใด แม้ว่าในตอนนี้จะไม่รู้ก็ตามทีว่าจริงหรือไม่ การชิงตัวหญิงสาวผู้มาจากต่างแดนได้บังเกิดขึ้น ฟ้าอันเกรี้ยวกราดที่ห้ำหั่นกันอย่างไม่มีผู้ใดยอมลดละ อำนาจครอบงำทุกเผ่าพันธุ์ให้ทำได้ทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อแย่งชิงร่างกายและจิตใจของนางผู้ที่ไม่แม้แต่จะรู้เลยว่าการปรากฏตัวของนางครั้งนี้จะอุบัติเรื่องที่เกินกว่าจะมีผู้ใดหยุดยั้งไว้ได้ เพื่ออำนาจเหนือสิ่งอื่นใดในจักรวาลแห่งนี้ การห้ำหั่นกันระหว่างเจ้าชายคิเรียวแห่งอาณาจักรกาดำกับเนบอบ ผู้ที่เคยเป็นทั้งสหายและผู้ติดตามคนสนิท แต่บัดนี้กลับกลายเป็นศัตรูคูอาคาต เพียงเพราะอำนาจที่ทุกคนต่างต้องการ หรือศัตรูคนนี้อาจมีเหตุผลอื่นที่มากกว่านั้นถึงตามไม่ราวีขนาดนี้ เพราะก่อนหน้านี้ก็ไม่มีเรื่องของหญิงสาวมาเกี่ยวข้อง “เนบอบ เจ้าจงกลับไปซะ เจ้ารู้อยู่แก่ใจทหารของเจ้ามีน้อยเกินกว่าจะสามารถต่อกรกับข้าได้” เมื่อเนบอบพลั้งพลาดให้แก่ผู้ที่เคยเป็นนาย ทหารจำนวนมากของเนบอบต่างหนีลนลานออกไปเหลือเพียง ทหารคนสนิทเพียงไม่กี่คนที่ยังคงทำหน้าที่ดูแลและปกป้องเนบอบอยู่ “เคียว!! ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เจ้าจะมีโอกาสฆ่าข้า หากปล่อยโอกาสนี้ไป เจ้าจะเสียใจ” “ไม่หรอก ข้าเห็นแก่การที่เจ้าเคยดูแลและปกป้องอาณาจักรแห่งนี้ ครั้งนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า กลับไปซะ ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ ไป!!” เจ้าชายคิเรียวออกปากไล่เนบอบก่อนหันกลับมาดูทหารของตนที่บาดเจ็บไม่น้อยสั่งให้ทุกหน่อยช่วยกันดูแลและจัดเวรยามอย่างดี ก่อนที่จะเดินกลับตำนักอย่างไม่สบอารมณ์ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -