บทที่ 7 สร้อยเส้นนั้น

เมื่อฟีนิกมาถึงโรงพยาบาล ภาพที่มองเห็นก็คือฮาวายนั่งอยู่ที่นั้นด้วยใบหน้าว่างเปล่า ร่างกายบอบบาง เพราะความหนาวเหน็บริมฝีปากเลยม่วงเล็กน้อย “ คุณกลับไปก่อน ” ฟีนิกเดินเข้าไปบอกเธอ “ ฟีนิก สร้อยของคุณล่ะคะ? ” จู่ๆฮาวายก็ถาม ฟีนิกนิ่งไป จากนั้นบนใบหน้าก็มีโทสะ : “ คุณรู้ไหมว่าคุณทำอะไรไป? เวลาแบบนี้แล้วยังจะถามสร้อยคออะไรอีก ฮาวาย ทำไมคุณถึงได้กลายเป็นคนที่เลือดเย็นขนาดนี้! ” ฮาวายมองเขานิ่ง พูดว่า : “ ใช่สิ ฉันเลือดเย็น ดังนั้นฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อรอดูสีหน้าตายทั้งเป็นของเอเรียเมื่อฟื้นขึ้นมา ” “ ฮาวาย! ” ฟีนิกมีน้ำโห การกระทำไปก่อนสติ เขายกมือสะบัดตบลงไป หญิงสาวถูกตบจนหน้าหัน แต่สีหน้ายังคงราบเรียบ เหลือแต่ความด้านชาในดวงตา ฟีนิกเองก็อึ้งไป หลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้กำลังทำร้ายเธอ “ ตบเสร็จหรือยังคะ? จะตบข้างนี้อีกครั้งไหมคะ? ” ฮาวายถาม ไม่ยอมและดื้อดึง “ คุณบ้าไปแล้วจริงๆ! ” ฟีนิกมองผู้หญิงแบบนี้ จู่ๆก็รู้สึกเหนื่อยล้า ผู้หญิงที่อ่อนโยน ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้? มองรอยมือบนแก้มของหญิงสาว เขารู้สึกแต่ว่าใจยิ่งร้อนรนมากขึ้น เวลานี้ ไฟนอกห้องฉุกเฉินดับลง เอเรียถูกเข็นออกมาจากข้างในด้วยสีหน้าซีดเผือด พยาบาลบอกว่า : “ ลูกของคนไข้ไม่สามารถรักษาไว้ได้ หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมาแล้วดูอารมณ์ของเธอด้วยนะคะ ” ฟีนิกปล่อยฮาวายพูดว่า : “ ตอนนี้คุณพอใจหรือยัง? จะตามเข้าไปดูหน่อยไหม? ” ความเยือกเย็นที่ออกมาจากร่างของชายหนุ่มทำให้ใจของฮาวายกระตุก ฮาวายมองใบหน้าของเอเรียที่ไร้สีเลือดและหลับตาแน่น พูดไม่ออกว่าในใจเป็นความรู้สึกโศกเศร้าหรือว่าเสียใจ “ ยังไม่ไปอีก? รอให้เอเรียตื่นขึ้นมาแล้วทะเลาะกับคุณจนฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายไปหรอ? ” ฟีนิกยิ่งอารมณ์ไม่ดีมากขึ้น “ เธอทะเลาะกับฉันอย่างกับจะให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายเพราะมีเหตุผล แล้วความรู้สึกของเราล่ะ? ” ฮาวายมองฟีนิกนิ่ง แล้วดันประตูเปิดออกจากไป ขาของฟีนิกขยับแต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ก้าวตามไป ช่วงเย็นๆเอเรียตื่นขึ้นมา เมื่อมองเห็นฟีนิกอยู่ข้างๆก็เข้าใจอะไรบางอย่าง น้ำเสียงมีความเกลียดแค้น : “ ฉันจะเอาความยุติธรรมกลับมาให้ลูกของเรา! ” “ ไม่ได้ ” ฟีนิกปฏิเสธโดยที่ไม่ได้คิด “ ฟีนิก นี่เป็นลูกของคุณ! ” เอเรียเบิกตากว้างพร้อมพูด “ หากไม่ใช่คุณที่ไปหาเธอถึงบ้าน จะเกิดเรื่องได้ยังไง เอเรีย เรื่องของลูก ผมชดใช้ให้คุณ ” ฟีนิกพูด เอเรียพูดพร้อมกับความแค้น : “ ให้คุณมอบฐานะภรรยาของคุณให้ฉันก็ได้หรอคะ? ” “ คุณรู้อยู่แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ ” ฟีนิกพูดอย่างรำคาญ เขารำคาญที่อีกฝ่ายไม่รู้ฐานะของตัวเองมากที่สุด อยู่ๆก็จะขึ้นมาอยู่ในฐานะภรรยาของเขา “ คุณอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่า ประดล ไชยเย็น คือพ่อของฉัน ” เอเรียพูดเสียงเย็น ในดวงตามีความเยือกเย็นอย่างกับงูพิษ ฟีนิกนึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าเปลี่ยนไป : “ ประธานของบริษัทไชยเย็น? ” เมื่อเอเรียนึกว่าชัยชนะอยู่ในมือของตัวเองแล้วนั้น ก็ได้ยินชายหนุ่มพูดว่า : “ งั้นก็ลองดูว่าพ่อของคุณจะทำอะไรกับผมได้ ” ...... ฮาวายกลับไปถึงบ้าน หลังจากที่ปิดประตูลงแล้ว ความสุขุมที่พยายามให้มีนั้นก็พังทลายลงทันที เธอล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนยวบ กัดกำปั้นของตัวเองไว้แน่นกลัวว่าคนที่เดินไปมาอยู่ข้างนอกจะได้ยินเสียงร้องไห้อย่างโศกเศร้าสิ้นหวังของเธอ เธอรู้ว่าถึงเวลาที่ควรจะจากไปแล้ว เวลาเก้าปี ชีวิตของเธอจะต้องไม่จบลงอย่างโศกเศร้าแบบนี้ เธอลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากใต้เตียง มองสำรวจรอบด้าน แล้วดันกระเป๋าเดินทางเข้าไปใต้เตียงอีกครั้งอย่างเงียบๆ ไม่มีอะไรที่ต้องเอาไปด้วยจริงๆ พูดแล้ว เก้าปีมานี้ฟีนิกเป็นคนที่ประสบความสำเร็จมีคนติดตามมากมาย แต่ตัวเองไม่ได้หวังอะไรจากเขาจริงๆ สิ่งเดียวที่หวังจากเขาก็คือหัวใจดวงนั้นตอนนี้ก็ไม่อยากได้แล้ว ฮาวายสวมเสื้อขนสัตย์ที่หนาที่สุดตัวหนึ่ง เอาบัตรและบัตรเครดิตให้พร้อม แล้วหันกลับไปมองห้องนอนอีกครั้ง จากนั้นก็เดินจากมาอย่างไม่ลังเล