บทที่ 4 ไม่ใช่เพราะความรัก

ราเชลยังไม่ทันพูดจบ “ป๊าป” เสียงดังขึ้น เสียงตบหน้าดังขึ้น พ่อของราเชลตบไปที่ใบหน้าของเธออย่างแรง ใบหน้าของเธอแสบร้อนจนแดง น้ำตาไหลออกมาอย่างรวดเร็ว เธอจับใบหน้าที่เจ็บของเธอไว้ น้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่พ่อของเธอกลับพูดกับเธอว่า “ถ้าแกยังไม่หยุดโกหกก็ลองดู หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ เธอคิดว่าครอบครัวเรายังขายหน้าไม่พอใช่ไหม?” “พ่อคะ หนูเป็นผู้ถูกทำร้ายนะคะ” เธอกุมที่หน้าแล้วพูด เธอร้องไห้อย่างเจ็บปวด “วีดีโอนั้นเป็นของปลอม ตอนนั้นไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้นะคะ” คุณพงศ์ก็ถือว่าเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม และทั้งสองครอบครัวนี้ก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมานาน ธุรกิจของทั้งสองครอบครัวต้องพึ่งพาอาศัยกัน เรื่องนี้เลยจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไม่ได้ คุณพงศ์ดึงแขนของราเชลไว้ แย่งโทรศัพท์มาแล้วเอาไปคืนให้โจเซฟ จากนั้นก้มหัวลง “คุณชายโจเซฟ ขอโทษจริงๆนะ” “พ่อคะ พ่อขอโทษไอ่เลวนี้ทำไมคะ? หนูไม่ได้ผิดนะคะ......” คุณพงศ์หันมาก้มหัวให้กับฟาร์โรอีกครั้ง “คุณฟาร์โรครับ ลูกสาวของฉันไม่คู่ควรกับคุณแล้ว ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกสะใภ้ของบ้านนี้ ฉันสอนมาไม่ดีเอง ถึงมีลูกใจแตกแบบนี้” ราเชลมองดูพ่อที่ไปขอโทษทุกคน จากนั้นก็ดึงเธอออกมาจากบ้านนั้นอย่างรุนแรง ไม่ว่าเธอจะอธิบายยังไง ก็ไม่มีใครเชื่อเธอ ว่าที่สามีของเธอไม่เอ่ยปากพูดไรเลยสักคำ ในความผิดหวังครั้งนี้ทำให้หัวใจของเธอตายแล้วจริงๆ หลังจากที่ตำรวจและครอบครัวของราเชลกลับไปแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันออกไป เหลือแต่โจเซฟและฟาร์โรที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม บุคลิคที่ผู้ใหญ่ของฟาร์โรทำให้เขาดูมั่นคงมาก เขานั่งอยู่ตรงข้ามโจเซฟ แววตาอบอุ่น แต่น้ำเสียงกลับเย็นชา “นายเป็นคนแจ้งตำรวจใช่ไหม? นายทำชีวิตเธอพัง ทำให้ความสัมพันธ์ของสองครอบครัวพัง นายกำลังวางแผนอะไรอยู่?” โจเซฟหันข้างแล้วพิงที่โซฟา กดโทรศัพท์เล่นอย่างไม่ใส่ใจ ถามกลับอย่างเฉยชา “ผมโดนว่าที่เจ้าสาวของพี่ขืนใจนะ นี่ยังถือว่าวางแผนอีกหรอ?” ฟาร์โรสูดอากาศเข้าลึก พูดอย่างอดกลั้น “ราเชลไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น เราโตมาด้วยกัน ฉันรู้จักเธอดี” สีหน้าของโจเซฟเริ่มแย่ ร่างกายเริ่มแข็งทื่อ ฟาร์โรร์พูดด้วยเสียงเข้ม “การแย่งชิงระหว่างนายกับฉันอย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้องเลย ราเชลไม่ควรมารับอะไรแบบนี้” โจเซฟยิ้มอ่อนอย่างเยือกเย็น “ผู้หญิงที่เคยนอนกับผม พี่ยังจะเอาอยู่ไหม?” สีหน้าของฟาร์โรเปลี่ยนไปทันที แววตาก็มืดลง ความโกรธที่โดนอดกลั้นอยู่ในใจเริ่มเผยให้เห็นทีละนิด “คำตอบก็เห็นได้ชัดเจนอยู่แล้ว” โจเซฟลุกขึ้นเบาๆ สองมือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หันไปอีกทางอย่างสง่างามแล้วเดินลงบันไดไปพร้อมกับพูดเบาๆ “พี่แต่งงานกับเธอ ไม่ใช่เพราะความรักหรอก” ไม่ใช่เพราะความรัก? มองดูแผ่นหลังที่เดินไปไกลแล้วของโจเซฟ แววตาของฟาร์โรก็เย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากนั้นสองสามวัน ราเชลมีชีวิตอยู่อย่างลำบาก เธอขังตัวเองไว้ที่บ้าน ไม่ยอมกินข้าว อีกทั้งยังโดนพ่อแม่ต่อว่าทุกวัน เธอไม่กล้าพอที่จะฆ่าตัวตาย เพราะงั้นก็ต้องมีชีวิตต่อไป แต่ในใจของเธอรู้สึกแย่มาก ผู้หญิงที่สดใสร่าเริงคนเดิมคนนั้นได้ตายไปแล้ว เช้าวันใหม่ เธอแต่งหน้าเพื่อกลบสีหน้าที่ย่ำแย่ของตนเอง ใส่เสื้อสูทสุภาพสีเทา หยิบกระเป๋าแล้วไปทำงานตามปกติ ณ ประตูหน้าบริษัทพงศ์จำกัด เธอโดนผู้ชายใส่สูทสุภาพคนหนึ่งขวางทางไว้ เธอรู้จักเขาดี เขาคือผู้ช่วยของโจเซฟ อนิก อนิกก้มหัวลงพูดกับเธออย่างสุภาพ “คุณราเชลครับ คุณโจเซฟมีเรื่องอยากคุยกับคุณครับ” ในตอนแรกเธอก็ไม่ได้เกลียดอนิกนะ แต่เธอเกลียดเจ้านายของเขา ตอนนี้เลยเกลียดเขาไปด้วย เธอพูดกับเขาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดี “กลับไปบอกโจเซฟนะว่าอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าเขาอีกในชาตินี้ สักวัน เขาจะตายในเงื้อมมือของฉัน”