บทที่ 1 เก้าปีแล้ว

เมืองทะเลในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง “ คุณฮาวายครับ ตอนนี้รักษาด้วยยาเคมีบำบัดยังไม่สาย เรียกคนในครอบครัวมาเถอะครับ ” เจอาร์ปิดแฟ้มที่จดประวัติของคนไข้ลง สีหน้าจริงจังมาก “ ฉันกลัวเจ็บ เปิดยาให้ฉันก่อนเถอะค่ะ ” ฮาวายฝืนยื้ม แล้วพูดว่า : “ อาการที่เกี่ยวกับร่างกายของฉัน ขอให้คุณช่วยเก็บเป็นความลับด้วยนะคะ ” เรียกคนในครอบครัวมา ไปหาคนในครอบครัวมากจากไหน? หลังจากที่พ่อแม่เสียชีวิตไปแล้ว เธอก็มีแต่ฟีนิก ฮาวายจับไม้เท้าเย็นเฉียบเดินไปข้างหน้าช้าๆ บอกฟีนิกเรื่องโรคของเธอ? ช่างเถอะ ฟีนิกไม่ใช่ชายหนุ่มเหมือนเมื่อเก้าปีก่อน ตอนนี้เขาเบื่อหน่ายเธอมากถึงขีดสุดแล้ว จะไปหาเรื่องให้ตัวเองเสียใจทำไม? ฮาวายยืนอยู่หน้าประตูโรงพยาบาล มองหิมะที่ตกลงมาเรื่อยๆ เธอพันผ้าพันคอแน่นขึ้นถอนหายใจออกมาน้อยๆ ฮาวายยืนอยู่บนสถาณีรถ หยิบผลตรอจแผ่นนั้นออกมา ใช้เวลานึกหนึ่งวินาทีแล้วโยนกระดาษแผ่นนั้นเข้าไปในถังขยะข้างๆ กลับมาถึงบ้าน เธอเทยาสีต่างๆมากมายออกมา แล้วทานยาเข้าไปพร้อมกับน้ำอุ่น อุณหภูมิในห้องค่อยๆเพิ่มขึ้น ในที่สุดฮาวายก็รู้สึกถึงความอุ่นน้อยๆ เธอโทรเบอร์ที่เธอจำได้จนขึ้นใจออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อโทรออกไปครั้งที่แปด ในที่สุดก็ปลายสายก็รับสาย ดวงตาของฮาวายสว่างขึ้นมาทันทีในวินาทีนั้น น้ำเสียงกลับเปลี่ยนเป็นสะอื้น : “ ฟีนิก ข้างนอก...... หิมะตกแล้ว ” ฟีนิกฟังเสียงของผู้หญิงคนนี้คิ้วหนาเข้มก็เขมวดขึ้น : “ ไม่เคยเห็นหิมะตก? เป็นคนอายุมากกว่ายี่สิบกว่าปีแล้ว เป็นผู้ใหญ่หน่อยได้ไหม? ไม่มีอะไรผมวางสายแล้ว ” ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาไม่ชอบฮาวายในแบบนี้มาก เรื่องอะไรก็อ้อมไปอ้อมมา น่าเบื่อ ฮาวายพูดออกมาอย่างระมัดระวัง : “ พรุ่งนี้คือเทศกาลปีใหม่ ฉันอยู่บ้าน...... ” “ ไม่กลับ ผมมีธุระ ” ฟีนิกพูดจบก็วางสายไป ฮาวายฟังเสียงวางสายจากมือถือแล้วตกลงไปบนพื้นเย็นเฉียบอย่างช้าๆ ไหล่สั่นสะท้านร้องไห้สะอื้น สามปีก่อน หัวใจของฟีนิกก็ไม่อยู่ที่เธอแล้ว ฮาวายที่เป็นภรรยาของเขาจะไม่รู้สึกถึงได้ยังไงกัน? แต่การอยู่ด้วยกันมาเก้าปี ทำให้เธอไม่อาจจะแทงกระดาษหน้าต่างชั้นสุดท้ายนี้ให้เป็นรูไปได้ ฟีนิกกลับมาอีกครั้งก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้ว ฮาวายนึกไม่ถึง เธอมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตู ยาที่เทอยู่ในฝ่ามือก็ร้อนมือขึ้นมา แต่ฟีนิกไม่มองฮาวายมากนัก เขาเดินตรงไปยังห้องอ่านหนังสือ ตอนที่เขาไม่อยู่ฮาวายรีบวางยาลงทันที เตรียมจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา ยังไม่ได้เปิดประตูออก ก็เจอกับฟีนิกที่ออกมาพอดี ฮาวายนิ่งไปสักพักไม่รู้ว่าจะทำยังดี ฟีนิกเหลือบมองฮาวายที่ผอมบางมากเกินไป พูดพร้อมขมวดคิ้วว่า : “ คุณตั้งใจให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้ให้ใครดู? ” ฮาวายมองเห็นความเบื่อหน่ายในดวงตาของเขา เลยพูดออกมาว่า : “ ไม่ใช่ค่ะ ฟีนิก ฉันไปโรงพยาบาล...... ” ยังพูดไม่จบมือถือของฟีนิกก็ดังขึ้นมา เสียงอ่อนหวานของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาอย่างชัดเจน : “ ประธานฟีนิกค่ะ งานเลี้ยงจะเริ่มแล้วค่ะ ” “ อื้อ ” ฟีนิกตอบรับ ฮาวายรู้สึกถึงความอ่อนโยนในน้ำเสียงของเขา ฟีนิกดันฮาวายไปด้านข้างแล้วเดินออกไป หยิบกระเป๋าขึ้นมาพูดว่า : “ ไม่สบายก็ไปโรงพยาบาล อย่าพูดกับผม ผมรักษาไม่ได้ ” ประตูถูกปิดลงอย่างแรง เสียงพึมพำของฮาวายดังขึ้นมาในห้อง : “ ฉันไปหาหมอแล้ว เขาก็รักษาไม่ได้ ” รอบด้านเงียบสงบ สิ่งที่ตอบกลับเธอคือเสียงลมหิมะที่พัดผ่านหน้าต่าง คล้ายกับเสียงสะอื้นของหญิงสาว......