บทที่ 2 น่าเบื่อ

จริงๆแล้วฮาวายไม่ค่อยชอบเมืองนี้ เมื่อหิมะตกก็ไม่หยุดตกเสียที วันที่ท้องฟ้าอึมครึมจะไม่มีแสงอาทิตย์สักนิดทำให้รู้สึกเบื่อๆอารมณ์ไม่ร่าเริง ในโรงพยาบาล ฮาวายมองเจอาร์ที่ถือแฟ้มเอกสารไว้ ถามเสียงเบาว่า : “ อาการโรคของฉันมีอะไรเปลี่ยนแปลงไหมคะ? ” “ คุณฮาวายครับ คุณแน่ใจนะครับว่าใช้แค่ยารักษา? ” เจอาร์วางเอกสารลง มือทั้งสองประสานกันแล้วถามอย่างจริงจัง ฮาวายพยักหน้า คงไม่ต้องบอกกับคนไม่รู้จักนะว่าเธอไม่มีเงินเลือกวิธีการรักษาด้วยยาเคมีบำบัดเพื่อให้มีชีวิตอยู่นานกว่านี้หรอกนะ นับเงินที่เหลือแล้วเธอก็พอซื้อยาครึ่งปีนี้เท่านั้น อีกข้าง ฟีนิกมองเลขาเอเรียที่อ่อนโยนอย่างกับน้ำที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ก็อดนึกไปถึงท่าทางที่อ่อนแอผอมบางของฮาวายไม่ได้ เพิ่มความเบื่อหน่ายในใจให้เขา เอเรียที่อยู่ในผ้าห่มพูดอย่างออดอ้อนว่า : “ ประธานฟีนิกคะ เอเรียอยากได้ค่ะ~~ ” ฟีนิกเลิกคิ้ว พูดอย่างสนุกว่า : “ ทำไม เลี้ยงคุณไม่อิ่มหรอ? ” “ จะใช่ได้ยังไงคะ! ” เสียงอ่อนหวานของเอเรียทำให้อารมณ์ของฟีนิกพร่ามัว ในความทรงจำ ฮาวายก็เคยยิ้มกับเขาอย่างอ่อนหวานแบบนี้มาก่อน แต่ตามกาลเวลาที่ผ่านไป การอยู่ด้วยกันของทั้งสองก็กลายเป็นความเคยชิน ฟีนิกสะบัดศรีษะ พลิกตัวทับเอเรียอยู่ใต้ร่าง...... บนร่างของผู้หญิงคนนี้ เขาสามารถปลดปล่อยความอดกลั้นความบ้าคลั่งและดิบเถื่อนได้ตามใจชอบ ในคอนโด ฮาวายกลับมาถึงบ้าน มองห้องนอนที่ว่างเปล่าไม่มีคนอยู่ แล้วถอนหายใจออกมาอย่างไร้เสียง มือที่เปิดปฏิทินของเธอก็สั่นขึ้นมา วันนั้นก็จะมาถึงอีกแล้ว เธอล้วงมือถือออกมาโทรไปยังเบอร์ของฟีนิก “ คุณจะกลับมาเมื่อไหร่คะ อีกสองวันก็เป็นวันรำลึกการเสียชีวิตของพ่อแม่ฉันแล้ว ” ฮาวายถาม “ เมื่อถึงเวลานั้นคุณก็ไปเองเถอะ ผมกลับไปไม่ได้ ” ฟีนิกพลิกตัวแล้วลุกขึ้น กอดเอเรียที่อิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของตัวเองเหมือนกับแมวตัวน้อยไว้ ยิ่งรู้สึกว่าฮารายไม่โรแมนติกและไม่เข้าใจความรักระหว่างชายหญิง ฮาวายเงียบไปสองวินาที พูดอย่างหนักแน่นว่า : “ ฟีนิก คุณต้องกลับมา ” เธอจะพูดแบบนี้กับฟีนิกน้อยมาก แต่เมื่อถึงขีดที่เธอทนไม่ได้เธอก็ไม่เคยยอม ตอนที่พ่อและแม่ยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ยอมให้เธออยู่กับฟีนิก หากตัวเองไปเยี่ยมพวกท่านเอง เธอกลัวว่าท่านทั้งสองที่อยู่ข้างล่างจะไม่ตายตาหลับ ชายหนุ่มที่อยู่ปลายสายอึ้ง แล้วโมโหขึ้นมาทันที : “ คุณจะเลิกเอาพ่อแม่ของคุณมาขู่ผมเมื่อไหร่! ” ฮาวายรู้สึกแค่ว่าหายใจไม่ออก เมื่อฟีนิกรำคาญหัวใจของเธอก็เจ็บไปหมด “ อ๊ะ ” ผมของเอเรียถูกทับเธอเลยร้องออกมาเพราะความเจ็บ ฟีนิกถลึงตาใส่เธอ รู้สึกผิดอย่างแปลกๆกับลำโพงมือถือ นับว่ายอม : “ ก็ได้ ก็ได้ ผมจะกลับไป ” ฮาวายรู้สึกเจ็บหัวใจอย่างกับถูกมือใหญ่กำแน่น เสียงผู้หญิงจากปลายสาย เธอได้ยินอย่างชัดเจน หลังจากวางสายไป เธอเข้าไปนั่งในห้องนอนอย่างเงียบๆ ใช้ผ้าห่มห่อหุ้มตัวเองไว้แน่น วินาทีต่อมาเสียงร้องไห้ที่ไม่อาจกลั้นไว้ก็ดังขึ้นมา อากาศในผ้าห่มมีไม่มาก หญิงสาวดึงผ้าห่มลง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก็เผยออกมา ดวงตาคู่นั้นคล้ายกับก๊อกน้ำที่เสียไปแล้วมีน้ำตาไหลไม่หยุด ในโรงแรม ฟีนิกดันเอเรียออก บีบคางของเธอแล้วเตือนเธอว่า : “ อย่านึกใช้แผนชั่วๆขึ้นมาอยู่ในฐานะจริง ฐานะของภรรยาผมไม่ว่าใครก็อย่าแตะต้อง! ” มองแผ่นหลังที่จากไปโดยไม่หันหลังกลับมาของฟีนิก เอเรียปิดท้องไว้ใบหน้าเต็มไปด้วยโทสะ ล้วงมือถือออกโทรไปยังเบอร์ๆหนึ่ง : “ หาวิธีให้ฮาวายยัยหน้าเหลืองนั่นรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของฉัน จับหัวใจผู้ชายของตัวเองไม่ได้แล้ว มีสิทธิ์อะไรเก็บฐานะนั่นไว้ไม่ยอมปล่อยมือ! ” ฟีนิกขับรถอยู่บนท้องถนนอย่างไร้จุดหมาย นึกถึงร่างกายของฮาวายที่เหมือนกับไม่ได้ทานข้าว หัวใจยิ่งร้อนรนและรำคาญมากขึ้น หลายปีมานี้ คนรอบข้างมีใครบ้างที่ไม่ทำตามความต้องการเขา มีแต่ฮาวาย สีหน้าจะราบเรียบอยู่ตลอด มองเห็นความหรูหราสวยงามข้างนอกจนชินแล้วยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้จืดชืดมากเกินไป ฟีนิกนึกเรื่องต่างๆอยู่ ไม่รู้สึกตัวถึงไฟแดงตรงหน้า และไม่รู้สึกถึงรถบันทุกที่ขับออกมาจากซอยข้างในถนน “ ปัง! ” เมื่อฮาวายได้รับสาย เธอไปโรงพยาบาลด้วยความตื่นตระหนก แม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่ทันได้เปลี่ยน “ สวัดดีค่ะ ผู้ชายที่ประสบอุบัติเหตุที่เพิ่งถูกส่งมาอยู่ไหนคะ? ” เธอดึงพยาบาลคนหนึ่งมาถาม พยาบาลมองท่าทางอ่อนล้าของเธอ ชี้ไปยังทางๆหนึ่งด้วยสีหน้าแปลกๆ ฮาวายวิ่งตามไปตามทางที่เธอชี้ ร่างของเธอถูกตอกอยู่กับที่ขยับไม่ได้ นอกจากเสื้อผ้าของฟีนิกที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยแล้ว มองไม่เห็นร่องลอยอะไรที่ได้รับบาดเจ็บ และข้างกายเขา มีผู้หญิงสีหน้าหวาดกลัวอิงแอบอยู่กับเขาใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางปราณีต......