บทที่ 10 นกน้อยของข้า [NC20+++]

- - - ณ อาณาจัการดาวลิสส์ (อาณาจักรแบลคโครว์ ; กาดำ) - - - - - - ณ ตำนักของเจ้าชายคิเรียว (ห้องพักผ่อนของเจ้าชาย) - - - “องค์ชาย ไอ้เนบอบไอ้คนสารเลวถูกองค์ชายฆ่าตายแล้วใช่มั้ยพะยะค่ะ” “มันไม่มีทางรอดมือองค์ชายไปได้อยู่แล้ว ใช่มั้ยเพคะ” ใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ของชายผู้หนึ่ง ร่างกายที่โชกไปด้วยเหงื่อ มีแผลบาดเจ็บเล็กน้อย เดินตรงเข้ามา ไม่ทันที่หญิงสาวจะอ้าปากถาม ผู้ติดตามคนสนิททั้งสองที่รอคำตอบอยู่ทั้งคืนต่างรัวคำถามใส่เจ้าชายอย่างอดห่วงไม่ได้ แต่ก็พอจะรู้ระดับฝีมือของชายที่อยู่ตรงหน้า “ข้าปล่อยเนบอบไปแล้ว” “เคียว!!” ผู้ติดตามคนสนิททั้งสองพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเป็นอย่างมากกับสิ่งที่เจ้าชายตัดสินใจทำลงไป แต่คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวรู้เลยว่าทั้งสามคนนั้นมีความสนิทสนมกันมาก จึงสามารถเรียกเจ้าชายแห่งอาณาจักรแบลคโครว์แบบนี้ได้ “อย่างไรเนบอบก็เคยดูแลปกป้องอาณาจักรแห่งนี้มาก่อน อีกอย่างก็เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของพวกเรา” “ข้าไม่นับไอ้คนพันธ์นั้นว่าเพื่อน” ฮาฟกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอย่างมากเมื่อเอ่ยถึงบุคคลที่สามคนนั้น “ใช่ หากกล้าทำเช่นนี้ มันก็ไม่ใช่เพื่อนพวกเราอีกต่อไปแล้ว” “ใจอ่อนเกินไปแล้วนะเคียว รู้ทั้งรู้ยังไงมันก็ไม่ยอมจบ” “เอาเถอะ อย่างไรซะเนบอบก็ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ข้ามีพวกเจ้าทั้งสองแล้ว ข้าจะกลัวอะไร ใช่มั้ย” เจ้าชายใช้มือตีที่บ่าของคนสนิททั้งสองอย่างวางใจแล้วเดินเข้ามาหาหญิงสาว ก่อนหันกลับไปสั่งทั้งสองด้วยสายตาโดยไม่ต้องเอ่ยปาก ชายทั้งสองจึงเดินออกไป ส่วนหญิงสาวก็ยังคงฉงนงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนโผลงถามขึ้นมา “คุณเจ้าชายจอมเผด็จการ อุ้ย!!..เคียวคุง เอ๊ะ!!..เจ้าชายคิเรียวเพคะ” หญิงสาวหลุดปากหลายต่อหลายครั้ง ก่อนจะเห็นใบหน้าของชายที่อยู่เบื้องหน้าเผยให้เห็นถึงความครุกรุ่นกับเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไป แล้วเธอยังไปผสมโรงเหมือนเป็นฟืนเติมเชื้อไฟอีกต่างหาก “เจ้าเรียกข้าว่าอย่างไรนะ” “เออ..เจ้าชายคิเรียวไงคะ..เพคะ” “…” คิเรียวไม่พูดอะไร แต่หญิงสาวกลับเห็นชายผู้นี้ยิ้มมุมปากออกมา ใบหน้าแบบนี้เธอก็ยังคงอ่านใจไม่ออกกับการกระทำของเขา “นี่ก็เช้าแล้ว จะปล่อยฉันได้รึยัง..เพคะ ข้าพเจ้ายังมิได้อาบน้ำเลยนะพะยะค่ะ พระกายาหารก็ยังไม่ได้เสวย ข้าวยังไม่ตกถึงท้องแม่แต่เม็ดเดียวเลยนะเพคะ” หญิงสาวพูดแกมประชดประชันแต่ก็ไม่ได้ทำให้ชายที่อยู่เบื้องหน้าสะทกสะท้านกับคำพูดแม้แต่น้อย “เป็นนก ไม่มีสิทธิ์พูด” “เนื้อตัวฉันเหนียวหมดแล้ว” “ได้ ข้าจะให้เข้าห้องน้ำ” “ขอบคุณเพคะ เจ้าชายที่แสนดี แสนดี๊แสนดี” หญิงสาวเอาแต่ยิ้มดีใจที่เจ้าชายคิเรียวยอมแต่โดยดี ก่อนแอบวางแผนภายในใจ จะอยู่ภายในห้องน้ำจนไม่ให้ชายที่อยู่ตรงหน้าได้อาบน้ำ ก่อนจะลอบยิ้มมุมปากออกมาอย่างสะใจ “แต่…” “หื้อ?!?” “ข้าต้องพิสูจน์ก่อนก็เท่านั้น” คิเรียวพูดอย่างมีเลศนัย ก่อนที่หญิงสาวจะยังฉงนงุนงงกับคำพูดของชายผู้นั้นไม่ทันที่ความคิดอะไรจะเข้ามาภายในสมอง ชายที่อยู่ภายนอกกรงก็เข้ามาภายในได้โดยที่หญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัว “อะไรกันเนี่ย ถอยสิฉันจะออก” “ข้าบอกรึยังว่าจะให้เจ้าออกไปเฉยๆ” คิเรียวว่าพลางใช้แขนข้างหนึ่งพาดขวางไว้ไม่ให้หญิงสาวออกไปได้ “หมายความว่ายังไง” ใบหน้าที่ก่อนหน้านี้แสนดีใจกลับต้องพบกับคำถามอีกครั้ง ชายที่อยู่เบื้องหน้าไม่ต่อบทสนทนาให้ยืดยาว แต่กลับเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาวเรื่อยๆ จนเธอไม่สามารถขยับหนีใบหน้าของเขาได้ เพราะชายคนนี้ใช้แขนทั้งสองขวางไว้ “นายจะทำอะไร” ชายผู้นั้นไม่ได้สนใจกับคำถามของหญิงสาว เธอจึงใช้มือผลักร่างของเขาออกไป แต่ทว่าชายที่อยู่เบื้องหน้ากลับเลื่อนแขนลงมาโอบเอวของเธอไว้อย่างง่ายดาย “ปล่อย” หญิงสาวพยายามดิ้น ใช้มือใช้แขนทุบบ้างผลักบ้าง แต่การกระทำของเธอยิ่งทำให้ชายที่อยู่เบื้องหน้าที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าชายแห่งอาณาจักรแบลคโครว์นั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่เคยมีใครขัดใจกับเขามาก่อน สำหรับหญิงสาวการทำรุ่มร่ามกับเธอแบบนี้ เธอก็คงไม่ปล่อยให้ทำตามอำเภอใจเหมือนกัน ครั้งที่แล้วยังเจ็บใจไม่หาย มีอีกจะสอยให้หน้าร่วง แม้ชายที่อยู่เบื้องหน้าจะมีอำนาจมหาศาล ใหญ่วิเศษวิโสมากขนาดไหน แต่เธอก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่ จะมาทำแบบนี้กับเธอไม่ได้ ครั้งที่แล้วถือว่าไม่ได้ตั้งตัวแต่คราวนี้ยัยเฟรนนี่สู้ไม่ถอย แต่ยิ่งขัดขืนขัดใจก็ยิ่งดูเหมือนว่าชายผู้นั้นจะเป็นต่อ แขนที่ยังคงโอบรัดเอวก็พยายามกระชับให้แน่นมากยิ่งขึ้น ก่อนถอดชุดของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างง่ายดาย ใบหน้าสำรวจและทำสัญลักษณ์ไปตามซอกคอเนินอกของหญิงสาวตามใจชอบ รอยแดงที่ยังไม่หายดีก็โดนประทับตราเพิ่มเติม ลิ้มรสกับความหวานหอมของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ทำราวกับร่างกายของเธอเป็นไอศกรีมให้ชายผู้นี้ลิ้มลอง อ๊ากกกกกกกกกก ทำแบบนี้อีกแล้วนะ นายตายแน่..นั่นก็เป็นแค่เพียงความคิดของเธอเท่านั้น แม้แต่แขนที่จะทุบกายแกร่งนี้ยังกระดิกไม่ได้ แล้วร่างบางๆนี้จะเอาอะไรไปสู้ได้ “หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้” เสียงตะโกนยังคงก้องอยู่ภายในห้อง แต่กระนั้นก็ไม่ทำให้ชายที่อยู่เบื้องหน้ายอมลดละเลยสักนิด เขากลับพรมจูบลงบนเรือนร่างอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด “ปล่อย” หญิงสาวพยายามดันร่างของตนออกจากชายผู้นี้อย่างไม่ล้มเลิก “แค่จะพิสูจน์ว่าเนื้อตัวเจ้าเหนียวอย่างที่พูดรึเปล่า” คิเรียวพูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของเขาเลย กลับทำหน้าตานิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในเสี้ยววินาทีหนึ่งหญิงสาวแอบเห็นใบหน้าที่ยิ้มมุมปากราวกับเป็นผู้มีชัย ก่อนหันหลังออกไปจากห้องนี้กลับไปห้องนอนของเขาเอง หญิงสาวเดินเข้าห้องน้ำอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ต้องคิดว่าจะอยู่ในนั้นเป็นชั่วโมงนะ ข้ามีกุญแจ ให้เวลา 5 นาที หากเจ้ายังชำระร่างกายไม่เสร็จ ข้าจะลงมือจัดการด้วยตัวเอง” ชายคนนี้แง้มประตูห้องออกมาบอกเป็นเชิงว่าเขารู้ทันเธอทุกอย่าง “ห๊ะ!!..5 นาที นายจะบ้าเหรอ ฉันเป็นผู้หญิงนะ มาทำกับเพศแม่แบบนี้ใครรู้เข้าจะว่ายังไง” “ในห้องแห่งนี้มีข้ากับเจ้าเพียงสองคน หากผู้ใดล่วงรู้แสดงว่าเจ้าอยากให้ผู้นั้นรู้เรื่องนี้ต่างหาก เหลือเวลาอีก 4 นาที 51 วินาที” “นับตั้งแต่เมื่อไหร่ เดี๋ยวก่อนสิ” “50 49 48 47” คิเรียวนับเวลาต่อไปเรื่อยๆอย่างเป็นต่อ ก่อนที่หญิงสาวจะไม่อยากเสียเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับชายผู้นี้อีกจึงรีบเข้าไปในห้องน้ำทันที หญิงสาวรีบอาบน้ำอย่างไม่คิดชีวิต ก่อนรีบมาเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เธอก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเธอลืมขอชุดจากเจ้าชายใจหินคนนั้น ก่อนที่จะตัดสินใจใส่ชุดตัวเดิมไปก่อน “เหลืออีก 5 วินาที” ชายที่อยู่หน้าห้องน้ำตะโกนออกมาให้พอรู้ หญิงสาวรีบวิ่งไปเปิดประตูก่อนทันที แต่สภาพข้าวของเครื่องใช้ยังตกระเกะระกะ แต่เธอก็เปิดประตูไว้ก่อน แล้วเก็บข้าวของ ก่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ “5 นาที 17 วินาที” “แต่ฉันเสร็จตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ แค่เก็บของเอง” “เกินมา 17 วินาที” ชายที่อยู่เบื้องหน้าไม่ยอมฟังหญิงสาว พลางดีดนิ้วเป็นเชิงสั่งให้ผู้ที่อยู่ภายนอกเข้ามา ส่วนผู้ที่เดินเข้ามาก็สามารถทำให้หญิงสาวยิ้มได้ประมาณหนึ่ง ก่อนที่เธอจะโผลเข้ากอดผู้ดูแลสาวสวยของเธอ “ที่รับสั่ง เรียบร้อยแล้วเพคะ” หลังจากหญิงสาวคลายกอดออกจากร่างของหญิงสาวผู้ดูแล โอนิสก็หันไปพูดกับชายผู้สูงศักดิ์ “ถ้าเช่นนั้นก็รีบนำเข้ามาเลย” หญิงสาวยังคงงุนงงกับคำพูดของทั้งสอง ก่อนที่โอนิสจะออกไปนำของบางสิ่งเข้ามา ของบางสิ่งถูกเคลื่อนเข้ามาภายใน ด้านบนเป็นหีบใบใหญ่ไม้สนที่ถูกทำขึ้นมาจากช่างฝีมือ ถูกตกแต่งได้อย่างงดงาม แต่หีบใบนี้ไม่ได้ทำให้หญิงสาวสงสัยได้เท่ากับของที่อยู่ภายในหีบ การกระทำที่ไม่เหมือนใครของเจ้าชายยิ่งทำให้เธอระแวงและระวังทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอจะได้พบเจอ “โอนิส!! ออกไปได้” สิ้นคำสั่งของเจ้าชายคิเรียว โอนิสก็หันมามองหญิงสาวที่ทำหน้าตาร้องขออ้อนวอนสุดชีวิตอย่างอดห่วงไม่ได้ แต่ก็ต้องหันกลับไปอย่างจำยอม เพราะเธอก็ไม่สามารถช่วยอะไรหญิงสาวได้ ความหวังสุดท้ายที่มีอยู่น้อยนิดที่เธอหวังจะให้ช่วยเธอก็ออกไปแล้ว ก่อนที่หญิงสาวจะหันกลับไปสนใจสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอีกครั้ง หีบถูกเปิดอย่างช้าๆ ภายในหีบมีผ้าสีน้ำเงินอมเขียว ประกายสีทองระยิบระยับ เมื่อเจ้าชายคลี่อออกมา หญิงสาวก็ยังคงฉงนกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของเธอ เธอรู้แต่ว่าเป็นชุดๆหนึ่งที่ถูกทำขึ้นมาเป็นพิเศษ แต่ก็ทำให้หญิงสาวตะขิดตะขวงใจอยู่ไม่น้อย หญิงสาวครุ่นคิดพิจารณาอยู่ไม่นานก่อนหันกลับไปมองเจ้าเลิฟเบิร์ด ซึ่งก็ทำให้หญิงสาวรู้ในทันที ชุดๆนี้ด้านข้างมีปีกทั้งสองข้าง มีหู้ดด้านหลัง ถ้าหากสวมแล้วก็จะเป็นหมวกซึ่งเป็นหัวนก “อะไรของนาย” “เปลี่ยนซะ” เจ้าชายคิเรียวไม่พูดเพียงอย่างเดียว ยัดชุดใส่มือของหญิงสาวแล้วชี้ไปที่ห้องน้ำ “ไม่” แม้ว่าชุดที่เธอเห็นนั้นจะสั่งตัดมาพิเศษจะมีราคาแพงแสนแพง หรือจะสวยมากขนาดไหน แต่อย่างไรมันก็คือชุดนก หากเธอยอมใส่ก็เท่ากับว่าเธอเป็นนกของเขาเต็มตัวแล้ว “จะเปลี่ยนรึไม่เปลี่ยน” “ไม่” หญิงสาวยังคงยืนกรานกับคำตอบเดิม คำตอบที่หญิงสาวยังคงยืนกรานนั้นไม่ได้ทำให้เขาต่อปากต่อคำแต่อย่างใด ไม่มีบทสนทนาใดๆอีก เพียงแต่คิเรียวเข้ามาช้อนตัวของหญิงสาวขึ้นมาแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนทันที หญิงสาวพยายามดิ้นสุดชีวิต แต่ยิ่งทำให้ชายที่อุ้มเธอนั้นโอบรัดให้แน่นยิ่งขึ้น “ปล่อย ปล่อยฉัน นายจะทำอะไร” “…” ไม่มีคำตอบจากปากของชายผู้นี้ แต่กลับโยนร่างของหญิงสาวลงบนเตียง “ไอ้บ้าเอ้ย!! ปล่อยฉันนนนนนน” “ข้าบอกเจ้าดีๆแล้วนะ” เพียงไม่กี่นาทีต่อมา คิเรียวก็สามารถจับแขนของหญิงสาวมัดไว้ที่หัวเตียงได้สำเร็จ “หยุด ฉันยอมแล้ว ฉันยอมใส่แล้ว” “เสียใจด้วย ข้าเปลี่ยนใจแล้ว” พูดจบเขาก็กดร่างของหญิงสาวที่พยายามดิ้นสุดชีวิตให้อยู่นิ่ง “ฉันร้องไห้จริงๆนะ” “ตามสบาย ข้าไม่ได้แพ้น้ำตาหญิงใด แต่ก่อนอื่นข้าขอพิสูจน์ก่อนว่าเจ้าอาบน้ำสะอาดรึยัง” “ไม่ต้อง ฉันมั่นใจว่าสะอาดแล้ว” หญิงสาวพยายามปฏิเสธสุดชีวิต เพราะรู้ดีว่าการพิสูจน์ของคิเรียวนั้นทำอย่างไร แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล มือใหญ่ข้างหนึ่งกระชับร่างของเธอให้กระชับแนบร่างกายของเขามากขึ้น คิเรียวใช้ริมฝีปากจูบพรมและใช้จมูกสัมผัสกลิ่นกายที่หอมรัญจวนยั่วยวนใจ อีกมือปลดเปลื้องอาภรณ์เครื่องแต่งกายของหญิงสาวออกอย่างง่ายดายเหลือเพียงแต่ชุดด้านใน ก่อนที่จะเอื้อมไปปลดตะขอบลาออก ใช้ลิ้นหยอกล้อเล่นกับยอดปทุมถันทั้งสองข้างนั้นอย่างเอาแต่ใจโดยไม่สนใจเสียงร้องห้ามของหญิงผู้ถูกกระทำคนนี้ “ปล่อยนะ ปล่อย” เสียงตะโกนนั้นของเธอนั้นราวกับถูกคลื่นสัดสาดหายไปอย่างรวดเร็ว เขาราวกับถูกมนต์สะกดต้องไว้ไม่ให้รับรู้หรือได้ยินเสียงเรียกจากบุคคลอื่น จับจ้องดูดดื่มอยู่กับยอดถันนั้นอย่างไม่ละเลิก มือหนานี้ลูบไล้ไปตามเรือนกาย ก่อนค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาทักทายกับแพนตี้ตัวน้อยที่กำลังปกปิดสิ่งหวงแหนที่อยู่ภายใน เขาลูบมันขึ้นลงผ่านผ้าผืนน้อยเพื่อเล้าโลมหญิงสาวให้บรรเลงบทเพลงนี้ไปกับเขา แต่ดูเหมือนครั้งนี้หญิงสาวจะรู้ตัวเสียก่อนไม่หลงไปกับความรู้สึกนี้ง่ายๆ มันยิ่งทำให้เขาคนนี้หงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนพรมจูบ ขบเม้มลงไปตามซอกคอ เนินอก แขนขา ของเธออีกครั้งอย่างเร้าร้อนและรุนแรงอย่างสัตว์ผู้หิวกระหาย สัตว์ที่โหดร้าย ความรู้สึกของเธอนั้นไม่ต่างไปจากเหยื่อที่กำลังจะถูกฉีกร่างได้ตลอดเวลา แต่กระนั้นชายผู้เป็นรัชทายาทของอาณาจักรแห่งนี้ก็ต้องหยุดการกระทำของเขาลง ความรู้สึกและพลังมหาศาลที่พลั่งพรุเข้ามา บาดแผลที่เกิดจากการต่อสู้หายสนิท แต่ชายผู้นี้รู้ดีแก่ใจว่า การได้รับพลังอำนาจมหาศาลนั้น จะมากที่สุดได้ก็ต่อเมื่อได้ทั้งร่างกายและจิตใจที่บริสุทธิ์ของหญิงสาวผู้นี้เท่านั้น จึงต้องหยุดการกระทำนี้ลงไป “เท่านี้ก็ใช้ได้แล้ว” หญิงสาวยังคงฉงนงุนงงกับสภาพที่เกิดขึ้น ทุกครั้งที่เกิดขึ้นความรู้สึกเหนื่อยล้า ลมหายใจที่เหนื่อยหอบอ่อนแรงมากกว่าที่ควรจะเป็น แต่ที่น่าแปลกคือร่างกายของเธอกลับไม่ได้รู้สึกสกปรกหรือแปดเปื้อน แต่กลับทำให้ร่างกายของเธอสะอาดกว่าการได้อาบน้ำ ความรู้สึกที่เธอได้สัมผัสนี้คืออะไร หรือเธอจะหลงใหลไปกับการกระทำของชายคนนี้ ไม่จริง!! ก่อนที่หญิงสาวจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ก็ถูกปลูกให้ตื่นจากภวังค์ ในตอนนี้เธออยู่ในชุดนกที่สั่งตัดพิเศษนั้น ดูเหมือนเจ้าเลิฟเบิร์ดไม่มีผิด มีแต่ขนาดตัวนี่แหละที่แตกต่างกันสิ้นเชิง เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีที่เธอเหม่อลอยนั้นจัดการกับการใส่เสื้อผ้าใหม่จนครบทุกชิ้นส่วนนั้นอย่างง่ายดาย “ไปได้แล้ว” ชายที่อยู่เบื้องหน้าไม่ว่าเปล่า แบกหญิงสาวขึ้นบ่าแล้วจับยัดใส่กรงทองไว้เหมือนเดิม ถึงตอนนี้หญิงสาวรู้แล้วว่า แม้จะเป็นกรงทรงที่มีราคาแพงมูลค่ามหาศาลหรืออาจจะไม่สามารถประเมินค่าได้กรงนี้ มันก็ไม่ได้ทำให้นกตัวไหนมีความสุขได้ หากยังปราศจากอิสรภาพเช่นนี้ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -