บทที่ 2 ความผิดหวัง

ในวินาทีนั้น เขาก็หลบได้ทันเวลา เธอแทงไม่โดนเขาอีกแล้ว และที่ที่เธอพุ่งไปนั้นก็อยู่ตรงระเบียงพอดี เธอกำลังจะตกลงไป และเขาก็ยื่นมือไปดึงเธอเอาไว้ทัน เขาจับโดนเสื้อของเธอพอดี “ฉีก.......” “เสื้อของเธอโดนดึงจนขาด ถึงเธอจะโดนช่วยไว้ทัน แต่เสื้อที่แผ่นหลังของเธอโดนดึงขาดไปหมด เธอยืนนิ่งอยู่สักพัก มือที่ถือมีดของเธอนั้นสั่นแรงมาก” โจเซฟก็อึ้งเล็กน้อย เขามองดูแผ่นหลังที่เนียนขาวของเธอ หลังจากนั้นก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว เขามองเธอตาค้างไปสองสามวิ ถึงปล่อยเธอออก แล้วคลุมเศษผ้าไว้ที่หลังของเธอ เขาถอนหายใจแรง พูดด้วยเสียงที่เย่อหยิ่ง “ไม่ต้องเสียเวลาแล้ว ถึงฉันจะให้ปืนกับเธอ เธอก็ฆ่าฉันไม่ได้หรอก” พอเขาพูดจบ ร่างกายของเธอก็แข็งไม่ขยับใดๆ เธอหันหลังให้กับเขา สายตาที่ว่างเปล่าและผิดหวังของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เช้าที่สดใสแท้ๆ แต่ตอนนี้ ในสายตาเธอกลับเห็นแต่ความมืดมน และความผิดหวัง เหมือนกับที่เขาพูดเลย ถึงเธอจะมีปืนอยู่ในมือตอนนี้ เธอก็ไม่มีความสามารถใดๆที่จะฆ่าเขาเลย และทำอะไรเขาไม่ได้เลย โจเซฟเดินผ่านหลังของเธอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเดินไปที่ประตู เวลานี้ ประตูโดนเคาะแรงมาก โจเซฟตกใจเล็กน้อย ราเชลได้สติคืนมา เธอรีบหันไปหาโจเซฟที่ยืนอยู่หน้าประตู ขอร้องอ้อนวอนเขา “ไม่เอานะ อย่าเปิดประตูโดยเด็ดขาด ฉันขอร้องแล้ว” โจเซฟมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา ความเย็นชานั้นทำให้ทั้งห้องหนาวจนตัวสั่น เขายิ้มอย่างประชด และยักคิ้วเบาๆ วินาทีต่อจากนั้น เขาก็เปิดประตูออก “อรุณสวัสดิ์ ราเชล....”พอมาร์กี้ที่ยืนอยู่ประตูเห็นใบหน้าของผู้ชายตรงหน้า เธอก็หยุดพูดทันที เบิกตากว้างแล้วถาม “พี่เซฟ? พี่....พี่อยู่ห้องราเชลได้ไง?” สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เขาพูดด้วยเสียงอ่อน “เมื่อคืนดื่มเยอะไปหน่อย เลยมานอนกับเพื่อนเธอไง” มาร์กี้ตกใจตาค้าง เธอผลักโจเซฟออกอย่างแรง รีบเข้าไปดูสถานการณ์ของราเชล พอเธอเข้ามาในห้อง ก็ตกใจกับภาพที่เห็นทันที สภาพของราเชลตอนนี้แย่มาก สีหน้าของเธอซีด และผมก็ยุ่งไปหมด สายตาล่องลอย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตาและเสื้อผ้าที่ขาดไม่เป็นชิ้นดี อีกทั้งมือของเธอกำมีดไว้แน่น เหมือนเป็นตุ๊กตาที่ไม่มีวิญญาณ ยืนอยู่อย่างงั้นไม่ขยับแม้แต่นิด และขาทั้งสองข้างของเธอที่เต็มไปด้วยรอยเลือด มาร์กี้ร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เธอใช้มือปิดปากไว้แน่น น้ำตาคลอเบ้า เธอเจ็บปวดแทนราเชลเหลือเกิน หลังจากนั้น ราเชลก็ควบคุมตนเองไม่อยู่ ร้องไห้เสียงดังออกมาเหมือนกับเด็ก พุ่งไปกอดมาร์กี้ “กี้ ฉันทำไงดี? ฮื้อ.......” มาร์กี้กอดเธอไว้แน่น ลูบที่หลังของเธอเบาๆ น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด เธอโกรธมาก ปลอบใจราเชลไปด้วยและด่าโจเซฟไปด้วยในเวลาเดียวกัน “เชล ไม่ต้องร้องนะ พี่เซฟนี่เลวจริงๆเลย เขาทำกับเธออย่างงี้ได้ไงกัน? ทำลงคอได้ยังไง?” ราเชลร้องไห้หนักมากจนหายใจไม่ทัน “พังแล้ว....ทุกอย่างพังแล้ว ฉันไม่คู่ควรกับพี่ฟาร์โรอีกแล้ว...ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว” ตอนนี้มาร์กี้ก็ไม่รู้จะทำไงดี ทำได้แค่กอดราเชลไว้แน่น ลูบหลังเธอและปลอบใจเธอ ขอโทษเธออย่างรู้สึกผิด “ราเชล ขอโทษนะ เป็นความผิดของพี่เซฟ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรขอให้เธอนอนที่บ้านของฉันเลย” ราเชลร้องไห้หนักมากดังไปทั่วห้อง เธอเจ็บปวดทุกข์ทรมานมาก เสียงร้องไห้ของเธอช่างหมดหวังนัก