บทที่ 5 ฉันเหนื่อยแล้ว

ฟีนิกลากฮาวายเข้าไปในบ้านอย่างรุนแรง ดึงเนคไทให้หลวมแล้วพูดเสียงเย็นว่า : “ ผมเพิ่งพูด คุณก็สามารถแต่งโรคมะเร็งเลือดออกมาได้แล้ว ฮาวาย สมองของคุณหมุนได้เร็วมาก! ” ฮาวายหยุดหายใจ ดวงตาสีดำสนิทจ้องฟีนิกอย่างเรียบๆนิ่ง จู่ๆก็เสียแรงที่จะพูดอธิบายไป เขาไม่ได้ตกตะลึงกับ “ มะเร็งเลือด ” ที่เธอพูดออกมาสักนิด มีแต่ความสงสัยและเยาะเย้ยเท่านั้น “ เชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจคุณค่ะ เขาเป็นหมอจริงๆ และไม่ชอบฉันที่เป็นคนมีสามีหรอกค่ะ ” ฮาวายเอ่ยเสียงเรียบ “ นี่เป็นเหตุผลที่คุณจะหย่า? เพื่อจะได้กลับไปโสดแล้วไปอยู่กับคนอื่นได้ง่าย? ” ฟีนิกถลึงตาจ้องเธอเป็นความหวาดกลัวที่พูดไม่ออก “ ฟีนิก คุณอย่าคิดว่าคนอื่นต่ำช้าเหมือนกับคุณ ” กระดูกใต้ผิวของฮาวายเริ่มปวดขึ้นมาอีกครั้ง แล้วนิ่วหน้าอย่างอัตโนมัติ “ ผมต่ำช้า? ผมตามใจคุณมากเกินไปใช่ไหม อะไรๆก็เลยกล้าทำ แม้แต่หย่าก็กล้าพูด! ” เกือบจะพูดได้ว่าฟีนิกลากหญิงสาวโยนขึ้นไปบนเตียงได้เลย กระชากเสื้อผ้าของเธออย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “ อย่า! ” ฮาวายหันศรีษะไปอีกทางแล้วร้องออกมา ร่างด้านล่างเย็นๆรู้สึกไม่ดีมาก การกระทำของฟีนิกยิ่งทำให้เธอรู้สึกอับอาย เธอในตอนนี้เทียบกับหญิงบริการที่ผู้ชายเลือกจากข้างนอกไม่ได้เลย “ ฟีนิก คุณอย่าทำให้ฉันเกลียดคุณ ” ฮาวายกัดฟันแน่นแล้วพูดออกมา การกระทำของชายหนุ่มหยุดไปชั่วขณะแล้วก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้น การกระทำของเขาไม่มีความรักความเอ็นดูอยู่ในนั้นเลยสักนิก มีแต่ความอยากได้มาเป็นของตัวเองและความเย็นชา ฮาวายไม่พูดอะไรอีก มือกำผ้าปูที่นอนแน่นแล้วกัดแขนอย่างแรง ความรู้สึกที่ผิวฉีกขาดจากกันก็สู้ความเจ็บจากข้างในใจลึกๆไม่ได้ เธอรู้ว่าฟีนิกจะรุนแรงเรื่องบนเตียงมาโดยตลอด แต่ก่อนหน้านี้ ผู้ชายคนนี้จะอดกลั้นและรักใคร่เธอมาก ก็แค่ความเข้าใจผิดเล็กๆก็ทำให้ธาตุแท้ของเขาปรากฎออกมาแล้ว เธอกับคนข้างนอกพวกนั้นของเขาก็คงไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย ฟีนิกมองฮาวายจากที่สูง ถามเสียงดุดันว่า : “ คุณยังจะหย่าอีกไหม! ” ฮาวายไม่พูด เขาขมวดคิ้ว ทับลงไปแล้วหันใบหน้าของหญิงสาวกลับมา วินาทีที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน เลือดในกายของเขาก็เกือบจะหลุดเคลื่อนไหว ผู้หญิงใต้ร่าง ใบหน้าครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยเลือด แขนเองก็ถูกกัดจนเลือดและเนื้อแยกไม่ออก แต่ยังคงไม่ยอมส่งเสียงออกมาอย่างดื้อรั้น “ คุณบ้าไปแล้ว! ” ฟีนิกคำรามอย่างตกใจ รีบออกมาจากร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว หยิบมือถือมาแล้วก็จะโทรออกทันที “ ฟีนิก ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล ” ฮาวายตะโกนออกมาด้วยแรงอันน้อยนิด “ คุณอย่าดื้อ ” “ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ไปโรงพยาบาล! ” จู่ๆฮาวายก็กรีดร้องออกมา ฟีนิกถูกเธอทำให้ตกตะลึงไป เขาลุกขึ้นออกไปจากห้องนอน ผ่านไปชั่วขณะก็เอากล่องยาเข้ามาด้วย แล้วทำแผลใส่ยาให้เธออย่างใส่ใจ ฮาวายมองเขาโดยหันศรีษะมาเล็กน้อย ฝืนยิ้มเผื่อนๆออกมาอย่างยากลำบาก : “ ฟีนิก เมื่อครู่นี้คุณรู้สึกดีไหม? ” กล้ามเนื้อบนหน้าของชายหนุ่มกระตุก แล้วกลั้นไว้ไม่พูดอะไร ฮาวายเองก็ไม่สนใจ เอ่ยพึมพำเองว่า : “ ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันเพิ่งอยู่กับคุณ คนทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะที่คุณรักฉันมากอย่างกับเพชรพลอย ฉันภูมิใจมากโชคดีที่ตัวเองไม่ได้เลือกคนผิด ” ฟีนิกกุมนิ้วมือของเธอไว้ หัวใจปวดหนึบเหมือนถูกบีบไว้แน่น : “ อย่าพูดอีกเลย ดาว ” “ ฉันบอกว่าฉันกลัวเจ็บ ก็บอกให้ฉันอย่ามีลูก แต่ฉันนึกไม่ถึงว่าฉันไม่มีลูก แต่มีคนมากมายที่จะมีลูกให้คุณอย่างเต็มใจ คุณว่าใช่ไหมล่ะ? ” “ ฮาวาย เป็นความผิดของผม คุณอย่าพูดอีกเลย ” ฟีนิกดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมกอด เขารู้สึกว่าตัวเองต้องไม่ให้ฮาวายพูดต่อไปอีก ดวงตาของฮาวายว่างเปล่า เหมือนกับว่าไม่มีเขาอยู่ : “ ฟีนิก ครั้งแรกที่คุณมีผู้หญิงอื่นฉันก็รู้แล้ว ฉันทนมาสามปีก็เพราะฉันวางเวลาเก้าปีที่เราอยู่ด้วยกันมาไม่ลง ” “ แต่ชีวิตคนจะมีเก้าปีอีกกี่ครั้ง? ดังนั้นคุณมีผู้หญิงอื่นข้างนอกฉันไม่ยุ่ง คุณมอบหุ้นส่วนให้ใครฉันก็ไม่สนใจ ” ฮาวายดันเขาออกแล้วพูดว่า : “ แต่ ฟีนิก ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันไม่รักคุณแล้ว ” ร่างของฟีนิกสั่นสะท้าน หัวใจจุดที่เต็มอยู่ก็ว่างเปล่าทันที